Lieve meiden, Ik zit met het volgende; Ik heb een broer die lichtelijk autistisch is, dus deze vraag is echt aan mensen die 'ervaring' hebben met autistische mensen. Hij heeft een vorm van PDD-NOS. Heel mijn leven heb ik goed met hem kunnen opschieten en dat is vandaag de dag nog niet veranderd. Altijd heb ik geweten hoe hem te benaderen en hoe hem iets te vertellen; wat het ook was. Maar nu zit ik met een klein dilemma, het is deels een twijfelgeval. Hoe gaan wij aan hem vertellen dat ik zwanger ben en dat hij voor het eerst oom gaat worden? Ik weet zelf al dat ik niet te veel moet verwachten van zijn reactie sowieso. Want hij reageert altijd nonchalant. Het zal voor hem pas reëel worden zodra de buik gaat groeien, maar pas echt als de kleine er eenmaal is. Hij kan zijn gevoel niet uiten, dus een enthousiaste reactie hoef ik niet te verwachten, dat weet ik en begrijp ik. Vanavond hebben wij een etentje met de hele familie. Tijdens dit etentje gaat mijn moeder vertellen dat ze oma wordt. Dat is voor ons een speciale manier. En omdat ik wel redelijk weet hoe mijn broer zich kan voelen, wil ik hem in ieder geval niet tijdens dat etentje in het diepe gooien. Dus we willen het hem vanmiddag vertellen. Maar de grote vraag is : HOE? - vertellen we het gewoon zo. - laten we de echo zien? Hoe gaan we hier mee om?? Iemand tips??
Ik zou samen met hem afspreken en het hem gewoon zo direct vertellen. Ik zou zelf geen echo mee nemen, kan me voorstellen dat dit voor hem niet echt duidelijk materiaal is. Succes!
hoi hoi mijn broertje (23) heeft dezelfde diagnose gehad zowel ik als mn zusje hebben gewoon bij onze zwangerschappen betrokken, hij is meegeweest met shoppen echo's gezien ect (niet meegeweest met controles enzo) je zal straks verbaasd staan hoe goed ze met kinderen kunnen omgaan soms komt ie nogal lomp uit de hoek maar zeggen we ook direct tegen hm en leggen uit hoe en wat en wat wij 'willen' met ons kind succes!
Gewoon 'zo' vertellen... Hij krijgt dan toch bijna 9 maanden om aan het idee te wennen? Als je al geen enthousiaste reactie van hem verwacht, wat wil je dan precies van hem (behalve het laten weten, vooraf)? Ben je bang dat het niet doordringt?
Mijn zusje heeft ook PDD-NOS en ik heb het haar zo vertelt. Ik had toen nog geen echo om te laten zien. Niet te veel om heen draaien en het gewoon vertellen. De echo wel meenemen als hij wil kan hij hem bekijken. Maar ik zou het niet vertellen aan de hand van de echo. Mijn zusje haar reactie was echt geweldig! Had het helemaal niet verwacht zat ze zo positief en blij zou reageren. Heel veel succes meid!!
je kan het gewoon vertellen hoor en hij zal ook ff tijd nodig hebben om het door te laten dringen en het is pas werkelijkheid als de kleine er is voor hem waarschijnlijk (ik heb zelf autisme en 1 van mijn kinderen ook)
Hey meiden, Bedankt voor jullie snelle reacties. Vanmiddag komt hij langs samen met mijn moeder (voor t etentje). En dan willen we het vertellen. Maar ik twijfel gewoon; vertellen we het gewoon zo? Of doen we een tompouche met muisjes, of iets met oom of wat dan ook. En met wat voor woorden vertel ik het? - Ik ben zwanger? - Je wordt oom? - We krijgen een kindje? Hij legt ook niet zo gauw het verband tussen zwanger-kind-oom. Ik zou eerder bijv. een setje babykleding op tafel leggen en ja dan iets zeggen ofzo. Ik ben niet zo bang dat het niet doordringt denk ik. Er zijn genoeg, zeg gerust veel!! dingen gebeurd en gaande in de fam. waardoor hij beïnvloed kan worden. ( ik heb geen contact met onze vader, hij wel etc.) @ Musty; in welke mate heeft jouw broer PDD-NOS? Bij mijn broer is het na 4 jaar detentie vastgesteld, hiervoor zeiden ze ADHD en kreeg ritalin voorgeschreven. Hij was toen begin 20 geloof ik. Verder is mijn broer echt heel stil, verlegen, kan snel boos worden, gevoelig op zijn eigen manier.
