1 kind in een gezin

Ik weet niet hoe het is, ik heb een broer.
Maar...ik heb geen goede band met hem, nooit echt gehad ook. Hij is mijn broer dus we zien elkaar op verjaardagen enz. Maar was hij mijn broer niet geweest, tja dan waren we zeker geen vrienden of kennissen geweest. Het klinkt misschien hard, maar hij is zo anders als ik, we staan zo ver van elkaar weg. Hij is familie en ik ben er voor hem, maar een meerwaarde, nee helaas.
Zo kan het ook zijn, als je het geluk van twee of meer kinderen krijgen mag ervaren is dat zeker geen belofte voor een leuke band tussen de kinderen.
En nee ik kom niet uit een probleemgezin, het is gewoon zoals het is.

 

De mensen die ik ken als enig kind heb ik altijd gezien als zeer sociaal en zelfstandig en geen enkele die ik spreek zegt een broer of zus te missen.
Zelf heb ik een broer waarmee ik een prima band heb. Mijn man daarentegen komt uit een gezin met drie kinderen maar hij heeft helemaal geen contact met zijn broer en zus. Dus tja echt een toegevoegde waarde is dat dus niet.

Rune blijft alleen. Dit is een bewuste keuze. Contact met andere kinderen kan hij opdoen op KDV en straks BSO. Daarnaast zijn er nog sportclubs, neefjes, vriendjes genoeg. Ik maak me daar totaal geen zorgen over.

 

Mijn zus overleed toen ik 1 jaar werd dus ik ben altijd alleen opgevoed
ik vind het op met vriendjes en vriendinnetjes en nichtjes en neefjes
en nog steeds eigenlijk, ga nog steeds met sommige nichtjes om

mijn man is ook enigst kind, ook nooit geen problemen mee gehad.....eigenlijk stront verwend

en onze meid zal ik vertellen over haar broertjes,maar zij zal het verder ook alleen moeten stellen
en met genoeg liefde en aandacht en een beetje soepelheid van de ouders (vriendjes en vriendinnetjes logeren enz) kom je al een heel eind

 

Ik zit met hetzelfde probleem: ook hier wil ik graag een broertje of zusje voor mijn dochtertje. Of dat ooit zal gebeuren, zal de toekomst uit moeten wijzen... We hebben dan hier wel de 'mazzel' dat ze een halfbroer en halfzus al heeft, (de kids van mijn man), maar dat vind ik toch niet hetzelfde. Ik ga namelijk van mijn stiefkids niet verwachten dat, als mijn man ooit voor mij zou overlijden, zij de zorg voor mij op zich nemen. Ik ga ervan uit dat die zorg naar hun eigen moeder gaat. En dus wil ik voor Thirza alsnog graag een broertje of zusje, met wie ze die zorg later kan delen.
En met wie ze nu gewoon samen op kan groeien, want de kids van mijn man zijn hier natuurlijk enkel om het weekend.

Wat betreft dat er iets uit de onderzoeken komt: de onderzoeken die je gaat krijgen, geven maar heel sporadisch een uitkomst waarin er iets mis is met je. Chromosomenonderzoek komt maar in 4-6% van de gevallen wat uit, (en als je al een gezond kind hebt, is die kans nog een stuk lager). Stollingsonderzoek gaat ook maar over een procent of 5, en daar is dan nog wat aan te doen, (bloedverdunners gebruiken tijdens je zwangerschap).
Statistisch gezien is de kans (veel) groter dat je nog een gezond kind gaat krijgen, zeker als je al een gezond kind hebt.

Maarja... die statistieken hebben al een aantal malen hun waarde niet bewezen, merk ik hier ook wel. Ik kan er zelf niet zo heel veel mee, ondanks dat tweemaal de kans groter was dat we een gezond kind kregen, kregen we een miskraam, dus ja...
Ik ben dus ook actie gaan ondernemen om dingen goed onderzocht te krijgen, (Belgie), om te voorkomen dat we keer op keer miskramen gaan krijgen, als dat eenvoudig te voorkomen zou zijn met behandeling. Tot die tijd ga ik er nog maar even van uit dat we ergens nog een keer gezond zwanger gaan worden en blijven en dat dat broertje of zusje voor Thirza er echt wel gaat komen.

 

Zo is het hier ook. Maar ik weet niet hoe het zou zijn geweest als ik géén broer had, of ik het dan zou missen.

