Ik vroeg me af wie het gelezen heeft en wat jullie mening erover is. Ik vind het best moeilijk, ik heb danique nooit laten huilen (maar ze huilde wel extreem veel de eerste 5 weken) maar geef haar nu wel sinds ze 5 weken is een fopspeentje, maar volgens dat boek zou dat dus ook helemaal niet goed zijn....nu zit ik me echt af te vragen of ik wel door zal gaan met speentje geven. Maar ze gaat ook 3 dagen naar kdv, en wat als ze daar dan zoveel huilt? Hoe gingen jullie daarmee om? Ik heb ook al een paar keer meegemaakt, dat ze huilde, en haar speentje ook niet wou, dan haalde ik haar uit bed, naam haar mee, en dan was ze stil en ging ze lachen naar me...ik vraag me dan echt af wat nou eigenlijk 'de waarheid' omtrent huilen is, want ik wil alles zo graag goed doen met haar, maar telkens als ik denk: oh nu gaat het best wel goed, dan kom ik weer iets tegen waardoor ik ga twijfelen of mijn 'aanpak/opvoeding' wel goed is...zoals dit boek lezen dus, dat zet me weer zo aan het twijfelen.
Het boek heb ik niet gelezen. Probeer dat eigenlijk zo min mogelijk te doen en ga af op mijn gevoel en leer zo mijn kindje te begrijpen. Ik lees soms in Oei ik groei meer uit nieuwsgierigheid om te kijken of het een beetje klopt. Ieder kind is anders dus het is echt een kwestie van je eigen kind leren "lezen". Ik weet nu wanneer ze huilt omdat ze moe is of wilt drammen bv. Nu moet ik wel eerlijkheidshalve bekennen dat mijn dochter bijna nooit lastig is en bijna nooit huilt dan is het ook wat makkelijker om het sneller door te hebben. Hoewel ik altijd tegenstander ben geweest van de fopspeen heeft ze er toch een. Wel zo minimaal mogelijk, dus alleen in bed en heel af en toe als ik merk dat ze 'm als troost nodig heeft dus bv nu ze ziek is. En ook opvoeden moet je leren. Ik heb ook wel eens dingen gedaan waarvan ik dacht dat had ik beter anders kunnen doen. Daar trek ik lering uit en de volgende keer weer beter. En mijn dochter maakt een lekkere tevreden indruk dus zo slecht zullen we het als ouders zijnde niet doen.
Ben het helemaal eens met chantal29 Vooral in het begin is het enorm zoeken en kunnen "regels" uit boeken en theorieen van ouwe rotten in het vak je heel onzeker maken. Voor je kindje zorgen, op de juiste liefdevolle manier, zit IN je. Vertrouw erop. Geef jezelf de tijd om je kindje te leren kennen, dat is heel normaal hoor, het hoort erbij. (Hier ook zo'n stomme speen hoor )
ik heb nooit eerder boeken gelezen. ik probeer het zelf allemaal een beetje te zoeken. de eerste weken heeft jamie ook heel erg hard gehuild.. in het begin wist ik niet waarom. na een tijdje ga je de verschillende huilsoorten wel herkennen. dan weet je waarom ze huilen. hebben ze honger? zijn ze moe? willen ze aandacht? hebben ze het warm of koud? hebben ze krampjes of andere pijntjes? na een tijdje leer je je kindje zo kennen dat je dat meteen door hebt. nu hoef ik jamie niet eens te zien. als ik hem hoor huilen kan ik precies een reden geven! ook snachts, huilt hij omdat hij gedroomd heeft of omdat hij zijn tutje kwijt is of omdat hij dorst heeft of in zijn broek gepoept ofzo... geef het een beetje tijd. je leert het vanzelf
De eerste 5 weken waren bij ons echt drama...alleen maar huilen en niet willen slapen. Overal lees je (ook op dit forum) dat je een kind niet moet laten huilen, dus als ze huilde pakten wij haar op om haar te troosten. Dit hadden we beter niet kunnen doen.... Onze dochter had het echt nodig om even in slaap te huilen...maar doordat wij haar steeds weer oppakten om te troosten...kreeg ze weer nieuwe prikkels. Waardoor ze dus nog moeilijker kon slapen. Het cb adviseerde ons om haar te laten huilen. Pfff wat was dat moeilijk in het begin....maar het heeft zo ontzettend geholpen. Na 3 dagen hadden we een tevreden meisje....die goed sliep en veel minder huilde. Als ik nu ergens lees dat je een baby niet moet laten huilen dan gaan mijn nekharen bijna overeind staan. Sommige baby's hebben dit gewoon nodig om hun prikkels te verwerken.
@consider, het boek beveelt ook niet aan om je kind te troosten, nee het adviseerd juist om je kind te laten huilen, maar dan niet alleen in zijn/haar bedje, maar in je armen, en dat je dus geen troostende alternatieven biedt (sussen, wiegen, fopspeen of voeding) maar dat het het kind laat huilen in je armen, zodat het weet dat je bij hem/haar bent.
Ik ben het met consider eens. Ik schaamde me bijna om hier te schrijven dat ik mijn zoontje liet huilen maar ik ben wel heel blij dat ik het gedaan heb. Tuurlijk hoor je aan het huilen of het serieus is of niet en ik heb ook een tijdslimiet voor mezelf maar mijn zoontje huilt 9 van de 10 keer voor hij in slaap valt, dat heeft hij blijkbaar gewoon nodig. Als ik hem op ga pakken e.d 'verpest' ik het voor mezelf. Dan ben ik weer dagen bezig om hem weer in 'zijn patroon' te krijgen van het slapen. Verder zou ik echt proberen op je eigen gevoel af te gaan. Jij kent jouw kindje het beste en niet alles wat je leest is ook van toepassing op jouw kindje. Ik hoorde van de week een hele mooie uitspraak: probeer het niet te begrijpen, go with the flow..