ik denk dat ze het wat slecht uitdrukt maar je "neemt" een gezin om elkaar te kunnen ondersteunen in moeilijke tijden , dus bijvoorbeeld bij sterfte, ziekte e.d. het is niet zo dat de een de ander kan vervangen ofzo maar je kan elkaar helpen bij het verlies als gezin zijnde e.d.
Nou ja zeg! Het moet je maar gegund zijn om een kindje te krijgen, en volgens mij moet ieder voor zich uitmaken hoeveel kinderen er qua financieen, gevoel, ruimte in huis, planning, leeftijd, etc. bij kunnen. Wat hebben mensen toch een oordelen over het leven van een ander, terwijl iedereen - ook zij - er een puinhoop van maakt Ik kreeg bij de nekplooimeting de opmerking dat "het een koude wereld zou zijn als er geen kindjes met Down welkom waren". Wat een aanname en belediging! Ook dat lijkt me helemaal de keuze van de ouders (wij hadden het omwille van het welzijn van het kindje ws. niet door laten gaten gaan). Bovendien, de wereldbevolking barst uit zijn voegen, er is nu al niet genoeg te eten voor iedereen.... misschien zouden we die vraag over "hoeveel kindjes is egoistisch" ook anders kunnen stellen? (Nu ben ik aan het oordelen... zo bedoel ik het niet. Meer dat je die vraag terug kan stellen aan mensen die vinden dat je voor minstens 2 kindjes moet gaan.)
Tjah,mensen hebben idd altyd wat op te merken, zo irritant Ik vind het niet ego. Mensen zyn nou eenmaal verschillend en hebben verschillende redenen, waarom wel of geen 2de kind te nemen. Ik weet ook niet of ik meer kinderen zou willen. Na de bevalling riep ik iig dat ik geen kinderen meer wilde hebben! Wat een trauma zeg! Mn man wil er het liefst 3, dus dat gaat nog wat worden strax
Goh ik zou ook best een heel groot gezin hebben willen nemen met 4 kinderen, financieel kan dat bij ons makkelijk maar helaas liep het leven anders en ben ik nu 36 en en mijn vriend 41 en ben ik zwanger van de eerste, de vraag is of wij een eventuele tweede kunnen krijgen en of dat verstandig is op mijn leeftijd. Het heeft mijns inziens dus heel weinig met egoisme te maken als je 1 kind krijgt ookal is dat een keuze....
als het ons gegunt is krijg ik er liever meer dan 1. we hadden vroeger altijd een groep kennissen en daar zaten 2 éénkindergezinnen tussen en voor de rest tweekindergezinnen. je merkt echt het verschil tussen kinderen die thuis alleen zijn of met zn 2en. Qua gedrag en samenspel en delen en dergelijke, daarom zou ik graag voor meer dan 1 gaan, en niet alleen maar dat ze ook wat aan elkaar hebben, het lijkt mij geweldig!
Onzin. Mensen weten niet waar ze over praten. Je kan het ook omdraaien. Met twee of meer kinderen heb je minder tijd voor elk kindje. Het is maar net hoe je er naar kijkt, je kan het alle kanten opdraaien.
mooi verwoord! Ik heb ook een oudere zus (6 jaar ouder) en we hebben van kleins af aan al geen echte zusterband gehad en nu nog steeds niet, we zien of spreken elkaar sporadisch Mijn zus is in 2001 bevallen van een zoon er bleek later dat hij autistisch is en een vorm van adhd heeft. Voor zover ik het meekrijg zie ik dat hij zoveel aandacht opslokt dat een 2e kind teveel voor ze zou worden. Ik denk dat ze om die reden geen 2e kind meer zouden willen krijgen en al hun aandacht naar hun zoon willen geven.
mag ik vragen wat je hiermee bedoelt, zoals ik het lees vind ik het nogal kwetsend voor mensen die maar 1 kind hebben (zoals wij en geen 2de komt door omstandigheden)
@Denemarkw De vraag is niet aan mij gesteld, maar ik wil toch ook eventjes antwoorden. Wat ik onder andere merk aan mijn man is dat hij moeite heeft met het concept compromis. Omdat hij van jongs af aan gewend is dat hij het enige kind was waar rekening mee gehouden werd is hij gewend dat hij kan doen wat hij leuk vindt. Hij heeft er erge moeite mee om iets te doen wat hij minder leuk vind maar de ander juist wel. Hij heeft zoiets van ik ga doen wat ik leuk vind, dan kun jij doen wat jij leuk vindt. Dit komt omdat hij nooit gehoord heeft (ik noem maar even wat) 'wij gaan vandaag naar het pannenkoekenhuis omdat je broertje/zusje dat wilt en volgende week gaan we naar de Mac wat jij graag wilt'. Een enigst kind zal zich zelden in de mate moeten aanpassen als een kind dat met (een) broertje(s) of zusje(s) dat wel moet. In een gezin met meerdere kinderen is het zich aanpassen ook 24/7, en niet alleen op de psz of kdv of als er kinderen op bezoek komen. En daar bovenop is het ook zo dat kinderen hun vader/moeder moeten delen. Je bent er als ouder zijnde natuurlijk ook bij, maar ik moet eerlijk toegeven dat het mij erg moeilijk lijkt om in bepaalde situaties nee te zeggen tegen Kyra terwijl iets eigenlijk best kan. Om mijn voorbeeld aan te halen als Kyra liever naar de Mac zou gaan dan naar het pannenkoekenhuis zouden wij nooit naar een pannenkoekenhuis gaan. Ik beweer absoluut niet dat dit voor alle enigst kinderen zo is, of dat je als ouder 'faalt' als je je kind geen broertje of zusje wilt/kunt 'geven'. Maar dit is gewoon iets wat ik in mijn man erg merk.
