Ik voel me er nog steeds echt heel erg verdrietig bij. Net als bij de vuurwerkramp in Enschede (zat de was op te vouwen), de Challenger (was ik 4 weet het nog heel goed, de dag erna is mijn zusje geboren), de tsunami met kerst (vader van een leerling omgekomen) en de tsunami in Japan...
was op een verjaardag..desbetreffende jarige was er echt kapot van dat het op Haar verjaardag was gebeurd...heel het feestje viel ook wel in duigen, aangezien we allemaal voor de tv zaten....wel sneu voor dr
Ik lag aan het zwembad van ons hotel op Tenerife, een paar dagen later moesten we terug vliegen, wat toen nog erg onzeker was aangezien het luchtverkeer toen helemaal overhoop lag.
Ik zat toen op de middelbare school. Wij hadden toen geschiedenisles. Ik weet nog dat de docent zei: '' Ja jullie zullen dit moment nooit vergeten en jullie kinderen zullen hier les over krijgen''
Ik zou het niet meer weten. Ik was 16, denk net van school af. Waarschijnlijk aan het werk toen ik het hoorde
Ik was aan het werken er kwam een klant die het vertelde. Kon het niet geloven totdat ik de beelden zag.
Geen idee wat ik toen aan het doen was, volgens mij was ik op school ofzo.. Maar sta er niet meer bij stil, waarom niet? Er zijn op dit moment genoeg andere vreselijke dingen in de wereld aan de gang waar niemand bij stilstaat..
Ik kwam thuis van me werk, en kwam binnen en op tv zag ik de vliegtuigen er in vliegen, ik zei nog tegen me ma, wat ben voor film aant kijken.... Echt erg nog steeds
Ik was op het werk, wilde net naar huis toen de vrouw van de baas belde. We snapten/geloofden het eerst niet helemaal maar inmiddels thuis radio geluisterd.
Weet ik nog heel goed. Ik woonde toen nig in suriname en ik was met de familie van een vriendin naar een recreatieoord. We maakten ons klaar om te gaan varen, vriendin en ik haartjes kammen en toen hoorden we het. Ik was 15
gewoon thuis, en eerlijk? ik heb het allemaal ook niet gevolgd. Doe ik nog steeds niet. Elk jaar als het weer herdacht wordt denk ik: ooooh ja. Ik begrijp gewoon de ophef er omheen (nog steeds) niet.
Ik liep door de gang van school, toen een lerares me in tranen vertelde wat er was gebeurt... Ik weet nog heel goed dat ze zei: 'Sorry dat ik je hier mee lastig val, maar ik moet het even aan iemand kwijt'. Tuurlijk vond ik dat geen probleem... Alleen ik was zo'n onwijze domme kneus, dat ik geen idee had waar ze het over had. Ik kende het WTC helemaal niet (slecht he, ik was 16 jaar toen ik voor het eerst van het WTC hoorde!!)
Op "het" moment zat ik in de lucht. Ik werkte indertijd als stewardess. Bij aankomst op schiphol, hebben de piloten het aan ons verteld. Het voelde heel onwerkelijk. De beelden deden me erg veel, zeker om dat ik daar met enige regelmaat in de buurt kwam en het een heel herkenbaar punt(en) in de skyline was. Mijn vader zou de volgende dag met mijn broers een paar dagen naar NY gaan, dat is natuurlijk niet doorgegaan. In mei was ik nog bij het 9/11 memorial, en dat maakte weer diepe indruk. Zeker als je ook de foto's bekijkt met al het puin door de straten eromheen.
Ik kwam net uit school (zat in 3 vwo toen). Heb de hele dag en nacht gekluisterd aan de tv gezeten en vast ook een potje zitten brullen mezelf kennende.
Ik was thuis, samen met mijn man. Mijn man was wat aan het rondzappen, zag het bij CNN en riep mij. Hij zei 'kijk er is een ongeluk gebeurd, die ene toren in New York staat in de brand.' Dus wij zaten al een minuut of 10 te kijken en wat te praten, toen live het tweede vliegtuig erin vloog. Echt bizar. We vielen allebei meteen stil. Het duurde echt even voordat doordrong dat er opzet in het spel was. Op den duur stortte de eerste toren in. Toen begonnen we wel door te krijgen dat we naar iets aan het kijken waren wat heel grote gevolgen zou hebben. En mijn man zei nog 'ik hoop niet dat Arabieren achter zitten'.
Ik kwam thuis van school, samen met mijn zus. En mijn vader - die zijn winkel aan huis heeft - zat al tv te kijken en vertelde het ons. Hij had het in zijn winkel op de radio gehoord en was gelijk naar boven gelopen. Met zijn allen hebben we zowat heel de avond voor tv gezeten. Er zijn voor mij overigens 2 11/9's ... 2 jaar geleden stierf mijn oom (de oudste broer van mijn vader) immers op die datum.
Ik zat op school.en toen we het het hoorde schreeuwde mijn vriendin alles bij elkaar. Wegaan dood zei ze. Ik zei hallo we zitten er een eindje vanaf. Maar vergeten doe je deze dag nooit meer.