Fijn dat je kleine mannetje het zo goed doet! Ik denk dat ik jouw 'knak' in je rug herken. Ik denk zelf dat het met name bij mij komt omdat je toch iets voorovergebogen verschoond en niet altijd even ontspannen kan zitten met het borstvoeding geven.
Heel benieuwd hoe het is gegaan @Frummels ! En of er bij @1Hanneke inmiddels misschien ook wel iets op gang is gekomen.
Hé dames! Nou ze is er hoor! Om 14.18 ben ik bevallen van onze prachtige Loïs. @Mleenvs onze bevallingen, zeker het snelle stuk aan het einde lijken heel erg op elkaar! Ik ben ook nog steeds niet helemaal bijgekomen daarvan. Wist niet dat zo snel ontsluiten mogelijk was. Kan mij goed voorstellen dat je daarvan mentaal moet herstellen! ik heb het uitgeschreven voor mezelf en post het hier, voor wie het wilt lezen. 07 juli We moeten ons om 14.00 uur melden in het ziekenhuis. Eerst een half uur aan de CTG om te zien of alles goed is met de baby, daarna inwendig onderzoek om te kijken of een ballon nodig is. Ik blijk 1cm ontsluiting te hebben en m’n baarmoedermond is nog niet verstreken (is nog een tuutje). De ballon wordt geplaatst, weer een half uurtje aan de CTG om te zien hoe de baby erop reageert en dan mag ik weer naar huis. Ik hoop heel erg dat het vanzelf op gang komt vanavond of vannacht zodat ik morgen niet terug hoef voor weeenopwekkers. 8 juli Om 05.45 gaat de wekker, we moeten om 06.30 in het ziekenhuis zijn. Helaas is er niets gebeurd vannacht en de ballon is er ook nog niet uitgevallen dus op naar het ziekenhuis. Daar controleren ze de ballon en ze kunnen hem er gelukkig zo uithalen. Ik heb 3cm ontsluiting, zo die heb ik alvast in the pocket! Om 07.30 proberen ze mijn vliezen te breken, maar er komt zo goed als geen vruchtwater naar buiten waardoor het niet duidelijk is of m’n vliezen nu gebroken zijn en ze met haar hoofdje tegen de uitgang drukt en het water niet weg kan, of dat ze er niet goed bij kon waardoor de vliezen niet zijn gebroken. Vanwege m’n nare inleiding ervaring bij m’n oudste (weeenstorm) wil ik nog even wachten met het starten van de weeenopwekkers om te zien of mijn lichaam zelf wat doet. Er gebeurt niets, waardoor ze om 09.00 de eerst dosis aanzetten. Een kwartier later voel ik mijn eerste wee. Om 09.45 wordt voor het eerst opgehoogd. De weeen worden langer en intenser, maar ik kan ze nog prima opvangen. Na een half uur willen ze weer ophogen maar ik geef aan nog even te willen wachten. Een kwartier later stellen ze voor toch verder op te hogen, met de afspraak dat we altijd terug kunnen schroeven. Ik heb inmiddels 4 pittige weeen per 10 min. Ik ben erg bang dat ik weer in een storm kom nu, vandaar m’n terughoudendheid. De weeen zitten gelukkig alleen in m’n buik en ik zit ze op een skippybal op te vangen, dat gaat echt super goed. Ik voel me rustig en vol vertrouwen en denk bij elke wee (‘open’ ‘kom maar’). Inmiddels is m’n verloskundige ook gearriveerd en geeft aan te blijven wat ik heel fijn vind. Mijn vruchtwater breekt en helaas zien we dat ook deze kleine in het vruchtwater heeft gepoept. Bij elke wee gutst er vruchtwater uit mij en de weeen worden meteen intenser en de druk op m’n onderkant groter. Helaas nu ook weeen in m’n rug. Om 11.30 (nu 2,5 uur aan de opwekkers) wordt m’n ontsluiting gemeten, 4cm, dat is toch een tegenvaller omdat het zo intens voelt en ik echt dacht goed bezig te zijn met