Apistel samenvatting: suggesties voor t aanleren van vreemdelingenangst bij een 7 jarige? (Nieuws en kranten hielpen ook niet). Alle suggesties welkom. Apistel: G is bijna 7 en had weer eens een stunt van t weekend met, welja een wildvreemde Ze loopt, nog steeds, gewoon met iemand mee. Je kan een knuffel krijgen (na 3 jaar zijn we eindelijk zo ver dat ze t dan wel eerst vraagt of ze een knuffel mag geven) en ze behandeld je net zo warm en vertrouwd als dat je dagelijks bij ons over de vloer komt. Terwijl je enkel dezelfde halte uitstapte van de bus... De bikkelharde waarheid, tot aan nieuws op tv en in de krant, die kent ze. In t verstand zit t wel en is het goed duidelijk, maar puntje bij paaltje...Alles gaat overboord en ala 3 jaar oud impulsief. Ik ben door mn opties heen we hebben denk ik alles wel gehad wat je tot aan een jaar of 16 verteld, zonder sugercoating. Het helpt niet. Ze loopt zo mee, ze knuffelt iedereen waar ze ook maar een woord mee heeft gewisseld. (nu dan na vragen), kletst honderduit alsof t best buddies zijn. Zijn er nog suggesties, ik ben er doorheen namelijk. Indien herkenning uit ADD/ADHD hoek schroom niet, die vlag ging meermaals op ik ben daar niet benauwd voor. Maar ik herken dit niet uit die hoek, impulsief wel maar de amicaliteit naar iedereen niet (wat allicht mijn beperkte beeld kan zijn). Dit is namelijk onhoudbaar en ik heb hier geen oplossing meer voor. Wetende dat zij OOK naar die speeltuin verderop wil, net als dr vriendinnetjes van dezelfde leeftijd (en zelfs iets jonger). Nu is dat niet verantwoord, ook niet met GPS horloge, al zou ik graag "ja" willen kunnen zeggen. Ze hoeft geen doodsangsten uit te staan als iemand goedemiddag roept ofzo, maar gewoon de basic terughoudendheid zou al een grote winst zijn. Maar daar is werkelijk geen spoor van te bekennen. (En van ons heeft ze dat niet, wij zij einzelgängers en sociaal interactief ronduit rampenfondsen)
Mijn jongste was ook zo, zij mocht dus niet zonder begeleiding buiten spelen. Sorry, kan er niets beters van maken
Ik ADHD, en herken het wel. Inzoverre dat wij destijds wel echt ingeprent kregen niet met vreemden mee te gaan. Maar nu 41, help ik iedereen te pas en te onpas en moet ik steeds terug gefloten worden. Heb je wel eens in de empaat hoek gekeken. Niet gewoon het hebben van empatisch vermogen maar het zijn van een empaat. Dat zijn 2 verschillende dingen. Misschien voelt G op een ander level. Ik voel ook iedereens verdriet en emotie, als iedereen knuffelen sociaal geaccepteerd zou zijn dan zou ik afgaande van die gevoelens ook iedereen knuffelen.
Jongste heeft ADHD en ik herken het heel erg. Met 7 mocht zij nog niet alleen naar speeltuintjes verder de wijk in, enkel op het pleintje dat ik vanuit huis kan zien - en bij verlaten van het pleintje zonder toestemming, betekende het dat ze alleen achterom mocht spelen op een afgesloten binnenplaats (dan moet ze door ons huis om er weer af te komen). Nu met 9 jaar (en medicatie) gaat het wel veel en veel beter. Ze is nooit zo van het knuffelen geweest, maar zou wel zo met iemand mee zijn gelopen die bv zou zeggen lieve puppy’s te hebben. Ik was haar 1x echt kwijt, toen zat ze gelukkig bij de oma van een klasgenootje in de tuin te spelen. Meestal speelt ze buiten met een paar vaste vriendinnen en dan gaat het nu goed. Bij ons in de buurt is Gino toen ontvoerd, dat heb ik wel echt aangegrepen om zonder er om heen te draaien haar te waarschuwen. Dat zoiets dus écht kan gebeuren, dat niet iedereen die lief overkomt ook echt lief ís. Dat ze nooooit met iemand mee mag gaan zonder eerst naar mij te komen, ook als is het een familielid of zelfs een juf/meester etc, éérst naar mij komen.
