(over)bezorgd..

Dat Zijn denk ik de sterke moedergevoelens gemengd met een lichaam nog vol hormonen en waarschijnlijk speelt je verleden dan weer een grote rol... Toen ik mama werd ook zelfde dingen: denken dat ik t niet goed doe, geen idee wat te doen als ie wat mankeert ( had ook veel krampen en slecht slapen etc) tijd bang dat vriend me ging verlaten, alle trauma's uit mijn verleden kwamen ineens heftig boven, bang dat me kindje iets overkomt, constant met de dood in mijn hoofd etc etc etc...

Over t lachen van je meisje: t komt echt wel als ze er klaar voor is, elk kind ontwikkelt op zijn eigen manier en tempo... Wat betreft krampen hielp t hier venkelthee te geven, op zijn buik slapen, en melk iets verdunnen... Verder ging het hier vanzelf over...

Twijfel niet, je bent pas bevallen en in een emotionele rollercoaster nog... Zoek hulp vor jezelf en stop t niet weg. Als je voelt dat t meer is dan een beginneling mama en er meer speelt nu ineens trek aan de bel... Een gelukkige mama is een gelukkig kind. Heel veel sterkte en succes, snap dat je t moeilijk hebt momenteel!

 

Ach meid toch, wat vervelend dat je zo bang bent. Ik denk dat iedere moeder de angst heeft dat er iets met haar kind gebeurd, alleen de ene wat meer dan de ander. Je zegt zelf al dat je veel hebt meegemaakt dus is het helemaal niet gek dat je bang bent je kostbaarste "bezit" kwijt te raken... Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen al heb ik er niet zo veel last van als jij. Is er iemand in je omgeving met wie je kunt praten, heb je wel steun aan je partner? Al is het voor mannen soms niet te begrijpen waar wij als moeders ons allemaal druk om maken haha dat merk ik weleens bij mijn wederhelft
Hopelijk kun je gaan genieten van je meisje, want dat is erg belangrijk!

 

Heel herkenbaar.. In t begin durfde ik nog niet eens t balkon op terwijl milan binnen lag.. Schaterlachen deed hij bij mn ms maar niet bij mij..

Inmiddels snap ik niets van mn angst van toen en merk ik aan alles dat hij mij de liefste vind..

Gekke hormonen..

 

Heel herkenbaar ja.
Ik heb het ook.
Er gaat per dag minstens een keer of 5 door mijn hoofd:.......als alles maar goed blijft gaan..........ik ga wel 10x bij haar kijken in de avond.
Ze heeft een dik vingertje en geen idee waar dat van komt. Daar maak ik mij druk om en ik heb nu al een paar maanden enorm pijn in mijn middenrug als ik ga slapen. Fysio en al maar het wordt alleen maar erger. Ik maak mij ook erg ongerust.

Ik had ook heel erg last van verlatingsangst en ik ben altijd erg bang voor verlies. Dit heb ik heel mijn leven al gehad. Ik heb er ook wel reden toe want ik ben al heel wat mensen kwijtgeraakt. Nu besef ik mij dat dit niet komt omdat ik niet leuk ben maar door die mensen zelf. Als je zwaar onzeker bent trek je vaak de verkeerde mensen aan.

En het overlijden van een kind heb ik dus ook meegemaakt. Heel gek maar juist hierdoor heb ik geleerd om meer van de dag en de kleine dingen te genieten. Mijn angst voor verlies is dagelijks aanwezig maar beheerst mij niet meer zo als vroeger.

Zwaar is het he....

 

Dat gevoel van "het duurt toch niet lang dit geluk" heb ik ook wel een beetje, had ik de hele zwangerschap al... ik ging er van uit dat het wel mis zou gaan, zo stom! Nu heb ik mn meisje, alles is goed gegaan, denk ik nog steeds, het gaat een keer mis. Soms is het gevoel zo intens dat ik er een brok van in mn keel krijg! Dan zit ik zowat te huilen om iets wat helemaal niet aan de orde is...

En bij krampjes, als ze echt heel hard huilt, merk ik aan mn vriend dat hij er slecht tegen kan, dan ben ik ook een beetje bang dat hij weg gaat. Heb vaak de neiging om met mn beebje in een andere kamer te gaan zitten zodat hij het huilen niet zo erg hoort...

 

oja, en waar ik zelf een beetje mee zit, is dat ik bang ben dat ik geen leuke moeder zal worden, omdat mijn eigen moeder manisch depressief is en ik dus zelf geen leuke moeder heb (gehad)...

 

Dat overberzorgde is zooooooooooo normaal
Met een maand of 6 werd dit bij mij wat minder
Sorry kan t niet mooier maken dan t is...

 

Wat vervelend dat je je zoveel zorgen maakt. Maar het is natuurlijk ook niet niks hè om ineens de verantwoording over zo'n klein mensje te hebben.