 

Ik ken uit mijn omgeving ook meer de verhalen van mensen die het NIET prettig hebben gevonden enigst kind te zijn. Dus ook hier wil ik er wel alles aan gedaan hebben om Thirza niet alleen te laten blijven.
Tegelijk is dat alles we begrensd: Thirza moet er niet onder gaan lijden, (want dan bereiken we het tegenovergestelde), en als het leeftijdsverschil meer dan 6 jaar zou gaan worden, stoppen we er ook mee.
Daarnaast stoppen we ook als het emotioneel te zwaar wordt, omdat ook dan Thirza er juist onder zou gaan lijden, in plaats van dat ze er beter van wordt. Dat kan betekenen dat als een volgende zwangerschap opnieuw op een miskraam uitloopt, we er een punt achter zetten, maar mocht ik dat wel goed kunnen handelen, kan het ook betekenen dat we wel nog door blijven proberen.
Op dit moment betekent 'alles' vooral even: uitzoeken of er dingen mis zijn, waardoor de miskramen veroorzaakt worden en kijken of daar dus op een beetje fatsoenlijke manier behandeling voor is.
Vruchtbaarheidsbehandelingen als ICSI of IVF gaan we hier iig niet doen. Dat zijn emotioneel en fysiek erg zware behandelingen en aangezien we hier al 4 zware jaren achter de rug hebben, lijkt ons dat niet zo wijs in onze situatie.

 

ik ben enig kind en heb dit altijd zeer vervelend gevonden, misschien ook wel omdat mijn moeder alleen was met mij?
zij was heel hecht met mijn oma (ik dus ook) omdat zij alleenstaand was en eigenlijk altijd het zorgenkindje van opa en oma..
dus wij waren daar veel en ook als zij werken was was ik meestal daar.. dat heb ik altijd fijn gevonden hoor, maar met verjaardagen bij oma en opa of feestdagen vond ik het altijd heel vervelend dat wij daar een hele dag tot heel laat zaten, terwijl mijn oom en tante die 2 kinderen hebben altijd maar even bleven en zo weg waren..

dan zat ik dus daar bijna de hele dag als enige kind tussen de volwassenen... dat vond ik altijd verschrikkelijk!
in begin is het nog wel ok, maar op den duur ging ik me ontzettend vervelen den wou ik altijd naar huis...

maar ook toen het heel sleht ging met mijn moeder (manisch depressief) kwam alles op mij neer terwijl dat op mijn 17e begon en ik zelf nog een kind was had ik jaren het gevoel dat ik de moeder was.. als er dan iets was met haar geloofde fam me ook vaak niet omdat ze dachten dat ik het niet goed zag dat het weer fout ging...
de stress of ze er geen eind aan maakte, als ze weer eens vermist was, ik voelde me dan verschrikkelijk alleen.

mijn vriend daarentegen heeft 1 bio broer, en 2 stiefbroers (waar hij ook eigenlijk van heel jongs af aan al 1 gezin mee vormde lang verhaal maar deze 2 gezinnen waren eigenlijk zo hecht dat ze elkaar toen al als broers zagen later zijn schoonmoeder en schoonvader dus zijn stiefvader bij elkaar gekomen )
vroeger vochten ze elkaar de tent uit, maar nu zijn ze allemaal erg blij met elkaar en vinden ze eht allemaal zo gezellig dat het zon groot gezin is..

en dat is precies wat ik van veel mensen hoor uit gezin met meer kids, ook al was er vroeger veel ruzie des te closer zijnze later als ze volwassen zijn...
en dat wil ik ook graag voor mijn dochtertje...

 

Mijn vader komt uit een gezin met 4 kids, maar hij ziet zijn broers en zusje alleen op verjaardagen.. Zijn heeeeel andere mensen en hij kan er totaal niet mee overweg. Ook komt de zorg van zijn ouders vooral op hem en mijn moeder neer, omdat de rest te ver weg woont en simpelweg niets doet ook al hebben we al honderd keer hierover gesproken...

 

Ik ben ook enigst kind en ik heb er veel last van gehad.

Wij woonden altijd achteraf, en toen ik op school kwam had ik me nog nooit leren verdedigen, ik was immers altijd alleen.
Daardoor werd ik al snel het pispaaltje, de andere kinderen woonden allemaal in het hart van het kleine dorpje waar ik op school zat en ik hoorde er gewoon niet bij.
Het hebben van broertjes of zusjes had me wat weerbaarder gemaakt, al zit er natuurlijk ook een stukje karakter bij.

