dag lief hummeltje...

Na twee weken verdriet en spanning wil ik graag alles even van me af schrijven.
Op zaterdag 20 december kregen we bij onze eerste echo het slechte nieuws dat ons vruchtje niet meer leefde. Ik zou toen ruim 10 weken zwanger zijn, maar het hartje was rond 8 weken en 4 dagen gestopt. Wat een klap in je gezicht is dat, ook al had ik een week daarvoor even getwijfeld of het nog wel goed zou zitten omdat ik ineens niet meer misselijk was en ook niet meer zo moe. Maar ja, zei ik tegen mezelf, bij de zwangerschap van mijn zoontje was ik ook zo onzeker en vroeg ik me bij alles af of het wel goed ging.
De verloskundige adviseerde af te wachten en ik voelde zelf ook dat ik het allerliefst de natuur zijn gang wilde laten gaan, zeker omdat ik ons kindje, hoe klein ook, toch heel graag wilde zien. Het heeft tenslotte bestaan en ik had het al in mijn hart gesloten, dus wilde er ook echt afscheid van kunnen nemen.
Maar wat duurt dat wachten lang zeg, en wat geeft dat veel onzekerheid. Toch besloot ik te wachten zolang ik dat vol kon houden. Ik hoopte dat het toch vanzelf zou komen. Nou ja hopen, eigenlijk wilde ik helemaal niet maar de keus om dit kindje alsnog gezond en wel ter wereld te brengen had ik niet meer.

Op oudejaarsavond kreeg ik behoorlijke buikpijn, maar verder nog niets te zien, de volgende morgen licht bloedverlies en op 2 januari werd ik wakker met buikpijn die gedurende de dag toenam. Ik zou die dag 12 weken en 1 dag zwanger zijn. Uiteindelijk werd het allemaal erg heftig en heb ik behoorlijke weeën gehad. Ik vond het moeilijk om me daar aan over te geven omdat je het eigenlijk helemaal niet wilt. Heel anders dan bij de bevalling van mijn zoontje toen ik de pijn heel gelaten onderging. Toen het vruchtje was uitgedreven heb ik nog ruim 3 uur heftige krampen gehad. Dat vond ik erg moeilijk, ik vond dat ik wel klaar was. Nu voel ik me wel redelijk, nog wel wat buikpijn maar niets vergeleken met gisteren. Ook het bloedverlies is sterk afgenomen dus ik denk dat ik het allemaal wel achter de rug heb nu.
Ik had niet verwacht dat het zo heftig zou zijn, al had ik wel gelezen dat het bij veel vrouwen niet pijnlijker is dan een heftige menstruatie maar dat er ook wel vrouwen zijn die veel heftigere pijn krijgen.
Toch ben ik wel blij dat ik het zo heb laten verlopen, achteraf gezien blijf ik nu wel met een berustend gevoel achter.
We hebben het vruchtje gelukkig goed kunnen bekijken en willen het op een mooie plek begraven.

Dag lief hummeltje, wat jammer dat we je niet kunnen leren kennen. Wat jammer dat je nooit zult kunnen genieten van het leven. Ik had je zo graag zoveel meer willen bieden dan alleen maar die paar weekjes warmte in mijn buik. Ik zal je nooit vergeten, je zult altijd mijn tweede kindje zijn.