Ik lees verder geen dingen die echt zorgwekkend zijn hoor! Het niet kunnen poepen is heel herkenbaar. Mijn beide kinderen hebben er erg last van gehad. Is haar ontlasting ook hard als het eenmaal komt, of wel gewoon zacht. Ik begrijp dat je fv geeft en bij harde ontlasting wil het ook nog wel eens helpen om een paar druppeltjes olijfolie door de fles te doen.

Voor wat betreft het lachen...mijn kinderen waren ook van die late lachers, maar dat geeft niks hoor. Maak je daar maar geen zorgen om. Die van mij lachen er inmiddels lustig op los .

Is het voor jezelf misschien eens een idee om met een onafhankelijk iemand zoals een maatschappelijk werkster te praten. Dan kan je ongestoord je verhaal doen, zonder dat je bang hoeft te zijn dat je iemand belast en/of vermoeid met je verhalen en vaak kunnen ze je ook wel wat handvatten geven om met bepaalde angsten en gevoelens om te gaan.

 

Ik herken je bezorgdheid. Wij hebben een kindje in de zwangerschap verloren en daardoor is er steeds het besef, dat het opeens weer afgelopen kan zijn. Al is die kans heeeeeeeeeeeeeeeeeeel klein.

Wat betreft het autisme: dat kan je pas zien bij een kindje vanaf anderhalf, 2 jaar. Je kunt daar nu nog niets van zeggen. Probeer dat voor nu dus los te laten. Je kunt daar niets aan veranderen. Dus probeer toch te genieten van je dochtertje, lekker knuffelen!

Veel sterkte, het is moeilijk, maar die bezorgdheid wordt vanzelf wat minder als ze groter wordt. En voor een deel blijft het ook en moet je ermee leven.

Als je denkt dat het te erg wordt, kun je het beste professionele hulp zoeken, bijv. bij een psycholoog of maatschappelijk werkster.

Ik weet dat er projecten zijn waar de psycholoog de mama EN het kindje samen behandelt. De mama's leren dan goed te communiceren met hun kleintjes en kunnen over hun zorgen/problemen praten, krijgen tips. Dit is misschien wat voor jou.

 

Hoi,
Ik heb niet de reacties gelezen. Maar mijn eerste reactie na jou verhaal was gelijk: HERKENBAAR! Ik heb een redelijke prima leven tot nu toe gehad. Maar toen ik moeder werd: zooowww, wat was dat anders. De hele wereld leek ineens boosaardig. Ik was bang dan manlief mij zou verlaten. Want tja, net bevallen was ik niet op ze mooist. En mijn kleine man: dat was me alles! Maar inderdaad ook een gevoel: dit is zo over! Dit is mij niet gegund.

Misschien nog een troost: hier pas echt schatterlachen met 7 maand. En het lachen: Ik vond het in het begin maar een klein lachje, bijna niet te zien. En het werd met de weken meer en meer. En nog iets: tussen de 6 en 10 weken is gemiddeld voor een lachje. Dus het kan eerder, maar zeker ook later! Dus je geduld word even op de proef gesteld!

Wat is vooral wil zeggen: Je verhaal is zo herkenbaar! En het zal vast bij het begin van het moederschap horen! Het echte genieten deed ik pas rond 5 maand en het word steeds meer en meer en meer! (nu net een jaar). En nog steeds denk ik wel eens: He, jij hoort bij mij! En dan voelt het soms nog steeds wel een raar.

 

Dat is pittig voor je! Alles komt tegelijk: je zit nog vol hormonen, je kindje huilt en juist dan, als je zo kwetsbaar bent, komt je verleden 'gezellig' op bezoek.

Eén troost: het wordt nu elke week makkelijker: je hormoonhuishouding zal weer wat rustiger gaan worden. De darmen van je kindje zullen over een paar weken waarschijnlijk ook wat rustiger worden. En als het een beetje meezit sta je dan zelf ook weer wat steviger in je schoenen.

Wat betreft de darmen van je kindje: doe rustig aan met de lactulose, mijn meisje was drie weken oud en stopte ineens 3 dagen met poepen. Van de huisartsenpost kreeg ik Lactulose en daar kreeg ze flink diarree van. Volgens mijn eigen huisarts was alles tussen de 7x per dag en 1x per 7 dagen normaal. Toen ben ik meteen gestopt met de lactulose en het kwam vanzelf weer goed. Je zit ook in de krampjesperiode en daar moet je helaas doorheen, maar je bent al op de helft. Heb je de Infacoldruppels al geprobeerd? Of een lekker handwarm kersenpitzakje op de buik?

Wat betreft die zorgen: Ik herken het. Zodra je een kind hebt zul je bezorgd zijn voor de rest van je leven, dat gaat niet meer weg. Ik had me nooit gerealiseerd hoe ontzettend kwetsbaar je wordt als je een kindje krijgt. Maar als je hormonen weer wat rustiger zijn zul je hier beter mee kunnen omgaan.

Ook ik kreeg in de kraamtijd mijn jeugdtrauma's onuitgenodigd op bezoek. Het was heftig, maar ik ben er sterker uitgekomen en heb ook het gevoel dat ik dat stukje nu heb verwerkt.

