ik weet niet zo goed waar ik dit onderwerp neer moet zetten want het past eigenlijk nergens echt bij. deze mama zit momenteel in en emotionele achtbaan. mijn oudste dochter die zoals sommige van jullie weten het syndroom van asperger heeft en CVS, doet aankomende week en de week erna haar schriftelijke examens voor vmbo tl. en aankomende donderdag heeft ze de intake op de nieuwe ROC school waar ze heen wil. voor mama dus een spannende periode en toch ben ik zo geloofelijk trots op mijn meid die zover is gekomen. was ze op 2 jarige leeftijd nog een bang vogeltje wat letterlijk de hele dag huilde en aan me been hing. nu is ze zo zelfstandig als wat en studeerd zowat af. (natuurlijk zit daar een lange weg tussen maar daar gaat het nu ff niet over) inmiddels is onze jongste ook pas 2 geworden en is gebleken dat hij een achterstand heeft in taal en taalbegrip ( hij zit op 15 maanden nu) hij is onlangs begonnen met 2 maal per week logo en gaat aankomende maandag beginnen voor 3 maal per week op een creche met een VVE programma. precies in dezelfde week dus. ik heb het er best moeilijk mee. mijn kleine grote vent ookal naar school. de laatste, onze baby die ineens helemaal geen baby meer is. en over een paar weken ook thuis gaat komen met dwars gedrag en weet ik al niet meer (been there done that inmiddels) mijn 2 kanjers met elk hun eigen probleem die zich zo dapper in deze harde maatschappij wagen. in precies dezelfde week. mama's hart heeft het er maar druk mee. trots en weemoed en een ingehouden traantje van weemoed strijden om voorrang. en die 2 zijn werkelijk 2 handen op 1 buik,geweldig om te zien en mee het maken. hij roept als hij wakker wordt het eerst om haar.( het is dat ik geen foto's plaats op het net ) hij zegt geen mama, maar wel ammmaaa! ( maaike, mijn dochter dus)
Wat heb je dat mooi geschreven! Ik kan me iets voorstellen dat het een behoorlijke wissel op je trekt maar volgens mij zijn kinderen tot dit soort dingen in staat omdat ze zich gesteund en geliefd voelen en vertrouwen krijgen! Dat doe jij mama! Goed hoor! Veel succes met je kanjers en sterkte met alle emoties!
Blup, ik wens je dochter heel veel succes bij haar examens. En dat je over een paar weken haar overlaadt met felicitaties en complimenten (zoals je laatst al schreef). Wat wil ze hierna gaan doen? En de link met je jongste? Moet je toch een goed gevoel geven, dat ook voor hem een fijne en mooie toekomst is weggelegd.
Ik kan snappen dat het voor jou even te veel is! Het is ook wel echt spannend allebei! Niet te veel over piekeren en het komt wel goed! Kijk naar je dochter!
daan@ die paar weken zijn helaas nog een paar maanden. speciaal onderwijs krijgt de laatste 2 weken mondelinge examens en de laatste schooldag de uitslag. dus dat duurt nog ffies. als alles loopt zoals ze wil gaat ze de opleiding paraveterinair doen hierna. (ze wil een hondenhotel beginnen of dierenarts assistente,blinde geleidehonden trainen (wat heeeel moeilijk is om tussen te komen) of in een dierentuin werken ooit) sarah@ je hebt gelijk, het zal best goedkomen. het loslaten gaat beginnen.
@Blup,....kippenvel van je verhaal,......misschien 1 troost,........je dochter studeerd nu bijna af en was vroeger (zoals je zelf schreef) een bang vogeltje,.......jullie dochter is er ook gekomen en zo komt het met jullie andere kanjer ook helemaal goed,.......helaas kan niet iedereen een rechte weg volgen en hebben sommigen een of meerdere hindernissen te nemen,.......maar 1 ding is zeker,......het gaat helemaal goed komen!
Ach, wat praat jij toch altijd lief en trots over je kinderen! Je klaag nooit en bent een echt toegewijde moeder volgens mij!
rissy en zo gelukkig. bedankt voor jullie lieve reactie. nog een dik half uurtje en dan is het zover. hij heeft sinds gister zijn eigen kapstokje in huis en daar hangen zijn tasje en zijn jas en zijn schoentjes , net als op schooltje. hij vond het maar raar allemaal. ik ben benieuwd hoe hij gaat reageren zometeen.
Het loslaten blijft je levenslang achtervolgen, het blijft moeilijk. Over een half jaartje moet ik mijn jongste ook weer loslaten als ze naar de peuterspeelzaal gaat. Mijn tranen zullen vloeien.... Je hebt het wel fantastisch gedaan als moeder nu je dochter mag afstuderen, terechte trots die je voelt. Je zoontje zal het ook gaan maken, en je mag hem nog best je 'baby' noemen , hij blijft je kleintje.
ja vonnie dat klopt, dat het zo moeilijk is is ook omdat het ineens plotsklaps versneld is. hij kan nog niet alles wat ik wilde dat hij zou kunnen.ik was van plan met 2 en half te starten. maar omdat de diagnose kwam en daarmee de mededeling dat hij voer een half jaar opnieuw getest wordt en als er niet genoeg vooruitgang is hij hele dagen naar een speciale creché in een andere woonplaats zal moeten is alles in een stroomversnelling. zo willen ze persé dat hij uit een gewone beker drinkt die beweging snapt hij na dik een jaar nog steeds niet en kiept zich helemaal onder. toen ik daarnet zei dat ik met de logo er weer mee beizg ben en dat hij een tuitbeker bij heeft viel ze me alweer in de rede dan geven wij hem een gewone beker. ik zeg mag ik even uitpraten. hij heeft op advies van de logo zijn tuitbeker bij. hij drinkt daar nooit uit omdat hij uit een gewone beker met een rietje drinkt. maar ze wil dat hij met de tuitbeker die beweging leert maken nu hij iets meer begint te begrijpen. dan kijken ze een beetje maar ik weet zeker dat ze het niet doen. en dan heb ik eigenlijk de pest er al in. ik weet inmiddels dat ze toch niet, of maar half luisteren naar wat je zegt en dat irriteerd me.hun hebben de wijsheid immers in pacht, bleeehhhh. ik had hem dat allemaal nog willen leren en dan pas naar de creche willen doen om dit soort gezeik te voorkomen. maarja, we zijn al bijna anderhalf jaar bezig zonder resultaat. ik hoop dat ze willen snappen dat hij in zijn hoofd pas 15 maanden is.