Ja, precies. Wij weten (helaas) allemaal hoe zwaar het allemaal is. Maar daar kom je pas achter als je het zelf hebt meegemaakt.
Ja. Maar ik lees in je banner dat jij in okt. ook het nodige mee hebt moeten maken. Hoe gaat het nu met je?
Ja, wij allemaal. Wij waren allemaal in mei 2018 uitgerekend geweest anders. Ik heb het er heel zwaar mee gehad. De eerste keer was een vmk. Maar de tweede keer was het een lege vruchtzak. En tot de echo heb ik het gevoel gehad dat het gewoon goed zat. Toen kwam die klap hard. De tweede keer heb ik er ook veel meer moeite mee gehad dan de eerste keer. Maar ik heb het nu geaccepteerd. Voor zover je zoiets kunt accepteren natuurlijk. Maar ik sta het mezelf ook gewoon toe om zo nu en dan even vol zelfmedelijden te gaan bedenken hoe ver ik had kunnen zijn nu en alles. En daarvoor hebben we deze groep ook. In het begin om elkaar te steunen toen we allemaal dit proces doorgingen. En nu steunen we elkaar bij (de weg naar) een nieuwe paranoïde zwangerschap. xD
Een beetje wat ik in mijn vorige post ook al zei. Ik wist dat ik het mezelf gewoon moest toestaan om er af en toe eens lekker zielig over te doen. Al was het wel voornamelijk in mijn hoofd. Maar in mijn hoofd gewoon vol zelfmedelijden mezelf vertellen dat het ook gewoon enorm kut is. En daarnaast de steun van iedereen hier. En van mijn vriend natuurlijk.
Wat zijn jullie sterk!! Ik hoop dat we allemaal snel succesvol zwanger zullen zijn. Ik kan me voorstellen dat de 2e x de klap nog erger is. Pfff. En dat paranoïde herken ik wel. Bij een eventuele volgende keer zal de angst nog groter zijn dan de angst die ik deze x gevoeld heb... Ik begon al laatst tegen de gyn: deze x sprong het eitje rechts (Ik kan het soms wel voelen. In hoeverre dat dan betrouwbaar is)... zal ik wellicht rekening houden met de kant dat het eitje springt en dus alleen seksen als het links springt? Helaas kon dat niet want die rechte eileider kan dat linkse eitje alsnog pakken als hij wil...
Het duurde even voordat het vruchtje los kwam. Cytotec gehad maar dat duurde een poosje. Ik ben 2 weken thuis geweest samen met mijn vriend. Samen op de bank, huilen, filmpje kijken, lekkere dingen eten.. na die 2 weken was zo goed als alles er uit en kon ik het ook wel afsluiten. Af en toe kwam het verdriet nog omhoog en heel soms nog wel steekt het. Maar je gaat weer verder.. O ja wij hadden geen plekje om het te begraven dus wij zijn terug gegaan naar het eiland waar het allemaal begonnen is en hebben het daar in de duinen begraven. Het voelde zo helemaal "af" en het was goed
Ik denk dat ik er het minste last van heb van iedereen hier. Ik vond het vooral heel naar dat ik zes weken met een dode vrucht heb moeten lopen voordat er wat aan gedaan werd. Maar ik wist vanaf het begin af aan dat het niet goed zat, dat zei mijn gevoel. En de testen liepen wel op maar toch klopte het voor mij niet. Als het allemaal goed voelt zal de klap nog harder zijn. Evenzo als het om je eerste baby gaat. Ik geloof erin dat er iets niet goed is geweest en dat mijn lichaam er daarom meteen een stokje voor heeft gestoken. Al was het mentaal toch echt wel even kut.
Wat heftig!! Jullie hebben het heel mooi afgesloten. Ik merk soms dat mijn lichaam me tegenhoudt om het af te sluiten door alle controles en hcg die er nog zit. Mentaal wil ik verder maar mijn lijf houdt me nu nog tegen... Ik hoop volgende week op een hcg van 0
Het is trouwens ook nooit in mij opgekomen dat ik een miskraam zou kunnen krijgen :') Slaat nergens op hoor, maar heb nooit gedacht dat dat zou gebeuren
Raar hoe je gevoel gelijk kan hebben he!!?? Ik riep het al tegen mijn huisarts dat ik vreesde dat het niet op de juiste plek zat. Hij geloofde er niks van en zei dat ik me niet druk moest maken.... zucht. Onze intuïtie is toch vaak goed.
Maar toch voelde ik op de 1 of andere manier dat het niet goed zat. Vriend wilde het na de eerste echo op Facebook zetten bijvoorbeeld. Bij de andere zwangerschappen zou ik daar geen problemen mee gehad hebben maar nu hield ik het tegen. Ik wilde eerst nog de tweede echo afwachten. En die avond dat ik naar de eerste hulp ging samen met mijn schoonzus was ik er al bang voor dat ze het hartje niet meer kon vinden.. heel raar. Maar dat idee duwde ik ook wel weer weg je wil het gewoon niet denken/weten
Ik was er altijd al bang voor, omdat ik eens die chlamydia heb gehad. Uiteindelijk is mijn grootste angst wérkelijkheid geworden. Doordat mijn lichaam het zelf opruimt was het een "makkelijke" weg. Onder het mes en eileider eruit is nu mijn grootste angst aan het worden bij een eventuele volgende bbz. Mk was ik dan ook nooit vanuit gegaan. Het is allemaal eng mk en bbz.