Hoi allemaal, ik moet even iets kwijt hier ... ik ben er soms best verdrietig over... Mijn zoontje is nu net iets ouder dan een jaar. De laatste 2/3 maand trekt hij echt zo erg naar zijn papa toe. (Leuk voor papa hoor ), maar ik vind het soms niet zo leuk, het voelt zo rot In het begin dat ik dat merkte vond ik het niet zo heel erg, hoort erbij dacht ik dan, maar ik merk nu dat ik het iedere dag erger vind en het doet me toch wel pijn. Papa is hem alles!! Het lijkt wel of hij helemaal niet blij is als hij mij ziet . Ik krijg tenminste geen spontane reacties zoals hij bij mijn vriend wel doet! Zo gauw papa bijvoorbeeld thuis komt, of eraan komt lopen dan strekt hij gelijk zijn armpjes uit zo van pak me op, en is hij helemaal blij, en roept naar hem. Ook als papa hem ophaalt bij het kdv, en hij ziet hem, dan laat hij alles gelijk los en kruipt hij als een gek helemaal blij naar hem toe. Bij mij doet hij dat niet, hij ziet mij dan, maar speelt rustig verder met waar hij mee bezig is, en verder niets. Hij laat zich wel oppakken dan, maar de reactie is zo anders naar mij toe als naar papa toe. Ook als mijn vriend weggaat, of naar boven gaat, dan roept mijn zoontje hem echt na. Bij mij doet hij dit nooit.... Hij geeft mijn vriend echt vaak een echte 'knuffel', hij pakt hem dan echt stevig vast. Bij mij bijna nooit... Vanmorgen ook, toen bracht mijn vriend hem weg naar opa en oma. Hij wou niet eens meer bij mij op de arm blijven toen hij zag dat papa de jas aan deed. Gelijk armpjes naar papa toe uitstrekken en zo van, neem me mee, ik wil met jou mee... ik kreeg ook geen knuffel meer. Toen ze wegwaren moest ik gewoon even huilen. Iedere dag doet het me meer als er zoiets gebeurt... Ik wordt hier dus best verdrietig van soms... en ga echt aan mezelf twijfelen??!! Zou hij mij echt niet leuk vinden, of zich niet op zijn gemak voelen bij mij? Is dit een fase?? Wie heeft dit nog meer meegemaakt, en ging het over? Of wat heb je gedaan? Groetjes onzeker mama-tje (op dit moment)
och meis das hier ook zo geweest en momenteel nog wel aanwezig maar minder.. onze dochter is ook helemaal gek van papa het is papa hier papa daar.. Papa krijgt een kroel ik niet. Papa mag papfles geven ik niet. Papa moet dr naar bed doen ik niet.. ik mag wel de luier verschonen enzo maar daarbij houd het op.. ik geniet gewoon van de momentjes dat ze me wel wil. en het gaat over echt waar het word hier al een stuk minder want ineens wil ze alleen met mij douchen in plaats van met papa. Daar probeer ik dan meer van te genieten.. komt vanzelf goed
Hoop het.... Vanavond was het weer zo... Naar bed brengen, tandjes poetsen door mij vindt hij wel goed. En toen kreeg ik nog wel een knuffel(tje), en mocht ik zijn beertje ook ff knuffelen Hoop dat dit een korte fase is dan
Hier precies hetzelfde. Het is alleen maar "papa". Dit is trouwens vanaf het begin ook wel zo geweest. Mijn vriend kon onze meid ook altijd stil krijgen en troosten en bij mij lukte dat nooit. Ook oma's zijn het helemaal. Erg fijn wel hoor maar niet leuk voor de moeder die er altijd voor haar is, haar kont verschoont, eten geeft, overal mee naar toe zeult.. Gelukkig gaat het steeds een beetje beter en hebben we steeds meer lol als we samen zijn. Ik maak me er niet al te veel zorgen over. Ik ben zelf ook altijd een papa's kind geweest maar ook zonder mama zal ik nooit kunnen
Oh wat vreselijk, de tranen springen in mijn ogen, wat moet dat pijn doen. Mijn knul is gelukkig nog te klein hiervoor maar ik kan me levendig voorstellen hoe erg het voor jou moet zijn. Ik hoop dat het weer overwaait!
