Ik verloor veel te veel bloed, terwijl ontsluiting nauwelijks vorderde en moest daarom op stel en sprong naar het ziekenhuis.
Leuk om te horen hoe anderen bevallen zijn vorige keer. Ik wilde thuis bevallen. Maar mn oudste lag in stuit, mn vvruchtwater brak bij 36 weken onverwachts dus moest meteen naar het ziekenhuis.Daar een spoedkeizersnede onder narcose gehad. Dus de andere bevallingen moesten in het ziekenhuis. En zij zijn allebei gewoon vaginaal geboren. Dit is trouwens in het kort verteld. Ik had heftige bevallingen. Ik ben nu ook weer doodsbang voor de bevalling..
Ik wil weer thuis bevallen alleen mijn man wil dit keer dat ik in het zkh beval. Hij vertrouwd het niet nu het de vierde is. Geen idee waarom. Dit wordt denk ik nog een punt van discussie. Bij de eerste ben ik in het zkh bevallen en vond ik echt niks. Bij de andere twee thuis bevallen en dat was zo veel rustiger en ontspannen. Laat mij maar lekker thuis.
Ik vond het hier persoonlijk toch ook niet meteen de makkelijkste bevalling. Heb er 20 uur over gedaan. (Ben van België dus ben in het ziekenhuis bevallen) Omdat mijn water al meer dan 18 uur gebroken was heb ik ook antibiotica gekregen voor men beebje toen. Na 17h heb ik een ruggeprik aangevraagd, als ik het niet had gedaan hadden de vroedvrouwen mij dat verplicht. Ik was gewoon totaal kapot (was al meer dan 48h aan een stuk wakker) was koorts aan het maken en lag te rillen op men bevallingsbed. Omdat halverwegen men weeen aan het wegzakken waren hebben ze mij iets gegeven om de weeen terug op te wekken. Volgens mij veel te veel want heb vanaf dat ze mij dat gegeven hebben tot ons Nel eruit was eigenlijk 1 constante wee gehad ( dat was 7h aan 1 stuk!). Ze minderde een klein beetje maar niet veel (kon je goed zien op de monitor), had nooit tijd om te bekomen.. Verschrikkelijk was dat! Ik wilde eigenlijk helemaal geen ruggeprik dus heb ook niet bijgespoten, gewoon de allerlaagste dosis doe ze gaven, met als gevolg dat alles was uitgewerkt toen ik moest beginnen persen. Dat op zich niet zo een groot probleem, oke doet pijn, maar dan! Ze waren vergeten tegen de gynaecoloog te zeggen dat ik geen verdoving meer had dus die heeft mijn knip genaaid zonder verdoving!! Heb liggen huilen op het bed van de pijn! Dat was gewoon erger dan bevallen! Dus conclusie: als je niet zo iets wonderlijks in de plaats kreeg nooit nog van men leven!!! Volgen er nog veel verhalen?
Ik wil graag in het ziekenhuis bevallen! Moet er niet aan denken dat allemaal thuis te moeten doen. Laat mij dat maar lekker doen in een ziekenhuis omgeving, mensen er om heen die in kunnen grijpen en die bloederige 'rotzooi' houden we dan ook lekker daar.
Heh wat naar van je kat, kan flink zeer doen he Wij hebben onze prachtige witte, dove kater moeten laten inslapen bijna een half jaar geleden en ik mis hem nog steeds. Hij was pas 2,5 maar zo ziek dat niemand meer iets voor hem kon doen. Nu ligt hij op zijn eigen plekje bij ons in de tuin. Ik wil deze keer thuis bevallen want ik zie voor mijzelf de noodzaak van het ziekenhuis niet meer. De vorige keren ging het zo vlot en makkelijk dat het in het ziekenhuis helemaal niet nodig was geweest. Maar toen vertrouwde ik nog niet genoeg op mijzelf en mijn kindje om het thuis aan te durven, deze keer is dat wél zo. Ik wil het ook zo natuurlijk mogelijk met zo min mogelijk bemoeienis van de vk. Wel begeleiding natuurlijk maar alleen waar echt nodig. Ik beval zo makkelijk en snel dat ze ook niet zoveel hoeft te doen. Sowieso wil ik voorkomen dat er een spuit in mijn been wordt gejaagd voor de placenta, dat vind ik overbodig en naar wat ik er inmiddels allemaal over gelezen heb ook helemaal niet zo goed. Ik ben geen medisch geval, ik heb geen aandoening of ziekte en zo wil ik ook niet behandeld worden; ik ben zwanger en ga een kind krijgen, het meest natuurlijke wat er is.