Ja hier ook herkenning uit de ADHD hoek. En dan inderdaad niet het niet snappen, maar wel het impulsieve gedrag en dus zelf die rem niet hebben.
Ja herken het van zowel zoon (ass) als dochter (add weten we sindskort) Zoon is nu 17 en nog steeds is iedereen die maar een beetje aardig tegen hem doet zijn vriend, hij is dus te sociaal met alle gevaren van dien. Ik heb bij beide kinderen heel lang op het bankje (dat bij het speeltuintje stond hier in de buurt) gezeten terwijl zij speelden . Dochter was iemand die heel snel even bij iemand binnen ging spelen en vergat dit even aan ons te melden waardoor wij weer (ongerust en boos) de hele straat uit konden kammen op zoek naar haar. Uiteindelijk viel het kwartje toen de gevolgen ervan zwaarder werden, dus niet vertellen waar je binnen bent, een week lang achter het huis spelen ( ze was toen een jaar of 8)
Zoon is 9 en hb, een gevoelig kind. Maar let niet op. Eerst doen dan denken type en gaat niet alleen de wijk in. Niet iedereen is het zelfde waar de een extra begeleiding nodig heeft bij rekenen en taal heeft hij dit nodig op het sociale vlak. Het is niet anders.
Hier ook herkenning bij mijn dochter met A(D)HD. Die amicaliteit naar vreemden en het naieve en impulsieve gedrag. Zij speelde met 7 jaar ook niet alleen buiten, maar dat kon ook niet veilig omdat de speeltuin aan een sloot lag en ze een autoweg en brug over moest. Mijn zoon van 6 speelt wel alleen buiten (verhuisd) maar met GPS horloge en oudere buurkinderen erbij. Toen mijn dochter vier was fietsten we een keer naar de stad. Bij de fietsenstalling kletste ze met een ouder echtpaar. 'Ga je gezellig met ons mee?' vroeg die man voor de grap. En ze gaf hem zo een hand en wilde meelopen. Je dochter is pas zes. Met dit gedrag dus te jong om alleen buiten te spelen. Dat kun je ook niet trainen denk ik, haar karakter verander je niet.
Het heeft ook heel mooie kanten trouwens, mijn jongste maakt zo makkelijk contact ook met bv andere kinderen in een speeltuin. Ze stond met 8 jaar bv ook zo te voetballen met jongens van 15 die haar trucjes gingen leren. Drop haar in een onbekende omgeving met allemaal vreemde kinderen, zij redt zich gewoon meer dan prima en heeft 5 nieuwe bff’s na een middagje Bij de oudste was het toch meer kat uit de boom kijken altijd. Oh en in een museum bijvoorbeeld, stelt de jongste ook vol interesse allemaal vragen, totaal niet verlegen. De oudste zou dat nooit doen.
