Dag dames, Ik heb niet echt een duidelijke vraag, maar merk dat ik mijn verhaal graag kwijt wil. Ik ben in september 2016 gestopt met pil, bleek november 2016 zwanger, januari 2017 missed abortion bij 7+5. Hier heb ik ontzettend veel verdriet van gehad. 2 september 2017 licht positieve zwangerschapstest, na een aantal dagen hadden we knallende testen. Lichtelijk last van zwangerschapssymptomen, zoals pijnlijke borsten, af en toe misselijk en vooral moe. Vanaf het moment dat ik de positieve test in handen had, heb ik niet blij kunnen zijn. Ik barstte in tranen uit, puur uit angst voor wederom een miskraam. Ik wil zelfs niet dat mijn man over het kindje praat omdat de pijn dan meer zou kunnen zijn. Ik heb mezelf (en hem) elk plezier van de zwangerschap ontzegd, alleen uit angst. Morgen heb ik een echo, ik zou dan 6+4 zijn. Om het compleet te maken heb ik sinds gisteren helemaal geen last meer van mijn borsten en zijn ze weer wat kleiner. Ik ben er van overtuigd dat we morgen weer hetzelfde nieuws gaan krijgen als de vorige keer. Zijn er vrouwen die dit herkennen en zich zo (onnodig) laten leiden door angst? Misschien tips hoe ik het los kan laten?
Ja ik herken het zeker. Ik heb ook een miskraam gehad, en is echt heel heftig verlopen. (Ontzettend veel bloed verloren, extreme buikpijnen etc) Sinds ik nu 28 weken ben voel ik me ietsjes opgeluchter. Maar ik ben nog steeds angstig. Nu om bijvoorbeeld vruchtwater te verliezen, zwangerschapsvergiftiging of een vroeggeboorte. Ik denk ook dat ik nooit meer onbezorgd zwanger zou kunnen zijn. Af en toe had ik ook momenten dat ik dacht van hm volgens mij gaat het niet goed. Dan voelde ik me opeens niet meer zwanger. (Maar zie mijn banner) Ik leefde ook serieus per dag. Elke dag dacht ik yes, weer geen bloed verloren. Eerst naar de 12 weken, toen 16, 20, 24, 28. Probeer van de kleine momenten te genieten als je echo goed is morgen. Ik weet dat het heel moeilijk is. Succes morgen!
@Prettykitty allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat je vertelt klinkt inderdaad als een heftige miskraam. Kan me goed voorstellen dat je van week tot week leeft. Jammer eigenlijk, dat het onbezorgd zwanger zijn niet meer lukt, he? Ik ga proberen te ontspannen en slapen, des te eerder is het allemaal voorbij :') ...
Ja, het is en blijft erg moeilijk. En ik denk dat we maar gewoon moeten genieten van het feit dat we überhaupt zwanger kunnen worden. Vele vrouwen kunnen dit natuurlijk niet, en dat is helemaal erg. Dank je wel! En inderdaad, ik tel gewoon elke dag een dagje erbij. Zo van yes weer een goede dag erbij. Slaap lekker! En probeer toch lekker te genieten morgen.
Heel begrijpelijk jouw angst Evi. Ik herken het ook wel, al probeer ik steeds toch ook positief te blijven. Mijn man is daarin heel nuchter en zegt als deze zwangerschap ook verkeerd zou gaan, dan zou je toch verdrietig zijn. Of je er nu van hebt genoten of alleen naar bang bent geweest. Ook al zou je je er mentaal op proberen voor te bereiden, het blijft toch wel een klap. En ik realiseerde me dat hij gelijk had. En hoewel ik ondertussen al vier goede echo's heb gehad, blijf ik het spannend vinden. Maar ik probeer vertrouwen te hebben in dit kleintje; ik vind dat hij/zij dat verdient. Ik hoop dat jij vandaag ook een fantastische echo hebt en dat er daarnaast naast de angstgevoelens ook wat ruimte is voor blijheid! Ik duim voor je!
