Mij ook wel hoor. Dat is ook het meest waarschijnlijke scenario. Maar om nou te zeggen "als het kindje er was gekomen, was het vast heel gehandicapt geweest"... nou nee. Zo werkt dat meestal niet in de biologie. Meestal is er bij een miskraam in het eerste trimester iets dusdanig fout dat het embryo niet kán uitgroeien tot een kindje, omdat er in het beginstadium een stukje genetische code te weinig (monosomie) of te veel (trisomie) ontstaat, of er een fout in is. Dat maakt het in veruit de meeste gevallen letterlijk onmogelijk voor de embryo om zich langer dan een bepaald aantal weken door te ontwikkelen (tot het moment waarop het betreffende stukje code nodig is voor de verdere ontwikkeling). De meeste miskramen in het eerste trimester ontstaan daardoor en zijn over het algemeen pure pech. Vroeger schatte men over de 50%, maar uit recent onderzoek blijkt dat we eerder moeten denken aan meer dan 90% van alle miskramen in het eerste trimester. Maar hoe je het ook wendt of keert, het blijft een moeilijk thema. Woorden die door sommigen bedoeld zijn als blijk van medeleven en hart onder de riem, zijn door anderen meer bedoeld als conversatiestoppers, als een snelle fix. En dat kunnen heel goed dezelfde woorden zijn.
Weet je, voor mijn gevoel heb ik 3 kinderen. Twee daarvan zijn onzichtbaar. Ze voelen voor mij niet direct als baby's, meer als kleine wezentjes die baby's waren geworden als het net allemaal even anders was gelopen. Maar we houden net zoveel van ze, ze hebben ieder een naam, ze zijn helemaal van ons en nemen voor altijd een plaats binnen ons gezin en in ons hart.
Die dooddoeners heb ik zelf gelukkig nog geen ervaring mee. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat totaal niet helpt. Zo was het ook een jaar of 3 terug. Voor mijn eigen miskramen dus nog. Een vriendin van me (spreek ik nu heel weinig nog, dus ze weet het niet van mij) had ook een missed abortion. Eerste echo en geen hartslag. Ik was mee. Nou, ik zag hun wereld instorten. Probeerde zelf zoveel mogelijk mee te voelen voor zover dat toen voor mij mogelijk was natuurlijk. Maar toen had er blijkbaar ook iemand de opmerking gemaakt dat het nog maar een pinda was. Toen snapte ik al wel een beetje waarom haar dat zo boos en overstuur maakte. Maar nu snap ik dat al helemaal! Ben dus erg blij dat ik nog niet echt zulke opmerkingen heb gehad.
De oorzaak zullen we nooit achterhalen hoe het komt. Dus daar ben ik maar mee gestopt Ik ben super zenuwachtig Ben nu alleen thuis en krijg hele erge rugpijn alsof ik vreselijk ongesteld moet worden Vind dit maar niks
Oh, dat is niet prettig om daar alleen mee te zijn inderdaad. Misschien toch even bellen? Ze willen je vast wel eerder zetten qua afspraak als vrijdag te lang duurt voor je. Als afwachten niet meer goed voelt: Bellen!
Ik wou graag bij mijn eigen verloskundige dus dat kan pas helaas vrijdag Zit er behoorlijk doorheen vandaag. Hoe gaan jullie weer verder? Ik heb echt zo iets jk word nooit weer mezelf
Ik herken het. Het er doorheen zitten en het idee hebben dat ik nooit meer mezelf word. Maar ondertussen merk ik zo heel af en toe momentjes van acceptatie op. En die momentjes worden steeds groter. Maar ik denk dat ik het pas kan afsluiten op het moment dat ik zéker weet dat ik schoon ben vanbinnen. Dat ik het opnieuw kan proberen. Want dat is ook waar ik merk dat mijn 'herstel' in zit. Het moment van inbrengen van de eerste tabletten. Ondanks dat ik dat doodeng vond, voelde het voor mij wel als stap 1 om door te gaan. Daarna dat het bloeden dus op gang kwam. Toen op een gegeven moment dat het bloeden minder werd. Ook al had ik het gevoel nog geen vruchtzak te zijn verloren. Daarna kreeg ik dus weer meer krampen en ben ik een 12 uur later ook voor mijn gevoel wél de vruchtzak verloren. Dus dat betekent dat er nu echt niks meer zit wat met gigantisch goede hoop (die onterecht was en wat ik dus dondersgoed wist, vandaar dat ik me zo bagger voelde) toch nog kon uitgroeien tot een goede zwangerschap. En nu zullen het die momentjes zijn dat het bloeden langzaam minder gaat worden. En straks stopt. En donderdag (hopelijk) een echo bij de gynaecoloog dat ik schoon ben. Die momentjes geven toch steeds een beetje die afsluiting. En begrijp me niet verkeerd hoor. Voor mij is het het grootste gedeelte van de dag toch nog alleen maar janken en er depressief om zijn. Maar de vooruitgang is er. En daar houd ik me aan vast, wat ook weer iets vooruitgang geeft.