Oh grappig, ja R is hier ook de "kat uit de boom kijker" en zij is allang "all-in" en dan zie je R stomverbaasd kijken zo van "wat doe je nou?!?" Zo grappig hoe dat compleet anders kan zijn. Ze is nu net 7 (whuhuuu party!!!) maar wat je zegt, het heeft zeker ook zijn mooie kanten. Zeker in combinatie met haar bijzondere zorgzaamheid. Meissie heeft een gouden hartje en een prima moreel kompas wat ze hopelijk haar hele leven mee mag blijven dragen. Zij in de zorg, als ze zo blijft...werkelijk goud waard. Maar voor nu qua buiten spelen is t dus nog even aankijken of t leeftijd is, of toch eens die testen gaan doen als ik jullie reacties zo lees. Kijken we t hier gewoon nog even aan en intussen wat meer sturen in "filteren". Empaat is lastig te bepalen, ik zie wel raakvlakken maar intuitie bijv is lastig te beoordelen. Ik heb het met haarzelf ook besproken dat ik voorlopig nog geen optie zie om haar verantwoord naar de andere speeltuin te laten gaan. Waar ik een nacht verdraaid weinig heb geslapen daar over kreeg ik een zeer nuchtere reactie van haar. "Oh maar als t straks weer lekker weer is wil R toch ook buiten spelen, dan gaan we gewoon met zn allen want hij is sowieso te klein om zonder jou buiten te spelen. Is toch geen probleem mama, is nog leuker ook! " Met even later de aanvulling: oh dan kan jij ook wel t picknickkleed meenemen en wat lekkers, hoef ik niet eerst naar huis te lopen. Die vitamine D zal wel goedkomen dus.
Ik ben nr2 dus al kwijt geweest omdat ie besloot met een vreemd gezin mee te gaan en ik hoorde 'hey deze is niet van mij' We maken vooruitgang tov volwassenen maar als het gaat om kinderen??? Hij loopt gerust met pubers mee alsof hij 1 van hen is. Ik weet zeker dat ie recent in een tiktok filmpje is gekomen. Hij besloot mee te dansen met een stelletje pubermeisjes. Hij blijft ook t type eerst van de grond pakken en dan pas bedenken of t slim was. Nu is hij nog jong maar hij is eb kopie van mijn man. Die liep ook met iedereen mee. Had als 8 jarige op de camping een vriendje van 14 had. T verschil met nr1 is gigantisch. Die speelde met de buurjongens met 4 jaar al op straat zonder mij met 2 buurjongens (ik kon hem vanuit t keukenraam zien). Die was zo voorzichtig, volgde de regels. Met 5 kon hij alleen spelen in de speeltuin (hoor afstand van mijn huis haha) Nr2 kan niet eens samen met zn broer naar die speeltuin voor 5 minuten. Zijn we hem al kwijt
Ja t is alleen wel eentje van de uitersten. Vreselijk gelukkig met dr kinderfeestje, hele leuke middag gehad. Vervolgens intens diep verdriet dat zij nooit gevraagd wordt door klasgenootjes en zij niet weet waarom. Wij hebben een vermoeden dat t komt omdat ze de odd duckling is, maar juf (eerder al gevraagd) en vriendinnetje die nog achterin de auto zat wist t ook niet. Die gaf ongestuurd aan dat ze juist zo lief en zorgzaam is en altijd wel iemand aan t lachen kon maken ookal had die ander verdriet. Maar ze mocht wel op haar feestje komen want zij vond t maar stom. Het is lachen aan de ene kant en diepe gevoelens er onder. Ook met bijsturen moeten we heel erg oppassen met bewoording, ze vergeet niets en al helemaal niet iets wat zij als "oneerlijk/onrecht" ervaart.
Ja het is bij sommigen echt een lange adem hebben. We zijn met G al zoooo lang bezig. En R daarentegen die klimt nog eerder via mn benen omhoog als dat hij met iemand meeloopt. Hij is nu net 2 maar t compleet tegenovergestelde van zn zus. Iemand zegt "hoi" G(2): grote grijns, schattigste blik "oooooooooooi!!!" R(2): blik van "wat mot je? wie ben je? "
Zelfs bij bekenden.... mijn tante gaf nr1 een cadeau. Hij keek haar aan alsof ze hem een rotte appel gaf als cadeau en zei geen woord. Beetje sociaal wenselijk gedrag mag hoor hij kreeg een cadeaubon, waar hij zelf om had gevraagd als wens