Hallo allemaal, Onze dochter van 2.5 gaat nooit meteen slapen als we haar naar bed brengen 's avonds. Ze gaat dan boven in de gang roepen. Ze is niet bang oid. Ik breng haar dan weer naar bed, vertel haar dat als nijntje slaapt zij ook moet slapen en als Nijntje wakker is zij ook mag opstaan. Mijn vriend vindt dat ik dat niet moet doen. Hij zegt dat zolang een van ons steeds naar boven komt dit nooit ophoudt. Dit heb ik een keer geprobeerd. Na een uur was het stil boven. Na nog een half uur ging ik boven kijken, zat ze dus nog gewoon in de gang te vechten tegen haar slaap. We brengen haar om 19uur naar bed. Een uur later hebben we ook al geprobeerd maar dat maakt geen verschil. Wat is nou de goede aanpak? Steeds weer in bed leggen of niet op reageren? (Met als gevolg dat ze echt slaaptekort heeft want ze staat gewoon vroeg op). Oh en daarnaast komt ze er 's nachts ook nog 2 à 3 keer uit Dit samen met een baby van 5 weken oud die ook nog een aantal nachtvoedingen heeft begint me op te breken. Overdag heb ik ook steeds minder geduld voor onze dochter. Ik word hier geen leuke moeder van
Slaap kan je niet dwingen maar je kan haar wel aanleren om in bedje te blijven. heeft ze knuffels, boekje, nachtlampje bij haar? Zoontje kijkt vaak nog in een boekje en praat met zijn knuffels, soms gaat er ook een autootje mee naar boven. Soms kijkt hij in een boekje maar meestal kwebbelt hij tegen zijn knuffels en dan gaat hij slapen. In de middag ook, soms slaapt hij, soms kijkt hij een uur in boekjes. Dat is op het moment 5 x boekjes lezen en 2 x slapen in de week. Hij heeft wel zijn rust gehad en kan er weer tegenaan. Laten huilen zou ik niet doen maar daar kan ik je niet echt raad in geven want wij hebben een hele gemakkelijke slaper. Dwingen te slapen kan je niet en dan zijn boekjes heel handig en leuk. Daar worden ze ook lekker ontspannen en moe van.
Een nieuw zusje is een hele grote verandering voor een peuter. Stel je zelf maar eens voor dat je ineens een zus erbij hebt die ook aandacht krijgt, dat moet een kind aan wennen. Je ziet vaak dat oudere broers of zussen ineens slechter slapen, ze voelen verandering of jaloezie en dat heeft echt impact op zo'n klein mensje. Geef het tijd, geef wat extra aandacht en negeer het niet. Het is logisch dat je moe bent, maar dat staat los van wat er met je dochter speelt. Zij heeft je nodig dus kijk vooral naar oplossingen waarin je beiden tegemoet komt. Roep zoveel mogelijk hulp in van vrienden en familie. Slaap bij zodra je kunt en probeer echt begripvol en rustig te zijn. Hoe rustiger jij bent, hoe sneller zij zich gerustgesteld voelt en weer in haar oude ritme komt. Wat je vriend wilt is voorbij gaan aan haar verwarring en gevoel van verandering. Zij is pas 2,5 en niet in staat om alles te plaatsen zoals een volwassene. Haar gevoelens niet serieus nemen en wegstoppen helpt niet en is eigenlijk zielig vind je niet? Ze geeft duidelijk aan dat ze zich onveilig voelt en nabijheid nodig heeft. Gewoon aan toegeven.
Hier hebben we die fase pas achter de rug man ik was gesloopt! Wij hebben ook een baby erbij en dan ben je gewoon blij als ze allebei liggen of desnoods maar 1 van de 2 Bij ons hielp de Nijntje wekker maar legde hem ook heel onpedagogisch uit dat als hij de hele tijd uit bed kwam Nijntje ook niet kon slapen en dat niet leuk vond. DAT maakte indruk want hij wilde niet dat Nijntje boos op hem zou worden Nu zijn we een aantal maanden verder en gaat hij netjes liggen hij heeft een boel Thomas de trein speeltjes in bed en daar speelt hij dan mee tot de slaap hem overmand de ene keer is dat pas na 30 minuten de volgende keer al na 5 minuten. En ja wij gingen ook elke keer naar boven en sloten de dag af met " je mag nog even met je treintjes spelen, je mag nog even een boekje lezen maatje mag NIET je bed uit komen en ook niet roepen." Het is in deze fase echt herhalen, herhalen, herhalen! En owja snachts kwam zoon er ook 3x uit om te knuffelen geloof mij om half4 smorgens vind je dat ook niet leuk.
