Ik zou het niet willen. Hecht veel waarde aan gezinsvakantie en ik denk dat onze dochter Spanje geweldig zou vinden. Is met de auto naar Spanje met hele gezin geen optie?
Nee ik zou dat nooit doen, vindt 10 dagen echt te lang. Een weekend is al genoeg, en daarbij zo'n vakantie deed ik dan idd samen als gezin.
Tien dagen zal mij denk ook te lang zijn. Week weekendje. Klinkt mij lekker in de oren even geen ( mama even zijn) sorry maar dat lijkt mij echt fijn. Maar krijg denk niemand zo gek om 10 dagen op mijn kinderen te passen. zoon gaat wel weekendje volgende maand naar opa. Dochter en neefje gaan mee naar Slagharen en zoon ziet het niet meer zitten tussen twee kleuters. Daar in tegen gaat hij deze maand met zijn neef zelfde leeftijd een weekendje mee.
Dus je hebt al die tijd ook geen contact gehad met je kind? En niemand heeft elkaar gemist....wauw.... Nee dat is toch een beetje gek hahaha... En zeker is het af en toe eens fijn om samen weg te gaan maar mijn huwelijk functioneert ook prima zonder weekendjes weg gelukkig
Haha wat een verschillende meningen. Ik ben een watje waarschijnlijk maar ik zou nu mn dochter geen 10 dagen willen missen. Een weekend dan, dat zou voor mij lang zat zijn.
Ik denk ook dat het super is voor je relatie om even zonder kinderen weg te zijn. Maar een nachtje of tien dagen is nogal een verschil he.. Ik zou het te lang vinden!
Denk even aan wat je kinderen ervan zouden vinden... papa en mama gaan samen op vakantie, wel 10 dagen. De kinderen horen ook dat mama het enorm fijn vind dat zij er niet bij zijn. Wauw, goed voor je zelfbeeld als kind... Dat doet erg veel pijn weet ik uit eigen ervaring. Nee, dat zou hier absoluut nooit gebeuren. Als je aan kinderen begint, weet je dat dit de gevolgen zijn. Een nachtje bij iemand logeren zou hier alleen gebeuren als mijn zoontje dat wil.
Wat een dramatische reactie. Hier zijn de kinderen wel ns eens 3 nachten naar opa en oma geweest. Hebben ze echt geen trauma aan over gehouden, ze vonden het geweldig. Ik ging zelf vroeger ook wel eens een weekje naar opa en oma als mijn ouders op vakantie gingen. Was altijd een feestje. Neem je dan ook nooit een oppas voor een avondje uit eten? Of doe je dat ook alleen als je kind er zelf om vraagt?
Totaal niet dramatisch, is gewoon heel heftig om te horen. Een avondje uit eten is heel wat anders dan 10 dagen op vakantie te gaan.
Mijn ouders gingen vroeger minstens 1x per jaar een week zonder mij en mijn zusjes weg. Dat vonden ze heerlijk, zo zonder kinderen en dat zeiden ze ook gerust. Maar ik heb dat nooit op mezelf betrokken. Kon me er wel iets bij voorstellen... Dat gezegd hebbende: ik zou mijn kindjes teveel missen als ik een week weg zou gaan en nog los daarvan zou ik echt bezwijken onder het schuldgevoel. Want ik weet dat de oudsten me vreselijk zouden missen en dat de jongste niet zou snappen waar ik ben. Ze zouden allemaal veel liever met me meegaan. Hier zit dat er dus niet in. 3 nachtjes is de max geweest toen de oudsten kleuter-af waren en de jongste er nog niet was. En toen vond ik die 3e nacht eigenlijk al teveel.
En toch snap ik hetlichtje heel goed. De nadruk lijkt (ook voor mij) te veel te liggen op wat papa en mama fijn vinden. Jezelf afvragen of jij je kind wel of niet zal missen die tien dagen ipv of je kind jullie misschien wel heel erg zal missen. Als het valt: oma kan ook een pleister plakken. Maar het kind wil geen pleister, het wil een knuffel van mama. Tien dagen is lang hoor! Een kind van 3 kan het nog niet verwoorden op die leeftijd, daarom mogen/moeten we als ouder 200% onze best doen om het vanuit hun kant te bekijken ipv denken aan zon, zee en strand. Paar dagen de kinderen uit logeren vind ik een ander verhaal. Als er dan wat is, dan heb je ze zo weer opgehaald.
Wat een nonsens, mijn ouders zijn toen ik 6 was 2 weken op wintersport geweest, ene week bij mn andere beste vriendje en andere week bij de een ander. Vond het fantastisch
Lekker doen waar jij je goed bij voelt hoor, je kinderen zijn zo jong niet meer, je kan het er eventueel met hun over hebben? Niet gaan als je er niet achter staat, dan ga je niet kunnen genieten denk ik.
