Hallo lieve dames van zp! Momenteel lig ik nog in het ziekenhuis door complicaties die ná de bevalling zijn ontstaan. Hieronder eerst mijn bevalling: 16 augustus op de uitgerekende datum wordt ik om zes uur wakker met het gevoel wat darm krampen te hebben, ik ga naar de wc om te poepen Dit lukt maar de krampen blijven en komen om de 4 min. Ik wek mijn man om te vertellen dat het is begonnen, wat spannend! Om half 8 laat ik mijn man de verlos bellen want de weeen komen om de 3 min al Mijn moeder is er inmiddels al, die zou bij de bevalling zijn. Half 9 is de verloskundige er en toucheerd me. 3 cm al!! Pijn is goed weg te puffen maar zodra ze weg is wordt het snel heftiger en krijg ik het moeilijker..ik moet de weeen staand opvangen liggen en zitten is te pijnlijk. Ik leun op mijn man of moeder en het opvangen lukt steeds minder. Ik wil pijnstilling en we gaan naar het ziekenhuis na overleg met verlos en ziekenhuis. Onderweg in de auto weet ik niet hoe ik zitten moet van ellende, gelukkig zijn we er snel. We gaan direct door naar de verloskamers waar mijn eigen verlos arriveerd. Ze toucheerd en 4 cm.. Ze breekt mijn vliezen met een naald tijdens een wee. En dan barst het natuurgeweld los! Persweeen! Ze zijn niet weg te puffen en mijn lichaam perst mee! Ik verlies alle controle en puffen lukt nog amper. Ik smeek om een ruggenprik. Anesthesist is druk hoor ik maar als ze klaar is mag ik verdoving. Ik wordt een uur later getoucheerd en heb 5 cm. Ik vraag waar verdomme die verdoving blijft en continue zeg ik dat ik écht moet poepen! Weer een uur later (ik inmiddels in paniek) mag ik ein de lijk de prik. Ik kom al roepens de verkoever kamer in "ik moet poepen, mijn lichaam perst!!!" "waarom geloven jullie me niet ik stel me niet aan!" etc. Arme mensen die daar bij kwamen uit hun narcose Er was een hele lieve man die me door de ruggenprik heeft geloodst met al die persweeen, ik leunde op hem en hij hielp me te ontspannen voor zover mogelijk. Tijdens mijn geroep dat ik moest poepen en dat ik er niks aan kon doen maakte ik de briljante opmerking dat het is omdat ik getrouwd maar anderss.... Ruggenprik zat en ik kon eindelijk tot rust komen! Direct boven getoucheerd en had al tien cm!!!! Baby was alleen sterrekijker dus op mijn zij om haar te laten draaien. Eindelijk even bijkomen en puffen ging weer goed! Na een uur mocht ik persen. Hartje dipte dus moest erg mijn best doen! Binnen 15-20 min persen was ze er dan om klokslag 15:00 uur! Loïs een meidje van 50 cm en 3245 gram en een bos haar! Een paar hechtingen gekregen.. Een paar uur later voel ik een pijnlijke druk links op mijn schaamlip en bil. Bleek er een enorme hematoom te zitten die keihard aanvoelt. Mijn bloeddruk zakt behoorlijk maar ze gaan koelen en kijken het aan. Ik voel me heel erg alleen en beroerd, iedereen heeft enkel maar oog voor mijn mooie meid natuurlijk behalve een zuster die merkt op dat het echt niet goed gaat. Opeens voel ik een knap en iets naar buiten kruipen zo lijkt het! Er wordt naar gekeken en dit blijkt dus uit mijn hechtingen te komen. De pijn is direct minder! Ik blijf wel vloeien. Waarschijnlijk hield jet stolsel een gescheurde ader dicht wat nu dus maar blijft lopen. . Op een gegeven moment voel ik het gewoon gutsen.. Ben tussendoor nog een paar matjes van 250 ml bloed geraakt niet zo erg maar het houdt niet meer op. Er wordt voor de zoveelste keer gekeken en gevoeld door tig man, wordt er besloten dat ik onder narcose ga om weer opnieuw gehecht te worden. Ik verlies tot de narcose in 30 min weer 600 ml bloed. Ik krijg later weer 3 zakken bloed bij ivm te laag hb. Ik word tanden klapperend wakker en zie mijn man. Ik heb nu