Eigenlijk is niet erg ingewikkeld: wij willen graag een 3e kindje (al heel lang). Maar onze oudste heeft klassiek autisme (weten we sinds een half jaar) en we hebben een lang traject van meer dan 2 jaar achter de rug van onzekerheid, onderzoeken, wachtlijsten, gedragsproblemen. Heb ook een tijdje in de ziektewet gezeten om de zorg en zorgen voor hem zoveel energie kostten. Ben minder gaan werken, heb ook tijd ouderschapsverlof gehad om alles te kunnen bolwerken. Hierdoor hadden we onze (3e) kinderwens voor onbepaalde tijd uitgesteld, omdat in die omstandigheden een baby erbij niet haalbaar en wenselijk was. Heb me lange tijd afgevraagd of het er uberhaupt nog wel van zou kunnen komen. Gelukkig hebben we nu met juiste aanpak, juiste behandeling, juiste begeleiding een mooie balans gevonden en gaat het al enige tijd goed thuis. We hebben beide het gevoel dat een 3e kindje een keer kan/mag komen. Maar verstandelijk gezien is het beter/makkelijker om te wachten. Beide kinderen zijn nog niet zindelijk, er wordt nog flink gepeuterpuberd door beide, mijn zoon zit nog niet op school, huis moet nog verbouwd worden, het is nog niet duidelijk wat de bezuinigingen voor consequenties hebben voor onze huidige hulp (straks verdwijnt ons PGB), op mijn werk zijn we met groot/leuk project bezig, etc. Paar weken geleden bleek ik ongepland zwanger te zijn, wat helaas snel daarna ook weer in een miskraam eindigde. Heel moeilijk, gezien de babykriebels er zo sterk zijn. En nu? Nu vind ik het heel moeilijk om te wachten, al die verstandige redenen lijken nu niet meer zo heel belangrijk... (maar bij rationele manlief natuurlijk wel ). Zucht. Jullie kunnen er verder niets mee, maar hoop dat iemand mijn geworstel herkent.
Is het niet zo dat waar een wil is, ook een weg is? Je kunt je zonder kinderen niet voorstellen hoe je het bolwerkt met 1 en toch lukt dat bij de meesten prima. Zou dat met een derde ook niet zo zijn? Die gaat dan toch gewoon mee in het gezin. Je kunt je dan vast niet voorstellen hoe het was zonder. Luister naar je gevoel.
Ik ben het met Babke eens: Luister naar je gevoel. Maar ik herken die twijfels wel (al stelt het niks voor bij jouw twijfels) Tijdens onze eerste gesprekken over stoppen met de pil had ik ook heel veel twijfels. (we hebben net een eigen zaak, kunnen daarom nog geen personeel aannemen, ik heb nog niet zo heel lang een eigen paard, we willen binnenkort verhuizen enz enz) Toen zei mijn vriend heel simpel dat er altijd wel een reden zal zijn om het niet te doen. Hij vond dat we er gewoon voor moeten gaan. En sinds ik gestopt ben met de pil wil ik niks liever en geloof ik ook wel dat het allemaal goedkomt. Succes met je keuze!