Eindelijk raak in ronde 13. We konden ons geluk niet op. 9 Juni zouden we naar het ziekenhuis gaan om te bespreken welk traject we in zouden gaan. Dolgelukkig waren we dat ons wondertje zich spontaan aandiende zonder hulp van het ziekenhuis. Gisteren hadden we een afspraak in het ziekenhuis voor een 1e echo. We werden heel koel en onpersoonlijk in het ziekenhuis ontvangen. Toen het echoapparaat werd ingebracht was het gelijk duidelijk, dit kon nooit een zwangerschap van 8 weken zijn. Het aanwezige vruchtzakje had de grootte van een zwangerschap van 5 weken. Een slecht teken dus. Gisterenavond konden we nog terecht bij onze verloskundige. Alle lof voor haar voor de manier waarop ze ons heeft opgevangen. Het is nu wachten op een spontane miskraam anders volgt volgende week een curretage. Zelf denk en hoop ik dat dit laatste niet nodig is. Zojuist ben ik mijn eerste bloedstolsels verloren. Zo pril, zo welkom en nu zoveel verdriet
Allemaal bedankt voor jullie bemoedigende woorden. Het valt ons op moment heel zwaar allemaal ondanks dat de zwangerschap nog zo pril was. We waren zo blij dat we het ziekenhuis niet in hoefden voor vruchtbaarheidsbehandelingen. En nu zijn we zo bang dat we deze weg toch moeten gaan bewandelen. Uiteindelijk slaan we ons er wel doorheen, maar op dit moment is het heel zwaar.
ik duim voor jullie dat het gauw weer raak is en dat je een goede zwangerschap zult hebben met als resultaat een lieve baby! Neem de tijd voor het verwerken van het verlies, het kan goed helpen om een soort van rouw/afscheidsritueeltje te doen om het af te sluiten. Dat heeft bij ons veel geholpen... en je verdriet gewoon toe te laten.. moet toch weg.... Sterkte Meis!