Ik heb nog steeds niet op deze site geschreven, maar o zo veel gelezen. De Geertgen kliniek was mijn vaste stekkie, Ik wilde al heel lang moeder worden maar de omstandigheden waren er niet naar. Eigenlijk had ik het al min of meer in de ijskast gezet. Tot ik op 23 febr 2011 toch een intake had om een kindje alleen te krijgen. In oktober 2011 verloor een vriendin van mij haar tweeling met 19 weken waar ik intens bij betrokken was De maand daarna had ik in een heel vroeg stadium een miskraam. Hoe wonderlijk ook dat ik de maand daarna zwanger bleek te zijn. Getest tegen beter weten in en was dan ook sprakeloos. Het heeft me heel wat tijd gekost er in te durven geloven. Nesteldrang sloeg al snel toe en ik zonder kwaaltjes en vol energie ging aan de gang. Eind jan ging ik een verbouwing in die drie weken zou duren. Wat uitliep op een ramp. Inmiddels bivakkeer ik nog steeds her en der en met een beetje mazzel kan ik eind mei weer in mijn huis. Vanaf het begin was er iets niet goed met mijn termijn. Direct was de datum al een week later dan zou moeten. Verklaring het kindje zou een week in mijn buik rond gezworven hebben. 9 febr. De eerste vlokkentest. Niet mogelijk. Via buik was de placenta te ver weg. Vaginaal lag het kindje ervoor en een verkeerde hoek. Inmiddels was ik in het ziekenhuis behoorlijk besproken omdat termijn niet klopte en ik geen lichtgewicht ben. Mijn zgn 20 weken echo werd dan ook op 16 weken geplaatst omdat ik dan beter te echo en was en evt via speciale techniek. 7 maart. Ontzettend gelachen met de gynaecoloog en met veel lol op de tafel. Hoe anders kwam ik daar vanaf. Eerst werd er een zware buikafwijking gevonden waarbij iig de darmpjes buiten de buik waren. Daarna bleken er maar 2 bloedvaten in de navelstreng te zitten ipv 3 . En toen de grootste klap haar liefdevolle hartje was niet in orde. Het hypoplastisch linker hart syndroom wat inhoudt maar een hartkamer en deels geen doorbloeding. De tijd stond stil en alles werd onder mijn voeten vandaan gemaaid. Hij keek me vol medelijden aan en ik wist dat het mis was. . Mijn wereld brak. De vruchtwater punctie stond al gepland voor de VLg dag, voor de tweede keer naar het VU Een drama. Meer dan een uur lang met heel veel pijn geprobeerd vaginaal een vlokkentest te doen. Ze kwamen er niet bij. Ik kon niet meer van de pijn maar wilde doorzetten tot de arts het een halt toeriep. Dit was onmenselijk Resultaat twee weken doorlopen met 3 mogelijke opties. Mijn wondertje kon door de buikafwijking elk moment doodgaan , het was een chromosoom afwijking of ik moest beslissen om wel of niet 3 open hart operaties en een buikoperatie te laten doen. Met uitkomst onzeker. De operaties worden nog maar 10 jaar gedaan. Ik wist het niet meer. Vanaf dat moment zat ik om de twee dagen in het ziekenhuis met heftige bloedingen en veel pijn. Meerdere malen dachten ze al dat ze dood was. Maar nee Dilana was een kind van haar moeder. Niet stuk te krijgen. Steeds gevraagd wat doorlopen voor zi'n had als het zo ernstig was. Maar men wilde dat ik doorging, dus ik zette door. 3e vruchtwaterpunctie hij lukte pff. Die dag hoorde ik dat ik een meisje bij me droeg. Mijn wondertje. 