1 jaar geleden

Vanavond is het 1 jaar geleden, dat we te horen kregen dat mijn zus euthanasie wilde.. de huisarts was er, en heeft met haar, haar man, onze vader en moeder besloten dat het zo niet verder ging, en ze koos er voor om te gaan slapen.

Dit was al een schok, maar we wisten die week daarvoor dat het al van toepassing zou zijn als het te erg en ondraaglijk zou worden.
Ze wilde het deze avond nog niet omdat ze graag nog een dag met haar man wilde zijn.

Zaterdagavond 22 september werd het toegediend, ze was er klaar voor, mijn vader, moeder, zus en haar man namen afscheid, door welterusten te zeggen.

Na een smsje van mijn moeder dat het was toegediend, dacht ik, ''mooi, ze kan nu gaan rusten, heeft straks geen pijn meer''.
Er werd gezegd dat dit een dag kon duren, dagen, zelfs 2 weken voor het over was!
Anderhalf uur later, telefoon, mijn moeder.. oh denk ik, ze zal me vertellen hoe het gegaan is..
Ze was al overleden.. Haar lichaam was helemaal op, zo hard gevochten, maar niet mogen winnen..

Jitske ontdekte in 2008 een knobbeltje onder haar oksel, borstkanker.
Na een borstamputatie, bestralingen en chemo kuren dachten we dat het voorbij was. In 2009 zaaide het uit naar haar longen en ook dit werden bestralingen en chemo kuren etc etc.
In 2010 werd zij clean verklaard en ze heeft een heel jaar lang kunnen genieten..
Tot eind 2010.. het was toch uitgezaaid, weer in haar longen, in haar nek, en uiteindelijk is het in de jaren uitgezaaid tot een tumor in haar hoofd en in haar botten zat het ook..

2012 werd bekend dat ze dit niet zou overleven.. ze heeft er wel het beste van gemaakt, en nog keihard gevochten tegen deze strijd! We hebben in juni 2012 foto's met z'n allen gemaakt, dat wilde ze graag voor ons. Maar in september ging het zo achteruit dat ze niet meer kon.

Ik ben trots op haar, trots op mijn lieve zus, met wie ik veel heb gedeeld, waarmee ik veel mee heb gelachen, lekker samen shoppen, en jongens kijken
Ik wilde haar op het laatste moment toch bij mijn bevalling hebben, ze heeft Emma geboren zien worden, en daar ben ik heel blij mee. Ze heeft haar nog kunnen vast houden, mogen knuffelen..

26 september 2012 zou ze 30 jaar zijn geworden, helaas heeft dit niet mogen gebeuren.

Ik hou van je Jitske, zal je nooit vergeten!

Morgen gaan we met de hele familie naar het graf, om een witte roos neer te leggen.. daarna naar mijn zwager toe en daar lekker hapjes, drankjes, foto's kijken, praten, lachen, grapjes maken..

Wat Jitske graag wilde: 'Doe wat je altijd deed..'

Dit is een foto van mij en broers en zussen, Jitske is degene in het wit. Nu helaas nog maar met z'n vijven..