tja maar er zijn mischien wel net zo veel mensen die niet met hun broer/zus omgaan en hoevaak lees en hoor je niet dat bij ziekte en verlies juist broer en zus nog minder met elkaar omgaan. vaak verwijt de een de ander dat ie niet genoeg gezorgt heeft of er komt ruzie over verdeling enz
ik voelde me wel eenzaam. Daarom wil ik juist een groot gezin. Maar me ouders hadden het altijd druk met hun werk. En mijn Opa en Oma deden echt heel veel leuke dingen met me. Maar als ik thuis kwam met mijn vader en me moeder was dan nog steeds aan het werk.Zat ik altijd alleen op me kamertje. Wilde altijd een grote broer hebben. Maar helaas...
Herkenbaar hoor, hier zit de angst er ook wel in. Hoewel ik op zich vertrouwen heb dat het toch nog wel een keer goed moet gaan, houd ik er ook rekening mee dat onze zoon misschien ook wel enig kind blijft. Maar ik denk daar liever niet aan, dat breekt me namelijk. Ik ben dan zelf geen enig kind, heb 2 zussen, maar ik had vroeger een hekel aan ze (wilde altijd enig kind zijn en tegenwoordig kunnen we door dezelfde deur, maar zijn niet dol op elkaar. Toch is het misschien wel fijn dat we in de toekomst wel 'elkaar hebben' als onze ouders ziek worden of overlijden. Het is heel moeilijk te zeggen, sommigen gaan heel goed met elkaar om en anderen weer helemaal niet. Je kan van tevoren niet zeggen of je kind een broertje of zusje zal missen want het is ook zo afhankelijk van hun persoonlijkheid. Denk wel dat het belangrijk is voor je kind dat als er geen broertje of zusje komt dat hij of zij wel vriendjes in de omgeving heeft. En natuurlijk altijd bij jullie terecht kan.
Ik had een broertje die 6 jaar jonger was dan mij maar helaas is hij deze maand al 10 jaar geleden overleden aan kanker. Ben dus niet alleen opgegroeid maar ben nu wel alleen. Dat is natuurlijk wel anders maar ik mis hem,EN ik mis gewoon een broer of zus. Moet alleen de zorg voor mn moeder op me nemen,niemand om herrinneringen uit onze jeugd op te halen enz. enz. Misschien dat ik daarom wel 4 kids heb haha,ben een enorm familiemens met helaas weinig familie(alleen mn moeder).
Uiteraard is onze wens naar een tweede groter, dát is dan ook de hoofdreden om te gaan voor een tweede. (Volg je hem nog? )
Hier wilden we ook een 2e. Maar zoals mijn onderschrift te zien is, niet gelukt. Mk op mk en toen niet meer zwanger worden na 3 mnd ( maximaal). Wij zouden ook nooit gaan IVF-en ( en zie onderschrift). Je verlegt ( wij althans) toch telkens grenzen. En het ivf traject is ons zo meegevallen. Maar kk mocht er ook niet onder lijden van ons. Dus kk ging gewoon altijd mee.( met de oppas in de wachtkamer) Behalve bij de punctie. We wilden ook een 2e voor kk. Nu is kk al wat ouder, de behandelingen zijn afgelopen en ik kan zeggen: ik heb er vrede mee. Ten eerste omdat kk het echt totaal niet mist. Goed alleen kan spelen, maar ook graag met andere kindjes speel ( voordat ik dat weer over me heen krijg) en wij ook meer van de wereld willen zien en dat is gewoon niet te doen met een baby erbij. Voor kk hadden we op 1 dag na adoptie aangevraagd, maar toen bleek ik weer zwanger. Nu zijn we met adoptie 5 jaar verder en dat vinden we weer een te groot leeftijdsverschil. Pleeg kan ik niet. Dan moet zo'n kindje weer weg en daar zijn kk en ik te emo voor Ik heb het heel moeilijk gehad( was jaloers op elke buik), want we wilden kk een brusje geven. Hebben er ook alles aan gedaan: Gent, medicatie, IVF, IUI enz Het is niet gelukt en nu kan ik zeggen: het is goed zo. ( mede doordat ik er alles aan gedaan heb. kan mezelf later nooit verwijten... was ik maar naar gent oid gegaan) Het enige moeilijke vind ik nu nog: wanneer ga je weer voorbehoedsmiddelen gebruiken, zodat je zeker te weten niet meer zwanger kan worden. Want ik zit er ook niet op te wachten om op mijn 40e nog moeder te worden.
valt echt mee hoor. Zowel emotioneel als fysiek. Ik had meer emotionel last van dat ik kk geen brusje kon geven. En over het opboksen tegen anderen: kk is ook afwachtend, maar dat leren ze op school snel genoeg af. Hier in de fam ook iemand die enig kind is en nooit hinder van ondervonden. Die zegt nu: ik heb mijn partner en de kinderen.