25 maart uitslag niet op tijd binnen 26 maart eind vd dag toch uitslag. Het was over. Trisomie 18 heeft haar in zijn macht. Levensverwachting 2-6 mnd. Ernstig gehandicapt maar door haar hartafwijking zelfs die kans niet. Hij had de medicatie al voor me klaar liggen my god veels te snel. Ik kon me wekenlang nergens op instellen en nu definitief. Mijn meisje ging het niet halen. Ik heb geworsteld gevochten met het beeld dat ik haar zelf ging vermoorden. Ik besloot het toch. Ik nam het toch. Ik liet het toch doen ? Vele gesprekken later. Pasen 2012. 8 april. Hersens op non actief. 1e pil erin wat deed ik ? 10 april naar het ziekenhuis. Ik wilde zo niet. De eerste tabletten. Ik was murmw. De eerste tablet thuis had weinig gedaan. Baarmoeder hard , dicht en helemaal achterin. Weinig reactie van de eerste dosis en wat viel dat tegen dat ik mijn bed niet meer uit mocht, aan infuus lag en om het kwartier automatisch mijn bloeddruk werd gemeten omdat die vrij laag was. Dosis 2 er was wel wat gebeurd maar nog heel weinig. 5 min na inbrengen hevige pijn. Ik nam aan van diep toucheren. Kon me niet voorstellen dat er binnen 5 min nu ineens wel iets gebeurde. Steeds heviger. Waren dit nu weeën ? Ze komen en gaan toch niet ( even weeenstorm vergeten ). Toch maar gebeld. Waarop reactie meid je hebt flinke weeën. Ik raak in paniek. Ik ben hier zo nog niet klaar voor. Ik wil haar nog niet verliezen. Op dat moment gaat ze behoorlijk in mijn buik tekeer. Nog nooit heb ik haar zo duidelijk gevoeld. Ik denk aan wat ik haar beloofd heb. Dat het niet uitmaakt hoeveel ze mama geven om haar eruit te laten komen , hoeveel pijn het ook doet. Dat zij mag bepalen wanneer het haar tijd is. Zachtjes fluister ik blijf maar bij mama. Mijn zuurstof houdt haar zieke hartje intact. Via mij kan ze leven. De anasthesist komt en zegt dat als ik nog iets wil ik nu moet beslissen. Ik laat me toch overhalen omdat de pijn me paniek geeft. Niet om de pijn zelf maar dat het bezig is. Heftige weeën tijdens de ruggenprik. Bloeddruk daalt nog meer , maar ik voel niks meer. 3e dosis weinig resultaat ondanks de weeën. Ik krijg koorts 39,2 en bloeddruk blijft omlaag gaan en wordt zorgelijk. De meiden die bij me zijn zijn erg druk en veel gelach. Ik lig daar maar en kan er niet goed tegen. Opeens wordt ik echt niet lekker , voel me licht en rillerig Ik bel. Nog hogere koorts en bloeddruk nog lager. Mijn rechterkant van mijn gezicht en tong doet raar. Besloten wordt rust. Ergens blij maar ik wil niet alleen zijn, geef dat aan. Maar meiden gaan toch weg. Verpleegkundige komt bij me zitten. Vijf min later zeg ik dat mijn katheter eruit gaat ik voel het ballonnetje gaan. Ze kijkt en kijkt me aan. Nee, het is een vlies. Ik gil raak in paniek en denk neeee ! Vraag of zij er ook aan komt ze zegt ja. De arts komt binnen vliegen kijkt en zegt ja ga maar persen.ik Zeg kan niet ruggenprik staat er nog vol op. Toch proberen. Ik doe amper moeite en voel haar zo uit me glijden. Mijn meisje is er. Heel snel is ze bij me. Wat is ze mooi en wat heeft ze een vredige uitdrukking op haar gezichtje. Net of ze wil zeggen mama het is goed. Instant houdt ik van dit wondertje als ik dat al niet deed. Even lijkt het of ze toch nog leeft, maar nee. Haar handjes zijn niet in orde , haar oortjes niet helemaal goed. En haar darmpjes idd buiten haar buikje. Voor mij de allermooiste. Zo van mij. Ik houd haar vast , koester haar. Geniet van haar. Ik maak de eerste foto's. Na een uurtje komen de meiden eraan met een schuldgevoel. Ik geniet alleen maar van haar. Misschien hoorde het wel bij mij het