Ik was aan het werk op kantoor, en ineens werd er door de telefoniste een bericht omgeroepen met het verzoek allemaal naar de kantine te komen. Het kantoor waar ik destijds werkte is lid van een internationale organisatie, en ook in de Twin Towers hadden wij dus een aantal collega's........
Wilde net de tennisbaan opstappen toen ik allemaal gegil en gekrijs hoorde vanuit de kantine waar de tv's hingen. NOOIT zal ik die beelden vergeten, NOOIT zal ik de onschuldige slachtoffers en hun nabestaanden vergeten.
was onderweg naar huis naar toen nog man en baby zo'n. en op het zelfde moment vloog vliegtuig2 de noordelijke toren in. riep daarbij. dat word oorlog. en gooide van schrik de afstandsbediening de kamer in.
Ik zat trouwens ook op school, was 16.. bij de conciërge. Ik moest nablijven en hij had de tv aanstaan op CNN. Zag het 2e vliegtuig er live invliegen. Ik kan mij nog herinneren dat het mij heel veel deed.. Ja, die heb ik ook gezien. Lijkt mij angstaanjagend om mee te maken.. nou, inderdaad!
Ik zat thuis m'n huiswerk te maken zat nog op de middelbare school. Wist niet eens wat voor torens dat waren pas toen m'n ouders het uitlegden. Hebben heel de avond gekeken..
Nou, inderdaad! Elk jaar heb ik weer zoiets van 'Tjee, zo lang alweer!'. Ik zat overigens nog op de basisschool toen. We wisten toen wel dat het heel erg was, wat er gebeurd was, maar hoeveel impact het precies had realiseerden we ons echt niet. Dat kwam bij mij pas later, toen ik de docu's e.d. zag. Vooral de 911-gesprekken en de voicemailberichten die mensen achter hebben gelaten bij dierbaren blijven mij altijd erg bij..
Ik zat op school, en mijn leslokalen waren op dezelfde gang als van hbo journalisiek. Daar hingen standaard al tv's in de hal met CNN erop. Ik wist het dus meteen, al voor het op rtl nieuws enzo was.
Ik kwam thuis uit school en de tv stond aan. Ik heb mijn rugzak midden in de kamer laten vallen en ben op de bank gaan zitten. Mijn ouders en zusjes zaten er al. Ik weet nog dat ik heel bang was dat er meerdere aanslagen zouden komen en dat Amsterdam een doelwit zou zijn. Ik woonde toen in Brabant en mijn vriend (nu man) woonde daar vlakbij. Was als de dood dat hij er te dichtbij zou wonen... Nog steeds maakt het veel in mij los als ik terug denk aan die dag.
Dat was het zeker ! De managers van de grote afdelingen hebben toen geprobeerd telefonisch contact te zoeken, maar alle telefoonlijnen waren dood..... Later bleek dat er 9 collega's aanwezig waren in het pand en alle 9 om het leven gekomen.....
Ik kwam net uit school en zette de tv aan, ik zag live het tweede toestel erin vliegen, was toen nog maar 11. Maar vond het zo erg.. Nog steeds trouwens..
Ik zat met een vriendinnetje op de computer in een soort aanbouw van het huis, toen ik mijn vader de TV aan hoorde zetten en hij kort daarna riep dat er nu wel oorlog uitgebroken moest zijn. De dagen erop zowat aan de televisie vastgeplakt gezeten en nu jaren later huil ik nog bij de beelden van springende mensen, bij de opnames van de laatste telefoontjes.. vreselijk.
Ik zat toen nog op het MBO, we hadden pauze en we zaten op de bovenste verdieping van het Albeda College, we schrokken zo erg dat we naar begane grond zijn gegaan, we durfde absoluut niet meer zo hoog te blijven zitten... ( alsof ze precies dat gebouwtje ook zouden pakken ) Ik herdenk het ook ieder jaar, en ieder jaar weer zit ik te janken om alle docu's, ik krijg er nu weer een brok van in mijn keel als ik er aan denk
Ik was aan het werk op een reisburo. We hadden daar ook een tv. De moeder van de eigenaar belde op (stokoud) en we dachten in eerste instantie dat ze in de war was en wat brabbelde. Toen ze zei dat we dan de tv maar aan moesten zetten hebben we vol ongeloof staan kijken. Maar daarna, de telefoon ging onophoudelijk. We hadden klanten aan boord van het KLM toestel zitten wat onderweg was. Die is uiteindelijk teruggekeerd. Ook de dagen er op volgend, veel omboekingen, annuleringen e.d. Wat een impact!
Biertjes drinken met een vriend en mijn toenmalige partner in onze toenmalige woning na mijn colleges op de Vrije Universiteit. Op gegeven moment ging de telefoon en verzocht mijn moeder mij om niet bij grote Amerikaans/Joodse instellingen te komen in Amsterdam de komende tijd. Afgesloten van de wereld als wij waren, vroeg ik waarom... Daarna is het nieuws direct aangegaan en niet meer uitgegaan die dag. Met Pim Fortuyn was ik juist een van de eersten, en de eerste van mijn omgeving die het wist en vroeg men mij wat er aan de hand was. Met 9-11 een van de laatsten.
ik zat nog op de basisschool.. Mijn moeder was jarig maar ipv feest zat heel de familie sprakeloos voor de tv met tranen in de ogen.