Goedenavond, Middels een kleine zoektocht ben ik beland op deze pagina. Ergens hoop ik advies/steun en zelfs ervaringen te lezen. Ik zal me even voorstellen. Ik ben een 35 jarige moeder van een schat van een kind van 3 jaar. Ik wilde na 2 jaar huwelijk gaan voor een kindje (partner ook hoor) die wilde zelfs meteen al maar ik wilde nog samen met zn tweeën zijn en genieten van ons samen. Na een half jaar werd onze geduld beloond en was ik zwanger geworden (nu alweer 4 jaar terug) ik was dolblij maar een rare angst overwelmde mij. Totaal normaal zeiden mensen in mijn omgeving want het was een big deal en kinderen zijn nu eenmaal een flinke verantwoorlijkheid 'maar je krijgt er iets moois voor terug' met die woorden suste ik mijn gedachten maar ergens bleef er een raar angstig gevoel hangen. Ik kan er mijn vinger niet op leggen maar ergens rond maand 2 liet ik het een beetje bij beetje los en begon ik het te accepteren. Nu ben ik een controle freak. Ik had en heb zelfs een tik. Ik ga alle deuren af kijken of ze goed dicht zijn. Auto check ik of de lichten echt uit zijn. En ja ik weet het.. super overdreven maar kan er zelf niet veel aan doen. Die controle heb ik helaas ook tijdens mijn zwangerschap toegepast. Wanneer was mijn eisprong geweest? Wanneer wordt het kindje geboren? Hoe gaat mijn kind eruit zien? Zal het op papa of mama lijken? Ga ik dood? Gaat mijn kind dood? Nou voor de rest kan ik nog uren doorgaan maar jullie lezen het al.. een totaal gestoorde controle freak. Mensen maakte grappen over zwangerschappen en ik nam alles bloed serieus aan. Stel dat het zo was? Hormonen.. dat is het enige die ik de schuld kon geven en mijn controle die ik overal moet hebben. 7 maanden lang heb ik hiervan last gehad. Besproken met verloskundigen. Bestempeld met prenatale depressie. Nooit doorverwezen en ik ging kapot. Ik begon te twijfelen aan mezelf. Deed ik er goed aan om dit kind te houden? Om er überhaupt aan te beginnen.. tranen en God wat was ik doodmoe. Doodmoe van het zoeken naar antwoorden. Ik kweekte een bubbel om me heen en wilde vaak alleen zijn. Baby werd eindelijk overtijd geboren. Waarom was mijn baby overtijd geboren? Was er iets mis met ons kind? Plus het feit dat onze baby amper op ons leek. Met de grijze oogjes. Licht haar en wij elkaar scheel aankijken van wie heeft ze dat dan?? Had onze kind albanisme? Is onze kind ziek? Ik werd gek. Ergens genoot ik van onze kleine wonder. Ik probeerde afleiding te zoeken in veel wandelen. Ik had een postnatale depressie maar ik wilde weer werken. Ik mocht niet werken van de bedrijfsarts. Ik moest eerst alles op een rijtje zetten en hebben maar ik wilde werken.. afleiding. Het huis ontvluchten. Ik wilde gewoon weg zijn. 3 jaar later en een aantal psychologen later heb ik enigszins rust gevonden. Maar ik ben nooit meer de oude geworden. Mijn partner praat vaak over gezinsuitbreiding en ik wil er niks over horen. 1 is genoeg. Dacht ik.. totdat ik de laatste tijd rammelende eierstokken kreeg. Een zusje of broertje. Wow wat zou dat geweldig zijn. Maar daar is die rotangst weer. Ik durf niet elke keer als ik 1 dag overtijd ben of mijn menstruatie wijkt af test ik en spring ik een gat in de lucht als ie negatief is. Ik wil dat niet! Ik wil blij zijn dames.. Ik wil een zusje een broertje. Als ik naar onze kind kijk hoe leuk ze het heeft met andere kinderen denk ik kijk nou.. Maar ik durf gewoon niet! Ik durf het niet.. Ik weet mijn God niet wat ik moet doen als ik een positieve test in mijn handen heb! Half jaar geleden een onderzoek ivm tussentijds bloedverlies (kwam door de pil) en ik ging met trillende benen naar die afspraak. Een week van te voren me nagels afgebeten omdat ik dacht straks zit er wel iets! Dit is dus mijn extreme angst. Ik ben bij een psycholoog maar ergens lijkt het gewoon niet goed te helpen. Dit is iets van mij. Deze stap moet ik zelf nemen. Ik weet alleen niet hoe soms verzamel ik moed en denk ik ga ervoor we zien het wel! Maar nee.. ik ben zelfs bang dat mijn huwelijk op de klippen loopt. Sex hebben we niet zoveel omdat ik toch ergens bang ben dat het raak is! Hoe frustrerend moet dat voor een man zijn. Ik haat mijzelf zo erg. Sorry voor de lange tekst dames. Ik ben blij dat ik in ieder geval mijn verhaal heb kunnen doen.