alleen te doen. De laatste weken veel tegen onmacht en onrust om me heen aangelopen. Veel er alleen voor gestaan en dan alleen bevallen. Het moest zo zijn. Tussendoor pers ik voor de placenta die het daar nog erg gezellig vind van binnen. Medicatie helpt niet. Bloedverlies wordt erger en het wordt de Ok. Ik vraag of ik haar mee mag , wat natuurlijk niet mag en ik laat haar achter bij mijn vriendin. Zo moeilijk. Beneden wordt besloten de ruggenprik te gebruiken en extra verdoving. Ze zijn ontzettend lief voor me. Eerste poging ik gil het uit vd pijn. Dat was niet de bedoeling. Bijspuiten Poging twee. Weer mis. Vanaf dat moment blijven ze spuiten. Naderhand werd gemeld dat ik compleet volgespoten was. Vanaf mijn borsten voelde ik niks meer In de verkoeverkamer gaat het mis. Koorts loopt op , bloeddruk giert naar beneden. Paniek. Besef het half. Alleen het oppompen vd band dringt door en het alarm. 55/37. Dat kan niet goed zijn ik voel me wegglijden. Denk aan haar , maar zelfs haar wil ik niet meer zien. Ergens dringt ineens de harttonen van een baby door. Hartverscheurend mijn meisje haar hartje klopt niet meer. Snel wordt alles uitgezet. Gefluister dit kan niet. Voor haar dat moet ergens anders. Maar ik heb het al gehoord. Mijn meisje zo stil. 3 uur later. Stijgende lijn. Ik mag naar boven. Mijn meisje ligt al op ijs , wat vind ik dat erg. Ben zo lang niet bij haar kunnen zijn. Ik vraag of ze bij me mag. Ik word gewassen , nagekeken en mag rusten. De VLg ochtend toch naar huis. Ik neem haar mee. Kraamzorg komt toch omdat ik alleen ben en weinig zorg om me heen is. Wat wil ik graag naar mijn eigen huis en niet dit Campeer huis.
vervolg ( oh wat erg zo lang ) Ik heb niet nagedacht over de dagen na de bevalling maar ik geniet. Ook al is ze dood ze is zo bij me. Zo mooi. Ik schrik als ik voel hou koud ze is.dat wil ik niet. Wil haar beschermen maar weet ook dat het moet. Ik moet wennen aan hoe snel ze achteruit gaat maar je verlegt je grenzen daarin. In rap tempo. Ik wil haar geven wat ik in haar hele leven wilde geven. In een paar dagen. Ik regel dingen geniet. Heb een heftige eerste nacht. Geen gevoel meer in mijn benen. Niemand in huis en hoe moeten ze in godsnaam bij me komen. Ik vervloek weer dat iedereen zo wegvalt en voel me alleen gelaten en eenzaam. Gelukkig gaat het goed. De laatste dag. Hij vliegt voorbij. Ik wou zo graag nog samen zijn. Dan maar niet slapen. Maar dat houdt ik niet. Ik heb beloofd haar van het ijs af te halen en leg haar bij me. Vraag me af of ik haar geen onrecht doe door met haar te tuttelen. Wil met haar slapen maar doe het toch niet. Ze is te klein. Sochtend schrik ik even hoe ze eraan toe is. Maar ja dat was de consequentie. Heel gedoe voor vervoer naar crematorium. Niemand had bedacht dat ik ook Heen moest. Fijn moet ik dan echt alles zelf regelen. Helaas mijn vriendin verslaapt zich en rijdt verkeerd. Inmiddels sta ik te kotsen in de bosjes. Mijn meisje gaat weg en komt nog te laat ook. Crematie zelf in te vullen , is moeilijk. Ik heb een brief en haarlok bij haar gedaan. Mijn eigen troosthondje van jaren is bij haar en kijkt me aan. Wat doe je met me. Ik wil dat hij op haar past. Een andere brief aan haar wordt voorgelezen. Ik geef haar kaart en zie hoe die echt voor haar is. Dilana , betekenis mijn hart mijn ziel. Even ben ik nog alleen en haal haar toch nog even uit haar mandje. Dan