Heel herkenbaar.... Hier ook een kindje wat papa veel leuker vindt dan mama! Als we een dag hebben gewerkt en we halen haar op dan kijkt ze niet eens naar me om maar als papa komt dan ligt ze al lachend te wachten. S'morgens als ze wakker is dan ga ik naar haar kamertje dan krijg ik ook een glimlach maar dan hoort ze iemand op de trap lopen en dan zit ze al naar die deur te kijken en als ze hem dan ziet dan is ze mama echt alweer vergeten. Als ik met haar speel dan moet ik echt mijn best doen om er aan het lachen te krijgen maar als papa 1 dingetje doet dan komt ze niet meer bij van het lachen. Ik heb het er niet zo moeilijk mee als jij, heb nog wel de hoop dat dit veranderd...
Ooh wat lijkt me dat naar..! Zo te horen (van de rest) is het een fase... Probeer te genieten van de dingen die wel goed zijn..
Dat is hier ook... De laatste paar dagen is het de hele dag "papa papa papa" (maar ze roept wel mama als ze iets nodig heeft ) en ze trekt al maanden erg naar papa toe! Maar papa is ook minder thuis dan ik dus geef ik dat de schuld, dat ze gewoon op dat moment dan meer naar papa toe wil! Overigens als ik alleen thuis ben met haar dan vind ze mij ook leuk en lief, krijg ik kusjes etc etc maar als papa er is dan gaat de voorkeur toch naar papa (al krijg ik b.v ook gewoon nog kusjes etc ) Vervelend tja een beetje wel! Maar ik denk niet dat het zo is dat je kindje dan niet genoeg van jou houd maar gewoon op dit moment de voorkeur heeft voor papa! Wie weet is het over een paar maanden anders en zit hij in een mama fase....
Hier ook. En dat gaat in fases.. Soms wat heftiger, soms wat minder. Maar het voelt niet leuk.. Na een paar van die fases went het wel een beetje. Gelukkig trekt het wel weer recht. Inmiddels heeft hij favoriete papa-dingen en favo-mama dingen. De een is beter bij het buiten spelen, de ander voor spelletjes etc..
Hier ook een papa's kindje. Ee. Tijdje geleden was het ook zo erg en toen was het weer even mama maar nu is het heel sterk papa. Kdv verhaal klinkt heel bekend. Als papa komt helemaal goed en mama wordt niet gezien van de week was het zelfs zo dat toen ik binnen kwam in zijn kamer hij begon te huilen en toen papa kwam was het oké.. Nou ik voelde me knap lullig.. Maar ik probeer me er niet druk om te maken want hoe meer ik dat doe hoe meer mijn zoontje afstand neemt. Ik probeer het huishouden even te laten voor wat het is en doe veel leuke dingen met mijn zoontje. Ik weet hoe je je voelt en het wordt echt beter!
thx voor jullie reacties! Niet leuk , maar wel fijn om te lezen dat het vaker voorkomt... Wij zijn dit pinksterweekend ook weg geweest een lang weekend met vrienden naar de camping. Daar 4 dagen echt lekker intensief bezig geweest met de kleine man !!! Heerlijk genoten, en hij trok daar zelfs meer naar mij toe. Stak zijn handjes uit naar mij!!! Leuk leuk leuk leuk... Nu weer thuis, en merk dat papa toch alweer met stip op nr 1 staat... We zien wel hoe het gaat. Mijn gevoel zegt nu alleen wel dat het goed zit. Alleen de momenten dat je soort van 'afgewezen (voor je gevoel dan)' wordt zijn echt niet leuk... Ik probeer me erbij neer te leggen, en te genieten van de leuke momenten. Zo heb ik het me voor genomen.
zucht.............tja hier ook zo'n mannetje die zijn paps soms leuker lijkt te vinden dan zijn mams. Zegt soms ook al "papa" maar "mama"lijkt nog ver weg. als je zegt waar of wie is mama doet hij niet zoveel maar doe je dat met het woord papa..dan zoekt en wijst hij.. ik troost mij met de gedachte (en wetenschap) dat hij mij vaker ziet en papa stuk minder en korter op een dag, want in het weekend of als we weekendje weg zijn trekt zoonlief toch wel iets meer naar zijn moedertje.........