Meiden, ik wil even zeggen dat ik het toch wel superknap vindt dat jullie het toch maar mooi in je eentje rooien! Als ik bekijk hoe het vandaag ging hier, Sem had een huildag vanwege de warmte, ik was moe, kon gelukkig nog even doorslapen omdat vriendlief uit bed ging met de kleine. We waren de wekelijkse schoonmaak aan het doen, Sem begon weer te huilen, om de beurt waren we hem aan het troosten. Net was ik aan het douchen, Sem begon te huilen, vriendlief troostte Sem. Als ik dan bedenk hoe je iets simpels als douchen doet als je alleen bent of 100 x de stofzuiger weer uit moet zetten omdat je je kleine moet troosten of aan het eten bent en de kleine huilt enz enz Ik weet ook wel dat je daar ook je weg in vindt maar als je dan zo'n dag als vandaag hebt dan denk ik toch poeh poeh.... groetjes Ilse
ik sluit me aan .. ik moet er vaak aan denken dat ik alleenstaande toch erg respect voor heb omdat ze het alleen doen en ik kan het vaak niet eens zo makkelijk samen. jullie zijn echt super!!
Pixie en Ilseroc HEEEL ERG BEDANKT VOOR JULLIE HULDIGING!!!! dat doet ons als alleenstaande moeders heel veel goed om dit soort dingen te horen. En eigenlijk geldt het wel een beetje voor elke moeder, ook al zijn die soms met een partner. Het moederschap is toch ook eigenlijk een vak waar je je ervaringen in moet doen...
Thanks meiden Ik moet zeggen ik red me goed alleen, weet ook niet beter. Maar goh wat ben ik blij als oma of opa, of tante van Collin er even is om hem de fles te geven zodat ik kan douchen stofzuigen of gewoon even niks doen! Bedankt voor jullie support!!
Als je 'gewoon' samen bent, sta je er vaak ook helemaal niet bij stil hoe zwaar een alleenstaande mama het heeft. Ik ben er alleen voor komen te staan toen mn dochter 'al' 1 was, dus het eerste jaar was gelukkig niet zo zwaar. Lijkt me heel heftig om er van begin af aan al alleen voor te staan hoor. Petje af!
ja ook al werkt mijn man 90 uur per week minimaal (en ik dus overdag wel alles alleen moet doen en beslissen) vind ik het toch wel erg fijn dat je savonds in bed toch dingen kan bespreken en in het weekend ook eens de fles kan uitbesteden, als je alleenstaand bent heb je nooit effe pauze.. Gelukkig dat er meestal wel meehelpende familie is maar das toch anders als een partner waar je alles mee kan delen (leuke EN niet zo leuke dingen)
Ik heb juist respect voor jou en alle andere die uiteindelijk alleen komen te staan. Als je al vanaf het begin alleen bent weet je niet beter maar als je ineens alleen bent moet je je eigen (nieuwe) ritme krijgen en heb je niet meer die momenten 'samen' zoals je die eerst had.
Ik ben er alleen voor komen te staan met mijn zoontje toen hij 4 maanden was en het is erg zwaar maar we redden ons wel samen. Heb het soms wel moeilijk als je ergens een gelukkig gezinnetje ziet en jij daar alleen staat met je zoontje. Je mist idd iemand waar je dingen mee kan bespreken vind ik..