wordt ik geroepen het is tijd. Ik zeg toch dat ik haar Naar de oven breng. Mijn vriendinnen zeggen nee. Ik ga ik heb het beloofd. In mijn hart houdt ik haar handje vast. Niet bang zijn. Mama is bij je. Ze wachten op je. Straal daar Dilana. Wees een mooi mens. Geef je liefde. Leef daar zoals je hier bedoelt was. Ik ga bijna door mijn hoeven maar zet door. Haar mandje in de bak. Knuffels erom Heen. De man zegt dat er toch vlammen kunnen komen. En ik twijfel. Kan ik dat aan. Ik moet en de oven gaat open. Ik gil een woordeloze gil. Er komt geen geluid. Daar gaat ze mijn alles , mijn grootste wens. Mijn eigen kleine wondertje. Ik breek. Buiten is er een hoop gedoe. Niemand heeft er aan gedacht dat ik daarna niet alleen kan zijn. Ik ben murm. Steeds dat zelf regelen en er alleen voor staan. Mijn lieve dinnetje die ik 8 jaar niet heb gezien en vier uur voor me heeft gereden en nog terug moet is het zat en zet me in de auto. Ze blijft een tijd bij me. Bij binnenkomst valt de stilte zo hard. Ondanks dat ze geen geluid gemaakt heeft. Uiteindelijk alleen ik kan niet meer , haar lege mandje. Ik mis haar zo. Ik breek. En raak in paniek en blijf overgeven. Bel vriendinnen maar geen gehoor. Uiteindelijk de verloskundige die grijpt in en laat het crisis team oproepen Ik vind het zo erg maar ik kan niet meer. Maanden spanning en ellende en niet uiten wreekt zich. Ik had Dilana nog zo beloofd dat het goed met me zou gaan. Wat vind ik dit erg. Ik heb niks meer voor mezelf alles is met haar meegegaan. Uiteindelijk vind ik haar dekentje. Troost houvast. De VLg dag gaat het weer mis de nacht en avond boezemen me angst in. Ik kan dit niet zo alleen. Waar is ineens iedereen ? Is mijn leven dan werkelijk zo leeg ? Ligt het aan mij , de situatie ,omstandigheden. Ik weet het niet meer. Kraamzorg blijft , twee uur lang proberen we een slaapplek te regelen wat niet lukt . Hulp kan morgen pas geregeld worden. Ik ben bekaf en verlang naar mijn meisje. Zo puur zo mooi. Wat heb ik van haar genoten en ondanks alles zou ik dit nooit hebben willen missen en koester ik de dagen met haar. Zo liefdevol zo samen zo mooi. Haar laatste foto ondanks haar zwarte koppie. Koester ik. Hoe ze het flikt weet ik niet maar weer ligt ze er vredig bij. Mama het is goed. Mijn god kind wat hoop ik dat ik het goed voor je heb gedaan. Dat ik je in die paar dagen heb kunnen geven wat je nodig had. Kind wondertje van me. Vandaag ben ik jarig en ga ik haar bij schrijven in de burgelijke stand en ga ik haar as ophalen. Gisteren gebeld en aarzelend en met hartkloppingen gevraagd of er as over was. Gelukkig ja ! Maar ook een steen dus ik denk de steen met haar nr. Maar nee , er wordt gevraagd of ik zelf een steen bij haar heb gedaan, en ik val stil en slik. Haar steen , haar knuffelsteen, met de woorden 'I love you' tot het laatste moment bij haar geweest, is over en terug. Niet verbrand. De steen waar mijn tranen in zitten, mijn weeen in verpulverd zijn is terug van haar. Kippenvel loopt over mijn lijf, mijn meisje geeft me een cadeautje, mama ik ben er nog en ik hou van je. Een mooier cadeau, hoe pijnlijk ook kan niemand me geven. Schatje wat hou ik van je.... Sorry voor het lange verhaal. Het schoot er ineens toch uit en ik weet nu eenmaal goed weg met woorden. Mijn uitlaatklep. Mama van mijn wondertje Dilana * mijn hart , mijn ziel. 21 weken mocht ik haar bij me dragen.