Herkenbaar, maar op een andere manier. Wij hebben heel lang moeten wachten op deze zwangerschap en daardoor is dit zo gewenst en ben ik dus heel bang dat dit misgaat. Ik herken dus de dagelijkse angst en die is killing. Ik heb gisteren een gesprek met mijn psycholoog gehad en dit heeft me wel inzicht gegeven, waardoor ik af en toe iets rustiger ben. We hebben het wel of niet slagen van deze zwangerschap niet in de hand. Je lijf zal er alles aan doen dit vruchtje te laten groeien. Miskramen ontstaan meestal doordat er in de aanleg vh vruchtje iets niet goed is. Ik was een beetje verkrampt geworden, maar durf nu wel meer dingen te doen. Mijn handelen heeft er geen invloed op. Wat ik ook heel erg deed is er niet mee bezig durven zijn, erover vertellen omdat ik dacht daarmee het ongeluk op me af te roepen. Mijn psycholoog noemde magisch denken en dat is iets dat kinderen doen. Toen dacht ik wel 'kom op meid'. Het is idd niet zo dat dat er op eens voor zorgt dat het misgaat. Dus ben meteen naar de bieb gegaan en heb boeken over zwangerschap gehaald. Ik probeer dus te vertrouwen op mijn lijf en ga ervanuit dat als het misgaat er iets niet goed was met het embryootje. En hoe dan ook zal het verdriet dan groot zijn. Dat kun je niet voorkomen. Nog een tip: slaap je wel goed? Want slaaptekort maakt dat je piekergedachten de overhand kunnen nemen. Anders eens met je huisarts overleggen of er iets is dat je velig kunt nemen! Heel veel succes vandaag! Hopelijk een mooie echo die je weer een beetje meer vertrouwen in dezd zwangerschap gaat geven!
Ik herken het wel hoor, niet dat het de overhand neemt maar wel dat ik echt bang ben dat het niet goed gaat. Ik heb voor mn dochtertje en deze zw een vroege mk gehad, dus kan ook niet zorgeloos genieten! En nu heb k ook weer t idee dat mn borsten minder gespannen zijn, maar ik weet dat ik dat bij mn dochtertje ook had de ene dag was t erger dan de andere dag! En zo komt mvm en daar ben ik ook weer heel zenuwachtig voor.. maar ik probeer wel positief te blijven, we kunnen er niks aan doen als t toch fout gaat! Heel veel succes en duimen voor een mooie echo!
Wat vervelend dat je zwangerschap zo geleid word door je angst! Heel veel succes vandaag bij de echo. En je gaat zo een prachtig hartje zien en een prachtig wondertje.. Ik heb me ook laten leiden door complete angst! Ik had voor mn zwangerschap geen ma of mk. Maar wel ontzettend veel angst. En dat is slopend! Op een gegeven moment, ben ik steeds als ik een angst gedachte kreeg, gaan dagdromen over ons kindje. Lekker fantaseren hoe hij of zij (het is een hij maar dat wist ik toen nog niet) eruit zal zien, op wie die zal lijken enzo. Zo hadden de angst gedachtes geen ruimte meer om binnen te komen. En wat betreft je borsten, elke dag is anders. De ene dag heb je meer last van kwaaltjes en de andere dag is het ineens weg. Maar de kwaaltjes vertellen niks over de verloop van de zwangerschap. Probeer als je een goede echo hebt gehad straks (En die ga je zeker krijgen) om toch je man over het kindje te laten praten en praat er zelf ook over. Zo zullen misschien de angst gedachtes ook weggaan.
Bedankt voor jullie reacties, dames. Helaas heeft het wederom niet zo mogen zijn :'( Er was geen hartactie te zien en ook niets wat de juiste kenmerken van een embryo had. Volgende week mag ik terug komen voor nog een echo en te bespreken hoe/wat. Ik kan het gewoon niet bevatten dat dit weer gebeurt, ben er kapot van.
Wat verdrietig! :'( Ik had het zo voor je gehoopt.. Wij allemaal natuurlijk! ♡ Wat misschien het geval kan zijn, Ik wil je niet op goede hoop brengen, maar bij mij was er eerste echo (Ik dacht 6+2 te zijn) ook geen hartactiviteit. Ze dachten aan een vroege ma of aan een week terug gezet.. ik moest anderhalf week wachten op een nieuwe echo. Bang dat het verkeerd was, Maar toen ik anderhalf week later terug kwam was ik 6+6 weken met hartactiviteit.. En die dag dat ik dacht 6+2 te zijn bleek ik 5+2 te zijn. Nogmaals, Ik wil je geen valse hoop geven! Maar zou hier misschien sprake van kunnen zijn? Dat je een week of paar dagen terug gezet bent?
@Babyluvv ik ben bang dat het niet mogelijk is. 9 augustus was laatste ongesteldheid (duurde wel maar 2 dagen), op 26/27 augustus ovulatie. 3 september testte ik al een miezerig lijntje met een ultrasensitieve test. Dus ik vrees ervoor Hoop durf ik zeker niet te hebben. Vooral omdat ik zelf ook al merkte dat ik me 2 dagen niet meer zwanger voelde.