1 kind=egoïstisch?

tjah, dat is voor iedereen persoonlijk en verschillend he.

ik zie mezelf over 10 jaar met 3 kinderen niet voor de kindjes maar wil het zelf graag. waarom? geen idee...

ik wil ze graag kort op elkaar. wij gaan nu voor een 2de en wanneer de 3de komt zien we dan wel weer. je moet er wel samen voor gaan. en het zelf ook graag willen, het niet alleen doen om de 1ste een kameraadje te geven. ik vond het altijd super om broers te hebben (3) mijn vriend vond het niet erg om enigskind te zijn... aan alles zitten voor en nadelen

 

Ik zou als ik jou was ook alleen voor een 2e kindje gaan als jullie dat zelf graag willen en inderdaad niet voor Emma.

Voordat ons zoontje geboren werd hebben wij het er vaak over gehad dat wij 1tje genoeg vinden, maar toch denk ik daar nu anders over vooral omdat wij het zelf heel leuk vinden zo een kleintje van ons samen en willen alles nog wel een keer mee maken. Natuurlijk vindt ik het ook leuk voor ons zoontje, maar dat is zeker niet de reden voor ons om er misschien ooit weer voor te gaan. Daarbij komt kijken dat wij moeilijk zwanger zijn geraakt via de mmm (3 jaar geduurd) ook dat moeten we maar kunnen/willen opbrengen. Of misschien dat er nog wonderen gebeuren en wij zonder hulp zwanger mogen raken.

Suc6 met je beslissing

 

Helemaal mee eens! Ik las die zin ook met grote ogen net!

Hier dus ook de keus om het bij 1 te houden. Ten eerste moet ik er niet aan denken om weer zwanger te zijn en ten tweede zou ik niet weten hoe we het financieel rond moeten krijgen om voor 2 kids te zorgen. Nu zou het nog net kunnen, maar straks moeten ze naar school enz.....En we moeten dan ook verhuizen want plek in dit huis is er niet en 2 kindjes op 1 kamer lijkt me eerlijk gezegd niks.

 

Ik vind het ook moeilijk deze keuze te maken.
Daarbij komt op de eerste plaats dat als wij er voor besluiten te gaan wij sowieso zitten met de vraag of er niet weer 3 mk aan vooraf moet gaan en 7 jaar ellende. Want zolang heeft het geduurt voor wij ons wonder hebben mogen ontvangen.
Wij zijn ontzettend blij en dankbaar met hetgeen ons gegeven is. Wij ergeren ons er enorm aan het gemak van anderen waarmee ze over onze 7 jaar heen stappe nu we 1 kind hebben. INeens denkt men dat een 2e kindje vanzelfsprekend er wel snel achteraan zal komen.
Wat kan ik me daar boos om maken!! ER is immers geen mens die ons kan garanderen dat het ons een 2e keer zou lukken en binnen welk termijn!

Vroeger heb ik altijd gezegd "ik wil 2 kinderen" kom zelf ook uit een gezin van 2 kids en dat beviel me wel.
Contact met mn broer is neit zoals ik zou willen, die garantie heeft een kind nooit.

Daarbij komt dat ik al 35 ben en mn man 41. Wij zijn redelijk op tijd begonnen maar ja als het 7 jaar duurt gaan de jaren ineens hard. En dat speelt natuurlijk ook mee, sowieso wordt het zwangerworden alleen al steeds moeilijker door de leeftijd.

Dus als ik de wens toelaat, wat zal het me brengen?
IN eerste instantie de onzekerheid of het überhaupt nog eens zal lukken zwanger te raken en te blijven. Zullen we dezelfde weg nog eens moeten afleggen (veel verdriet ed)

Of als het zo is als de meesten lijken te denken: "weg is vrij gemaakt dus ik ben zo weer zwanger".
Kan ook, je weet het immers niet. Dan krijg je dus een 2e kindje. Kan ik dat aan praktisch, kunnen wij 2 kids geven wat ze nodig hebben? Qua liefde zit dat wel goed, daar twijfel ik niet aan.