Dus ik denk (als ik ga vergelijken met mezelf) dat je nu voornamelijk nog het idee hebt dat je nooit meer jezelf wordt omdat er eigenlijk nog niks gebeurt. Omdat je gevoelsmatig nog normaal zwanger bent, terwijl je met je verstand wel weet dat het niet goed is en niet goed zal worden. Ik denk (en hoop vooral) dat zodra er meer progressie in zit met de afbraak van je zwangerschap, dat je je daarna ook weer langzaam beter gaat voelen. (En dat verrekte HcG is natuurlijk nu ook nog volop aanwezig he. Vergeet dat ook niet.)
Had niet verwacht dat dit zo zwaar zou zijn. En dit kun je ook echt niet zeggen tegen iemand die dit nog nooit heeft mee gemaakt Je moet dit echt zelf onder gaan zo vreselijk
Ja, inderdaad. Zoals ik al eerder noemde, heeft een toenmalige vriendin ook hetzelfde gehad een paar jaar terug. En ik steunde haar (en haar vriend) ook heel erg en was er gewoon voor ze. Ik vond het ook kut voor ze. Maar zo zoals dit voelt, had ik zelfs toen niet kunnen bedenken. En ik gun het echt niemand om dit mee te maken. (Behalve kinderverkrachters en alle andere vormen van kindermishandelaars. Die mogen dit gaan voelen vind ik. Niet de mensen die graag een liefdevol thuis aan een kindje willen bieden.)
Ik moest er echt mentaal wel even overheen om die pillen in te brengen, heb het ook een paar dagen uitgesteld. Durfde niet. Daarna kwam er wel een soort van rust over me heen, dat we er nu iets aan doen en ik het zou kunnen afsluiten straks.
Dat lijkt mij ook heel moeilijk de pillen te gebruiken Ik vind het nu al lastig met eten dat ik denk O ja moet ik niet eten want ik ben nog zwanger Het is toch iets verkeerds kwa gevoel Wij hebben dit kindje ook een naam gegeven Wij hadden zo iets het is toch echt van ons
JA! Dat ken ik ook! Al heb ik op de dag van het slechte nieuws wel een biefstuk naar binnen gegooid. Maar ik heb vandaag pas voor het eerst weer de kattenbak schoongemaakt. Omdat ik voor mijn gevoel gisteren dus de vruchtzak ben verloren en dus niet meer zwanger ben. Ik vond het mentaal ook moeilijk ja. Al heb ik het niet uitgesteld omdat ik bij mezelf toch wel wist dat dat het niet makkelijker zou maken. En er zat ook bijna een week tussen het slechte nieuws en het moment dat ik de pillen gekregen had. Dus in die tussentijd had ik ook al zoiets van dat ik er vanaf wilde. En ik het niet aan kon te wachten tot het vanzelf ging. (Had geen bloedverlies dus had nog weken kunnen duren) Dat maakte dan de stap weer net iets makkelijker.
Het ging vanzelf. De dag dat ik de eerste miskraam had, zag ik 's-ochtends een regenboog in het water van de tuinslang toen ik de planten was aan het water geven. Die avond zag mijn man het zelfde toen hij de planten water gaf. Daarom besloten we deze embryo Rainbow te noemen. Lunababy is vernoemd naar de zonsverduistering die we 2 dagen voor de positieve test hier in Noord-Amerika zagen. Toen de maan heel even voor de zon schoof.
Mijn tweede bloedtest is binnen. HCG was vrijdag rond 15500 en is nu rond 13400. Het is precies wat ik verwachtte maar het komt toch even hard aan. Ik zit aan de alcohol.