Wat een gemis en verdriet. Je verhaal grijpt mij enorm aan heb het niet droog kunnen houden.Het roept eenhoop gevoel op. Weet dat Dilana* je leven lang met je mee reisd in je hart en in je gedachte's. Meid wat sneu dat er geen medeleven is van je omgeving.Zo belangrijk dat je dit verlies niet alleen hoeft te dragen. Blijf praten en schrijven over je mooie meisje.Ze zal nooit vergeten worden. Liefs Vlindertje trotse mama van Djordy*,Megan en Tyler
jeetje wat heftig. tranen biggelen hier over mijn wangen. door hoe je het schrijft voel ik haast wat jij gevoeld moet hebben. (al kan dat natuurlijk nooit) geen woord wat ik je zeg kan dit leed voor je verzachten. maar ik wil je wel zeggen,dat je ondanks dat jou lieve meid niet bij je mocht blijven,je een mama bent. je hebt alles gedaan wat in je macht lag. ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en die tijd daarna want hoe kan je zoiets verkroppen. Jouw meisje met een prachtige naam zal voor altijd in jouw hart zijn.
Zoveel herkenning, zoveel verdriet, zoveel gemis en toch zoveel schoonheid! Wat heb je dat mooi geschreven. Gefeliciteerd met je dochter Dilana en gecondoleerd met je dochter Dilana! Ze zal er altijd bij je zijn! En ook...van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
Ik zit dit verhaal met tranen over mijn wangen te lezen. Ik wil je toch feliciteren en tegelijk condoleren met dit verlies. Maar wil ook zeggen hoe sterk je bent. Heb erg veel respect voor je, hoe knap je dit allemaal hebt gedaan. Ik hoop dat je toch de hulp vind die je nodig hebt. En ik snap niet dat mensen je nu in deze periode van je leven, waar je mensen nodig hebt er niet zijn. Een knuffel van mij. Heel erg veel sterkte en vertel heel erg veel over je mooie meisje met haar ontzettend mooie naam. We ontzettend knap hoe je alles zo kan vertellen en je hebt je meisje echt de dagen dat ze bij je was gegeven wat ze nodig had en koester dit.
Allereerst gefeliciteerd met je mooie meisje, die jou mama heeft gemaakt. Helaas mocht ze niet langer bij je blijven en die leegte doet pijn. Ik vind dat je je verhaal zo mooi op hetb geschreven, zo veel herkenning. Ik wens je veel sterkte in de komende periode. Ik hoop dat je toch enkele mensen hebt waar je je verhaal bij kunt doen. Juist in deze momenten heb je mensen om je heen nodig en het is extra hard als je dan niemand hebt. Je hebt het al zwaar genoeg. Sterkte!
Jeetje, wat heb je je verhaal hartverscheurend opgeschreven. Wat een wanhoop spreekt er uit je verhaal. De tranen lopen hier over mijn wangen. Wat naar dat je niemand in je buurt hebt waar je je verdriet mee kan delen. Is wel zo belangrijk. Sterkte.
wat een ongelooflijk rauw, hard, ontzettend triest maar tegelijkertijd warm en liefdevol verhaal ... En zo erg voor je dat het geen verhaal is, maar realiteit! Ik krijg ene brok in m'n keel bij het lezen van jouw trots om je prachtige dochter en hoop dat je troost zult vinden in de kleine mooie dingen en dat je omgeving jouw lot meer aan trekt dan ze tot nu toe deden. In ieder geval een hele dikke warme omhelsing van mij, je verdient het.
Heb het ook niet droog kunnen houden...oh wat een verdriet en gemis. En wat prachtig dat ze de steen terug hebt...meid, heel erg veel sterkte.
Jeetje meid wat heftig dat je dit alleen moet doorstaan! Weet dat er een heleboel meiden zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Of het gemis gevoel oh zo herkennen. Heel veel sterkte meid!!