openen down under. Ze verhogen nog een keer de opwekkers. Een half uur later wordt er gezegd dat er niet verder opgehoogd gaat worden want m’n weeen zijn effectief, als in 5 per 10 minuten. Dat is een opluchting, maar ik begin het echt minder leuk te vinden nu, het wordt steeds intenser. Om 12.30 vraag ik of ik mag douchen. Dat vond ik vorige keer heerlijk. Dat moet overlegd worden omdat ik dan van de CTG af moet. Inmiddels begin ik steeds meer druk te voelen. Na drie kwartier (man wat duurde dat lang!) wil ze eerst m’n ontsluiting meten, ik moet van de bal af op het bed en tijdens het toucheren een wee opvangen, pffff. 5cm zegt ze. Zoooo dat valt me vies tegen, ik zit pas op de helft. Mentaal voel ik m’n positieve spirit wegzakken. Ik ga douchen, maar dat is niet fijn, het doet zo ongelooflijk veel pijn, het wisselen van de houdingen hebben daar denk ik ook niet aan meegeholpen. Ik zeg tegen m’n man dat ik een morfine prik wil. Nu! Hij geeft het door. Ik droog mij weer snel af en ga terug naar m’n vriend de skippybal die tot nu toe wel m’n partner in crime was. 25 minuten later wordt er gezegd dat ze eerst willen toucheren (omdat ik zo’n druk voel) en dat ik op m’n linker zij op bed moet gaan liggen, omdat ze de hartslag van de baby niet goed kunnen monitoren. Oooo wat een hel is dat. Ze meet 6cm en ik smeek om de prik, maar ze zegt dat ik nog even moet wachten. Vervolgens begint ze uit te leggen wat de nadelen zijn van de prik. Dat ik er wazig van wordt, maar de baby ook als ze binnen 4 uur geboren wordt en dat ze wel verwachten dat dat gaat gebeuren. Vanaf dat moment raak ik in paniek. Ik voel inmiddels zo’n mega persdrang en op m’n zij liggen voelt ondraaglijk. Bij elke wee, voel ik zo’n drang om te persen die ik ook met de aanwijzingen van de verloskundige niet kan wegpuffen. Gezien het feit dat ik maar 6cm heb raak ik daar verder van in paniek en ik begin (heel gênant) keihard te gillen en ondertussen te vertellen dat ik het echt niet meer houd (hoe moet ik die 4 cm tot volledige ontsluiting overleven?). M’n verloskundige zegt dat ik het heel goed doe en dat ik het ook niet tegen kan houden en dat dat oké is. Ik voel inmiddels alles branden. Ze zeggen dat ik op m’n rug moet gaan liggen en dan ineens mag ik al gaan persen. Ik ben helemaal in de war, want 10 minuten geleden had ik 6cm. Ik geef alles wat ik heb, want man man wat brandt dat! Ik had gelezen dat als je harder perst het eerder voorbij is. In de eerste perswee wordt haar hoofdje geboren, dan moet ik even wegpuffen en vervolgens wordt daarna haar lijfje geboren en mag ik haar aanpakken. Ik ben compleet van slag van wat er gebeurt. Een kwartier geleden had ik ondraaglijke pijn en 6cm en nu heb ik m’n baby op m’n borst liggen, om 14.18 uur. Maar ooooo wat voel ik me opgelucht dat het voorbij is. 5 uur en een kwartier na starten medicatie heb ik haar al bij mij, ik kan het nog niet goed beseffen. Ik geef aan dat ik niet ook nog de oxytocine prik wil en de placenta wordt na een minuut of vijf geboren. Ik heb een paar kleine scheurtjes die daarna worden gehecht. Loïs is een natuurtalentje en ligt binnen tien minuten aan m’n borst te drinken en ligt uiteindelijk twee uur bij mij op m’n huid voor ze onderzocht wordt. Vanwege het feit dat ze in het vruchtwater heeft gepoept moeten we 8 uur blijven, maar om 22.00 uur mogen we dan naar huis.