@Butterflynova: ik vind het persoonlijk ook maar gek om thuis te bevallen. Als er iets moest mislopen zijn de middelen er niet voldoende om te helpen denk ik dan. Maar dat zal wel grootendeels komen doordat thuisbevallingen in België niet zo veel voorkomen. @Mamavanf: ik ben jaloers! Zou ook super graag deze keer snel en makkelijk bevallen. Ik denk dat veel dames op jou jaloers zouden zijn
Heel eerlijk? Dat denk ik ook Maar daar stond wel tegenover dat ik zware zwangerschappen heb gehad hoor dus ik vond dat ik het wel had verdiend. De eerste zwangerschap was fysiek niet zwaar maar emotioneel des te meer en de tweede was fysiek vreselijk (HG) En deze keer die langdurige kinkhoest met alle bijkomende klachten. Maar ik denk echt dat wanneer je vertrouwt op jezelf, je gelooft in je eigen kracht en die van je kindje, dat het dan al een stuk soepeler kan gaan. We worden tegenwoordig zovaak bang gemaakt met alle mogelijke risico's dat we vergeten dat het ook goed kan gaan en dat het iets zo natuurlijks is dat we het allemaal kunnen. Er wordt zo snel ingegrepen onder het mom van protocol of risico-vermijden en vaak niet eens om de moeder en\of kind zélf maar omdat vk, arts of gyn de verantwoordelijkheid niet wil dragen mocht er onverhoopt toch iets mis gaan. Dat werd mij duidelijk toen mijn vk bij ons eerste gesprek meteen begon over doorverwijzing naar de gyn als ik niet (snel) genoeg zou aankomen want stel je voor dat mijn kindje achter zou blijven in groei en dat zij dan verantwoordelijk zou zijn. Dan vraag ik me af; om wie gaat het hier eigenlijk? Om mij en mijn kindje of om de vk die niet aansprakelijk gesteld wil worden? Hoe zit dat dan als je extreme HG hebt en niet aan kunt komen omdat je constant moet spugen? Dan beginnen ze toch ook niet meteen zo? Let wel; dit zijn echt mijn gedachten en ideeën (en ik heb het boek vrije geboorte gelezen wat me ook dingen anders heeft doen zien) dus niets persoonlijks naar wie dan ook toe!
@mamavanf: vind het echt fantastisch dat je er zo over denk! Ik vind persoonlijk dat ze me correct hebben geholpen (enkel dan de weeopwekkers te veel gegeven ) en ook dat ze me die ruggenprik hebben gegeven. Ze hebben dit wel niet tegen mij gezegd, maar als het zo zou verder gaan denk ik dat ik op een duur een spoedkeizersnede zou gehad hebben omdat mijn lichaam gewoon niet meer wilde persen en kon! Over de zwangerschap was het hier zowel fysiek als mentaal heel zwaar. Het is niet voor niets dat mijn gynaecoloog 2 weken geleden zei tegen mij dat ze bij mij geen echo's durfde maken. Elke keer was er wel iets mis met onze kleine nel de vorige keer. Ook verschillende keren naar Leuven moeten gaan ivm haar nieren. Eerst konden ze maar 1 nier vinden en de andere werkte voor 80% niet! dusja, je kan al raden door dit alles ook een mentaal zware zwangerschap gehad die ook heel erg op mijn relatie doorwoog.. Ik had trouwens ook nog suikerziekte daarbovenop, niet echt fijn na alle miserie.. Gelukkige is nu alles met Nel (en mij) in orde. Eerst wilde ze mij inleiden omdat het zo slecht ging met de nieren maar hebben dit uiteindelijk niet gedaan. Toen ons meisje geboren was is alles redelijk goed gekomen vanzelf. Nu is het alleen nog goed in het oog houden dat ze goed plast en als ons kleintje ziek is ook altijd testen op een blaasontsteking. Verder de eerste jaren om de 6 maanden naar de kinderarts op controle. Kan me echt niet voorstellen hoe het was geweest als het slechter was.. Nierdialyse en ik of men vriend een nier afstaan. Maar gelukkig daar gespaard van gebleven
Maar dat is natuurlijk ook wel heel heftig zeg, logisch dat je daar een klap van krijgt! Kijk, ik zal niet beweren dat ingrijpen nooit nodig is want natuurlijk is dat regelmatig wél zo maar vaak gebeurt het ook onnodig. In jouw geval duidelijk dus wél nodig en dan is het goed dat het kan en dat de medische kennis er is. Mijn eerste zwangerschap was gepland maar toch moest ik uit noodzaak besluiten na 6 weken alleen verder te gaan en dat was een enorme rollercoaster aan emoties, geregel en een heel lange nasleep (die pas afgelopen januari is afgerond). Het was zwaar en pittig en ik heb er de nodige klappen van gehad en er lang over gedaan voor ik alle angsten