Hallo dames, Ik wil even iets met jullie checken. Vorig jaar november ben ik bevallen van een prachtige dochter. De bevalling was een hel. In het kort; 5 dagen weeen gehad, op zondagavond in het ziekenhuis beland, pijnstilling gehad, nog meer weeenopwekkers gehad, 2 x vacuum pomp en uiteindelijk een keizersnee. Alles duurde veel te lang omdat er geen medisch personeel in het ziekenhuis was (gyn, ok team) Mijn dochter had dan ook een score van 2 toen ze ter wereld kwam maar gelukkig is alles goed afgelopen! Begin van dit jaar heb ik een postnatale depressie gekregen. Gelukkig was ik hier ook snel bij en heb de nodige medicatie gehad en heb EMDR behandelingen gevolgd, wat mij erg goed geholpen heeft. Sinds sept ben ik van de medicatie af. Het gaat weer heel goed met mij, ik slaap weer goed, heb inmiddels een leuke baan, en mijn dochter.... mijn dochtertje is het allerbelangrijkste voor mij, ik geniet echt iedere dag van haar Vorige week had ik een buikgriepje, en ik pakte het boek van Brooke Shields. (In de schaduw van mijn geluk) Heel aangrijpend. Alleen ik heb het boek na 3 hoofdstukken weer weggelegd. Ik kon het niet lezen. Het was zo confronterend. Gek, ik dacht dat ik er na een jaar wel overheen zou zijn, het gaat tenslotte weer helemaal goed! Toch beangstigt me dit wel een beetje. Op dit moment ga je er dan weer over nadenken, en ik wil gewoon nooit meer bevallen. Is het raar dat je een jaar later nog steeds last hebt van het gebeuren, wat toch al ruim een jaar geleden is? Zijn er nog meer dames dit dit herkennen? Soms denk ik wel eens dat het niet helemaal gezond is namelijk. Alvast bedankt, Kari
Nee hoor, dat is helemaal niet raar... Er staat geen periode voor om zulke heftige dingen te verwerken. De een is met 2 maanden weer helemaal op de been en loopt alles van een leien dakje en de ander heeft er veel langer voor nodig. Maar als je nog zo'n last hebt, is het misschien raadzaam om toch nog eens met iemand te praten of wellicht je ervaringen op te schrijven. Liefs
Ik vond de tijd dat Emme 1 werd (de maand er voor en de maand dat ze 1 werd) ook emotioneel. Alsof je alles herbeleeft. En dan heb ik alleen maar goede herinneringen. Heel voorstelbaar dus. Pim
ok..... als ik terugkijk is het ook nog maar een paar maanden dat ik me juist weer de oude voel. Misschien is het ook te vroeg om zo'n boek te gaan lezen. Met iemand praten sla ik dit keer even over. Ik heb er al heel veel over gepraat en op een gegeven moment raak je uitgepraat. Ik heb die behoefte ook niet meer zo om het iedere keer weer op te rakelen, ik blijf er naar mijn idee dan ook teveel in hangen. Die gesprekken hebben me echter wel heel goed geholpen. Ik voel me ook echt weer heel goed, alleen mijn bevalling op dvd kijk ik nog steeds niet en dat boek lees ik dus ook nog maar even niet.
Hi Kari, Ik kan mij voorstellen dat dit een emotionele periode voor je is. Precies zoals Pim aangeeft, was ik ook rond de 1e verjaardag van Dewi heel emotioneel en ging ik alles herdenken en herbeleven. En ook ik heb, op hoofdlijnen, alleen maar positieve ervaringen en niet zo een emotioneel jaar achter de rug als jij. Geef jezelf de kans om dit te verwerken en weer echt helemaal de oude te worden. En probeer er ook over te praten met naasten, kan ook al heel bevrijdend werken. Sterkte! Groetjes Cindy
Lieve Kari, Vervelend meid dat je er (nog) zoveel last van hebt! Ook ik ben vorig jaar november bevallen en heb mijn bevalling best als traumatisch ervaren. Heb er lang mee geworsteld (overigens weinig/niet over gesproken). Het filmpje bekijken van de persfase, keer op keer, heeft bij mij veel aan de verwerking gedaan. Desalniettemin merk ik dat ik een jaar later weer heel emotioneel ben en terugkijk op/terugdenk aan de zwangerschap, de bevalling en die eerste moeilijke weken. Heeft volgens mij toch een psychologisch effect hoor, die eerste verjaardag. Wordt niet voor niets die 1e echte mijlpaal genoemd. Dus om je vraag te beantwoorden: ik vind het absoluut niet raar dat je er zoveel mee bezig bent nu. Ik wil je heel veel sterkte wensen!
Het boek wat je wil gaan lezen is echt een goed boek. Maar als je er last van heb gehad is het idd erg confronterend. Ik heb 8 jaar geleden een postnatale depressie gehad bij mijn oudste dochter en toch vond ik het nog heel confronterend. Ik herkende heel veel en heb ook regelmatig een traantje moeten laten. Ook de angst dat ik het bij volgende bevalling het weer zou krijgen was er, maar gelukkig is dat niet gebeurd. Ik herken wel sneller de symtomen en misschien dat je daarom eerder in kan grijpen. Heel veel sterkte ermee. Groetjes Lotte
Oh dames, wat ben ik blij dat ik niet de enige ben! Fijn en lief dat jullie gereageerd hebben! Liefs Kari
Hoi Kari Wat fijn dat je zo snel van je postnatale depressie af was, ik loop er nu al 2 jaar mee, ik heb alles weggeduwd tot het punt dat ik niet meer kon, wat ook fout is natuurlijk, ik begin nu pas aan het herstel. Ik weet natuurlijk niet hoelang het voor mij duurt voordat ik hier uit ben en hoe lang het dan weer duurt voordat ik er zonder angst over kan praten dat ik dit heb gehad maar ik denk wel dat dit iets is wat je altijd met je mee zal dragen en misschien moet je het zien als iets waarvan je geleerd hebt en sterker door bent geworden. Gelukkig wil jij geen 2e meer maar ik wil graag wel nog een 2e kindje maar ik durf nu niet meer... Ik hoop dat als ik hieruit kom ik het toch nog aandurf om aan een 2e te beginnen. PS Is dat boek van Brook Shields goed? Ik wil dat nl ook gaan lezen Groetjes, Deborah