Hallo allemaal! Ik plaats dit topic in de hoop bij andere dreumes moeders herkenning te vinden (of juist niet, dan weet ik dat het niet 'gewoon' is) en misschien zelfs tips! Mijn dochtertje is al vanaf dag 1 een serieuze kindje geweest die op haar tijd lekker gek kan doen en keihard kan lachen. Prima, ieder is zijn eigen persoontje toch? Ze ontwikkelt zich supersnel, is gewoon gezellig met ons (ook al is ze een beetje verlegen naar anderen) en speelt heerlijk thuis. Maar de laatste weken vindt ik haar wel erg uit haar hum. Ze lacht alleen als ze aan het lachen wordt gemaakt dmv kietelen of een pakspelletje. Ze kijkt veel naar me, hangt ook aan me, maar wil tegelijkertijd weinig van me weten in de zin van kusjes en dergelijke. Ook is ze continue mijn grenzen aan het opzoeken terwijl dit helemaal niet zo bij haar past, ze is namelijk zelf erg gek op regels , ze houdt zich daar vaak zelf juist erg aan vast (bijvoorbeeld er MOET eerst een kleedje op de grond als we met dat of dat speelgoed gaan spelen). Nu is dat dus anders, zo is ze steeds op meubels aan het tekenen en kijkt dan hoe ik reageer (met als gevolg dat ze een time-out krijgt van een minuut op de gang). Al met al is ze gewoon dwars en mokkig. Ook was ze de laatste tijd steeds erg vroeg wakker en viel ze laat in slaap, nu laten we haar dus overdag minder lang slapen en sindsdien gaat dat beter. Nu denk ik zelf aan een paar dingen: Zou het komen omdat ze aanvoelt hoe ik me voel? Namelijk zwanger en vreselijk moe en last van m'n bekken? Of zou ze dwars worden van alle aandacht voor de baby in mama's buik? Of zou ze al richting de peuterpuberteit gaan? Of is ze misschien een beetje overprikkeld door de afgelopen drukke weekenden? Of is het weer een soort ontwikkelingssprong? Ik weet het niet!! M'n moedergevoel laat me echt even in de steek . Is dit iets wat meer moeders met een dreumes van deze leeftijd herkennen? Of misschien juist moeders met een tweede baby onderweg (en dus zwanger)? Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties! Alvast bedankt! Liefs mamakarlien
Ik herken het precies! Ik hoor de hele dag door 'nee' en 'ook niet'. Grenzen verkennen, slaapritme veranderen, opeens verlegen maar ook enorme sprongen vooruit (bv in 1 week 5 nieuwe liedjes leren). Volgens mij beginnen ze op deze leeftijd te ontdekken dat ze een eigen wil en mening hebben. Die ontdekking moeten ze natuurlijk even uitproberen. Ik blijf consequent, probeer afleiding te zoeken, laat haar even met rust af gewisseld met veel aandacht en ja, er wordt hier iets meer tv gekeken dan anders.. ha ha!
Zelf nog geen last van... maar als ik in mijn omgeving kijk bij kindjes waar zich de fase al wel heeft aangebroken, klinkt het enorm als de peuterpubertijd!
je hebt tussen de pak um beet 21 en 23 maanden nog een vreselijk irritante megasprong zitten. end aar zitten jullie volgens mij middenin. alvast een kleine oefening voor de peuterpuberteit.
Heel herkenbaar! Alles is 'nee', gooien met speelgoed of wat hij ook maar tegenkomt, tv heeft al bijna op de grond gelegen. Time out op de gang gisteren voor het eerst toegepast, helemaal overstuur, huilen en dikke knuffels willen (die hij natuurlijk ook kreeg). 5 minuten later was hij alweer aan het gooien met speelgoed, maar goed, op dat moment had het effect. Ik ben ook zwanger van onze tweede, maar heb niet het idee dat hij daar echt op reageert. Baby/buik krijgt nog altijd een lief kusje. Ook is hij nog eerder wakker als normaal, nu half 6, voorheen 6 uur. Slaapt overdag ook wat minder, terwijl je aan hem merkt dat hij daar nog niet aan toe is. Ik dacht zelf ook aan peuterpuberteit, als dit nog maar een voorproefje is, pfoe...
Jep, heel herkenbaar (dochter is ook 22 maanden). Heb het al bij zoonlief meegemaakt, die had het nog erger, dus voor mij niks raars maar het kan best pittig zijn. Zeker als je ook nog zwanger bent erbij! Sterkte!
Niet zwanger, wél herkenning. Mijn liefje is ook in de 22e maand beland en -voor mijn gevoel- alleen nog maar aan het uitproberen. Zelfs als ik haar diciplineer, vindt ze het grappig en gaat ze juist nog eens extra dát doen wat ik zojuist heb verboden. Ik voel me echt soms een politieagentje en da's niet altijd leuk...
Ik herken het ook. Nou is m'n zoon wel een pittig mannetje maar hij vond alles leuk een aardig. Tandenpoetsen, naar bed gaan, schoenen aandoen.. alles was leuk en deed hij vol overgave. En toe zei hij van de een op ander dag alleen maar 'nee' Dingen worden op de grond gesmeten, slaan, niks meer willen pff. Hij daagt ons soms ook echt uit. Ik heb niet het idee dat het komt omdat ik zwanger ben maar dat het gewoon weer een fase is. Ik heb toevallig van de week ook een topic geopend omdat ik soms gewoon niet meer wist hoe ik moest reageren. Ik ging bijvoorbeeld heel erg de strijd met hem aan maar na tips van andere ben ik het nu anders aan het doen. Niet te veel op z'n huid zitten, niet vragen of hij iets wilt doen maar zeggen dat we iets gaan doen. Een beetje het spel meespelen maar er zelf op een gegeven moment een eind aan maken. Ik doe dit nu een paar dagen en merk nu al het verschil. Natuurlijk verval ik weleens in 'strijd-gedrag' maar herpak me en heb nu aan het eind van de dag tenminste niet meer zo het gevoel dat ik de hele dag alleen maar op hem gemopperd heb. Bij slaan, gooien en dat soort dingen wordt duidelijk gezegd dat het niet mag, gaat hij door dan volgt er een time-out op de gang maar ik merk aan hem zelf ook goed dat hij nu al niet zo strijdbaar meer is. Tis weer wat gezelliger in huis
Een beetje late reactie van mijn kant maar alsnog bedankt voor alle reacties! Fijn om herkenning te vinden. Inmiddels is het woordje NEE wel erg vaak voorbij gekomen en ik ga hoe langer hoe meer geloven dat het peuteren is begonnen . Nu doe ik het net als mamavanmeisje en probeer vooral weer even extra duidelijk te zijn, dat lijkt wel goed te werken! Bedankt in ieder geval! Liefs van mamakarlien