en onzekerheden te boven was. En ik kan nu wel zeggen dat je vanuit vertrouwen in je lichaam en je kindje 'moet' bevallen maar wat ben ik bang geweest vantevoren, allebei de keren. Bang dat ik het niet zou kunnen wegens mijn fysieke toestan, bang dat het hartstikke mis zou gaan en dat of ik of mijn kindje er niet door zou komen. Maar doordat ik door die angsten ben heengegaan is het uiteindelijk wel heel goed gegaan en heb ik gewoon gedaan zonder na te denken. Ik heb met allebei mijn kindjes toen afgesproken dat we het sámen zouden doen en het werd bij allebei een heel mooie, rustige en bijna serene bevalling, in bijna 6 uur en bijna 5 uur. De kans is groot dat het deze keer nóg sneller gaat maar ook dat het meer pijn doet (al vond ik dat uiteindelijk zelfs meevallen )
Dat is een spuit met oxytocine (ook wel liefdes- of knuffelhormoon genoemd) dat er voor zorgt (volgens de medische wereld) dat de placenta sneller geboren wordt. Vaak, maar niet altijd wordt die gegeven als de vk (of gyn) denkt dat er teveel bloedverlies gaat optreden (of dat al is gebeurd) door evt. een achtergebleven stuk placenta. Natuurlijk gezien mag de placenta er 2 uur over doen om geboren te worden en er wordt daarom ook wel gezegd dat de spuit vooral gezet wordt omdat de vk niet zo lang will wachten (voor zichzelf, niet voor de moeder). Of dat zo is laat ik in het midden, maar ik kan me er wel in vinden. Daarnaast is het zo dat kunstmatige oxytocine de natuurlijk aanmaak, die na de geboorte op een hoogtepunt is, tegenwerkt waardoor de hechting met je kindje minder goed kan verlopen. Ook kan je er later allerlei lichamelijke klachten aan overhouden. Ik wil dit dus perse niet maar omdat de placenta er bij mijn jongens met 6 minuten was, zal dat ook niet nodig zijn. Ik hoop dat ik het goed heb uitgelegd, als iemand aanvullingen heeft, graag!
@Mamavanf: wat verschrikkelijk! Ik zou niet weten wat ik moest beginnen als men vriend zou weggaan! Pff.. Effe rillingen meid. Chapeau dat je het dan zo goed doet! Ik heb altijd idd schrik gehad voor de bevalling, ga ik het wel kunnen? Hoeveel pijn doet het? Maar moet wel zeggen dat een paar weken voor het zover was ik er in een keer geen bang meer voor had. Miljoenen vrouwen hebben het voor mij gedaan, waarom zou ik het dan niet kunnen.. Ben op dat gebied echt heel rustig gebleven tijdens het bevallen. Zelfs de vroedvrouwen zeiden het. Ben daar eigenlijk best wel blij om. Stel je voor dat je hysterisch wordt van de schrik! Moet het extra moeilijk maken en een zwarte dag om snel te vergeten denk ik
@Mamavanf: ik snap het toch dus zeker goed uitgelegd ik heb geen spuit gezien bij mij en de placenta was er na een 5 min. Gelukkig dus
Ik ben zelf weggegaan, dat kan dus ook Vaak wordt er keihard geoordeeld over mannen die hun zwangere partner in de steek laten maar ik heb ook het nodige over me heen gekregen omdat ik zélf als zwangere de vader in de steek liet. Maar als ik was gebleven waren mijn zoon en ik er niet meer geweest, ik had geen keus. Maar ik ben er wat door kwijtgeraakt hoor, en ik heb er nog véél meer voor teruggekregen Goed joh, dat je zo rustig bent gebleven, dat is ook het allerbeste he Het moet toch gebeuren en dan kan je maar beter in alle rust en vertrouwen bevallen dan hysterisch en in paniek (waarvan ik me bijna niet kan voorstellen dat dat ook echt voorkomt ) Mijn moeder is bij mijn bevallingen geweest (en deze keer zal ze er ook weer bij zijn) en ze heeft het er nog vaak over hoe makkelijk en goed ik het deed, ze stond echt versteld van me
Oh, dat had ik verkeerd begrepen dan maar je zal er wel een verdomd goede reden voor gehad hebben dus de rest moet geen commentaar geven En die hysterie komt toch voor hoor. Mijn vriendin is 2 weken voor mij bevallen en die hebben ze verplicht een ruggespraak gegeven omdat ze zo in paniek was. Daarna was het wel wat beter maar nog niet fantastisch. Haar man heeft verteld dat ze op het einde zelfs aan het roepen was tegen de gynaecoloog dat zij niet mocht knippen. Zij heeft dus best een grote scheur.. Moet verschrikkelijk zijn om zo te bevallen. Vooral voor men vriendin, maar ik denk ook voor de baby, de man en alle mensen die hielpen.. Echt gek toen ze dat allemaal vertelde.