Allereerst bedankt Ik denk dat elke situatie zwaar kan zijn alleen of niet alleen en dat iedere situatie anders is. Natuurlijk is het zo dat je als alleenstaand moeder of vader het zwaarder hebt in het opzicht dat je niet constant direct op iemand kan terugvallen. maar hoeveel relaties zijn er wel niet waarbij manlief zelf ook net een kind is en je daar ook nog voor moet zorgen??.... dan liever zo als allenstaand moeder bedenk ik me nu dan vaak hoor. Persoonlijk ben ik alleenstaand moeder ik ben dit vanaf begin af aan en in zwangerschap met 6mnd in de steek gelaten. ik denk niet per definitie dat dit zwaarder is dan als je kind ouders is of juist andersom maar dat het afhankelijk is van de situatie... hoe ga je uit elkaar, hoe is het contact enz helaas lees ik hier meerendeels wel schrijnende situaties als vreemdgaan, vader die het kind niet wil en abortus dwingt en ook veel mannen die eigenlijk zelf nog kind zijn enz. en nog andere dingen... en veelal met slecht contact als gevolg of geen contact en dat soort situaties zijn gewoon voor iedereen moeilijk.... het is juist de kunst er voor jezelf en je kind zo goed mogelijk uit te komen in jouw situatie en de meesten worden er ook zoveel sterker door uiteindelijk. Dus alleenstaande moeders inderdaad respect maar eigenlijk heb ik dat ook voor alleenstaande vaders door omstandigheden en voor een ieder andere ouder. het ouderschap valt gewoon niet altijd mee iedereen heeft wel eens moeilijke momenten inderdaad. Alleen is dan in sommige opzichten inderdaad moeilijker maar het gevoel dat je het red.... alleen met je kind... oe wat voel je je dan sterk en niet meer alleen !! zo voel ik het tenminste
Hoi, Ja ik kan me voorstellen dat het voor een ouder met kind die eerst samen waren met kind/partner en dat je er daarna alleen met je kind voor komt te staan zwaarder is als dat je vanaf het begin er al alleen voor staat. Mijn ex en ik zijn 9 maanden bezig geweest om zwanger te raken (het kwam van zijn kant uit, hij wilde een kindje met mij, ik ook wel met hem, maar het kwam eerder en meer van hem uit). Toen ik 3 maanden zwanger was zei meneer dat hij er geen zin meer in had en ging er vandoor met een ander (waarschijnlijk was zij al eerder in het spel) en hij vroeg of ik nog ff snel abortus kon doen omdat hij het niet meer wilde. Ik zei dat ik het wilde houden en dat ik er alleen voor ga zorgen (uhhh dit is wel een erg korte versie hoor haha). Dus ik wist de overige 6 maanden zwangerschap dat ik er alleen voor zou staan en dan kan je er min of meer naar toe leven en natuurlijk had ik wel een idee van dat het zwaar zou zijn, maar precies weet je het natuurlijk niet (is 1e kindje). Ja ik mis het ook hoor, ik bel elke dag naar mijn moeder, die wordt helemaal gek van mij volgens mij, maar je wilt toch elke dag je verhaal doen zeg maar en ik heb geen partner waar ik dat mee kan delen en dat is soms best wel moeilijk. Ook weet ik wel dat al die lieve mensen het allemaal heel goed bedoelen met mij en mijn kindje, maar soms heb je ook het idee alsof...mmm laat ik het anders verwoorden. Zondag waren we voor het eerst een dagje uit geweest, naar het strand, met een hele grote groep en toen werd er om de 5 min gevraagt of ik iets wilde eten, of het goed met me ging of ze iets voor me konden doen enz en echt waar ik ben ze echt super dankbaar dat ze zoveel voor me doen, maar af en toe dan voel je je een beetje uhhh anders? is dat het goede woord? Of opgelaten, schuldig? Morgen ook, hij krijgt voor de 2e keer zijn prikjes en dan zou ik zo graag willen dat er iemand met me mee gaat, maar dat gaat helaas niet. De vorige keer was echt heel emotioneel voor mij, ik heb al 1 een ontzettende angst voor naalden 2 mijn zoontje heb ik nog NOOIT zo hard zien huilen dat ik er zelf van in tranen barstte en 3 op zulke momenten is het dan erg fijn als je iemand naast je hebt of dat je even je verhaal kwijt kan... Maar ik heb echt niet te klagen hoor...Dit is het mooiste wat me is overkomen. Ik ben mijn ex liever kwijt dan rijk. En mijn kindje zou ik voor geen goud willen missen/inruilen. Ik hou zo ontzettend veel mijn kindje en ik wil het allerbeste voor hem (zoals elke moeder)...Ik geniet er elke dag van! En ik weet niet beter dan dat ik er alleen voor sta] (sorry, moest ff me verhaal kwijt)
ja dat herken ik wel... de herinnering aan en aan hoe het eigenlijk moet zijn... hoe je de dingen voor je zag toen je zwanger bleek enz. ja doet mij soms ook nog wel eens pijn hoor vooral als je te maken hebt met een ex die totaal geen interesse toont enzo in de kleine.... gewoon niet te begrijpen maar vooral de 1e maanden zijn zwaar... met de tijd wordt alles weer makkelijker, wen je en gaat alles beter.