Dank jullie wel voor jullie ontroerende hartverwarmende berichten. Het raakt me dat sommigen van jullie moeten huilen, om het verdriet, maar ook omdat ik ooit mijn gevoelens nooit kon verwoorden. Ik kan nog steeds niet overweg met emoties , maar kan ze wel beschrijven. Het raakt me dat dat overkomt. Ik wil van alles zeggen en heb ook die behoefte en tegelijkertijd vind ik het moeilijk. Net of ik van alles bij meiden hier op het forum neergooi en voel me dan bezwaard. Toch ga ik het proberen , op zoek naar wat steun , herkenning en begrip. Ik weet het niet meer, het gaat niet goed met me. Gillend en kotsend wakker worden , niet met het verdriet om kunnen gaan en haar zo vreselijk missen en langzaam begint de film terug te komen. Na het gesprek in het crematorium krijg ik het beeld hoe ze de oven in ging en weg was en mijn gil niet meer van mijn netvlies. Ik voel me zo leeg. Mijn lijf dat van de een op andere minuut niet meer zwanger is, mijn buik die leeg is. Mijn hart gevuld met liefde voor haar maar die ook leeg aanvult. De mensen die om me heen weg vallen. Ik voel geen warmte geen steun en voel me aan mijn lot overgelaten en alleen in mijn verdriet. Ik weet dat ik de beslissing heb genomen om alleen moeder te worden, maar je hoopt als er iets heel ergs met je is dat je rug wat gedekt is en er wat hulp is. Het is moeilijk te ontdekken dat dat er spaarzaam is. Mensen weten er niet mee om te gaan , willen niet kunnen niet. Soms begrijpelijk, soms onbegrijpelijk. Mijne lieve dinnetje die dat nog wel kon maar het zelf behoorlijk voor dr kiezen heeft, geeft aan in een issolement te raken. Ik ken dat van haar, weet dat ze eruit moet , maar heb de kracht niet om haar er nu uit te trekken. Tegelijkertijd roept het bij mezelf reacties op. Ook zij die wegvalt. Het voelt of alles weg is , mijn lieve meisje. Mijn huis. Mijn veilige plekken. Mijn eigen troosthondje die ik met haar mee heb gegeven. Mijn omgeving die er niet mee om wil of kan gaan. Aan de ene kant moet ik blij zijn dat de wereld weer begint te draaien. Aan de andere kant zie ik daar zo verschrikkelijk tegenop. Me weer bezig houden met verbouwing van mijn huis. Ik moet er niet aan denken. Het voelt of er niets meer is, het grootste dat ik mijn meisje verloren ben waar ik zo voor gevochten heb. Maar nog veel meer. Of de pilaren onder mijn bestaan vandaag gehaald zijn. Soms wil ik zo graag naar haar toe. Herkent iemand wat van deze gevoelend ? Of kan er wat mee ? Dit voelt voor mij als klagen,wat echt niet mijn bedoeling is . Ik hoop dat het niet zo overkomt.
Net zoals vele anderen heb ook ik het niet droog kunnen houde Ik vind dat je het prachtig verteld heb! Ontzettend veel sterkte!
Nee het komt niet over als klagen, je hebt ontzettend veel verdriet wat logisch is. Ook mijn tranen kon ik niet bedwingen, ik vind dit zo erg voor je. Ook dat je niemand hebt om op terug te vallen.. Een hele grote digi knuffel van mij. Neem rustig je tijd om te rouwen, Dat mag. Maar je moet wel weer door strakjes, Leef naar je verbouwing, Geef haar een mooi plekje in je huisje straks. Dikke knuff..
Lees net je laatste bericht Ik kan je helaas niet helpen, heb dit niet meegemaakt Maar meid hier kan je gewoon jezelf zijn en kletsen met andere Dames en die vinden echt niet dag je zeirt hoor dat weet ik zeker! Je heb t belangrijkste, waardevolste in je leven moeten opgeven, tuurlijk zeur je niet!
Ga hulp zoeken!! Professioneel bedoel ik dan. Ik heb ook hulp gezocht omdat het heel slecht met me ging. Ik heb EMDR behandelingen ondergaan. Omdat ik last had van paniek aanvallen. Blijf hier niet mee zitten meid!!
Txs meiden. @rodelief. Heb ik gedaan, er is een crisisteam op me gezet ( en toch heb je daar een schaamtegevoel over). In principe kan ik bellen en komt er iemand langs, wat natuurlijk heel fijn is. Voor mij is het vaak al genoeg als ik maar weet dat er daarbuiten iets is, waar ik me als het nodig is even aan vast kan houden. Al is het 5 min per dag. Daarnaast heb ik de behoefte om te ventileren en herkenning te vinden, Dank voor jullie begrip.
Ik kan ook alleen maar tranen met tuiten huilen bij je verhaal. Wat heb je dat mooi kunnen opschrijven en wat voor een ontzettend lieve mama ben jij voor Dilana! Ik hoop echt meid dat ze je verder kunnen helpen en dat je ergens je troost en steun kan vinden. Het is je zo gegund...