Als kind zijn er ook dingen die je niet met papa en mama wilt bespreken, dan is het fijn om een broertje of zusje te hebben.
Even "samenspannen" bijvoorbeeld, of steun zoeken bij elkaar.
Bij ons thuis was veel ruzie en ik stond er alleen voor.

Nu kom ik niet uit een doorsnee gezin, maar ook zonder de pesterijen op school en de problemen thuis mistte ik iets.
De uitspraak "wat je niet kent kan je ook niet missen" gaat dan ook echt niet op, ik vind hem zelfs een beetje kwetsend.
Natuurlijk weet een kind wel wat broertjes en zusjes zijn, dat zie je toch om je heen!?
Ik heb ieder jaar gevraagd om een broertje of zusje, aan sinterklaas en met mijn verjaardag.

Net als meerdere mensen hier zie ik er tegenop om straks "alleen" over te blijven als mijn ouders overlijden, ook al heb ik zelf een gezin.

@topicstarter; iedereen ervaart het anders en er zijn een heleboel mensen wel enigst kind en toch helemaal gelukkig.
Je doet je best om je kind te geven wat hij of zij nodig heeft of gelukkig van wordt, maar wat er niet in zit zit er niet in.
Wel of geen broertjes of zusjes hebben hoeft niet in de weg te staan van gelukkig zijn, zolang er genoeg sociale contacten zijn buiten jou en je man om.
(ik heb er inmiddels niet zo'n last meer van hoor, al merk ik dat het me wel raakt om dit topic te lezen)

Sterkte ermee!

 

@LiLaLief heel herkenbaar wat jij schrijft! Zo voel ik het precies ook! Ik vond laatst mijn oude dagboekjes /vriendenboekejs enzo terug waar ik ook in had geschreven. Stond er bij " Mijn liefste wens" : Een zusje . Best zielig om zo te lezen eigenlijk XP

 

Waarschijnlijk blijft mijn meisje ook alleen, dit is ook een bewuste keuze. Daarintegen heeft ze 6 nichtjes van ongeveer dezelfde leeftijd dus ik maak me echt geen zorgen dat ze zich eenzaam gaat voelen daardoor. Ik heb gelukkig goed contact met de ouders van die nichtjes en zie ze heel vaak! Gelukkig ben ik een jonge moeder dus kan ik later als ze groot is nog veel leuke dingen met haar doen.
Lees; Six Flags enz.. en ik ga ook niet moeilijk doen over logeerpartijtjes met vriendinnetjes etc.
En ik las dat als je broertjes/zusjes hebt dat je je dan wat weerbaarder maakt tegenover plagen op school etcetera.
Ik kom echter uit een gezin van 3 kinderen en liet heel erg over me heen lopen op school en ben dus ook flink gepest. Het hoeft dus niet altijd te helpen om op te boksen tegen je broertjes/zusjes..

 

Ja het is ook best zielig, vooral wanneer je bekijkt hoe klein je eigenlijk was.

Ook al zijn je ouders nog zo lief, het is lastig aansluiting te vinden, je bent te klein voor de volwassenen en (soms) te groot voor de kleintjes.
(Ik had allemaal jongere neefjes en nichtjes.)
Het heeft dat niet feitelijk te maken met alleen zijn, eenzaamheid kan ook komen doordat je de enige bent van jouw leeftijd, die in ongeveer dezelfde fase zit en de wereld ongeveer net zo beleeft als jij.

 

onze kleine man blijft ook zeer bewust alleen.

ik heb wel een broer maar heb altijd tegen hem op moeten boksen. hij was de ideale zoon, ik de gehandicapte dochter. er werd constand gemeten met 2 maten. ik had een ongelukkige jeugd omdat ik nergens terrecht kon ( ook niet bij mijn broer die was vaak de oorzaak van nog meer trammelant) en ook gepest werd.
ik zie mijn broer alleen op verjaardagen hij doet me niet veel. en van een band is dan ook geen sprake.

het kan goed gaan met een broer en zus (of andere variant) maar er is geen garantie. je zit met elkaar opgescheept omdat je een bloedband hebt, vrienden kies je zelf uit.

mijn vriend was ook met 2, geen noemenswaardige conflikten maar toch ziet hij hem amper tot nooit meer. ze hebben beiden een heel andere belevingswereld.

