Laat ik voorop stellen dat ik niemand voor het hoofd wil stoten, omdat ik al 3 gezonde kindjes heb en eigenlijk vind dat ik niet zo mag zeuren. Sinds ruim een jaar heb ik een ontzettend verlangen naar nog een vierde kindje. Maar mijn man was heel duidelijk dat hij dat niet wou. Het afgelopen jaar is heel turbulent geweest voor ons, ik gediagnosticeerd met een ptss, daarvoor in zware therapie geweest ( nog steeds) en onze relatie in een giga dieptepunt. Gelukkig werpt de therapie z'n vruchten af en gaat het eindelijk weer goed met me. Ook gaat het tussen mijn man en mij ook weer heel goed. Afgesproken dat we meer tijd voor elkaar gaan vrijmaken en meer leuke dingen samen doen. Sinds een paar weken is de wens voor nog een kindje weer heel sterk geworden, en het er toch met mijn man over gehad. Hij staat er nu veel meer voor open en wil misschien best aan mijn grote wens voldoen, maar zegt ook mij geen valse hoop te willen geven. Toch maakt hij er steeds opmerkingen over waardoor ik wel steeds meer hoop krijg dat hij toch wel wil. Omdat we zo'n bewogen jaar hebben gehad, wil hij toch weer eerst nog nader tot elkaar komen. Ik ben het daar absoluut mee eens, maar ik ben wel al 38. Ik heb geen jaren de tijd meer helaas. Ik heb dat ook aangegeven en dat begrijpt hij ook. Maar hij heeft me nog steeds geen zekerheid gegeven of hij nu wel of niet ervoor wil gaan. En daar word ik weer onzeker van. Iemand in een soortgelijke situatie gezeten? En hoe is dat afgelopen?
Hier nog iemand Manlief zei eerst nee, na een goed gesprek heeft hij gezegd erover na te willen denken. Ik word er ook erg onzeker van, maar wil hem ook weer niet onder druk zetten, ben overigens 34 dus opzich is het dan ook niet nodig haast te maken, maar ik ben een controlefreak en wil toch weten of HET ooit nog gaat gebeuren of niet. Ik droom er telkens meer over merk ik, en ik denk dat ik echt intens verdrietig zo zijn als het nooit meer zou gebeuren...
Bedankt voor je reactie. Ik zou inderdaad ook niet weten hoe ik dit gevoel aan de kant moet zetten. Soms lukt het voor een paar weken, om vervolgens weer net zo hard terug te komen. Hopelijk gaan onze mannen nog overstag
hier een beetje het zelfde in het begin dit jaar, we hebben er nu 2 en sinds deze maand dat we er echt voor gaan voor een 3e. mijn man zei ook vaak eerst nee, na een 'hard' gesprek heeft hij toe gegeven. ik heb toen heel duidelijk gemaakt dat ik het niet eerlijk vindt dat een man hier het eind woord in heeft. mijn man werkt fulltime ik ben huisvrouw/moeder dus alles komt toch op mij neer, dus ik vindt dat ik het laatste woord moet hebben hier over. (lees wel, mits hier de situatie het toe laat financieel ed) misschien eens een goed punt om het met jou man er over te hebben als je situatie ook zo ongeveer is dat het op jou aan komt en minder op de man..... ik vindt ook dat het hebben van wat oudere kinderen ook een rol speelt. ik zou zelf persoonlijk niet zo 123 3 kindjes achter elkaar nemen
Grappig, ik deel eigenlijk wel jouw mening, het valt me op dat iedereen zegt nou als de man het niet wil dan gaat het niet door, punt. Dat vind ik altijd zo gek, alsof jouw wens minder belangrijk is dan de man die het wel of niet wil. Soms zeggen mensen dan, hij zal het je kwallijk gaan nemen, maar dat is echt de grootste onzin ooit, alleen vervelende mannen maar een normale man gaat niet spijt krijgen van het hebben van nog een kind, mijn man is dol op alle 3 ook al vond hij 2 ook wel prima Hier ook een thuisblijf moeder, alhoewel mijn man savonds/snachts wel heel erg helpt en daar voel ik me dan wel schuldig over..dan denk ik misschien is hij daarom zo voorzichtig over een 4e. Financieel redden we het prima, we geven nu teveel uit aan luxe dingen. Ruimte is er ook alhoewel ik dan nog niet weet waar ik mn was ga vouwen en hangen haha, maar komt tijd komt raad
Hier ook een hele grote wens voor een vierde kindje. Mijn man heeft duidelijk naar mij aangegeven dat hij dit echt niet wilt. We hebben hier regelmatig gesprekken over, maar die lopen meestal op hetzelfde uit....verdriet en teleurstelling. Ik vind het erg moeilijk! Maar wil ook mijn keuze niet aan hem op dwingen....Ik ben gelukkig nog jong (32) dus ik heb nog even te gaan en misschien verandert mijn man nog van gedachten. Hoe oud zijn jullie andere kinderen? Die van mij zijn 8,6 en 2 jaar oud.
Hier was het juist mijn man die graag een 4e wilt. Ik stond op het punt om mij te laten steriliseren! Vond het wel goed zo haha Zijn wens is alleen te groot om te negeren en nu wij de knoop hebben doorgehakt ben ik heel blij dat ik niks definitief heb gedaan!