mijn moeder heeft vanaf de geboorte geroepen dat er 'iets' was toen hij 11 was is het uiteindelijk vastgesteld bij t rmpi en nog een arts apart ervan die er in gespecialiseerd was hij heeft diverse medicijnen gebruikt ook ritalin tja in welke maten..... hij heeft al eens (toen waren we stuk jonger) met een mes tegenover me gestaan hij leeft enorm in zn eigen wereld en fantasie nu loopt hij bij de grote rivieren (via jeugdzorg) bij psychologe en begeleiding en al om hm klaar te maken voor op zichzelf uiteindelijk te gaan Hoe wij t hebben verteld.... wij waren al lang medisch bezig, dit is altijd ook openlijk besproken in de familie ook waar hij bij was hij heeft als eens zitten huilen dat ie t zo erg voor me vond toen het (na 2 misgelopen zwangerschappen) raak was hebben we verteld met een gedichtje voor iedereen van de familie dat wij een kindje verwachte je weet niet hoe ze reageren dat weet je nooit je moet dat echt loslaten en niet jou probleem van maken hij zal dat echt zelf met zichzelf moeten oplossen mijn broertje reageerde heel nuchter van oke t zal wel en we hebben hm de ruimte en tijd gegeven en zelf naar ons toe laten komen zo stonden we uiteindelijk in de babydump met zn allen inene want ik moest wel dat cadeaupakket hebben hoor en verder is ie gewoon 'gewoon' zn eigen ikke gebleven en rustig afgewacht na de bevalling stond ie heel snel met een grote knuffel in t ziekenhuis naast mn bed was eigenlijk niet de bedoeling maar hij had echt die bevestiging nodig hij heeft gewoon gekeken effe gebabbelt en toen was het goed nu moet hij erg aan wennen dat elk nichtje en neefje een ander persoon is t zoontje van mn zusje heeft ook autisme en die 2 samen klikken en doen lekker wilt en al en mn neefje wilt continue met iemand spelen ons dochtertje die wilt dr eigen gang gaan zonder bemoeienis van een ander beetje lang verhaal geworden maar hoop dat je er wat aan heb
Ik zal hem het gewoon vertellen en dan iets laten zien wat voor hem duidelijk geeft wat met een baby te maken heeft. Dat hij dat snapt. Ik zal er niet teveel om heen draaien en het gewoon duidelijk maken. Dat hij het goed snapt. Succes ermee.
Ik zou het vanmiddag alvast vertellen en daarna de echo laten zien. Niet andersom, dat is te verwarrend.
wij hebben het ook gewoon verteld. hij reageerde ook heel nonchelant, en nu bij de tweede ook. maar hij vind het wel leuk. wat hier belangrijk is niet zoveel heisa er omheen maken maar gewoon vertellen.
Ik weet uit ervaring dat als je het hem vanavond voor het eerst meld, met allemaal mensen om hem heen, dat hij daar dan waarschijnlijk niet goed mee om kan gaan. Ik zal hem uitleggen dat als mensen van elkaar houden, ze graag een kindje willen. En dat jij en je man/vriend ook graag een kindje willen en dat er nu een kindje in je buik groeit, maar dat het nog zo klein is dat het nog wel een tijdje duurt voordat het kindje er is. Vraag hem dan of hij wel eens een zwanger iemand gezien heeft, en wat hij daarvan vond, en hoe hij het vind dat jij een kindje krijgt. Voer een goed gesprek, en kijk daarin of het 'aankomt' als dat niet zo is, dan zal ik er over een paar dagen nog eens over beginnen... vaak hebben ze er dan zelf al meer over nagedacht... succes, en gefeliciteerd natuurlijk!
