Iedere avond drama!

Ik zou dat laatste gewoon doen

Hier heeft hij zijn kinderbedje nog staan voor de logees. Hij kan daar zelf niet uitklimmen. Als hij echt onhandelbaar is moet hij in het 'strafbedje'. Uiteindelijk zal hij zichzelf toch echt wel uitputten en valt hij in slaap. Dan maar een keer geen tanden poetsen.

Bij ons is het ook een regel dat er een verhaaltje wordt voorgelezen als hij meewerkt met pyjama aandoen, douchen, tanden poetsen etc. Werkt hij niet mee, dan geen verhaaltje.

Ik denk dat je er niet te veel aandacht aan moet besteden (hoe lastig ook) want op deze manier is het niet leuk meer, als je niet eens even kan genieten met je man.

 

Wat hier heel erg heeft geholpen, samen kamer anders neer zetten en vaker op slaapkamer laten spelen ook speelden we samen op der kamer het werd wat meer 'eigen'.

wel lastig! maar ik heb er niet aan toegegeven om steeds kusjes/drinken etc te doen. ze had een rietjes beker met water en als ze dorst had kon ze zelf wat drinken pakken.

 

Mijn dochter heeft zo'n fase ook gehad. Ook toen ze 3 was. Wij hebben het aangepakt op de Jo Frost manier (supernanny). Voor het naar bed gaan drinken en plassen. Dan slapen. Drie keer terug leggen met de korte mededeling dat ze moeten gaan slapen. Daarna steeds terug leggen zonder oogcontact te maken met ze en zonder te praten. Ze komen dan echt honderden keren uit bed. Mijn man en ik losten elkaar af, zaten op een stoel in de gang.

Op youtube kun je er filmpjes van vinden. (Supernanny bedtime routine).

 

Wij hebben ook zo'n fase achter de rug. Straffen werkte nog meer averechts, helemaal overstuur en boos kind.
Uiteindelijk weet ik niet of überhaupt "iets" van wat we geprobeerd hebben geholpen heeft; ineens ging het gewoon veel soepeler zonder dat we er erg in hadden...

 

Ja is het ook. Ik heb het met mijn zoontjes wel gehad maar minder. Mijn dochter daarentegen had echt een heeeeeele lange adem.

 

2 dingen die opvallen. 1: hij heeft net een klein zusje. Ik heb vaker gelezen dat ze dan (en vooral ook met slapen) uit hun doen kunnen zijn.

2: zou het niet verlatingsangst kunnen zijn? In dat geval helpt hier eraan toegeven. Wij zijn lui (of pedagogisch gezien misschien niet helemaal leeftijdsconform bezig/tegendraads/vul zelf in ) en bij ons slaapt ze om deze reden in een ledikant. Ze zit nu bij ons ook in deze fase en ik breng haar (weer) op de babymanier naar bed (zo noem ik het). Het is even een investering maar het werkt hier. We hebben een vast ritueel, tanden poetsen en 3 boekjes lezen. Daarna mag ze zelf het licht uit doen en mag ze in mijn armen in slaap vallen. Als ze dit niet doet probeert ze het maar zelf maar bij mama/papa liggen betekent stil zijn en slapen. Dat gaat meestal goed. Ik leg haar half slapend terug en vaak komt er dan nog protest maar dan blijf ik er nog even bij zitten. Klinkt gek op deze leeftijd maar ik krijg haar redelijk snel in bed en ze slaapt goed door. Ik heb gewoon het gevoel dat ze het nodig heeft. Dit zou bij hem ook zo kunnen zijn vanwege de aandacht die hij nu moet delen. Het is misschien wel een hele omschakeling voor hem en dat uit zich soms op dit soort momenten.

Ik zou het zelf niet negeren maar ja dat is de methode die bij mij past en misschien wel niet goed te noemen. Mijn ervaring is ook dat het soms in 1 keer over kan zijn en dan maak ik er liever geen strijd van (iets met pick your battles). Ik heb bij mijn dochter niet het idee dat ze het doet om ons te plagen maar dat er een (voor haar) reele (verlatings)angst speelt. Ik wil haar laten zien dat wij er voor haar zijn. Misschien de softy methode maar het werkt voor ons momenteel. Ze is ook een kind wat zich erg snel ontwikkeld en zich goed bewust is van haar omgeving.

 

Ik neem met beide kinderen ook nog even de dag door ( wat was het leukste en wat was niet zo leuk? ) en vraag vervolgens of ze nog iets moet vertellen/ doen/ plassen en drinken etc..
Dat helpt soms om de dag ook goed af te sluiten...
Vervolgens (heel hard!) proberen om niet boos te worden, want dat maakt het alleen maar erger...