Lieve allemaal, Hier ons verhaal.. 14 februari 2011 waren ik en mijn vriend de gelukkigste mensen op aarde. Wij hadden, na 4 maanden proberen, een positieve test in handen. De zwangerschap liep voorspoedig en ik had weinig last van kwaaltjes. En toen kwam die ene dag, 11 juni 2011. We hadden onze 20 weken echo en die bleek niet goed te zijn. Wij wisten al dat we een dochtjertje zouden krijgen en hadden ook al een naam voor haar. Tijdens de echo bleek dat er iets mis was met haar armpjes en beentjes, deze waren veel te kort en ook wat krom. Wij werden doorgestuurd naar de gynacoloog in het ziekenhuis in Voorburg. Zij vertelde precies hetzelfde en heeft ons weer doorgestuurd naar het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam. Na heel veel echos, puncties en onderzoeken bleek dat onze meid zwaar gehadicapt ter wereld zou komen en een mensonwaardig bestaan zou hebben. Ik en Danny hebben, na veel te hebben gepraat en gehuild, besloten dat wij dit onze dochter niet aan wilde doen. Wij zouden de zwangerschap afbreken. Na dit alles in het ziekenhuis te hebben besproken werd er een datum vastgelegd. 27 juni 2011 zouden wij onze dochter in onze armen sluiten om haar vervolgens haar vrijheid te geven. De dagen tot de bevalling waren superzwaar en ik weet nog steeds niet hoe ik ze ben doorgekomen, maar het was gelukt. Met 22 weken en 6 dagen is op maandag 27 juni 2011 om 19:13 onze dochter Jaxy* 'levend' geboren. Omdat het met mij niet goed ging door veel bloedverlies ben ik meteen naar de ok gereden voor een spoedcurretage en heeft Jaxy* heerlijk bij haar papa gelegen. om 22:10 is zij overleden. Wij hebben 3 uurtjes als gezinnetje van haar mogen genieten en daar zijn wij heel dankbaar voor. En dan kom je de dag erna thuis in een leeg huis met een lege buik en lege handen. Toen begon voor mij de allerzwaarste periode in mijn leven. Het leven zonder mijn prachtige dochter! Het is overmorgen een jaar geleden en de hele film speelt zich weer dagelijks af in mijn hoofd en dat is vreselijk vermoeiend. Ik ben weer verdrietig, boos en gefrusteerd. Alle emoties die ik toen heb gevoeld komen in alle hevigheid weer naar boven en ik vind het erg moeilijk om daar mee om te gaan. Ik weet niet waarom ik dit onderwerp heb geopend, misschien om een beetje steun te zoeken bij andere Vlindermama's, want die weten (helaas) als geen ander hoe ik me gevoeld heb en nog steeds voel. Dikke kus Elize Mama van Vlindermeisje Jaxy*
Heel veel sterkte meid. En het helpt mij in ieder geval veel om te kunnen praten en schrijven op oa ZP.
He meis, heel veel sterkte. Gister was het een jaar geleden dat onze dochter Merel is geboren na 22 wk zwangerschap. Het lijkt wel of het steeds moeilijker wordt, ik kan er steeds minder goed mee om gaan. Schrijf het van je af als je dat oplucht, we weten hier (helaas) hoe je je voelt. Dikke knuffel.