Mijn zoontje van 18 maanden loopt buiten echt alle kanten op. Ik kan niet even normaal boodschap doen of even naar school want hij rent weg. Als ik hem dan de goede kant op stuur gaat hij krijsen want hij wilt de andere kant op. Als ik dan toch doorloopt doet het hem niks hij komt niet achter me aan. Het lijkt me heerlijk om even zonder die wagen met het komende mooie weer lekker weg te gaan want hij vind het geweldig zelf lopen. Hoe leer ik hem om gewoon bij mij te blijven. Handje geven wilt hij overigens ook niet.
Ik paste altijd op een jongentje die dat ook deed. Ik probeerde altijd een spelletje van te maken. Van boom naar boom lopen, wie het er eerst is. In de stad voor de winkels staan die klapborden, dan van bord naar bord lopen. En ze dan allemaal aantikken. Dat soort dingen. Over put deksels springen in de winkelstraat. En ze dan zelf laten zoeken (de goede kant op). Misschien dat dat helpt
Hier exact hetzelfde! Alle kanten op, behalve de goede! En totaal niet luisteren naar zijn naam. Sinds een week of 2 loop ik wel vaak blokjes in de buurt. Gewoon om te oefenen. Hij blijft wel heel netjes op de stoep, dat dan weer wel.
Spelletjes ervan maken snapt hij niet of hij vind er niks aan want hij reageert er totaal niet op haha Ik probeer ook kleine stukjes maar hij loopt overal heen behalve de goede ook gewoon op straat overal bij iedereen in de tuin. Dan haal ik hem eruit en boos dat hij dan word. Het is gewoon niet leuk meer even stukje te lopen terwijl ik het zo leuk zal vinden eindelijk droog zonnig weer
Buggy mee en waarschuwen dat als hij wegrent hij dan in de buggy gaat? En dan ook doen.... snapt hij vast gauw genoeg wat de bedoeling is
Ja dat zou ik kunnen proberen. Doe het nu ook alleen dan til ik hem op loop ik met een gillend kind naar huis en hele strijd om in buggy te krijgen vandaar dat ik daar midden op straat geen zin in hebt. Maar misschien leert hij het wel beter dan
Ken het helaas... heb ook het idee dat ze zo jong gewoon nog niet snappen dat ze moeten luisteren.... actie - gevolg is nog niet (zo goed) ontwikkeld... dus hier gewoon in de wagen als ik ergens heen ging met hem... als hij weg liep (en nog steeds wegloopt trouwens) krijg ik een lachende "weg rennen" en "weg lopen" dan waarschuw ik hem en gaat hij toch echt weer de wagen in als hij het weer doet... dan maar een krijsend/huilend kind.... heb m liever veilig, dan maar kijkers
Zoontje was ouder toen hij liep maar hij ging ook alle kanten op behalve de goede. Wat hier heel goed hielp was op mn hurken zitten en hem de kant aanwijzen waar hij naartoe moest lopen. Kijk we gaan daarheen, zie je dat, kom. En echt duidelijk wijzen. En dat hielp heel erg goed. En vaak liet ik hem ook gewoon gaan en hobbelde ik erachteraan.
Maar als ik naar school of naar winkels ga moet ik wel een bepaalde kant op. Net weer geprobeerd binnen 5 min weer thuis. Hij kijkt niet eens naar me rent gewoon weg. Ook al wil ik wijzen naar de paal of de weg hij kijkt niet geen oog voor me en gewoon wegrennen. Zit nu weer thuis met een huilend kind
Voor een kind van anderhalf is het ook heel moeilijk om te begrijpen. Die hersentjes kunnen dat nog niet aan. Een jaar geleden kon hij alleen nog maar slapen, drinken, poepen en misschien een enkele keer draaien. Nu kan hij lopen. Ze gaan hard voorruit, te hard zelfs. Wij kunnen niet leren wat die kleintjes op een jaar leren. En de motoriek gaat vaak sneller dan psychisch, en op andere momenten andersom. ik zou hem gewoon in een buggy doen en als je nergens naarheen moet gewoon oefenen. Laat hem op onderzoek uitgaan, waggel erachteraan en op andere momenten ga je gewoon oefenen zonder enige druk. Dus speels een kant opwijzen. Je moet nergens naartoe dus je hebt geen druk/zenuwen van of het wel of niet goed gaat gaan want dat voelen die kleintjes ook aan.
