Ik ben een dame van 24 jaar bijna. Vorig jaar september ben ik bevallen van een hele mooie dochter. Ondanks dat ik nu het leuk voor elkaar heb is mijn zwangerschap een hele moeilijke tijd geweest. Toen ik mijn vriend vertelde dat ik zwanger was heeft hij onze relatie van 4 jaar verbroken en gezegd dat ik het alleen kon uitzoeken. Nadat ik het mijn ouders heb verteld dat ik zwanger was van een 'marokkaan' ben ik door mijn vader het huis uitgezet. Ik heb toen een aantal maanden in een opvang tehuis gewoont en ben kreeg al snel een huis toegewezen van jeugdzorg. Inmiddels is het contact met mijn ouders weer hersteld. De vader van mijn dochter wil nog steeds niets met mijn kindje te maken hebben helaas. Om een lang verhaal kort te maken. Ik kreeg een nieuwe relatie, weer met een marokkaan, hij is ontzettend goed voor ons geweest. Helaas kreeg onze relatie het zwaar te verduren. Inmiddels blijkt dat ik dus weer zwanger ben. Hij heeft een abortus aangepraat. Vanmorgen stond ik daar dan, klaar om een abortus te plegen. En ik bedacht mij, ik kan dit niet, het is mijn kind. Ik heb hem gebeld om te zeggen dat ik van gedachten ben veranderd en hij hing kwaad de telefoon op. Nu zit ik alleen met het volgende, hoe moet het nu verder? De kans dat ik mijn familie voor de 2e keer en deze keer voorgoed kwijt raak is heel erg groot. Daarnaast heb ik ook hele zware pijnkstillers geslikt terwijl die schadelijk zijn voor je kind, maar op dat moment wist ik niet dat ik u zwanger was en later dacht ik dat het toch weg zou halen dus dat hetgeen probleem was. Ik zit hier best mee, kan iemand mij adviseren hoe ik het mijn ouders moet vertellen? Hoe ik mijn 2e ex ervan overtuig om toch voor zijn kind te zorgen? Of heb ik vanochtend de hele verkeerde keuze gemaakt?
Qua medicijnen kan t opzicht niet heel veel kwaad nog omdat er geen contact is. Maar je familie...ja lastige keuze is dat maar uiteindelijk moet jij gelukkig worden met je kindje. Ik ben zelf ook alleenstaand (wel ander verhaal, is bewuste keuze).
Deze medicijnen zijn echt heel zwaar en heb hier bijna 2,5 maand op geleefd om de pijn te verzachten. Dus ik ben toch bang dat het wellicht schade heeft aangebracht.
Als je je daar heel druk over maakt meis kan je altijd even je huisarts raadplegen en navragen wat hij vind. je heb dan kans dat je danjuist testen kan krijgen om te kijken of je kindje gezond is. Of jij vanmorgen de verkeerde keuze heb gemaakt kan alleen jij op antwoorden meis. Als je je kindje graag wilt hebben en je kon het niet over je hart verkrijgen. Er zijn dingen waar je zelf over na moet denken. Heel veel vrouwen die dit hebben meegmaakt hebben nu heel veel spijt. dat jij dat krijg is niet zeker natuurlijk. Dat zijn dingen die je voor jezelf moet uitzoeken. Over je familie kan ik ook niet oordelen. Vind het jammer dat het nog steeds voorkomt. Het is nu wel het geval dat je niet meer thuis woont he. In sommige gevallen scheelt dat ook een hoop. knuffff
Ivm die pijnstillers moet je je geen zorgen maken, een vriendin van me is onder volledige narcose gegaan en dafalgan 1g elke dag genomen (2weken) toen ze zwanger was (ze wist het nog niet toen) en haar baby is perfect in orde. Wat de rest betreft, ik zou in eerste plaats aan mezelf denken en draait hij bij dan is dat leuk en draait hij niet bij, pech voor hem. Wel spijtig dat je er voor de 2e keer alleen voor komt te staan. Hoever ben je nu?
Niet te hard roepen dat medicatie in de eerste weken geen kwaad kan.. het zou kunnen, maar dit is per medicatie verschillend.. gewoon overleggen met je vk/gyn! Al kan een kindje meer hebben dan soms gedacht word.. ik heb ook volledige narcose gehad, blinde darm ontsteking, CT scans, longontsteking.. allemaal in de eerste 12 weken.. en mn uk wordt bijna geboren
Ja inderdaad, ik las pas achteraf dat ze 2,5 maand op zware pijnstillers geleefd heeft. Mja das wel lang natuurlijk...