nog een catheter en de onderkant doet zn zeer en schaamlippen als bananen maar ow wat is Loïs een zoet kindje! En ze lijkt sprekend op haar papa! Ze is het echt meeeeeer dan waard geweest en wat een beeldschoon popje vind ik haar! Foto volgt! De dag maalt veel in mijn hoofd en probeer alles te verwerken/bevatten wat er allemaal gebeurd is.. ............................... Gister ging het weer mis zwelling werd groter en ik voelde de paniek van de uren ná mijn bevalling. Het pijnlijke woelen in mijn vagina, de druk van onder en het loslaten van de hechtingen, de narcose, het machteloze gevoel. De zuster zei ach meis je bent ook echt bont en blauw beneden. Als ik je ook zo zie liggen is het ook net alsof je een keizersnee heb gehad qua herstel en mariska (verpleegster tijdens hematoom gebeuren) vroeg nog specifiek naar jou, ze zei dat je het zo zwaar heb gehad en dat wat Je hebt meegemaakt bijna niet voor komt. Dat ze ook geschrokken was terwijl ze een doorgewinterde pleeg is. Nou die erkenning maakte zoveel los bij mij. Het gevoel dat dit er níet bij hoort en zoveel pijn hebben níet normaal was. En nu stond er dat mn catheter er waarschijnlijk toch uit moet vandaag en ik ben zooo bang om naar huis gestuurd te worden en er weer wat knapt. Zo bang..
Ben trouwens ruim anderhalve liter bloed verloren en tijdens de narcose hebben ze nog een stolsel aangetroffen en weggehaald. Ik lag gister te trillen en stokstijf in mijn bed. Ik heb slaap medicatie gekregen en extra pijnstilling. Verpleging heeft tegen mij gezegd dat ze helemaal niet willen dat ik morgen na naar huis ga en dit gingen overdragen. En nou stond er dus een muts aan mn bed van komt u maar catheter eruit proberen te plassen en u kunt naar huis... Wtf. Gister ging ik hechtingen spoelen liet een zuster me 20 min staan want ze was me vergeten handdoeken te geven, tis dat mijn man belde van joh ze houdt het niet meer vol!
Allereerst gefeliciteerd met Loïs!!! maar wat een verhaal zeg! Als ik het zo hoor lijkt me naar huis sturen ook wel erg snel! Ik zou het sowieso duidelijk aangeven dat je dit echt niet ziet zitten. Met al dat bloedverlies zal je je misschien nog wel heel naar voelen. En die hitte daarbij is dan helemaal vreselijk! En misschien helpt het je om de bevalling en de ellende daarna nog eens door te spreken met de arts en verpleegkundige, en natuurlijk je man, die er bij waren. Zodat je je verhaal en angst kwijt kan en het later misschien wat beter kan verwerken?
Allereerst gefeliciteerd met Loïs inderdaad!!! Verder: praat! Echt. Met je man, maar ook met de verpleging/arts en zo nodig met iemand die er in gespecialiseerd is (zoals een psycholoog of maatschappelijk werk). En geef inderdaad aan dat je het niet ziet zitten om nu al naar huis te gaan. Als het per se moet om wat voor vage reden dan ook, misschien kan je dan naar een kraamhotel? Daar is in ieder geval 24/7 zorg aanwezig, misschien dat dat voor jou nog wat prettiger voelt dan alleen maar overdag kraamzorg? Want het is niet fijn als je hier lang mee door moet lopen (al kost verwerken natuurlijk ook tijd)...je 'moet' kunnen genieten van je dochter en het moeder zijn! (})
Van harte gefeliciteerd met je kleine meid! Ben wel heel benieuwd hoe het nu met je gaat?! Ik ben 18 april bevallen, maar ook een vervelende nasleep gehad. Inmiddels heb ik EMDR therapie en dat helpt enorm om alles te verwerken en een plek te geven. Het werkt echt! Als je dit alles als iets traumatisch hebt ervaren en steeds flashbacks hebt oid, zou ik je dat echt aanraden! Veel sterkte in ieder geval en hoop dat je een beetje kunt genieten, want weet ook dat dat niet vanzelfsprekend is! Hoe graag je ook wilt ....