Het is een lastige situatie, maar je vriend heeft wel gelijk, op deze manier hou je het gedrag wel in stand. Wij hadden ook zo'n probleem slaper, en hebben op advies van de huisarts een boekje gelezen (Ben even titel en schrijver kwijt), het kwam er op neer dat je eerst een week overdag aan de slag ging met het negeren van negatief gedrag. Na die week deed je dat dan ook 's avonds en 's nachts. Heb me er over verbaasd hoe goed dit werkte!
Bedankt voor de tips! Ze huilt overigens niet. Ze roept gewoon. En dit gedrag is al een hele tijd aan de gang, niet pas sinds haar broertje is geboren. Het is gewoon dat het mij nu begint te irriteren omdat ik ook met de onrustige periode van de baby zit 's avonds. Nachtlampje heeft ze. Ook een bekertje water en een aantal boekjes. Als we haar naar bed brengen zegt ze zelf wel al "niet uit bed komen he mama" om vervolgens een minuut later eruit te komen. Pff lastig.
En als je vriend haar naar bed brengt? En "streng" en duidelijk aangeeft wat hij verwacht? Volgens mij probeert ze het nl gewoon...
Hier precies hetzelfde gedrag van 2 j en 9 maanden dochter. Ook een baby van 3 weken. Ach gebroken nachten hebben we toch al, het zal wel weer over gaan. Bij mij helpt accepteren het beste. Mijn man doet snachts overigen mijn oudste dochter. Gaat wel eens even naast haar liggen. Savonds gaat het al iets beter. Ze roept minder vaak en blijft in haar eigen kamer en bed Het is een hele verandering zo'n baby erbij.
Er gewoon even 10 minuutjes naast blijven zitten tot ze slaapt? Misschien heeft ze het gewoon even nodig dat iemand bij haar is als ze moet slapen.
Onze jongste slaapt nog in een ledikant maar als onze oudste deze kuren had, werden we op een gegeven moment gewoon (onpedagogisch misschien) boos. Hij was ook niet aan het huilen maar steeds aan het roepen en uit bed aan het komen. Naast nachtlampje, knuffels etc in bed, wilden we gewoon dat hij in bed bleef liggen en vinden we het gewoon niet goed als hij steeds uit bed kwam. Dus na een keer of 3 is het dan gewoon op een boze toon 'papa en mama worden boos als je steeds uit bed komt, dus je blijft nu in bed anders halen we je knuffels uit bed en slaap je zonder hen'. Het is zelfs wel eens gebeurd dat het dan nog doorging en dan haalden we de knuffels eruit, dan begon hij wel te huilen overigens, en dan maakten we de afspraak dat hij ze alleen terugkreeg als hij in bed bleef liggen. Dat heeft altijd gewerkt. Ik vind dat een kind op een gegeven moment oud genoeg is om bepaalde zaken te begrijpen en wanneer hij of zij dat is, mogen er best bepaalde consequenties hangen aan dat gedrag (er dus wel vanuit gaande dat er verder niets speelt als angst, ziekte etc). Maar kinderen testen zaken uit, begrijpelijk en gezond, en dan zijn we ook gewoon duidelijk en consequent; als je ongewenst gedrag blijft vertonen, hangen daar gevolgen aan die je niet leuk vindt. Dus als jullie meisje dit doet om jullie te testen, te rekken etc maar niet bang, ziek of wat dan ook is, mag je, vind ik, best heel duidelijk en consequent zijn. Bepaalde zaken, zoals hier steeds uit bed komen, hoeven niet geaccepteerd te worden.
Je weet toch niet wat er in zo'n 2,5 jarige om gaat. Die kunnen toch bang/angstig zijn zonder dat ze huilen of dat zelf kunnen benoemen?
