Mijn man was degene met een kinderwens, ik niet | Telegraaf.nl Jeetje, ik vind dit wel heftig hoor, voor de moeder maar ook voor het kind en de partner. Ik dacht altijd dat het met dit "soort" ouders ook wel goed kwam als zij eenmaal hun kind in hun armen hadden. Kinderen van jezelf zijn heel anders dan kinderen van anderen. Maar het kan toch anders lopen... Heftig, en zeker om het vanuit een moeder te horen. Mijn idee van een moedergevoel was toch altijd heel sterk. Wat vinden jullie hiervan en hebben jullie hier ervaring mee?
Ik heb dit verhaal al eens eerder gelezen en lijkt me vooral heel erg voor het kind zelf om dit later terug te horen of te lezen. Ik vind mijn kinderen eerlijk gezegd ook weleens een vermoeiende verplichting maar ik heb er wel voor de volle 100% voor gekozen en ik houd zielsveel van ze en dat maakt het goed en daar doe je het voor. Geloof maar dat er heel veel ouders rondlopen met deze gevoelens maar niet durven uit te spreken.
Ik vind het vooral sneu voor het kind.. Hij is hier het slachtoffer en zal heus wel merken dat zijn moeder niet (genoeg) van hem houdt. Wat doet dat met een kind? Nu, maar ook straks? Eerlijkheid boven alles in dit geval. Mevrouw had haar gevoelens eerder moeten bespreken. Nu is het te laat en is er een kindje het slachtoffer.
Uiteraard is het natuurlijk het aller ergste voor dit mannetje, laat me dat even vooropstellen. Maar het is ook lastig oordelen als je zelf gewoon wel een kinderwens hebt en je eierstokken wel begonnen te rammelen. Ik denk dat je omgeving, de maatschappij en in dit geval vooral de partner gewoon verwacht dat bij iedere vrouw deze kinderwens wel naar voren komt, is het niet meteen dan gebeurd het zeker wel na verloop van tijd als je je kind leert kennen. Hier is dat dus niet het geval en daar schrik ik best van. Dat wil overigens niet zeggen dat ik denk dat stellen zonder kinderen niet gelukkig kunnen zijn, juist het tegenovergestelde. Maar ik dacht altijd dat iedere vrouw wel een soort van moedergevoel in zich verborgen had, maar dat dit niet altijd naar boven komt.
Ze is uiteindelijk wel eerlijk naar zich zelf. Nu wel iets te laat maar ja. Ze zorgt er wel voor! Het moederschap heeft bij mij ook echt moeten groeien, En nog vind ik het niet altijd leuk om moeder te zijn! Maar zou ze voor geen goud meer kwijt willen. Vaak is dat op de momenten dat het opvoeden wat zwaarder gaat of dat jezelf even niet lekker in je vel zit en iets meer ruimte nodig heb buiten je kinderen. Ik zorg 90 procent alleen voor de kinderen en dat is prettig en fijn maar soms ben ik ze ook wel eens een dag je helemaal zat. Maar hou wel ontzettend van ze en gaat door het vuur!!
Het verbaast me niets en ik vind het dan ook juist onbegrijpelijk als mensen tegen een twijfelende vrouw zeggen dat ze geen abortus moet laten plegen, dat ze daar zeker weten spijt van krijgt. Voor sommige vrouwen is dat niet zo, en juist dan is het imo beter als het kindje niet geboren wordt. Ik denk echt dat dit gevoel véél vaker voorkomt dan je zou denken. Er rust alleen uiteraard een levensgroot taboe op.
Mijn man wilde geen 3de en ik wel. We hebben hier heel veel gesprekken over gevoerd, jarenlang. Uiteindelijk toch ervoor gekozen. En nu praat hij gezellig tegen mijn buik en is hij wel heel blij dat er een baby'tje in mij groeit. Gelukkig! Een vriendenstel van ons wil geen kinderen, zij is 29 haar man is 31. Laatst zei ze tegen mij dat zo rond de eisprong haar eierstokken soms wat rammelen, maar verder heeft ze geen interesse. Ik ben blij dat zij elkaar hebben gevonden, want ze staan er hetzelfde in. Als 1 wel en 1 niet wil, lijkt me dat echt heel moeilijk! Die 'strijd' voelden wij ook lang en is erg pijnlijk voor beide kanten. Want je eigen wens opzij zetten voor het geluk van een ander vraagt wel veel opoffering.
Ik vind de moeder heel moedig. Ik lees dat ze wel van haar kind houdt, maar dat ze spijt heeft. Ze ziet het moederschap als een plicht ... Ik ben geen psycholoog of psychiater, maar ik lees een verhaal van een oververmoeide vrouw.
Helaas zijn onwijs veel kinderen die dit mee maken met een vader die ze eigenlijk niet heeft gewenst, maar waarbij de moeder de keuze heeft gemaakt. Tijdens de jeugd wordt dit goedgepraat met de belangrijkere rol van de moeder voor het kind, echt komt het gemis pas op volwassen leeftijd naar voren en hakt er hard in. Ik hoop voor dit kindje dat zijn moeder hem voldoende liefde toont, en dat de hechting door de vader wordt gecompenseerd.
Toevallig heb ik in de papieren van mijn (overleden) vader textdocumentjes gevonden. Daarin zaten brieven aan mijn moeder. Over hoe ze door bleef pushen terwijl hij geen kinderen wilde. Dat we nooit gewenst waren. Ik weet eigenlijk niet of dit na alles nog echt wat met me doet.
