probeer het lekker van je af te zetten, het duurt nog een heel tijdje. Mijn ervaring is dat doordat het langzaam opbouwt het wel te doen is en je wordt ook geholpen, door de mensen die er op dat moment bijzijn en weten wat er moet gebeuren, maar ook door je eigen lichaam, alles is er op dat moment op gericht om de baby te laten komen. En als die er is vergeet je het echt ook weer!
Om te beginnen beval je gelukkig nog niet als je pas 12 weken bent. Je leeft echt naar de bevalling toe en tegen de tijd dat de bevalling zich aankondigd ben je er echt aan toe en ben je niet meer bang. Dat komt omdat alles zo geleidelijk aan gaat. Ik zal een kort eerlijk verslag van mijn bevalling vertellen. Het heeft helemaal geen zin je zorgen te maken. Dat hoeft ook helemaal niet. Je zit niet gelijk midden in de heftigste weeen dat gaat heel geleidelijk aan. Het begint met kleine krampjes die steeds onregelmatig terugkomen. Dit gebeurd steeds regelmatiger, de pijnen duren dan langer en er zit steeds minder tijd tussen. Naar mate de ontsluiting vordert gaat het steeds meer pijn doen. In het begin was ik nog heel erg goed bij en pufte ik met gemak de weeen weg. Tussen de weeen door kletste ik nog vrolijk met mijn vriend. Tijdens de laatste centimeters vond ik de pijn ondragelijk en lukte het mij soms niet meer om de weeen weg te puffen, en ja dan ging ik schreeuwen en gillen, net zoals jij op tv hebt gezien. Je maakt tijdens deze laatste centimeters heel veel endorfine aan, een lichaamseigen pijnstiller die er ook voor zorgt dat je niet helemaal bij bent (althans bij mij), dus heel erg bewust heb ik dat laatste stuk niet meegemaakt. Je hoort en leest het overal en het is echt waar, net als je denkt het echt niet meer aan te kunnen heb je volledige ontsluiting. Het persen is totaal anders dan de ontsluitings weeen. Ik werd weer met mijn beide benen op de grond gezet want je moet nog even verdomt hard werken. Ik had niet echt persweeen, althans, geen persdrang en dat maakte het persen best raar. Je weet dat je moet persen en dat deed ik ook maar ik had geen idee waar ik mee bezig was. Maar de pijn van de ontsluitingsweeen is weg en ik werd er weer een beetje rustig van. Wat ik wel heel erg zeer vond doen was het staan van het hoofdje, en ja weer gilde in daarbij. Ook een knip gehad, voel je niks van, zetten ze in een wee met verdoving. Van tijd heb je helemaal geen besef, ik denk dat een dag nog nooit zo snel voorbij is gegaan. Het persen duurde bijna 1,5 uur maar het leek net alsof ik pas 10 minuten bezig was, ik dacht nog, zozo dat heb ik er snel uitgeperst, toen ik later hoorde dat het toch 1,5 uur duurde was ik echt verbaasd. Ik zeg eerlijk, op het moment zelf vond ik het bijna niet te doen. Nu zeg ik, het is te doen! Eigenlijk zei ik het al, het is BIJNA niet te doen. Maar uiteindelijk is het voor iedereen te doen! En iedereen doet het anders, ik vond het nodig om de boel bij elkaar te gillen een ander vindt een ruggeprik nodig. Vergeten doe ik mijn bevalling zeker niet maar ik kan er nu positief op terug kijken, zo positief zelfs dat ik zeg, een volgende bevalling, kom maar op, dat kan ik!
ik denk dat veel mama's hier maar heel wijs geen antwoord op geven maar 1 ding scheelt, op dat moment is er maar 1 weg: vooruit! het kind moet eruit, de tijd ervaar je heel anders dan anders (voor mijn gevoel duurden die 27 uur wel een week, maar ik ken ook mama's waarbij het voor hun gevoel maar een uurtje duurde alles bij elkaar). op het moment dat het zo extreem heftig is heb je ook geen tijd om heel rationeel te gaan bedenken hoe lang het al duurt en een complete analyse erop los te laten wat je ervan vind. ik denk altijd maar zo, bij de 1e weet je van te voren godzijdank niet hoe het is om te bevallen, en na de 1e is het wonder dat je geschonken is zo groot en waardevol, dat veel mama's zich over het feit heen zetten dat ze nog een keer bevallen moeten als ze een 2e kindje willen. de bevalling is maar een dag in je leven he, een kindje heb je voor altijd.
Ik ben 14 weken zwanger en denk ook al na over de bevalling. en dan idd vooral de pijn die ermee gepaard gaat. Ik ben best bang voor pijn, al is het toch vaak gebleken dat ik me best sterk kan houden. Bv met mn tattoo op de ribben die 3 uur duurde had niemand verwacht dat ik me zo kranig ging houden Ik denk dat het vooral afhangt van de duur. Heb je al 12 uur erge weëen en vlot het niet dan vind ik dat je best een epi kan vragen, dan ontspan je meer en daardoor gaat de ontsluiting beter vooruit. Ik vrees dat ik ook rugweëen zal krijgen, omdat ik menstruatiepijn ook steeds enkel in mn rug voel (of heeft dat er niets mee te maken?) In ieder geval ik probeer me voor te houden: miljoenen vrouwen hebben dit gedaan, dus ik kan het ook!
Het naarste vond ik de persweeen. Het gevoel dat er iets uit moet wat er nog niet uit mag! De ontsluiting weeen ervoer ik als heel pijnlijk maar daarbij hoefde ik niet te schreeuwen, maar de persweeen vond ik het echt het ergst. Die doen minder of geen pijn maar het feit dat je ze moet tegenhouden vond ik killing. Toen ben ik echt losgegaan. Als het eenmaal zover is, voel je geen angst meer, maar wil je alleen maar bevallen. Ik vond het echt positief spannend toen de weeen bij mij begonnen, stond te glunderen. Een aantal uur later was het echt anders maar ok. Het is inderdaad verdomd pijnlijk, maar bang zijn heeft geen zin want er is geen weg terug, je moet eenmaal bevallen!
Je hoeft niet per se te gillen hoor. Ik heb niet gegild, wel heel erg gegromd, volgens mij. Echt zo'n oergrom, haha. Die kwam helemaal uit mijn tenen.