Idd mijn ex wilt ineens niets meer met zijn kindje te maken hebben. Heeft hem al 8 maanden niet gezien en zelfs toen me zoontje vorige week 1 werd helemaal niets gehoord. Ik kan heel moeilijk accepteren dat iemand zo kan denken en doen tegenover zijn eigen vlees en bloed. En het zure is dat hij nog 2 kids uit een eerdere relatie heeft en die wel gewoon ziet, die zijn echt alles voor hem:x
Gelukkig is hier vechtscheiding ofzo geweest, echt een kwestie van 'de koek is op'. Ik had tijdens mn huwelijk inderdaad meer een kind aan hem dan een man en dat was al net zo zwaar. We zijn uit mekaar gegaan toen de kleine nog net geen 1 was, nu is ze 21maanden en is de scheiding officieel. Ik ben er nu dus al wel aardig aan gewend om er alleen voor te staan. Net wat iemand hier al zei, het is eigenlijk een heel nieuw leven weer, echt opnieuw beginnen. Heb sinds kort een baantje om iets beter rond te kunnen komen ipv alleen ali. En ga as vrijdag voor t eerst alleen met de kleine op vakantie, een weekje in NL, even simpel, maar toch..weer iets nieuws. Vorig jaar waren we nog met zn 3tjes op vakantie. Dat soort 'eerste dingen' maken het wel moeilijk en pijnlijk maar ook dat zal slijten. Wel voel ik me nog steeds 'geamputeerd' op de dagen dat ze bij haar vader is. Tuurlijk ben ik blij dat het contact goed is en dat gun ik ze allebei, maar ik heb t gevoel dat ik een stuk van mezelf mis zeg maar...
Bedankt voor de complimenten!!! Erg lief! Het is idd best zwaar alleenstaande moeder te zijn, maar ik weet idd ook niet beter. Je vind je ritme En als mijn zoon een dwarse dag heeft dan zit ik er 's avonds helemaal doorheen. Gelukkig zijn er een lieve opa en oma en familie van mij en lieve vriendinnen die altijd voor mij klaar staan zodat ik ook wat kan doen. Het enigste wat ik moeilijk vind, kan nooit 1x zomaar de deur uit gaan, moet altijd oppas regelen... nooit een vriend of man die dan even kan oppassen. Maar het alleenstaande moederschap went gelukkig Tammie26: de vader van mijn zoon kijkt ook niet om naar zijn zoon, doet idd erg zeer. Het manneke kan er niks aan doen toch? maar ik zelf ben erg blij dat ik hem niet meer zie... alleen voor mijn zoon vind ik het sneu. gelukkig is opa erg goed voor mijn zoon
Het verschilt inderdaad per persoon hoe die het als alleenstaande moeder ervaart. Je hebt zoveel verschillende situaties waardoor mensen uit elkaar gaan. Ik heb het prima naar mijn zin, alleen de jongste drie hebben een zak van een vader die ze nooit zien, dat is het enige minpuntje. Ik zit nu al af en toe na te denken hoe ik dat ooit aan hun uit moet leggen. Ik geloof dat iedere moeder die onverwachts alleen komen te staan het meestal wel redt (tuurlijk zijn er uitzonderingen), ondanks ze zich 'het' nu niet voor kunnen stellen.
Ook van mij een grote pluim voor alle alleenstaande ouders! Of je er nu aan gewend bent of niet, het is een zwaardere last dan dat je een (meewerkende) partner hebt. En ik geloof ook dat jij en je kind beter af zijn zonder een vader/partner waar je last van hebt, maar hoe je het ook went of keert, het is een behoorlijke job die jullie in je eentje klaren! Respect meiden!!
Ja, het went inderdaad, maar gelukkig geniet ik er super veel van! En elke maandag ga ik naar school, ik mis mijn mannetje dan zo heel erg, mijn moeder past dan op de hele dag en ik zei dit ook maandag tegen haar dat ik zo blij ben dat zij oppast. En zoals ik al zei ik mis mijn mannetje dan verschrikkelijk, maar aan de andere kant is het ook wel even lekker om even met iets anders bezig te zijn (op een hele positieve manier) het breekt dan net even die week doormidden zeg maar en 1 dagje is echt genoeg, ben echt blij dat ik de kans heb gekregen om niet heel de week naar school te hoeven en of te werken...dat zou ik echt zwaar vinden!