Meid hartstikke bedankt voor je reactie. Merk toch ook dat het bij mij wel oprakelt hoe erg ik het vind dat mijn broer autistisch is. Vind hem niet zielig en heb totaal geen medelijden. Maar het is wel anders dan anders. Hij was nooit mijn grote broer, ik was en ben nog steeds meer zijn grote zus. Terwijl hij 6 jaar ouder is. Hij heeft volgens doktoren altijd ADHD gehad. Heeft een verschrikkelijke jeugd gehad, zijn biologische moeder heeft hem in de steek gelaten en probeerde hem te doden toen hij nog ongeboren was maar ook daarna. Vader ging weg bij die vrouw en kreeg iets met mijn moeder. Na lange tijd in en uit pleeggezin besloot mijn moeder de zoon van haar toenmalige vriend op zich te nemen. Toen mijn broer 5 was, bijna 6. Werd ik geboren, 6 weken na mijn geboorte vertrok onze vader. Dat is aan-uit-aan-uit geweest en we zagen hem nauwelijks. Aantal jaar later ging mijn broer bij pa wonen en ik woonde bij mama. Dat ging zo om en om. Tot mijn vader er genoeg van had, mijn broer was niet goed te 'handelen' volgens hem. Hij sloot hem op in de schuur als hij het niet meer aankon, de familie vertelde hem dat het zo niet langer kon. Dat kind moest weg. Mijn moeder kon toen niks betekenen, ze was niks van die jongen. Hij werd op zijn 10e in een kindertehuis geplaatst. Toen mijn moeder hertrouwde was broer net 12. Sinds mijn broer was 'afgestaan door vader' besloot mijn moeder te gaan vechten voor pleegouderschap. Ze had tenslotte lang voor hem gezorgd. Dat pleegouderschap kwam rond toen ze een trouwde. Toen hebben ze hem direct in huis genomen. Onze biologische vader vertrok naar het buitenland voor werk zei hij toen, jaren later bleek voor wéér een andere vrouw. Toen mijn broer 15 was, werd het m allemaal teveel. Zijn vader had m in de steek gelaten, zijn moeder ook. Hij had alleen ons nog, hij begreep het niet, hij voelde zich niet welkom op de wereld. Hoe hard mijn moeder haar best ook deed. Hij miste zijn eigen papa. Mijn broer pleegde een delict en werd opgepakt. Toen heeft hij 6 jaar vastgezeten. +- 2 jaar voor hij vrij kwam werd geconstateerd dat hij autisme had. Dat was voor ons te laat. Nu pas? Die jongen was inmiddels 19, bijna 20!! Daarna hebben ze hem nog 2 jaar laten zitten. Nou meiden, begrijp me.. Ieder die een fout maakt hoort hier van te leren.. Maar het 'delict' wat was gepleegd was dus echt een van de minste dingen.. Na 6 jaar kwam hij eindelijk vrij. Kwam thuis bij ons wonen. Na een paar jaar ging mijn moeder scheiden, ex-man legde de schuld bij ons de kinderen. Uiteindelijk ging broer op zichzelf met veel moeite en alle ellende van dien. Kreeg een vriendinnetje die m alleen maar gebruikte etc. Sinds 1 jaar woont hij in een redelijke buurt en hij heeft sinds enkele weken een vriendin die hem helemaal begrijpt ( heeft zelf epilepsie). En hij zegt dat dit de ware is.. Laten we het hopen, want hij blijft voor mij altijd mijn kleine broertje.. Die ik wil beschermen met mijn leven!!