hier ook enigst kind.. nooit vervelend gevonden.. had een fijne band met me moeder vroeger(alleenstaand en geen contact met me vader).. verder had ik veel vriendjes en vriendinnetjes dus was ook nooit thuis.. was altijd buiten spelen met de hele club
He, wat naar dat het dit jaar zo vaak mis is gegaan met zwangerschap! Ik hoop dat je snel een gezonde zwangerschap mag verwachten. Wbt je vraag, ik heb zelf een zus, mijn vriend en beste vriendin zijn beiden enigst kind. Ze vonden het allebei niet erg. Mijn vriendin vertelde zelfs dat ze er socialer door was geworden omdat ze vaak andere kindjes opzocht om mee te spelen. Ze had immers geen broer/zusje bij de hand. Mijn vriend zegt ook zoiets, dat hij veel vrienden had en daardoor niet eenzaam was. Beide gezinnen waren rustiger en konden wat meer geld aan het enige kind besteden, dat was ook een voordeel, hoewel dat nauurlijk minder belangrijk is. Ik heb met mijn zusje niet perse een goede band. Hij wordt nu wel sterker, maar dat gaat met horten en stoten. In mijn jeugd is ze zeker niet mijn steun en toeverlaat of speelmaatje geweest, en ik ook niet voor haar. Mss scheelden we teveel? Dus je hebt idd niet perse veel aan een broer of zus. Ons meisje blijft ws ook alleen, mijn vriend is wel even klaar met baby's en zwangerschappen. Ik vind wel het jammer, maar volgens mij is het voor Fay geen ramp hoor. Die krijgt genoeg aandacht van ons, de kindjes op het kdv en de buurmeisjes. Als het in een gezin beter werkt om er eentje te hebben - of als je een tweede niet gegeven is - dan is dat volgens mij niet zo verschrikkelijk als mensen soms beweren. (Los van het verdriet om een gewenste tweede als het (nog) niet lukt... dat lijkt me enorm moeilijk.)
Ik ben helaas enig kind en vind het verschrikkelijk, zeker nu mijn beide ouders zijn overleden. Als kind vond ik het niet zo "gezellig", maar nu als volwassene vind ik het best vaak moeilijk en eenzaam, zeker met verjaardagen en feestdagen en zo. En mijn kinderen die nooit "echte" neefjes of nichtjes zullen hebben. Dit was voor ons een belangrijke reden om weer een aantal IVF pogingen te doen voor een tweede wondertje, wat Godzijdank ook gelukt is. Maar ja, je moet maar geluk hebben natuurlijk.
Ik ben ook alleen, heb het vroeger nooit echt gemist maar nu ik ouder ben wel. Geen tantes/ooms aan mijn kant en wat als er iets gebeurt met mijn ouders? En dan de band tussen broers/zussen. Gelukkig is het ons gegund en hebben we bewust voor 2 kinderen gekozen, en hopelijk in de toekomst een 3de.
Ts: wat moeilijk voor jullie 3 *.... Hoop dat het toch nog goed zal komen voor jullie! Stel dat jullie kindje echt alleen zou blijven dan moet je echt door een gewenningsproces. Dikke knuffel voor jullie! (Zinnen als: wij willen echt een broertje of zusje voor ons kind of wij doen er alles aan om nog een broertje of zusje voor ons kind te krijgen kunnen kwetsend zijn voor mensen die wel graag een tweede willen maar waarbij dit niet lukt of voor mensen die heel graag een tweede willen maar dat dit niet mogelijk is door medische redenen...., zou daar ook rekening mee gehouden kunnen worden in dit topic?)
Nikki is je man dan ook enig kind? Ik snap je wel. Ik heb wel broers/zussen en idd met bijv kerst heb je niet die fam-band. Maar ja weet ook uit mijn directe omgeving, dat diegene er niet mee zit en zegt: ik heb nu mijn partner en kindjes. Maar het zal natuurlijk ook per persoon verschillen. En het is idd wat Knor zegt: sommige opmerkingen doen echt pijn! ( niet hier maar bijv een buurvrouw die zegt: zo wordt het bij jullie ook niet eens tijd voor een 2e) Maar merk nu, nu kk ouder is er niet meer naar gevraagd wordt en het "geaccepteerd" wordt dat er geen 2e komt hier. ( overigens weten maar heel weinig mensen over ons verhaal) Maar TS bedoel ermee met alles te zeggen: lukt het dan lukt het. Zo niet: het verdriet zal altijd wat sluimeren, want je moet een droom opgeven. Maar op een moment komt er ook een tijd dat je het kan handelen. ( accepteren wil ik het nog niet noemen)
Laat duidelijk zijn dat de onderste opmerkingen in mijn vorige bericht niet richting ts zijn en ook niet richting mensen met problemen rond zwanger raken/zwangerschap. Deze opmerkingen zijn bedoelt voor mensen waarbij geen problemen zijn rondom zwanger zijn/raken.... want in die situatie kun je je niet voorstellen hoe moeilijk de situatie is rondom problemen met zwanger worden of problemen in de zwangerschap. Tuurlijk moet je hier neerzetten wat je ware gevoelens zijn over het feit dat je enig kind bent want daar vraagt ts ook om maar houdt er dan aub rekening mee hoe het geformuleerd wordt.
Haha dank je kaboutertje maar knorretje is niet jarig... weet niet wat dat is met de banner maar hij blijft steken! hihi zal dr is naar kijken.
Ik kan me goed voorstellen dat bepaalde formuleringen pijnlijk kunnen zijn, ook al zijn ze niet zo bedoelt. Ik merk zelf dat de opmerkingen; "wat je niet kent kun je ook niet missen" me zeer doen. Voor mij gaat dat niet op. Het is voor ieder persoon kennelijk verschillend, maar je kunt zo'n stelling niet als feit plaatsen, alsof het voor iedereen zo zal moeten werken. Iedereen beleeft het anders, dus er bestaat eigenlijk geen discussie op dit onderwerp..