Grappig dat ik vandaag na maanden weer ben ingelogd. Ik probeer nu sinds vorige maand serieus voor de vierde te gaan. Spiraal eruit laten halen vorige maand. Manlief wilde na de derde absoluut(!) geen kinderen meer. En ik had me er min of meer bij neergelegd. Maar de laatste paar maanden is ook bij hem het verlangen gegroeid. Ik vind het een lastige kwestie. Het fijnst is nog altijd als jullie beide achter de beslissing staan om voor een vierde te gaan. Misschien is dit een oppepper voor je: ik was 39 bijna 40 jaar toen ik mijn derde kreeg. En nu ben ik 41 jaar en ga toch nog proberen voor een vierde, een tweede leg zeg maar. Mijn oudste is 21 jaar, de tweede bijna zeventien en de jongste 2 jaar. Misschien is het goed om eerst samen tijd door te brengen om weer naar elkaar toe te groeien. Hopelijk helpt dat om samen met je partner op 1 lijn te staan met betrekking tot deze belangrijke beslissing. Heel veel succes toegewenst!
Wat spannend zeg, en wat bijzonder dat verschil, soort oppas in huis meteen. Ik wil mijn vent ook even de tijd geven ernaar te verlangen, en ik ben 34 nu dus opzich zou het ook kunnen als kleinste 3 of 4 is, dan ben ik 36/37, dan gaan ze tenminste allemaal naar school en heb je niet 2 hele kleintjes. Want ik loop soms wel over hoor, ik moet er 3 in de gaten houden constant..ik heb zelf de hoop dat als de kleinste 2/3 jaar is mijn man alweer een beetje het zal missen...
oppas was een grapje trouwens, was de smiley vergeten maar je kan wel even zeggen tijdens het koken, let jij even op de kleine? Dat is wel heel handig...
Lastige situatie lijkt me. Overigens ben ik het wél eens met de uitspraak 'als de man echt niet wil, dan gaat het niet door. punt'. Ik bedoel, dat geldt toch voor jullie beiden? Daarmee is je wens zeker niet minder belangrijk, maar als één van de twee - of dat dan de man of de vrouw is maakt niet uit - niet nog een kindje erbij wil, dan heeft de ander zich daar helaas (hoe hard ook) bij neer te leggen. Dat is mijn mening, maargoed. Ik denk, aangezien je aangeeft dat je man wel open staat voor een gesprek en erover na wilt denken, er wel een goede kans in zit hoor. Ik bedoel, geef hem de tijd om erover na te denken (dat geeft hij immers aan) en druk uitoefenen zou ik niet doen. Wat je wél kunt doen natuurlijk is gewoon over je gevoelens praten en aangeven dat je het soms lastig vindt en onzeker wordt. Ik denk dat als jullie weer wat meer tot elkaar komen, de wens bij hem ook groter wordt
Het is i.d.d. wel handig om meer ogen en handen in huis te hebben. De oudste kinderen hebben ook aandacht maar een ander soort aandacht. Dat geeft mij weer meer tijd voor de jongste. Jou voordeel is dat jou kids veel meer aan elkaar hebben als ze ouder zijn omdat ze niet zoveel jaar van elkaar verschillen.
Vanavond weer een goed gesprek gehad hierover. Ik ben erg blij dat we er in elk geval goed over kunnen praten. Hij zegt dat ik moet proberen om me niet teveel te focussen op het zwanger worden en daar heeft hij wel gelijk in. Maar toch vind ik dat best moeilijk. Eigenlijk werkt deze site dan ook niet mee natuurlijk misschien toch wat minder op ZP zitten.
Ik zit erover te denken om mijn man het volgende voor te leggen : dat we tot aan de kerstvakantie gaan nadenken wat we willen. Nou ja, hij dan, want ik weet het natuurlijk wel. En dat we dan beslissen wie naar de dokter gaat. Hij om er een knoopje in te leggen of ik om mijn implanon eruit te laten halen. Is het gek om zoiets van hem te vragen? Het is puur vanwege mijn leeftijd hoor. Want ik ben in juni 38 geworden en dat speelt voor mij echt een grote rol. Als ik jonger was geweest had ik gewoon meer geduld moeten hebben. Wat vinden jullie?
Wat lastig he als je er allebei een ander idee en gevoel over hebt. Mijn man is ook tevreden met onze twee zoons. Ik voel me nog altijd incompleet. Uiteindelijk een giga huilbui gehad en dat vond hij heel erg. Hij realiseerde zich toen dat mijn wens om zou slaan in verdriet waar ik misschien altijd last van zou hebben. Voor hem waren 2 kinderen gewoon praktisch maar van een derde zou hij net zoveel houden. Bovendien doe ik het grootste deel van de zorg. Dus hij is om verdriet om een kind dat niet kwam is voor ons nog altijd groter dan nog een kind in ons gezin te verwelkomen. Dat zou zoveel liefde en geluk brengen. En natuurlijk ook zorgen en kosten. Maar ons huis is groot genoeg, ons hart ook en waar 4 kunnen eten kunnen er ook 5 eten
Wat fijn dat je man om is! Wauw. Waar mijn man bang voor is, is dat ik dit gevoel altijd zal blijven houden, van Nog een kindje willen. Volgens hem is dat een vrouwending. Maar goed, ik ben ook echt wel realistisch genoeg om te weten dat het na een eventuele vierde echt klaar is.
Ja dat vreest mijn man ook. Ik zou nog wel 2 kinderen willen voor het evenwicht. Maar ergens moet je ook stoppen helaas. Voor mij zou het wel af zijn als er een meid tussen zit. Ik denk dat ik bij een 3e zoon zeker nog een 4e zou willen.