Volgens mij heb jij ocd (obsessieve compulsieve stoornis -->dwangneurose) Dat had ik ook maar ik heb intensieve therapie gevolgd (opname) en ik kan er mee leven nu. Misschien kun je je hier op laten testen en ook intensieve therapie volgen.
Bedankt voor je reactie. Hoe ben jij erachter gekomen? Kun je meer vertellen over de opname etc? Mag ook in een pb hoor dank je wel
Wat ontzettend heftig zeg, goed dat je wel aan de bel hebt getrokken! Ik herken het gelukkig niet en heb er ook geen verstand van maar ik lees en hoor ook goede dingen over de pop-poli, specifieke begeleiding voor zwangeren. Misschien is dat ook iets om naar te kijken (hoewel misschien in jouw geval de basis ergens anders ligt maar toch)? Sterkte!
Ik heb zo even geen antwoord voor je maar wil je wel even een hart onder de riem steken. Goed dat je hulp wilt zoeken. Ik denk dat je hiermee al grotendeels op de goede weg bent. Volgens mij doorloop je angsten grofweg in de volgende fasen: Ontkenning (het valt wel mee) Erkenning (ik heb een probleem) Confrontatie (ik doe er wat mee) Acceptatie (dit is hoe ik er uiteindelijk mee om ga)
Nou het begon in mijn puberteit (was 13 ofzo) dat ik handelingen moest doen die echt wel obsessief werden, het beheerste mijn leven en dacht zo wil ik niet de rest van me leven zijn (inmiddels was ik 17). Dus ik naar huisarts heb me doorlaten verwijzen naar Karakter (kinder/jeugdpsychiatrie) en na testen en intake gesprek kon ik terecht en was ik daar 5 dagen in de week en in weekend mocht ik naar huis en dat 6 maanden lang (ging wel gewoon naar school en sportvereniging maar naast school had je dus therapie) En wat je vooral doet met de therapie is je angsten onder ogen komen, leren dat het niet erg is als je een handeling niet doet, en je angsten/gedachtes los te laten. Ze zeiden ook dat het nooit weg zou gaan maar dat je er wel mee kunt leren leven, en dat was de beste beslissing ooit! Ben nu 7 jaar verder en het gaat goed, heb ook nooit meer een terugval gehad. En ik ben nu zwanger van mijn 2de kindje en loop ook bij pop polie in ziekenhuis. Die begeleiden je ook goed (psychisch) tijdens je zwangerschap, dus misschien kun je intensievere therapie volgen en als je zwanger bent begeleiding via pop polie
@Missbellydance, bedankt dat je je ervaring wilde delen. Ik heb dat dus ook. Voor mijn zwangerschap had ik al last van dwanggedachten en eigenlijk nog in een lichte vorm. Ik liet het zelfs een aantal jaar los.. helaas is het in mijn zs weer opgerakeld in de ergste vorm. Dat weerhoudt mij nu ook dus om voor een tweede te gaan. Bang dat ik weer zo een zwangerschap zal mee maken. hoe ervaar jij het nu? Bedankt overige dames voor jullie reacties doet me goed
Wat ontzettend naar voor je allemaal! Ik heb het idee dat je misschien wat streng voor jezelf bent en dat je vindt dat je dit moet kunnen. Maar misschien is 1 kind wel gewoon genoeg voor jou. Misschien zou jij vanuit dit uitgangspunt het de komende tijd eens aan moeten kijken. Op een gegeven moment kan het zijn dat je kinderwens toch zo sterk wordt dat het je angsten overwint, maar op dit moment heb ik het idee dat je gewoon er niet aan toe bent. Misschien komt dit in de toekomst wel, maar misschien ook niet en dat is ook helemaal OK! Er zijn genoeg stellen die om welke reden dan ook het bij 1 kind houden. Veel succes!