Mijn jongste dochtertje is nu 10 maanden. De eerste maanden waren erg zwaar. Ze heeft veel gehuild, sliep erg slecht.. Rond 6,5 maand werd het wat rustiger. Ze ging doorslapen en ging minder huilen... Nu is ze 10 maanden, maar ze kan nog steeds snel huilen. Ze wil het liefst de hele dag aan me plakken, maar dat gaat niet, want ik heb nog een dochter van 3, die ook de nodige aandacht verdient. Ze kan zich ook erg slecht zelf vermaken.. Tuurlijk verwacht ik niet, dat ze een uur alleen kan spelen, maar 5 minuutjes is al moeilijk voor haar. Ze kan inmiddels tijgeren, zelf zitten, dus ze is mobiel Alleen als ze even alleen aan het spelen is, of ze zit even bij me op schoot en ik leg haar even op de grond, omdat ik wat moet doen, begint ze vrij snel te jengelen en te huilen. Ze kan zich dan ook echt boos maken en is vrij snel overstuur.. Soms vind ik het dan weer zo zwaar.. Mijn jongste was echt het tegenovergestelde.. Ik weet dat ik niet moet vergelijken, maar onbewust doe ik dit toch... Wanneer komt het moment dat ze wat minder snel gaat huilen en zich wat beter zelf kan vermaken? Soms ben ik echt bang dat ze een onwijs moeilijk kind wordt, dat alleen maar kan krijsen/huilen als ze haar zin niet heeft en de hele dag alleen maar aan mij blijft plakken.. Sorry hoor, maar moest het even van me af schrijven.. Zijn er moeders die ervaring hebben met kindjes die heel veel aandacht vragen? En wordt dat tzt wat minder?
Hoi, 'k zie dat je geen reacties hebt, ik kan je ook niet echt helpen..'k wil je wel succes wensen. Ons kindje is 7.5 maand en heeft wel zulke dagen. Dan zit hij heel de dag buiten het eten en slapen om bij me in de doek. En wordt de volgende dag weer gezelliger wakker. Heb je al eens geprobeerd er echt een aantal dagen helemaal aan toe te geven? En speelt ze nergens? Ons zoontje speelde in de box ook nooit bijna gelijk huilen, deze is nu weg. Op de grond of kinderstoel houdt hij het zo 30minuten vol. Hopelijk verbeterd het voor je! Misschien heb je niet veel aan m'n verhaal, want k zie dat je al van alles probeert.
Hier een zelfde kindje. waar mijn dochter ellende lang met 1 klein speeltje kon spelen. Kon mijn zoontje tot voor kort helemaal niet alleen spelen/zijn. Het begint iets beter te worden omdat ik een tijdje lang bij hem op de grond ben gaan zitten bij zijn speelgoed zodat hij zelf begon te spelen terwijl ik in de buurt ben. Hij kan nu soms 15 minuten spelen maar hij vraagt wel graag heel veel aandacht en sinds hij zich optrekken kan sta ik regelmatig met een jengelend kind aan mijn benen de afwas te doen. Enige tip die ik heb is geef het tijd en probeer hem een beetje te stimuleren om alleen te spelen door hem op gang te helpen.
Hier een dame van 14 maanden die ook weinig zelf speelt en gauw boos is. Alles is een minuut leuk. Ze speelt nauwelijks met haar speelgoed. Best lastig.
Ik herken dit zo!! Mijn zoontje (nu 19 maanden) heeft dit heel lang gehad; tot ruim over het jaar. Het is voor mij een reden om te denken dat ik nooit een tweede wil. Hij speelde nergens mee, jengelde veel. Ik kan me niet herinneren wanneer het beter werd en waarom. Ik denk dat je er zelf ook mee leert leven. Hij is nu nog snel afgeleid en kan niet minutenlang met hetzelfde speelgoed spelen, maar nu scharrelt hij gezellig om me heen en stoort het niet meer. Ik kan ook heel erg jaloers worden als ik kinderen zie bij wie het allemaal zo veel makkelijker gaat. Ik heb absoluut niet genoten van die echte babytijd, en zoals ik al aangaf denk ik niet dat er ooit een tweede gaat komen.
Herkenbaar. Mijn dochter huilt nog steeds snel en plakt ook aan me. Ze is nu bijna 2,5. Misschien niet wat je wilde horen... Met momenten kan ze soms 10 minuutjes wat alleen doen en dan spring ik een gat in de lucht. Maar als dit 1x per dag voorkomt dan is dat veel. Verder ben ik met haar bezig. Gezien haar leeftijd wordt het uiteindelijk wel makkelijker hoor omdat ze me 'helpt' met dingetjes. Zo kan ik toch mijn ding doen en heeft ze tevens het idee dat ik met haar speel. Zo helpt ze stoffen, stofzuigen, vaatwasser inruimen, was in de machine doen etc etc. Dus het wordt wel makkelijker maar is niet te zeggen of en wanneer ze zich dan echt goed zelf kunnen vermaken...je leert ermee omgaan zeg maar
Hier ook een plakfase gehad van een paar weken rond haar eerste jaar. Toen ze zelf achter de loopwagen kon stappen hield het op. Net alsof ze dacht: zo ik kan lopen, ik heb je niet meer nodig
Dankjullie voor de reacties tot dusver. Het gaat me niet eens zozeer om het feit dat ze zichzelf niet kan vermaken, maar meer om het huilen. Omdat ze in het begin zoveel heeft gehuild, kan ik er op een of andere manier nog steeds niet tegen als ze huilt. En aangezien ze een vrij ongeduldig meisje is met een pittig karakter, huilt ze dus snel.. Nu ook in een periode dat ze enorm gefrustreerd is. Ze kan zich nu tot aan haar knietjes optrekken aan de bank, maar eigenlijk wilt ze liever staan.. Ik hoop gewoon dat het snelle huilen er een beetje vanaf gaat. Dan ben ik allang blij. Dat ik haar moet bezig houden de hele dag, daar kan ik wel mee leven, maar dat huilen geeft me echt de kriebels..
Bij ons was dit exact hetzelfde. Ik vond het ook mega zwaar. Ongeveer een week na zijn eerste verjaardag werd het veel beter. Hij vermaakt zich beter en huilt een stuk minder. Nog wel meer dan gemiddeld heb ik het idee, maar we zijn zo veel gewend dat het nu echt een verademing is. Hopelijk gaat het bij jullie ook zo!
Waarom huilde ze zo als baby? Medische klachten? Overprikkeld zijn? Honger? Is dat al eens opgehelderd? En wat was 'veel' huilen? Hoeveel uur op een dag, gemiddeld? Ik denk ook dat je het idee een beetje moet loslaten dat ze nu 'minder' zal gaan huilen. Je bent er nu heel erg op gespitst en schiet volgens mij snel in de stress als ze even huilt. Baby's en kinderen huilen nu eenmaal, hoe ga je daarmee om? Heb je het gevoel dat je haar snel tot rust kan brengen en kan kalmeren? Zo nee, maakt dit onnodig onzeker en ik zou eigenlijk dat aanpakken. Niet de verandering in je kindje verwachten, maar je eigen houding tov het huilen aanpakken.