wij zijn we beiden van mening dat we zeker gezien ook deze financieel onzekere tijd het zeer bewust bij 1 kindje blijft.
we vinden het niet zielig, zo heeft hij de beste kansen en alle aandacht van ons. op school en alle clubjes en in de buurt wonen leeftijdgenootjes zat om zijn leven mee te delen straks.

ik gun hem een heerlijke rustige jeugd zonder dat hij ook thuis overal tegenop moet boksen. thuis moet veilig en warm zijn. zo zie je maar dat ieders perspectief geheel anders is.

wij zijn ook niet bang dat hij om deze reden gepest gaat worden, dat is willekeurig en heeft met andere dingen te maken denk ik.

ik ken trouwens zelf eigenlijk niet 1 kind wat zeer ongelukkig is omdat het alleen is of was. natuurlijk hoorde ik vroeger ook weleens dat iemand graag een zusje wilde, maar goed dat riep iemand die al 2 zusjes had ook wel. denk dat elk kind dat op zijn tijd wel roept.

 

Mooi gezegd, zo denken we er hier ook een beetje over. Behalve wat betreft ICSI want dat is de volgende stap bij ons. Maar ben er nu nog niet uit of we dat willen juist omdat het emotioneel en fysiek zo zwaar zal zijn.

 

Mijn zoon is negen jaar alleen geweest dus negen jaar enigst kind.

Hij heeft het persoonlijk nooit gemist een broertje of zusje.

Hij zegt nu wel eens van was ze er maar niet. Hij moet nu de aandacht veel meer delen en ze is nog klein dus het grootste gedeelte in huis draait om zijn zusje.

Maar toch als ze soms zo samen aan het spelen zijn dan zie ik aan hem dat het hem ook goed doet iemand waar hij een speciale band mee opbouwt iemand die waar hij later hopelijk bij terecht kan en andersom net zo.


Ze hebben soms z.n lol samen. Dat geeft hem toch een stuk verrijking en ook voor mijn dochter zie ik voordelen ze vraagt altijd. Van waar is mijn broer( Arun)

Ook al schelen ze veel het zijn toch twee handen op een buik nu al.

Gisteren avond was ik een beetje boos op zoon en kreeg een tikje in zijn gezicht( niet te hard niet extreem) hij moest heel even zijn mond houden en bleef door praten na vier keer even stil te hebben gezegt. Kreeg hij een veeg van mij uit de pan. Zegt ze Arun auw. gaat naar hem toe en geef hem een kusje op zijn wang. Smelt.

 

Als kind zijnde heb ik het nooit gemist. Ik wist namelijk niet wat ik zou moeten missen. Ik heb een hele leuke jeugd gehad met veel vrienden om me heen en nog steeds. Thuis had ik ook prima naar mijn zin alleen.
Echter nu ik volwassen ben vind ik het wel jammer en om de reden dat ik besef dat mijn ouders ouder worden en op een gegeven moment gaan wegvallen. Ik ben dan alleen in mijn verdriet en kan het niet delen met iemand die hetzelfde voelt. Ook mis ik het als een van mijn vriendinnen zie met haar 3 zussen. Ze zijn zo ontzettend leuk met elkaar en het is zo onvoorwaardelijk (ik weet dat het niet in alle gezinnen zo is), dan wil ik dat ook.
Maar overall gezien: het bepaalt mijn leven niet (mijn jeugd al helemaal niet), maar het hield mij in zoverre wel bezig dat ik graag meer dan 1 kind wilde.

 

Ik heb 2 oudere broers en die zie ik zelden tot nooit. Meestal alleen met verjaardagen of feestdagen.
Aan mijn man zijn kant zijn 3 jongens waarvan er 1 al het contact verbroken heeft en die zie wij dus niet meer.
Bij ons is de 1e onderweg en we weten uiteraard nog niet of hij/zij alleen blijft.
Wat ik wel weet is dat een broer of zus geen garantie geeft op een goed contact.

 

Ik vind het ook erg interessant om te lezen! Overigens, ik neem wel aan dat een broertje/zusje er niet komt voor het 1e kind als hoofdreden, dath oort toch in de eerste plaats te zijn je eigen verlangen naar nog een kindje.
Mijn ouders vinden het wel jammer voor mij, maar wilden zelf absoluut niet nog een kind (vooral mijn moeder niet). Ik denk dat het ook niet goed voor haar en dat volgende kind geweest zou zijn, die was dan toch niet gewenst geweest.

 

zo denk ik dus ook

maar dat zal ook wel stukje noordhollandse nuchterheid zijn