Ben nu 25 weken zwanger en we weten niet of het een jongen of een meisje wordt. Het maakt ons ook niets uit! Maarzo langzamerhand word ik steeds nieuwsgieriger! Ik moet eerlijk zeggen dat het me wel een beetje zal overvallen als het een zoon wordt....begrijp me niet verkeerd: een zoon zou net zo welkom zijn als een dochter. Het is meer dat ik me in een meisje meer kan inleven en het idee heb dat me dat natuurlijker af zal gaan.Een jongen lijkt me ook heel leuk maar....weet ik straks wel wat hij nodig heeft, en kan ik wel een goede band met hem opbouwen? Gewoon meer onzekerheden. Mijn man is heel goed met kinderen dus het zal allemaal wel goed komen, maar toch. Hebben meer vrouwen dit gehad? Zijn je onzekerheden verdwenen toen je eenmaal een jongen had? Ben gewoon bang dat ik niet zo goed weet wat er in zo'n jongenskoppie omgaat en dat ik daarom misschien niet zo'n goede moeder ben.... Hopelijk kunnen jullie me geruststellen! gr, Lynn
Hier loopt er nog zo eentje rond met een 'dochter voorkeur'. Precies om de reden die jij ook beschrijft. Begrijp ik een jongetje wel? Voel ik een jongetje wel goed aan? Etc... Tot nog toe geen jongen geboren hier...maar denk wel dat die gevoelens weg zijn zodra je een jongetje in je armen hebt! En dat je dan toch ook echt wel aan voelt wat je moet doen!
Hoihoi, Ik heb dat ook! Had het al voordat wij bewust bezig gingen met zwanger proberen te raken.. maar denk zodra je het hummeltje in handen hebt dat automatisch gaat! ben heel benieuwd of er een meisje of een jongetje in mijn buik groeit..maar bewaren de verassing tot de bevalling!! Succes er mee!
Voor ik zwanger werd had ik een lichte voorkeur voor een meisje. Tijdens is dat overigens totaal verdwenen. Niet omdat ik zo graag een meisje wilde, maar meer om wat jij schrijft. Ik heb nl. alleen maar zusjes, dus dacht echt: hoe moet dat allemaal met een jongetje? Wat doe je daarmee? Etc. We wisten ook niet wat het werd, en het werd een jongetje!! Zodra hij er was voelde het goed. Hij is nu 1 en geloof me we hebben een heel goede band, en het is heel duidelijk wat er in dat koppie omgaat! Ik vind het geweldig!! Nu komt de tweede eraan, en krijg heel veel reacties dat we wel zullen hopen dat het een meisje is. Een meisje zou geweldig zijn, maar twee jochies lijkt me ook fantastisch!
Mijn vriendinnen die over het algemeen meer jongens hebben (van de 12 kinderen maar 3 meisjes) zeggen dat jongens helemaal gek zijn op hun moeder en vooral aan de mama hangen. Nu vind ik echt dat ieder kind een eigen persoontje is,maar toch een geruststelling
Ik herken t zeker! Alleen is bij ons het omgekeerde, we weten niet wat het word maar we denken de hele tijd een jongen! Ik kom uit een gezin met 4 meiden en minn vriend heeft 2 zussen...dus misschien daarop eerder de hoop op een jongen? Een meid zou zeer welkom zijn, maar ik ben niet zo'n "meisjes moeder" echt bijna iedereen denkt een jongen...vandaar dat een meisje ook een soort van verrassing zou zijn. Wij wisselen nu bewust hij en zij af, zodat we ook aan het idee wennen dat het een meisje kan zijn! We wachten af, kans is toch 50-50... En ik denk idd ook dat als het er eenmaal is, dat je het geweldig gaat vinden!
Grappig, ik heb het net andersom. Ik ben opgegroeid met twee broers en heb altijd veel mannelijke vrienden gehad. Ga ook gemakkelijker om met mannen dan met vrouwen. De band tussen mijn moeder en ik is niet altijd even gemakkelijk geweest. Niet dat ik teleurgesteld zou zijn als we een meisje krijgen, maar dan zou bij mij ook de vraag bovenkomen: hoe ga ik dat doen? Zeker omdat ik zelf echt een papa meisje ben!