Hey meissie, Wat een rotsituatie zeg! Kan me voorstellen dat je het kindje niet zomaar wilt laten weg halen. Vooral als je al eens een kindje op de wereld hebt gezet. Ik kan je niet vertellen welke keuze je moet maken, want dat moet je echt zelf doen. Denk er in ieder geval eerst goed over na. Praat met je vriend en indien mogelijk...praat met je ouders. Leg je gevoel aan hun bloot. Maar ga in ieder geval voor je eigen keuze. Heel veel sterkte. Liefs Vaam
Mijn moeder was ook alleenstaand. mijn broer is van een nederlandse vader en ik ben van een italiaanse vader. Beide voelde geen greintje verantwoordelijkheidsgevoel dus mijn moeder heeft het alleen gedaan. Ze heeft met mij in de buik en mn broer aan dr hand dr HBO afgemaakt en langzamerhand alles zo opgebouwd dat ze nu een eigen bedrijf heeft en net een eigen huis heeft gekocht met een kantoor voor haar bedrijf naast het huis. Zoals je ziet, je komt er wel! Met heel veel doorzettingsvermogen, liefde en wil kom je een heel eind. Je hebt mannen niet NODIG! Het is fijn als ze er zijn en je steunen. Zijn ze daar te zwak voor, ben jij als vrouw sterk genoeg. Het is niet voor niets dat de vrouw zwanger kan raken en de man niet Sterkte meid! Je kunt het echt wel! Gewoon die spruit houden en ervoor gaan. Je andere kind vind het vast ook super, zo'n broertje of zusje erbij! Liefs Marscha
ja als echte verstandige en verantwoordelijke vrouw (wat wij dan horen te zijn) had ik een zwangerschap wel proberen te voorkomen met nog zo'n onstabiele relatie ECHTER ik had ook geen abortus gepleegd als dat eenmaal zover was. Je KAN het alleen in principe is het met zijn tweeen leuker en fijner maar als iemand er niet wilt zijn dan zou ik hem ook niet om me heen willen...
Alle vrouwen die kinderen in hun eentje opvoeden zijn STERK! Ik ben al 4 jaar alleenstaande moeder geweest, het heeft mij heel sterk gemaakt dan ik had gedacht! Nu heb ik een pracht gezin, alhoewel ik onwijs moet wennen en voor Myrna ook namelijk, ze is gewend alleen met mamma nu moet ze ineens delen met haar prachtzusje Jeslyn en mijn partner. Maar wat ik heel fijn vind dat Myrna regelmatig naar haar vader gaat, vind ik ook erg belangrijk als de vader mee werkt als ze niet mee werken mogen ze maar oprotten
ik zit in een soort gelijke situatie. ik ben 2 weken geleden 23 geworden en ben in juli 2007 bevallen van een zoon. toen ik zwanger bleek te zijn had ik al 7 jaar een aan en uit relatie met de vader.. we zijn samen gaan wonen omdat we dachten dat het het beste voor het kind was. toen mijn zoontje 3 maanden was had hij er geen zin meer in,zijn vrijheid en het maken van muziek was voor hem altijd heel belangrijk geweest. ik ben terug gegaan naar me ouders,maar het contact bleef altijd heel goed.. in het begin wilde we het apart van elkaar doen,maar toch kwamen we steeds weer samen. mijn zoon is nu 15 maanden en nu ben ik voor de 2e keer zwanger. ik heb in het verleden al een keer een abortus laten doen en heb het daar nu nog moeilijk mee,dus het was voor mij nooit echt een optie geweest.toch wilde ik er wel over na denken omdat ik weet dat dit niet bepaald een ideale situatie is. afgelopen vrijdag heb ik het de vader verteld,en geheel onverwachts reageerde hij heel blij,maar vandaag krijg ik weer allerlei emailtjes van hem waarin hij zijn twijfel uitspreekt en mij de schuld geeft van deze 2e zwangerschap. ik woon bij me ouders.. en heb geen idee hoe ik dit hun moet gaan uitleggen.heeft iemand tips voor mij?
pff meid.. lastige situatie! maar zoals je al zei is abortus geen optie voor je... wel goed van je dat je dat zo duidelijk hebt! probeer eruit te komen met je (ex) vriend, over hoe jullie het willen doen in de toekomst... woon je nog bij je ouders? naja gewoon altijd eerlijk blijven... eerlijk duurt het langst. Succes enne... gefeliciteerd
Gefeliciteerd, ondanks dat het niet gepland is als ik het goed begrepen heb is het wel welkom. Dus daarom toch mijn felicitatie
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Al is de schrik misschien even groot. Maar nog een vraagje: was je niet aan de pil ofzo dan? Dat je 2 keer onverwacht zwanger bent geraakt? Enneh inderdaad, je hebt geen kerel nodig. Je kan het best alleen.