Hou je taai, het is nu héél pittig, maar geef jezelf wat tijd, het komt goed!
En zoek hulp als je vindt dat het te lang duurt, je bent niet de enige!

 

Voor de ontlasting kun je infacol geven. Dat is een synthetische olie die niet opgenomen wordt door het lichaam en getest is op baby's. Het maakt de ontlasting soepeler en helpt tegen krampjes. Is beter dan olijfolie door de fles doen!
Verder: de schepjes voeding die je pakt, luchtig scheppen: vooral niet te vol willen doen! Eventueel 10 cc extra water in de fles doen, als dat onvoldoende helpt. Melk waar de verhouding voeding/water niet helemaal goed is, kan namelijk ook verstopping en krampen geven.

Lachen begint gemiddeld pas met 3 maanden en dan is dat meestal alleen nog glimlachen. Schateren begint echt later!

Verder: met een moeilijke jeugd en twee zussen met autisme zo dichtbij is het natuurlijk niet gek dat je allerlei beren op de weg ziet. Toch heeft het helemaal geen zin om je daar heel veel zorgen over te maken: als jullie dochter het ook heeft, hou je dat niet tegen door te piekeren en zul je het nu nog niet kunnen zien, (of iig niet voldoende om een diagnose te kunnen stellen). Probeer het dus toch van je af te zetten en te genieten!
Lukt dat niet, dan is het misschien handig om voor jezelf eens wat gesprekken met een psycholoog te voeren: een nieuwe fase in je leven kan oude dingen weer boven brengen. Dingen die je op zich goed verwerkt kunt hebben, krijgen nu een kant die ze nog niet eerder gehad hebben en dan kan het nodig zijn om dat stukje ervan weer even opnieuw een plekje te gaan geven.
Sterkte!

 

Even off-topic: Wat betreft de Infacol, ik ben er helemaal niet enthousiast over. Mijn kinderen raakten er alleen maar meer verstopt van. Precies zo met Cinababy. Het is echt per kind verschillend wat het beste werkt.

 

Met hoe je nu doet naar je man, ga je natuurlijk alleen bereiken dat hij op den duur idd gaat doen waar je bang voor bent, omdat je hem met dit gedrag enorm afstoot...
Ik zou echt therapie zoeken, het klinkt mij te heftig in de oren om zelf even uit te kunnen komen.

 

Ik sluit me aan bij Rozemarijke. Ga eens met iemand praten. Zo te lezen heb je het vroeger niet makkelijk gehad en spelen bepaalde dingen op nu je zelf moeder bent geworden. Dat is volkomen normaal en helemaal niks om je voor te schamen, maar wél belangrijk om aan te pakken.

 

Hey,
Ik denk ook dat je best wat hulp zoekt, je klinkt zo verdrietig. Het kan best zijn dat je hormonen nog een loopje met je nemen, maar het kan ook verder gaan dan dat. Zeker gezien je het al niet echt makkelijk hebt gehad/hebt.

Ik heb bij beide dochters een prenatale depressie gehad, bij de eerste al wat feller dan bij de tweede. En als ik je kan gerust stellen, ik heb echt hopen hopen stress gehad en de dochter doet het supergoed, is zoals elk kindje. Ze is nu bijna drie. Ik heb daar ook veel schrik voor gehad, zeker omdat ik ook heel wat medicijnen heb genomen, maar dat blijkt gelukkig ongegrond.... Bij de tweede is het zo goed als zonder medicijnen gelukt. Na de bevalling voelde ik mij echter ook zo angstig. Ik piekerde voor alles, de angsten waren echt irrationeel. Ik heb opnieuw hulp gezocht en nu voel ik mij weer mezelf.

ivm de krampjes: tweede dochter heeft tot haar drie - vier maanden zoveel krampjes gehad. Je kan blijven zoeken naar middeltjes maar uiteindelijk gaat het vanzelf over. Ik las hier ergens dat je je er het best bij neerlegt, steeds zoeken geeft zoveel onrust. Wij hebben wel koemelkvrije melk gegeven en de rest hebben we uitgezweet....

veel sterkte meid, je bent nu al een fantastische mama! Het feit dat je het zoveel doet, bewijst alles.

 

Wees niet te bezorgd, schaterlachen komt pas veel en veel later. Tot ongeveer 4 maanden na de geboorte van onze zoon was ik erg down en verdrietig, waarom weet ik nog steeds niet. Ik had ook verlatingsangst, ik dacht dat mijn vriend ons zeker ging verlaten. Ik heb er toen met mijn vriend een paar keer over gepraat en dat heeft al bijzonder goed geholpen.

Onze zoon heeft ook een moeilijke start gehad, ook veel pijn en niet kunnen poepen samen met behoorlijke reflux. Na de 8 weken begon het enorm te verbeteren (met dank aan onze kinderarts) en de krampen waren steeds minder heftig. Het komt goed, echt. Je moet wel echt met iemand gaan praten.