12 weken en 1 dag miskraam in turkije

Ik heb na 12 weken en 1 dag een miskraam gekregen in Turkije. Het was een nachtmerrie.
We zijn dinsdag 20 augustus vertrokken(11 weken zwanger) naar turkije. Ik had de 19e iets bloed verloren, heb de huisarts gebeld en vertelde me dat het niets kon zijn of dat het een miskraam kon worden, maar als het door zette moest ik de reis annuleren. Volgende dag geen bloeding dus we zijn met het vliegtuig vertrokken naar Antalya. 2 dagen later in turkije begon ik iets te bloeden weer, niet veel maar toch. Dit ging om de dag door tot zondag toen ik het niet vertrouwde. Heb de reisverzekering gebeld en die verwezen me naar een Universiteit ziekenhuis in Antalya. Taxi laten bellen door de receptie in het hotel. na een rit van 30 a 45 minuten kwamen we aan bij de ehbo. Daar sprak niemand engels of duits.... onze taxichauffeur heeft zich als tolk opgeroepen want hij had door dat er iets niet goed was bij me. Na een amnese en bloed geprik moesten waar naar de afdeling gynecologie, daar moets ik een inwendig onderzoek ondergaan. Het zag eruit als een slagbank en wilde in de eerste instantie niet, heb me laten overhalen en heb het ondergaan met 9 dokters om me heen en mijn man mocht er niet bij zijn nou ik kan je vertelen dat je zo alleen voelt. Ik had een oude bloeding, daarna moesten we door naar de poli voor een echo. Daar werd ons verteld dat het hartje niet snel genoeg klopte en dat ik 70% kans had op een miskraam, ik moest bedrust nemen.
Dus na een hele dag stress in het ziekenhuis weer naar het hotel en hup in bed.Moest terug komen voor een echo die dinsdag. Maandagavond kreeg ik flinke krampen, maar was ook aan de diarree(dcht dat het mijn darmen waren) Maar toen ging het echt mis want ik voelde dat ik vruchtwater verloor.Hebben gelijk onze taxichauffeur gebeld want die mochten we 24 uur per dag bellen als er iets zou zijn. Hij liet een vriend komen en zou ons opwachten in het ziekenhuis. Toen ik het ziekenhuis in kwam lopen voelde ik mijn kindje tussen mijn benen zitten. Na wachten en wachten moest ik weer voor een inwendig onderzoek naar de afdeling gynecologie en daar kreeg ik weer een inwendig onderzoek,ondertussen had ik heel veel bloedverloren waar we erg van geschrokken waren. Weer mocht mijn man er niet bij zijn en stonden er nu 4 "dokters" om me heen. Toen moest er weer een echo gemaakt worden dus hup in de rolstoel naar de poli voor de echo (werd niet schoongemaakt had overal bloed zitten dit heeft mijn man nog gedaan) Tijdens de echo werd ons verteld dat we het kindje verloren hadden (wat ik al wist) en ik moest gecuriteerd worden doordat er nog veel bloed in mijn baarmoeder was. Ik moest afscheid nemen van mijn man s'nachts om 1:30 uur en werd naar een pre operatieafdeling gebracht voor alleen maar vrouwen. daar kreeg ik een infuus en werd er bloed afgenomen en mijn bloeddruk gemeten. Tevens werd er gekeken hoeveel ik nog bloede, toen ging het licht uit en de 3 zusters liggen in hun bed liggen en moest ik slapen ( de dames spraken geen woord engels of duits en ik geen turks) daar lig je dan te wachten op de operatie. Om 9:55 uur was ik eindelijk aan de beurt en kreeg de plaatselijke verdoving, maar doordat mijn infuus niet goed zat is de verdoving niet gelijk ik de bloedbaan gekomen en heb het uitgegild van de pijn en gehuild tijdens de curritage. Heb nog iets verdoving bij gekregen maar heb zo veel pijn gehad, was blij dat het klaar was. Heb tevens een patalogisch onderzoek aangevraagd om te weten wat de oorzaak was en het geslacht om het voor ons zelf af te sluiten. Ik heb mijn man pas om 17:00 uur in mijn armen mogen sluiten want hij mocht niet bij me en ik mocht niet weg. Pfffffffff wat een toestand was het allemaal. Toen die vrijdag moest ik weer naar het ziekenhuis omdat de verzekering moest weten wat mijn bloedwaarden was omdat ik 4 oktober naar huis ging. Daar heb ik weer de hele dag gezeten want nu was mijn bloed niet goed en had koorts. Tevens was mijn medisch dossier kwijt en na lang zoeken hebben ze het gevonden. Onze taxichauffeur was wederom weer bij ons want zonder hem hadden we het allemaal niet gered. Toen moest ik weer voor een echo en daar bleek alles goed te zijn, pfffffffffff gelukkig maar. Weer een dag voorbij en naar het hotel met mijn dossier in de hand, hier kopie van laten maken in het hotel en de bloedwaarden naar de verzekering gefaxd. Het pathalogisch rapport is nog niet klaar maar nu zorgt onze turkse vriend hiervoor dat we die krijgen. Ik ging dinsdag met een gemengt gevoel naar nederland. Heb flink gehuild in het vliegtuig omdat ik voor me gevoel iets achter liet. Mijn man en ik hebben op de achterkant van ons naamplaatje een hartje en de datum 27-9-2005 laten graveren in turkije (de dag van de miskraam) zodat we voor ons zelf iets tastbaar hebben van ons 1e kindje die we Hope hebben genoemd na onze taxichauffeur. Nu moeten we het nog langzaam verwerken want ik leef nu nog in een roes.

 

het verwerken gaat heel langaam, dit omdat we ook nog wachten op het pathalogisch onderzoek zodat we het boek kunnen sluiten en verder kunnen gaan met waar we gebleven waren. De doktoren in turkije waren wel aardig hoor maar omdat het een moslimland is worden de mannen en vrouwen gescheiden gehouden en dat moet je als europeaan respecteren, we hadden ook geen keus.
Ik heb nog steeds dromen over hoe het gegaan is in het ziekenhuis. Vandaag zouden we voor het eerst naar de verloskundige gaan.
Ik hoop dat me menstruatie gauw op gang komt zodat we weer verder kunnen.

Aan deze verschrikkelijke ervaring hebben we wel een vriend voor het leven aan over gehouden. Onze taxichauffeur Umut (naam in het engels vertaald Hope)