Ik ben zo iemand met 1 kind die het vaak best zwaar vind. Ik werk drie dagen in een restaurant in de keuken met veel verantwoordelijkheid, heb een hond, een kat en een kind, een man die ook wel een aandacht wil, een longembolie, bekkenpijn, een huishouden en ik ben perfectionistisch ingesteld. Onze zoon is geboren na drie lange jaren waarin we twee kindjes verloren. Toen hij 6 weken was kwamen we erachter dat hij een verkorte nekspier had, dus iedere week fysio bovenop mijn iedere week naar de psych voor mijn pnd en angststoornis. Met 9 weken bleek er ook nog een liesbreuk te zijn die zo heftig was dat hij met 16 weken is geopereerd ipv het eerste jaar af te wachten. Met 5,5 maand kreeg hij een helmpje voor zijn afplatting maar hij kon er niet tegen en we hebben na 2 maanden huilen de gok genomen dat hij genoeg op zijn buik speelde dat het ook vanzelf weer rond zou worden. Toen hadden we eindelijk even een poosje een leuke en lieve baby zonder constant gehuil. Toen hij net een jaar was werd hij ziek, gewoon verkouden dachten we. Hij kreeg er een dubbele oorontsteking bij, die ging weg, maar de verkoudheid bleef, het eten en praten stopte en de driftbuien werden met de week erger. Ik ben in en uit gelopen bij de dokter voor een doorverwijzing naar de KNO arts, die kregen we vlak voor hij twee werd omdat ik gehuild heb bij de dokter dat ik hem weg wilde geven omdat ik niet meer wist wat ik ermee moest. Driftbuien hielden in dat hij weggooide wat in de buurt was, zijn hoofd tegen alles aansloeg, en uren bleef krijsen en niet af te leiden was. Vlak na zijn tweede verjaardag is zijn neusamandel verwijderd en de arts zei dat hij heel veel pijn gehad moet hebben. Wat een opluchting en wat een verschil maakte dat zeg. Binnen een week hadden we een compleet ander kind en eindelijk dachten we dat het strijden op kon houden en we weer konden gaan genieten. Helaas heeft dit een maand eduurd, toen begon de peuterpubertijd en de driftbuien zijn minder vaak, maar wel erger dan een half jaar geleden. Ze komen zomaar uit het niets ineens opzetten. Ik ben dagelijks doodmoe van het op mijn tenen lopen om die buien te voorkomen. Dus ja, ik ervaar het vaak wel als zwaar. En daarom kiezen wij bewust niet voor nog een kindje. Heeeel misschien als onze zoon straks rustiger is en op school zit, anders gewoon echt niet. Soms moet je niet oordelen over anderen. Over ons wordt altijd geoordeeld dat we niet mogen klagen omdat we eerder kindjes zijn verloren maar daardoor was het voor mij extra heftig toe te geven dat ik een pnd had en mijn man blijkt al een hele tijd ongelukkig te zijn met ons leven nu, maar durft dat niet toe te geven door alles wat er gebeurd is.
En zo ken jij ook maar een schijntje van het leven van die mensen. Waarom niet gewoon zeggen dat je een keer een weekend met 1 kind lekker vind zonder anderen erbij te betrekken? Dat is niet leuk en kwetsend. Ik vond 1 kind ook verdomd zwaar. Verdomd zwaarder nog als nu met 3 en zwanger met de vierde. Voor de buitenwereld leek alles vast koek en ei maar het was echt een heel moeilijk jaar.
Voor iedereen is dat anders ik vond nummer 1 echt zwaar hoor. Ik heb heel vaak 5 kinderen (2/3/4/5/5 jaar 6 dagen in de week minimaal 4 uur per dag) ik vind het niet zwaar en nummer 6 zou van mij ook echt wel mogen komen hoor. Maar dat wil niet zeggen dat iemand met minder kinderen het veel makkelijker moet vinden als ik.
Heel toepasselijke uitspraak voor dit topic: 'you don't know the weight of a burden you don't carry'.
Ja is maar net wat je gewend bent denk ik, en hoe je er zelf instaat. Tegenwoordig krijgen moeders steeds later kids en hebben dus lang geleefd zoals ze precies zelf wilden zonder aan een ander veel te hoeven denken (uitslapen, alles plannen zoals je zelf wilt e.d.) ik merk vooral aan oudere moeders dat ze vaak lastig vinden die omschakeling te maken en dat deze ook veel meer behoefte hebben aan tijd voor zichzelf. Ik vond de eerste ook wel een omschakeling ivm chronische ziekte en aanpassing hieraan, de tweede ivm problemen kindje 1 maar dat kwam pas toen ze eenmaal geboren was (anders hadden we even gewacht als we dat hadden geweten) en nu de derde is wel druk maar ja ik ga toch dus we nemen beebje 3 gewoon mee in alles. En ja als je dan een dagje thuis bent met maar eentje lijkt het alsof het vakantie is LOL want je hebt al dat geregel eromheen vaak niet. Maar de aanpassing van 0 naar 1 kan best pittig zijn zeker als je een redelijk ego en "lui" leven leidde (uitslapen e.d.) of een druk sociaal leven had (en ineens een stuk moet inleveren) Ik snap het NU OOK NIET MEER maar kan me wel herinneren hoe je eerste kindje je leven kan "overnemen" maar dat is maar net hoe je zelf mee omgaat en wat je dus gewend was als je je prioriteiten bijstelt en makkelijk omschakelt zal het makkelijker zijn. Ik ben makkelijk ik maak gewoon van mijn kind eerste prioriteit en verwacht voor de rest niet zoveel (en blijf ook niet vechten ertegen) dat scheelt je enorm veel energie (want ja als je blijft "zeuren"dat je niet kunt uitslapen, uit kan, zomaar ergens heen kan dan kost dat onnodige energie, je er gewoon bij neerleggen dat het zo is kost minder energie)
Ik Wilde toch bijna op dit topic reageren... Bijna. Maar ik vind mensen die klagen dat ze het met hun 3 kinderen veel zwaarder hebben dan een ander met 1... Nogal kansloos. Tip: Denk na voor je wat zegt.
Ik had vanalles geschreven, maar toch maar weer weggehaald. Ik heb niet alles gelezen, dus misschien is het al gezegd. Maar 1 kind kan ook best zwaar zijn. Al is het maar omdat je dat VAB niemand mag vinden. Of omdat ik heel graag anders had gewild. On het er maar niet over te hebben hoe graag onze dochter anders had gewild.....