Dat zou inderdaad kunnen. Met betrekking tot mijn kinderen weet ik ondertussen wel zo'n beetje wat er speelt als ze bepaald gedrag laten zien. Dat is ook niet vanzelf gegaan natuurlijk maar naarmate ze ouder worden, ik goed let op hun gedrag en wanneer wat zich voordoet etc, kan ik zelf intussen vrij goed inschatten wat er achter hun gedrag zit (meestal). Ik denk ook dat ik daar hun moeder voor ben; om goed naar ze te kijken, luisteren en ze op die manier te leren kennen zonder dat ze zelf al de taal en de woorden hebben om zich uit te drukken zoals wij dat kunnen. Dus op het moment dat ik inschat dat het gewoon grenzen opzoeken is, wat natuurlijk gewoon heel gezond gedrag is voor een kind, ga ik niet uren lopen soebatten maar dan gelden er gewoon duidelijke grenzen en regels. En zelf denk ik dat het voor hen ook wel prettig is omdat ze gewoon weten waar ze aan toe zijn op die momenten en het gedrag vervolgens ook snel stopt. Belangrijk daarbij is wel dat mijn vriend en ik echt op 1 lijn zitten, anders zou het ook niet werken en is het allemaal maar verwarrend voor een kind denk ik..
Dus een kind is 2,5, heeft net een zusje gekregen en mag daar niet een beetje van in de war zijn Want dat vind jij geen reden? Ik vind dat vooral getuigen van weinig inlevingsvermogen. Dan ook nog in bed de veiligheid van de knuffels wegnemen als dreigement Waarom in vredesnaam niet wat meer begrip voor een peuter?
Maar natuurlijk mag een kind in de war zijn als het net een zusje heeft gekregen! Dat vind ik ook zeker een reden om grenzen op te zoeken. Als een kind bang is of bijvoorbeeld ziek is, vind ik ook niet dat je een kind moet 'dwingen' om in bed te blijven alleen, dan heeft een kind geborgenheid nodig. Maar wanneer een kind 'gewoon' grenzen aan het opzoeken is, aan het testen is, dan vind ik het hier thuis belangrijk om duidelijke grenzen te stellen. Dat zijn wat mij betreft verschillende situaties die een verschillende aanpak nodig hebben. En jij benoemt de veiligheid wegnemen wanneer als gevolg wordt gesteld dat knuffels worden weggenomen als hij niet luistert. In de situatie waarin hij grenzen opzoekt, zie ik dat als een niet leuk en direct gevolg voor hem als hij niet luistert. Ik kan me voorstellen dat andere ouders dat ook anders kunnen zien, echt. En in andere gevallen, bijvoorbeeld kinderen die onveilig gehecht zijn of angstig zijn, lijkt me dat ook geen adequate oplossing. Maar voor onze zoon, die sociaal emotioneel heel gezond is en alles behalve angstig of onveilig gehecht, doet dat mijn inziens geen afbreuk aan zijn gevoel van veiligheid. Maar nogmaals, dat is voor ieder kind anders gezien in het verschil in ontwikkeling en achtergrond.
Maar in dit topic gaat het toch over een peuter dat een zusje heeft gekregen? Daar sluit jouw advies dan niet echt bij aan vind ik. Want dan lees ik nu dat je wel meer geborgenheid zou bieden aangezien het hoogstwaarschijnlijk wel om angst of jaloezie gaat? TS, ik zou er, zoals Tuc ook aangaf, gewoon even bij blijven in de kamer. Laat haar rustig in slaap vallen, ze is nu gewoon even uit balans.
TS schrijft dat het gedrag al speeltje voordat de baby werd geboren (wat niet uitsluit dat het daar wel of niet mee te maken heeft). Wat ik aangeef bij TS, is dat wanneer haar peuter begrijpt wat er van haar verwacht wordt, en er speelt niet zoiets als angst of ziekte, ik denk dat je best duidelijk en consequent mag zijn. Ik denk dat juist het aangeven van grenzen, duidelijkheid en structuur juist heel belangrijk zijn in een periode die wat onrustig is en dat deze duidelijkheid juist het gevoel van veiligheid vergroot.
Ik heb heel onpedagogisch de deurklink er aan de binnenkant van haar kamer uit gehaald. Werd er gek van dat ze continu uit bed kwamen het heeft geholpen. Na twee avonden drama is ze nooit meer uit bed gekomen.
Vastbinden schijnt ook snel te helpen. Pleisters op de mond voor de herrie zijn dan wel aan te raden.