Ik zei vroeger altijd dat ik nooit zonder mijn kind op vakantie zou gaan, dat ik het dumpen vind, onzin want je hebt zelf voor kinderen gekozen, enz. Totdat we in een ontzettende heftige periode terecht kwamen (diagnose kanker, operaties, chemokuren, bestraling, terugkeer van de ziekte, weer het circus van voren af aan, onzekere toekomst), wat zoveel van ons gezin vergde, dat mijn man en ik elkaar zo nu en dan een beetje uit het oog verloren. We waren alleen maar bezig met overleven. Toen merkten we dat het misschien juist wel verstandig zou zijn om zo nu en dan eens tijd voor ons samen te maken. Even alleen aandacht voor elkaar, geen kind wat constant aandacht vraagt, gesprekken die je kunt afmaken zonder onderbroken te worden, even niet alleen vader en moeder zijn, maar elkaar als persoon weer terug vinden, dingen verwerken en nieuwe energie opdoen om de strijd weer aan te gaan. We zijn toen samen een week naar Griekenland geweest. Onze meid heeft een week bij opa en oma gelogeerd en de tijd van haar leven gehad. Natuurlijk misten we haar heel erg, vreemd om ineens samen te zijn, best wennen in het begin. Maar aan de andere kant ook heerlijk en het heeft ons alleen maar goed gedaan. We belden trouwens wel elke avond, voordat ze naar bed ging. Even kletsen over wat ze gedaan had die dag en welterusten wensen. Sindsdien plannen we vaker iets voor ons samen (om het jaar). We zijn twee jaar daarna nog een keer samen een week naar Griekenland geweest en voor september dit jaar staat waarschijnlijk een stedentrip op de planning. Hier geldt wel dat het extra is en nooit ten koste mag gaan van vakanties van ons drietjes samen. We gaan dus nooit alleen samen weg in plaats van met het hele gezin, en op de gezamenlijke vakantie wordt ook niet beknibbeld. En over het algemeen doen we dan ook wel wat extra's samen met onze meid, om ons tripje samen te compenseren. Onze meid snapt heel goed dat je soms ook gewoon eens iets samen wilt doen, net zoals dat ik ook wel eens samen zonder papa iets met onze meid doe, of papa en dochter iets met zijn tweetjes. Ze heeft er geen trauma van opgelopen, er zijn geen nare dingen voorgevallen waarbij ze persé ons nodig had, ze denkt niet dat we haar in de steek laten en niet meer terug komen, ze vond het alleen maar leuk bij opa en oma en heeft daarna gevraagd of ze er weer eens zo lang mocht logeren. Dus de schade is beperkt gebleven. Ik denk dat een kind er alleen maar baat van kan hebben als papa en mama op die manier een stevige basis weten te leggen en elkaar terug vinden in plaats van onder te gaan in de strijd. En voor een kind is het alleen maar goed om niet 24 uur per dag aan mama vastgeplakt te zitten. Ik vind het juist helemaal niet zo gezond als kinderen nooit een nachtje mogen logeren. Vaak komt dat juist doordat ouders hun kinderen niet durven los te laten, terwijl een kind het wel graag zou willen. Het is alleen maar goed voor het zelfvertrouwen van een kind als ze leren dat ze dingen zelf kunnen doen in plaats van dat mama alles meteen oplost. Ik zou dus zeker gaan. Al vind ik 10 dagen best wel lang. Je zou inderdaad eerst eens kunnen proberen hoe een kortere reis bevalt. Is het voor jou te doen, hoe reageren de kinderen, enz?
Ik vind 10 dagen ook best wel lang. Zelf ben ik niet zo moeilijk in het achterlaten van mijn kinderen, maar 10 dagen zou ik voor mezelf ook te lang vinden en ook voor de kinderen. Bovendien zouden opa en oma het hier niet eens zo lang volhouden, vrees ik. Ik heb nogal arbeidsintensief kroost.... Wij zijn net terug van een weekendje weg met z'n tweeën en ik vind het heerlijk. Nog een paar dagen langer had ik ook super gevonden, trouwens. Voel me er ook helemaal niet schuldig over en die opmerking van hiervoor vind ik gewoon dramatisch klinken. Ja, ik heb genoten van mijn rust, stilte, doen wat ik zelf leuk vind. En mijn kinderen hebben het ook prima naar hun zin gehad. En ja, ze hadden graag meegewild, met wat wij gingen doen, vooral de oudste, maar hij heeft er geen enkel probleem van gemaakt. Mijn jongste van 2 hangt verschrikkelijk aan mij. Ik kan thuis amper naar het toilet, zonder dat hij in huilen uitbarst. Iedere dag op het kdv en zelfs op papadag is het brullen als ik wegga. Nu moest hij ook wel even huilen, maar hij heeft de rest van het weekend niet eens naar me gevraagd, volgens opa en oma. Hij was wel heeeeeel blij toen ik weer terug was. Waarom probeer je het niet eens met een wat kortere vakantie? Gewoon kijken of het alle partijen bevalt en dan kun je later ooit nog besluiten om langer te gaan (of juist niet). Als jij het niet trekt, is 5 dagen beter te doen dan 10. En als je kinderen het heel erg blijken te vinden om jou zo lang niet te zien, dan is het ook nog te overzien.
En toch snap ik wel wat jij bedoelt. 10 dagen is ook lang, mijn kinderen zouden dit niet fijn vinden... En dat je eenmaal minder dingen kan doen als je kinderen krijgt is zeker ook waar. Al leef je zelf natuurlijk ook nog