Ons gezin met 1 kindje is nu een goed gebalanceert geheel. Ieder weet zn plekje, doet zn ding en is tevreden.
In hoeverre verandert dat en zullen er dingen anders moeten omdat er nog een kindje is.
Sowieso praktisch: huis anders indelen om een kamertje vrij te maken. Maar structureel, moeten beide kids dan wel naar opvang, of kunnen we het dan nog blijven oplossen zo als nu?

Kortom niet een beslissing die je over 1 nacht ijs kunt nemen.
Maaaaaaar, zoals ik al zei, de beslissing zal hier binnenkort wel moeten vallen, want de tijd tikt maar door......

 

Ik zie duidelijk het verschil tussen mijn man en mij, hij is enigskind en ik heb een zusje en ook al sloegen we elkaar soms de koppen in vond ik het wel heel erg gezellig..

Mijn man heeft (volgens MIJN mening) echt een sociale achterstand, die kan veel minder delen, kan zich minder goed inleven in andere mensen en kan zichzelf moeilijk opzij zetten als soms er gewoon wel eens wat moet gebeuren als je daar eigenlijk niet zoveel zin in hebt, zoals bv Kerst vieren met heel het gezin ziet hij de lol niet van in (ja met ONS gezin dus onze kindjes maar opa en oma enzo vind ie allemaal niet nodig)

Nu komt hij wel uit een gezin waar zijn moeder altijd werkte en hij altijd "gedumpt" werd met een sleutel, een zak chips en een fles cola (kortom niet echt gezinsgevoel) dus denk dat dit ook wel meespeelt.

Mijn man wilde er eerst ook maar eentje maar toen hij zag wat hij allemaal "gemist" had aan familiewaarde en gevoel (en dat had hij natuurlijk nooit eerder gemist omdat ie niet beter wist) had zoiets van ja we gaan voor een tweede en NU wil hij zelfs een derde!

Vooral bij een erge ziekte van je ouders, tragische gebeurtenissen zoals overlijden, of noem maar een leuk iets als trouwen, geboorte ziet ie wat de waarde kan zijn van een echte familie met broers / zussen en dat heeft ie toch gemist (en mist ie nu)

MAAR ik ben wel van mening dat je moet kijken naar wat je je kind kan bieden (aandacht, spullen, scholing, behuizing e.d.) en dat je dit ook moet laten meewegen in je beslissing.

 

Het is maar hoe je het bekijkt, het hebben van meerdere kinderen kan ook egoïstisch zijn namelijk.

Op dit moment kiezen wij bewust voor één kindje. Ik ben 35 en mochten we er aan toe zijn, zullen we een jaar verder zijn. Dan moet het ook nog maar eens lukken allemaal en hoewel ik heel snel zwanger was van Esmae (2 maandjes), wil dat niet zeggen dat het bij nummer twee net zo gaat.

We hebben en krijgen nog steeds te horen (van directe familie... stumperds) dat één kind toch geen kind zou zijn. Alsof je het over paaseieren hebt (een is geen geen ei, twee ei... etc. etc.).

Ik heb mijn zwangerschap als heel zwaar ervaren. De bevalling verliep ook verre van soepel en uiteindelijk werd het een KS en daarna een flinke ontsteking. Een aanslag op mijn lichaam vond en vind ik het nog steeds. Maar oh, wat is het meisje welkom in ons leven! Wij willen haar geven wat ze nodig heeft. Naast de (vanzelfsprekende) liefde ook de nodige begeleiding, de aandacht, de tijd, de rust en wat er nog meer bij komt. Het gaat hier niet om verwennen, dat zeker niet. Mocht ze willen studeren, dan zou het kunnen, wil ze liever op reis, dan is dat fantastisch.

Mijn partner en ik zijn beiden heel gevoelig en hebben ook een enorme behoeft aan een stuk rust en regelmaat, met twee kinderen zou dat al (kunnen) veranderen.

Hoe dan ook, we kiezen bewust, dat vind ik niet egoïstisch. Het zou het kunnen zijn als je tegen beter weten in meerdere kinderen zou willen, omdat JIJ het zo leuk zou vinden voor je kind. Dat weet je namelijk niet... wie weet vind dat enig kind het wel prima zo..