Een brief..

Een brief van mij.. aan jou.

Alweer een dik jaar geleden werden wij gedwongen onze eigen weg te gaan.
En zelfs nu nog voelt het steeds weer alsof wij keer op keer afscheid nemen, maar nooit echt vaarwel zeggen. Soms wanneer ik tegen de echo van een herinnering van het verleden aan loop voelt het alsof mijn hart opnieuw breekt en ik het laatste puzzelstukje nooit meer terug zal krijgen.
De puzzel is stuk en ik ben incompleet. Het vertrouwen is verloren gegaan, maar het verlangen is gebleven. Het verlangen de hoop aan zijn eigenaar terug te geven.

We hadden je een plaatsje gegeven in onze tuin. Nu ook jouw tuin. Koud en afgelegen lig je ver weg van mijn wereld. Zo graag zou ik je een beter plekje willen geven.
Warmer.. minstens zo warm als de warmte van mijn hart.
Verlicht door de zon en weg uit de schaduw.

Ik graaf je op.. maar je bent weg.

Er is niks meer..
Niks dan aarde, aarde, aarde.. wortels en het leven dat de natuur heeft voort gebracht om zichzelf te vernieuwen. Ja.. alles is nieuw, en jij bent weg. Alsof je er nooit bent geweest.
Mijn hart weent, mijn ogen lekken het heldere vocht vanuit mijn ziel, gevoed door mijn gebroken hart zou het voor eeuwig kunnen vloeien.

Dit is niet mijn plek om jou te herdenken.
Jij hoort thuis in de zon. Jij. Jij en je vlinder broertjes en zusjes.

Ik maak de ruimte voor je vrij. De aarde wijkt voor jou en mij.
Ik plant leven op je lege grafje.
Leven..
En dit is waar ik jullie zal herdenken. Niet met spijt, niet met tranen, niet met pijn..
Maar met een glimlach en met liefde.

Zoveel liefde voor mijn liefste vlindertuin.

Liefs je mama