In juni 2011 heb ik een tweede miskraam gehad. De tweede in een half jaar tijd. Er volgden wat onderzoeken, waar niets uitgekomen is. En nu zijn we alweer een maand of 4 aan het proberen, zonder resultaat. Iedere keer als ik weer ongesteld word, zak ik weer in de plumpudding. Deze maand durfde ik erin de geloven. Ik was overtijd en begon al de eerste symptomen te vertonen. Hele vroege miskraam misschien? Dat kan.. Ik beschouw het liever als gewoon helemaal niet zwanger, dat doet minder zeer. Ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn. Niet omdat het, volgens vele dan zomaar ineens wel goed kan gaan, maar omdat het iets minder stress geeft. Maar het is moeilijk, heel moeilijk. Het is ook moeilijk om het te negeren. Vanaf de ovulatie begint mijn buik te rommelen en dat stopt pas als de menstruatie voorbij is. Tegenover de buitenwereld doe ik heel nuchter. Alsof het me niet zoveel uitmaakt. Mijn vriend en ik zijn ook heel gelukkig zonder kindje. Het is ongelofelijk; hoe meer het tegen lijkt te zitten, hoe meer ik naar een kindje verlang. Ik weet dat we nog steeds veel kans hebben op een kindje, maar soms denk ik echt dat het ons nooit zal lukken. Wie van jullie heeft ook 2 of meerdere miskramen gehad? En heeft ook nog geen ander kindje? Mijn vriend is gescheiden en zei laatst dat hij me met alle liefde een kindje uit zijn eerste huwelijk had willen "schenken", maar ook uit die relatie is geen kindje gekomen. Hij ziet hoeveel ik ermee worstel en dat doet hem zeer. Hoe gaan jullie ermee om? Het weer zwanger proberen te worden? Het tóch weer ongesteld worden? En als je dan toch zwanger wordt? Hoe overleef je in hemelsnaam de eerste 15 weken, zonder om te komen van de stress?? Groetjes, Siep
je overleeft het bijna niet.. Maar de hoop is steeds groter dan de wanhoop.. en op een lugubere manier went het..
wat nanette zegt, het went... het went om te moeten wachten, om wéér ongesteld te worden, om zoveel mensen voor te zien gaan, het went ook om weer een mk te krijgen... en toch ja toch heb ik ook hoop. hoop dat het voor ons ook ooit op een dag is weggelegd om weer zwanger te worden en te blijven. elke keer als ik, haast tegen beter weten in, weer zwanger ben en weer hoop krijg, ja dan stuiter ik ook tegen het plafond van de angst. tegelijkertijd vind ik dat het ook aan een nieuw kindje, hoe klein ook, verplicht ben om positief te blijven en elke dag die we hebben gehaald zonder bloedverlies is er weer eentje! m'n gyn zei trouwens dat ik bij een nieuwe zwangerschap elke week tussen 6 en 16 een echo mag, ik denk dat dat gaat helpen om rustig te blijven wellicht kom je daar ook voor in aanmerking? ik herken je verhaal wel. de pijn blijft, net als de angst (dat het wellicht nooit goed komt), en ook ik doe me naar de buitenwereld groter voor dan ik me voel omdat blijven huilen ook niet zoveel zin heeft. dus ja hoe ga ik ermee om: door blijven modderen. de ene dag zit ik in de put, de volgende gaat het beter.. en op een dag zijn hopelijk ook onze armen gevuld het helpt ook om hier te praten, en het helpt om me heel goed aan de regels te houden wat je als zwangere wel/niet mag zodat het voor m'n gevoel niet aan mezelf te verwijten is, dat ik er alles aan gedaan heb om het goed te laten gaan. heel verhaal.. sterkte meid, blijf hoop houden *kom je nog even een grote knuffel brengen*
Hoewel dan 1 kindje, heb ook 2 miskramen gehad en dochter is overleden. En ja, de pech went. Hoewel ik toch bij iedere positieve test in de lucht spring, komt de angst ook gelijk opzetten. En tsja, aangezien m'n dochter 23 weken is geworden in mijn buik, zal die angst niet beperkt blijven bij de eerste weken. Ik moet toch hoop blijven houden, en zal zo nuchter mogelijk zwanger zijn.. Nooit meer onbezorgd en naief gelukkig zwanger zijn, van ieder wondertje in mijn buik hou ik. Verder zonder ik me veel af van de buitenwereld, ik hoef die blije mensen niet om me heen. Misschien op een dag weer.
Ha meiden, Bedankt voor jullie steun. Ongelofelijk dat zoiets gruwelijks 'gewoon' kan worden. Ik weet dat we nog genoeg kans hebben. Dat er nog velen zijn, die al veel langer aan het proberen zijn. Met vruchtbaarheidsbehandelingen bezig zijn. Dan kan ik mezelf voor de kop slaan, dat ik zo ongeduldig en ongevoelig ben (omdat anderen het zwaarder hebben). En inderdaad, éénmaal de eerste weken gepasseerd, betekent nog niet dat alles zomaar goed gaat. Mijn collega heeft een kind verloren bij 25 weken. Toen ik dat verhaal hoorde, dacht ik ook, ik mag niet zeuren. Ik denk dat ik teleurgesteld bent. In moeder natuur, in de wetenschap, in alle andere vrouwen waarbij het wel vanzelf gaat. Teleurgesteld dat ik geen antwoord krijg op de vraag waarom het twee keer is misgegaan. Teleurgesteld dat ik geen roze wolk mag meemaken. Ik merk ook dat mijn vriend het moeilijk vind om te zien dat ik iedere maand weer verdrietig ben. Misschien is het nog te vers en zal het langzaam overgaan in alleen teleurstelling. Gisteren was een vreselijk dag, met veel tranen. Vandaag gaat het beter. Bedankt voor het luisterend oor, dat helpt!
Hoe moeilijk ook, probeer hoop te houden. Na 5 miskramen ben ik nu mama geworden van een prachtige zoon. Ik weet nog maar al te goed hoeveel pijn en verdriet er is geweest, maar ik heb de hoop nooit op willen geven en dat zorgde er voor dat ik door kon gaan.