Heel herkenbaar. Ik heb niets met jongens-speelgoed, jongens-spelletjes, voetbal, vechten en noem maar op. Ik heb hier een stel jongetjes in de buurt... nou echt, als je kindje zo wordt, wil je beslist een meisje! Maar... nu na bijna 42 weken zwangerschap maakt het me niet meer zoveel uit wat eruit komt, ALS het er maar uitkomt. Ik ben inmiddels redelijk gewend aan het idee dat het een jongetje is. We voeden ons jongetje natuurlijk zelf op, volgens onze normen en waarden. Het schijnt dat jongetjes ook heel erg aan hun mama hangen, echte knuffelkontjes zijn. En, om eerlijk te zijn... je kunt een meisje nog zo goed begrijpen en jezelf erin herkennen... het kunnen echt enorme krengetjes zijn hoor!!! En je groeit er in he... je hebt niet gelijk een vierjarig jongetje of puberzoon.
Ik had altijd schrik voor de toekomst. En het gevoel dat een jongen verdwijnt, zodra hij volwassen is. Ik heb nl. een heel goed contact met mijn mama. De hele kinderleeftijd lijkt me dat alles gelijk op gaat. Je leert vanzelf wat er in dat koppeke omgaat. Mijn zoontje is heerlijk en tot nu toe een mama's kindje. Hopen dat dat zo blijft. Ik vind het ravotten zalig met mijn zoon, ben zelf geen "prullemieke". Klom vroeger zelf in bomen en speelde met autootjes enzo.. Dus iedereen heeft een andere reden om op een bepaald geslacht te hopen. (oh ja, en er zit niet 1 meisje in onze nabije familie.. beetje druk langs de familie dus... En de volgende wordt ook een jongen) Groetjes Cindell
Met 20 weken hebben wij gevraagd naar het geslacht. Ik ben blij dat ik wat tijd heb gehad te wennen aan het idee dat ik een zoontje zal krijgen. Ik kon mezelf gewoon niet zo goed voorstellen met een jongetje. Ondertussen ben ik helemaal blij met ons mannetje op komst!
Ik had dit zelf ook. Toen ik het vertelde aan vriendinnen dat ik een zoon kreeg, waren de verhalen unaniem dat jongens veel liever zijn en meer naar hun moeders toe trekken En dit kwamvan vrouwen die zowel zonen als dochters hebben. Ik moest er dus even overheen stappen maar nu helemaal aan het shoppen voor onze knul. Lekker alles is zacht baby blauw. Zelfs het behang in de slaapkamer is zacht/ijsblauw, zo mooi! En ik kan me nu al verheugen op het feit dat ik straks iedereen mijn ZOON kan showen We vonden een naam erg moeilijk maar hebben die inmiddels ook gevonden, viel best mee eigenlijk! We hebben een supermooie naam gekozen. En dat ons kind dan een piemeltje heeft, hoe dat werk dat leren wij vrouwen vanzelf wel joh
Hier ook iemand die zich veel meer bij een dochtertje kan voorstellen.. Daarom wilde ik het ook perse al weten, zodat als het een jongen is, ik me erop kan 'voorbereiden'
Herkenning!! We hadden al een dochter en ik was er heilig van overtuigd bij mn 2e zwangerschap dit wordt weer een meisje. Met 12 weken zei de echoscopiste al jullie krijgen een koningskoppel dit is echt een knul! Ik was (erg genoeg) helemaal in shock. Heb tegen mn man gehuild "arm kind wat moet hij nou met mij als mama? Ik ben van het roze en het tutten, ik heb helemaal niks met jongetjes" Nu is hij inmiddels 21 mnd en ik kan me geen groter cadeautje wensen!! Ik hou van allebei evenveel maar de band met mn zoon is speciaal. Hij is lief, ik ben zijn alles en tot op de dag van vandaag voel ik me schuldig dat ik ooit zo heb kunnen denken Echt meis maak je niet druk geloof me, als het een jongen is steelt hij vanaf de eerste seconde je hart!!
Klinkt misschien raar maar alleen daarom al wilden wij het geslacht niet weten. Ik had het idee dat ik het misschien toch wel "jammer" zou vinden als het een jongetje zou zijn.. en dat lijkt me echt zo'n naar gevoel (dus totaal niet om je aan te vallen Vintage Rose, ik kon het me juist wel voorstellen)! En inderdaad op het moment dat je kindje wordt geboren, maakt dat hele geslacht niet uit. Dan is het gewoon jouw kindje, waar je zielsveel van houdt! Nu dus zwanger van de tweede en dus weer bewust dat we het geslacht niet weten. En ook al lijkt een meisje me echt heel leuk hoor, voor onze zoon lijkt een broertje me ook geweldig. Als ik die 2 zoontjes van mijn zus samen zie.. heerlijk!