Hoera, ze is er! Gefeliciteerd en wat een prachtige naam! Ik zie inderdaad een aantal overeenkomsten tussen onze bevallingen. Wat is het een heftige ervaring hè. Maar wat krijgen we er ook weer voor moois voor terug.
@Frummels ja daar is ze dan! Zo ontzettend blij voor jullie! Van harte gefeliciteerd en geniet er van! ♥️ Prachtige naam ook
@Frummels gefeliciteerd lieverd weer een top prestatie. Hier ook snelle ontsluiting altijd vanaf de 5 cm vlieg dan altijd binnen 20 min naar de 10. Zpon lief was zelfs vanaf eerste wee tot bevalling er binnen 53 min zo snel kan het gaan. Nu lekker genieten
Ja heel heftig. Merk dat ik enorm behoefte heb om erover te praten en dat het echt nog even moet landen, al gaat het gelukkig wel beter dan gister. En net als jij ben ik ergens ook heel blij met een korte bevalling. Gelukkig ook veel afleiding
Wow dat is helemaal een toprecord! 53 minuten! Had je dan niet eeuwen naweeen? Ik wist dus niet dat dat kon, zo snel ontsluiting, daarom had ik ook zo’n paniek, omdat ik dacht dat het nog een paar uur zou duren. Gelukkig is het nu voorbij
Van harte gefeliciteerd @Frummels!! Hier bergen slijmverlies en hele nacht wakker van weeën, maar ze werden niet sterk genoeg en stopten weer Zit er erg doorheen, weer geen slaap, weer geen baby. Morgenochtend controle ziekenhuis
Jeetje @1Hanneke, wat naar dat het maar niet opschiet. Zo houd je helemaal geen energie over voor wanneer de bevalling eindelijk echt begint.
Wat is dat energie... Ergens geloof ik wel dat als de bevalling begint, mn lichaam nog wel ergens een restje zal vinden onder invloed van een boel adrenaline. Maar die lange aanloop zo, niks kunnen, alleen maar wachten en niet slapen, vind ik denk ik nog zwaarder dan de bevalling zelf...
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je er over wil praten , dat helpt goed bij de verwerking. Zelf heb ik ook gemerkt dat hoe meer ik er over vertel hoe meer de stukjes op hun plek vallen en ik het gehele plaatje kan zien.
Ja pfff dat wachten is zo zwaar. Met welke termijn kwamen je twee oudsten? Ik hoop zo dat het snel doorzet Meis! Succes!
Fijn dat dat bij jou ook zo goed helpt! Een bevalling is ook niet niks. Hoe voel jij je nu je eventjes verder bent in de tijd?
Dankje! Met 41 ingeleid en spontaan met 39+1 Bij de oudste werd mn bekkenpijn door de inleiding nog heel veel erger, daarom durf ik nu niet goed... herstel na dochter was echt veel beter! En dan denk ik steeds, misschien morgen...
Ik merk vooral doordat je een paar keer je verhaal kan vertellen dat je het zelf beter een plekje kunt geven. Ik weet dat ik er nog niet ben, omdat ik nog herstellende ben en dat zorgt wel dat je met de bevalling bezig blijft. Maar voor mij is het met name het besef, het besef dat we door het oog van de naald zijn gegaan. Ik ben wel juist trots op mezelf en m'n lichaam dat die in zo'n korte tijd ineens van halverwege naar bijna volledige ontsluiting ging, omdat ik al met één been in de OK stond en anders een keizersnede zou krijgen en dat zag ik erg tegen op.
o dat is nog eens een verschil qua lengte dat ze bleven zitten. Ja aan inleiding zitten behoorlijk wat nadelen, ik zag er ook erg tegenop. Al moet ik zeggen dat het mij deze keer veel meer meeviel dan vorige keer, maar weet natuurlijk niet hoe het geweest zou zijn zonder opwekkers.