Hallo Dames, Ik zit eigenlijk echt in een dip, een grote dip! ik heb 1,5 jaar geleden een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad, en heb er nu nog steeds erg veel moeite mee, en kan het ook niet verwerken op 1 of andere manier. Ik kan het ook nog helemaal geen plekje geven, ik was 7 weken zwanger, en natuurlijk over de gehele zwangerschap is dat niks, maar voor mij zo speciaal. net een dag voor me verjaardag met spoed en krampen na het ziekenhuis, en savonds was het zover, het was weggehaald bij me. ik kan het nog steeds niet beseffen en geloven, waarom bij mij , maar dan natuurlijk ook waarom bij een ander. volgende week zaterdag is het 1,5 jaar geleden gebeurt, en nog denk ik er dag en nacht aan, ik heb nu een nieuwe vriend ( 3 maanden ), en wil met hem een mooie toekomst tegemoet, maar ik kan dit eigenlijk nog geen plek geven, dat ik het kwijt ben en dat het nooit meer terug komt. nu is de vriendin van mn broer "door de pil heen"wel zwanger, en natuurlijk gun ik het ze!! maar ben zo bang dat ik in mn leven nooit een kindje zou kunnen dragen en krijgen. weet iemand die dit misschien ook mee gemaakt heeft, hoe ik het beste hier mee om kan gaan , en het dan ook echt een plaatsje kan geven, natuurlijk never nooit te vergeten, maar wel een plaatsje geven, want ik wordt af en toe gewoon helemaal zelf gek, Ik hoop echt dat iemand raad heeft voor me, en dat ik dat gemis een plekje kan geven, Verlang na de reacties!
Jeetje meid, wat naar dat je je zo voelt! Ik kan er niet over meepraten, dus ik kan absoluut niet oordelen over hoe je je wel of niet zou moeten voelen.. Is het misschien een idee om daar met (een professioneel) iemand over te praten? Deze kan wellicht kijken waarom je er nu nog zo mee zit. Het is voor jezelf belangrijk dat je het een plekje kunt geven, zodat je door kunt. Dan zul je straks ook meer kunnen genieten van een eventuele nieuwe zwangerschap. Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verwerken van je verlies en ik hoop dat je het binnenkort een plekje kunt geven. Liefs MamaZE
Lieve mvtrjex93, wat erg dat je je zo voelt! Ik begrijp je wel, ik heb afgelopen juni ook een bbz gehad, waarbij het einde ook heel chaotisch verliep en ik met spoed geopereerd moest worden. Omdat ik veel bloed verloren had en ik lichamelijk even nodig had om te herstellen, werd het hele psychologische aspect een beetje naar de achtergrond verdrongen. Uiteindelijk was iedereen (ook ikzelf natuurlijk) vooral erg blij dat ik er heelhuids uit ben gekomen, omdat het bijna heel anders was afgelopen, maar het verdriet van het verlies van een zooooo gewenst kindje daar was misschien wel te weinig ruimte voor. Mijn man vond (en vind) het ook moeilijk om erover te praten, wat ook niet helpt. Ik heb zelf het idee dat dit mijn verwerkingen behoorlijk in de weg heeft gezeten en alles er nu stukje bij beetje uitkomt. Ik kan me voorstellen dat het misschien helpt om echt eens heel goed te tijd te nemen om hier met iemand over te praten. Dat hoeft misschien niet eens een psycholoog te zijn. Ik praat nu veel met mn zus, wat me echt helpt. Net als jij ben ik daarna ook niet opnieuw zwanger geworden en zijn er veel vrouwen in mn omgeving in mum van tijd zwanger, wat natuurlijk ook niet mee helpt en alleen maar meer maakt dat ik af en toe mn hart moet luchten. Misschien is er een goede vriendin om familielid of je vriend die de tijd wil nemen om eens echt alleen maar naar jou te luisteren. Ik wil je heel veel sterkte wensen!!