Meid allereerst bedankt voor je reactie. Maar denk dat je niet helemaal goed hebt gelezen naar het verhaal op pag. 1. Mijn insteek is juist om het hem persoonlijk te vertellen. Omdat ik hem ken, omdat ik weet hoe hij is en hoe hij zich voelt. Ik ben zijn alles wat dat betreft! Ik denk dat het ook zo is, dat ik hem niet als een kind moet behandelen. Want dat vind hij verschrikkelijk, hij is ook niet 'zwaar' autistisch en kan de realiteit best goed oppakken. We moeten ook niet teveel erop ingaan, dat interesseert hem niet. Hij moet dit op zijn eigen manier aanpakken. Maar ik heb al enig idee hoe ik het ga doen Jullie horen nog wel hoe het is verlopen We gaan gewoon eerst rustig zitten en wat drinken en dan spreek ik hem aan ofzo. En dan feliciteer ik hem. Dan zal hij me wel aankijken van huh.. En dan zeg ik nou: Je wordt oom!! Liefs
ik weet niet hoe oud je broer nu is maar het klopt dat ze toendertijd heel erg achterliepen met deze onderzoeken en hulp bieden ect... mijn moeder heeft 11 jr lopen bidden en smeken om hulp voor hm het is echt sinds de laatste jaren (gelukkig voor mn zusje)dat ze er redelijk alert op zijn houd zelf ook rekening mee met erfelijkheid bij ons komt t meerdere generaties voor ik heb t zel niet maar draag het wel bij me waardoor een zoon 70% kans heeft om t te erven en een dochter 40% en in een gezin met meerdere kinderen waarvan een autistisch welke vorm dan ook...... het heeft meer inpact op broers en zussen dan de buitenwereld denkt buitenom wat het met ouders doet je 'weet niet beter' omdat je ermee opgegroeit bent maar daarnaast zie je in andere gezinnen met 'normale' situaties hoe het anders kan en de 'criminaliteit' ook heel herkenbaar mn broertje is inmiddels dikke maatjes met de wijkagent deze weet van de situatie af en pakt hm ook goed aan gelukkig naja als je nog vragen hebt mag me altijd pb- en
Ik zou het zelf niet te ingewikkeld maken, duidelijkheid is het makkelijkste. Bijvoorbeeld door te zeggen "We hebben wat leuks te vertellen, we krijgen een kindje! Ik ben zwanger. Het duurt nog even maar in die en die maand verwachten we het kindje"
Volgens mij ken jij je broer goed en ook zijn eventuele reacties. Ik denk dat je zelf dan ook het beste weet hoe je het moet vertellen. Om dan toch maar een soort advies te geven: wees duidelijk en direct: ik ben zwanger, dus jij wordt oom..! Succes en veel plezier vanavond!
Dankjulliewel meiden! Mijn broer is inmiddels 25. Ook de herkenning is heel apart als ik zo de stukjes hier lees, maar wel fijn. Het is bij ons vermoedelijk zo dat zijn autisme is ontstaan door het verwaarlozen v.d. zwangerschap van zijn bio. moeder. Vroeger heb ik ook veel meegemaakt en heb vele 'psychische oordelen' over me heen gehad. Maar we zullen het in de gaten houden met de kleine. Zijn overal op voorbereid zullen we maar zeggen
Gewoon vertellen... Als jij goed met hem overweg kunt zal zn reactie heus leuk zijn! Mijn vriend heeft PDD NOS, en toen ik positief teste had ik ook zoiets van oeps hoe ga ik dit zeggen. Heb gewoon gezegd schat, volgensmij ben ik zwanger. Eerst ff stil en toen was hij heel blij! Een reactie die volgensmij iedereen zo geven! Je hebt natuurlijk verschillende levels van PDD NOS, ik heb geen idee in hoe 'erge' mate hij het heeft. Maar ik zo er niet te moeilijk over doen