Dit inderdaad. Ze krijgen zoveel impulsen, die kunnen ze gewoon niet weerstaan Dus in de buggy als je echt iets moet en als het kan lekker oefenen. Ik moet er ook niet aan denken om ergens heen te móeten met mijn dreumes zonder buggy of wandelwagen... nou rent die van mij niet overal heen maar die blijft rustig een kwartier ergens staan kijken naar de auto's enzo die voorbij komen....
Pfft dat heb ik nu nog en hij is 3 jaar. schatje kom nuuuuuuuuuuuu nee wacht, auto kijken! Waaauwwww blauwe auto
de oudste was altijd doodsbang dat ik zonder haar weg zou gaan dus daar kon ik dan weer gebruik van maken. als ze een andere kant op ging of niet mee wilde zei ik gewoon oke doei.. dan kwam ze meteen achter me aan rennen mamaaaaa wacht op mij!!! bij weglopertjes kan ik zelf alleen aan een tuigje denken die ze dan om moeten.. had een tijdje terug hier wel van iemand gezien van hele leuke die als een rugzakje eruit zagen mocht je op een tuigje over willen gaan
Alle kanten op lopen is normaal gedrag voor een peuter, ze leren pas later met je meelopen. Zet hem thuis gelijk in de buggy en ga met hem naar het park, daar kan hij lekker loslopen.
Hier kan ik ook echt niet gericht met haar lopen, dus we maken altijd een wandelingetje waarin zij leidt en als we naar school ofzo moeten, gaat ze in de kinderwagen of draagdoek. Tijdens dat vrije wandelingetje oefen ik met handje vasthouden etc. Bij de oudste ging het vanaf een jaar of 2 beter, toen begreep ze meer en kon ik voorwaarden stellen ('Mijn hand vasthouden of je gaat in de kinderwagen.')
Hier sluit ik mij bij aan. Als ik boodschappen ofzo moet doen gaat hij in de wagen stuk makkelijker. Zodra ik weer thuis ben gaan we lekker buiten wandelen en laat ik hem de weg bepalen. Wij doen dit elke ochtend en namiddag omdat hij het geweldig vind om op onderzoek te gaan buiten.
Mijn zoontje liep ook steeds weg. Echt rennen en gewoon de andere kant op rennen. Ik ben dus wel gaan oefenen en zodra die niet luisterde heb ik hem in de buggy gezet. Dit heb ik een paar keer moeten doen maar toen snapten hij het prima. Gillen wat die deed in de buggy en als die rustig was zei ik je mag lopen maar als je wegloopt dan ga je weer in de buggy. Naja dit dus paar keer achter elkaar, Nu loopt die echt keurig bij mij en als ik hem roep komt die gelijk. Als we ergens komen waar hij lekker een stukje vooruit kan lopen zeg ik ook lieverd ga maar even rennen zo schattig hij snapt het prima. Ik ben dus wel een beetje voor de 'harde' manier gegaan en dat heeft goed uitgepakt. Ik had ook zoiets als de baby er straks is wil ik niet continu achter hem aan rennen etc. Als hij het echt niet had gesnapt was het jammer maar helaas dan gewoon in de buggy en alleen los als het echt kon.
Mijn ervaring is ook dat ze het 'gewoon' met de tijd moeten leren. Toen mijn zoontje net liep rende hij ook de straat op zodra de deur open ging en bleef maar doorlopen. Hoorde niks of niemand om hem heen en liep waar hij heen wilde. Inmiddels gaat het al een stuk beter, maar als ik iets moet gaat de buggy vaak nog wel mee, als hij niet luistert gaat hij hier inderdaad in de buggy, maar dan wel als laatste redmiddel. Hier gaat hij bv. vaak in de wandelwagen als ik naar de supermarkt moet, want als hij er vanaf het begin gelijk in zit vind hij het nog niet zo erg. Als we dan klaar zijn in de winkels mag hij eruit en mag hij zelf naar huis lopen.
Wij hielden strak aan buiten de poort/ deur geef je een hand. Nu is hij bijna klaar en geeft gelijk een hand zodra we naar buiten gaan en zonder gezeur. Bij lange wandelingen neem ik de buggy mee zodra hij moe is of hij pakt alles in de winkel gaat hij na een waarschuwing in de buggy. Op plekke waar het kan mag hij zelf lopen.