Hij weet niet hoe een gezin met broers en zussen "werkt" hoe je veel van elkaar kan houden en 5 minuten later elkaar de hersens kan inslaan en dan 5 minuten later weer vrienden kan zijn snapt hij niet (en dat is wel echt typisch iets voor broers en zussen, wat ik om mij heen hoor in elk geval) ook met familiedingen zoals verjaardagen, als er iets gebeurd weet hij slecht hoe je met dit soort dingen om moet gaan (de nette manier) Hij is enigskind, sleutelkind (dus zijn moeder werkte fulltime en hij zag haar amper, hij kwam thuis bij een fles cola en zak chips ipv een liefdevol gezin waar je dingen voor elkaar over hebt ook al is het niet altijd even leuk maar kan je soms iemand anders er blij mee maken.. Ik mis bij hem dingen die ik in onze opvoeding als gezin met meerdere kids wel heb meegekregen ik ben echt veel socialer dan is en dan bedoel ik niet het gezellig kunnen kletsen, dat kan hij ook prima, hij is niet verlegen ofzo, maar de sociale gang van zaken binnen een gezin. Dat komt natuurlijk niet ALLEEN doordat hij enigskind is maar ook door andere omstandigheden maar hij zegt nu zelf dat HIJ VIND dat ie tekort is gedaan en echt wat heeft gemist... maar hij is ook wel weer blij dat ie geen broer of zusje heeft want dat leven had ie iemand anders niet gegund maar misschien had ie dan wel het ermee kunnen delen...
Het is pas egoistisch om aan kids te beginnen als jullie er niet aan toe zijn of zoiets ook daadwerkelijk willen. al om al, laat gaan. Iedereen zijn/haar mening/keus of dat nu met een kindje is of met vijftien (bij wijze van ) Dus nee, niet egoistisch
tja maar dat komt dan door zijn opvoeding en niet doordat hij enigskind is! mijn dochter zal hoogstwaarschijnlijk ook geen broertje of zusje meer krijgen (medische omstandigheden) maar ik zal haar echt wel opvoeden met de wetenschap dat niet alles alleen om haar draait en ze zal echt niet overal haar zin in krijgen...
@Devy; ja JIJ omschrijft het goed, het concept van compromissen maken, hoezo dingen doen die je niet erg leuk vind, het aanpassen e.d.
nou me man was een kind dat is opgegroeid tussen 7 broers en zussen, meer een nummer dan een individu, mede hierdoor is hij nu een succelvol mens geworden en de grote drive was toch om op te vallen bij zijn ouders, nu staat hij dan ook graag in het middelpunt en geef hem eens ongelijk. ons kindje zal waarschijnlijk ook zonder broers en zussen opgroeien en dus waarschijnlijk behoorlijk verwent worden maar ja: beter verwend dan verwaarloost we leren hem heus wel dat hij niet altijd zijn zin zal krijgen maar goed hij is wel ons enige prinsje en die wil je het toch zo leuk mogelijk maken , niets mis mee!!!!
En een enigskind kan wel leren aanpassen (KDV / PSZ e.d.) maar moet dit toch aanzienlijk minder als met broers en zusjes, wat ik ook erbij vind horen is niets met even wachten of een keer doen wat je niet 100% leuk vind omdat iemand anders dat wel leuk vind..
ik ken ook iemand met meerdere kinderen geloof dat ze er n stuk of 6 hebben maar je merkt aan die kids dat ze gewoon weinig aandacht krijgen! als je zoveel kinderen hebt kan je niet elk kind evenveel aandacht e.d. geven... dat vind ik zieliger dan n kind dat zonder broertjes en zusjes opgroeid en verwend wordt..
ergens waar te voor staat is nooit goed, te veel broers en zussen lijken mij ook niets, maar alleen is ook maar alleen denk ik dan een gouden middenweg hebben wij gekozen, en wat betreft aandacht ach ligt misschien ook aan je prioriteiten als je 40 uur werkt geef je hem of haar ook niet zoveel aandacht en dat doen ook genoeg mensen.. Ik heb gekozen voor kids dus ik ben er fulltime voor ze, we betalen ook alles zelf, geen toeslagen e.d. dat vinden wij belangrijk. Hoe andere mensen het doen is mijn probleem of zorg niet zo, dan zou ik me constant druk maken omdat ik het er niet altijd mee eens bent, het enige waar wij aan moeten denken is onze kids en hoe andere mensen hun keuzes maken; so be it.. niet mijn zorg gelukkig!
ik heb twee broers en ben alsnog een behoorlijk verwend nest geworden en veel moet op mijn manier, stel soms zelfs mijn eigen genoegen boven die van mijn bloedeigen kind.....(wil me kindje buiten spelen en heb ik geen zin om naar buiten te gaan, gaan we niet.....meestal zwicht ik wel voor hem maar heus niet altijd hoor!!) en dan heb ik nog wel mijn hele leven moeten delen en samen spelen en alles....ligt echt aan een karakter en niet zo heel erg aan de omgeving..is mijn mening