Wow, wat heftig... Ik schrik ook een beetje van het verhaal.. Ik kan me niet voorstellen dat ik zo over mijn meisje zou denken.
Precies dit, hoeveel vaders hangen er niet een beetje bij. Ik ken echt een aantal(!) mannen die zeggen: ja , nee, ik zou ze nooit willen missen...maar... Nu ik weet wat ik weet, of ik er dan nóg eens zo voor zou kiezen? Wie weet komt het nog als haar kind ouder is en ze meer gesprekken kan voeren, niet meer een verzorger hoeft te zijn maar een begeleider. Misschien verandert het nooit. En dan is die eerlijkheid naar haar zelf wel heel belangrijk om er over te kunnen praten mocht dat ooit nodig zijn.
Tja wat vind ik ervan...moet ik het knap vinden dat ze zo eerlijk is?? (Tegen zichzelf). Nou nee, eigenlijk vind ik dat helemaal niet knap. Dat het zo gelopen is, dat is nu eenmaal zo en daar valt weinig meer aan te veranderen. Het komt op mij over dat ze/je dan blijft hangen in het verleden. Ik vind gewoon dat je dit niet kan maken en dat je het beste moet maken van hoe de situatie nu is..jezelf ondanks alles ertoe zetten dat je nu eenmaal een kind hebt en dat die niet om zo'n moeder gevraagd heeft. Dan zet je je eigen gevoelens maar in de ijskast, hoe erg ook. Kan me ook niet voorstellen dat dit huwelijk stand blijft houden. Misschien maar beter ook. Ik moet ook wel zeggen dat ik nu redeneer vanuit wat ik nu lees. Ik lees bijv nergens dat het een moeilijk kind is oid. Of dat er sprake was/is van een depressie. Dan vind ik het een heel andere kwestie.
Ik lees ook nergens dat ze slecht voor haar kind zorgt. Soms is jezelf ventileren juist een goede oplossing. Waarom zou de vrouw van het artiekel haar gevoel in de ijskast moeten zetten? In mijn beleving is opkroppen een veel slechter idee. Er zijn overigens genoeg mannen die een kind nemen ondat ze daar hun vrouw gelukkig mee maken. Dat wil niet zeggen dat het slechte vaders zijn. Deze moeder gaat er misschien anders over denken als haar zoontje wat ouder is en ze meer met hem op een lijn komt qua communicatie. Een kind van drie snapt heel veel maar is nog erg klein. Zo lang ze samen maar een belans vinden die goed is voor hun kindje. Liefde kan je op meerdere manieren geven.
Ik weet ook zeker dat ze goed voor haar kind zorgt en ook van hem houdt maar ze voelt het als een verplichting. Toevallig staat er in Mijn geheim ook een verhaal over een vrouw die bewust geen kinderen heeft gekregen. Ze zegt heel eerlijk dat ze er niets mee heeft en ook nooit zal krijgen.Wel verteld ze dat het anders wordt wanneer kinderen een jaar of 8 of ouder worden en je een beetje op een niveau kunt praten.Misschien zal het bij deze moeder ook zo zijn naarmate haar kind ouder wordt. Ik denk dat het kind intussen al een jaar of 5/6 is want ik heb dit artikel een aantal jaren geleden ook al eens gelezen en volgens mij is dat gewoon dezelfde moeder die verteld.
En inderdaad hoeveel vaders zijn er niet die min of meer een kind door hun strot geduwd krijgen terwijl ze 1 of 2 kinderen meer dan genoeg vinden. Dat wil niet zeggen dat ze minder goede vaders zijn en niet van hun kinderen houden.
Ik vind het mooi van deze vrouw dat ze dit grote taboe durft te doorbreken! Hoe heftig het onderwerp ook, het is haar waarheid en daar moet ze over kunnen praten, om te ventileren. Ik hoop echter wel dat haar zoontje er weinig van merkt of dat dit op latere leeftijd alsnog goed komt. Want het lijkt me heel erg heftig om te horen dat je eigenlijk niet gewenst bent. Eigenlijk kent dit verhaal enkel verliezers en juist door er openheid aan te geven kan deze moeder vooruit met haar gezin.
Gelukkig lees ik ook nergens dat ze niet goed voor haar kind zorgt. Maar ze heeft het wel over spijt en dat ze de tijd terug zou willen draaien. Vanuit dat oogpunt zeg ik; berust in je lot en denk niet alleen aan je eigen gevoelens maar aan die van je kind. Die heb je hoe dan ook bewust op de wereld gezet. Opkroppen zal misschien ook niet goed zijn maar constant die gevoelens toelaten denk ik ook niet. Verstandelijk moet ze toch snappen dat dit ook niet goed is voor haar kind. Als ze echt elke dag met die spijt moet dealen, dan denk ik dat het beter is dat ze de zorg aan de vader over laat. Ze heeft immers nog heel wat jaren voor de boeg. Of zoek hulp met een psycholoog om over deze spijt te praten. Maar misschien doet ze dat wel, dat weet ik natuurlijk niet.
Lastig zeg. Ik wil niet oordelen. Maar mijn eerste gedachte was wel dat ik het zielig vind voor het jongetje. Maar het is knap dat ze dit taboe doorbreekt. Ik vind het dubbel.