Ja dat lijkt me inderdaad vreselijk voor allebei maar idd ook voor de omstanders. En dan kan je als partner of vk/gyn nog zo bedreven zijn in je vak maar zie iemand dan maar eens rustig te krijgen, dat is volgens mij ook heel moeilijk. Ik denk dat het vaak de angst vantevoren is en als je daarin niet goed begeleid wordt (als je er zelf überhaupt al over praat) dan kunnen dit soort dingen gebeuren. Ik kan het me persoonlijk niet voorstellen maar het lijkt me heel moeilijk. Ja ik had inderdaad een heel verdomd goede reden Dat ik daardoor een vriendschap van 25 jaar heb kwijtgespeeld, tjah... het zij zo. En dat ik me lange tijd tegenover alles en iedereen heb moeten verantwoorden en uitleggen... dat is op zich nog wel logisch ook want niemand was erbij, ik woonde veel te ver weg en ik heb nooit iets verteld van wat er speelde. Dus dat kwam nogal hard aan toen ik ineens terugkwam, zwanger en wel en niemand wist waarom... Maargoed, dat is alweer bijna 7 jaar geleden en inmiddels ben ik heel gelukkig met mijn Lief en onze kinderen, want mijn oudste is net zo goed zijn kind als het mijne, al heeft hij hem dan niet gemaakt
Wat een heftige verhalen zitten er tussen. Lijkt me moeilijk om de keuze op dat moment te moeten maken om bij je partner weg te gaan, maar soms heb je weinig andere keus hoe moeilijk dan ook. Hier besloten echt in het ziekenhuis te willen bevallen. Teveel slechte ervaringen in mijn omgeving met thuisbevallingen dus dan is je mening natuurlijk ook gekleurd. Maar vind het wel een prettig idee om daar te bevallen waar alle hulp is indien nodig. Even een vraagje trouwens, weet iemand van jullie dat toevallig? Ik ben normaal echt altijd de sjaak met buggenbeten. Daarom heb ik voor vakantie normaal altijd deet. Nu gaan we over 3 weken dus naar Curacao en ik wil natuurlijk ook niet lek geprikt worden. Maar mag je dat deet eigenlijk wel gebruiken? Anders zal ik dat sowieso ook even navragen hoor, maar misschien dat jullie het ook weten.
Jeetje wat een heftige verhalen.... mamavanF fijn dat jullie het nu goed hebben saampies als gezinntje. Soms moet je idd keuzes maken die de halve wereld niet zal begrijpen.... als jij er maar goed aan hebt gedaan en dat blijkt wel Ik heb op het moment nog helemaal geen angst gevoelens voor de bevalling en ook nog geen nare verhalen om me heen gehoord... als alles het toe laat wil ik het toch thuis proberen, maar dat kan natuurlijk altijd nog veranderen in de loop van de zwangerschap... Ik heb in curacao ook deet gebruikt maja was toen niet zwanger, staat er nix in de gebruiksaanwijzing???
Aan onderstaande berichten te zien zou ik het niet doen..... misschien iets van een clamboe mee voor de nacht?? Wij hadden savonds ook nog wel is last van muggen... dan zou je kunne overwegen om je toch wat in te smeren en bij "thuiskomst" je weer goed te wassen... Insektenwerende middelen - SGZ Studentengezondheidzorg DEET bij zwangerschap en borstvoeding: Vrouwen die zwanger zijn of borstvoeding geven mogen geen DEET producten gebruiken die sterker zijn dan 30%. In de eerste 3 maanden van de zwangerschap is het risico het grootst. In die periode kunt u uit voorzorg de hoeveelheid DEET wat beperken. Verblijf zo veel mogelijk in muggenvrije ruimten en bedek de huid goed met kleding. Heeft u DEET gebruikt en komt u weer in muggenvrije ruimten, was de DEET dan met water van de huid af. Mahttp://www.apotheek.nl/medicijnen/deet#mag-ik-dit-medicijn-gebruiken-als-ik-zwanger-ben-wil-worden-of-borstvoeding-geef mag ik dit medicijn gebruiken als ik zwanger ben, wil worden of borstvoeding geef? Gebruik dit middel tijdens de eerste drie maanden van de zwangerschap en als men zwanger probeert te worden zo min mogelijk. Gebruik daarvoor in de plaats een klamboe en product met citronella. Mocht er veel kans zijn op malaria, zorg er dan voor dat u alleen de onbedekte huiddelen insmeert. Bij gebruik tijdens de zwangerschap wordt in het algemeen een lagere sterkte geadviseerd (20-30%).