Mijn zoon heeft vorige week in het ziekenhuis gelegen als huilbaby. Wij konden er niet meer tegen en hij had ook steeds meer krampjes. Ik was ook erg bezig met zijn slaappatroon (slapen deed hij nauwelijks overdag en 'nachts ook steeds minder). In het ziekenhuis ging hij meteen slapen. Hij sliep er veel want moest inhalen. Maar hij plakte ook keurig meerde slaapcycli achter elkaar. Hij leek ook minder kramp te hebben. Nu is hij weer thuis. Het gaat veel beter dan eerst. Wel heeft hij nog regelmatig kramp, we denken doordat hij meer flesvoeding krijgt dan eerst. En de dokter denkt dat hij gewoon de pech heeft van meer kramp dan de meeste andere baby's. We dikken zijn voeding ook in (met bio-jbpm om de kans op kramp te verkleinen) en de verborgen reflux lijkt onder controle. Ik zie hem nog wel eens slikken maar dan is hij meestal ook druk aan het spelen. Wat minder goed gaat is het slapen. Dat wil zeggen, hij gaat veel makkelijker naar bed (meestal zonder huilen) dan voor de opname maar slaapt nog maar korte slaapjes: maximaal een uur (voor de opname was het nog korter maar in het ziekenhuis was het veel langer en een paar dagen thuis ging het ook beter). Daarna laat ik hem pruttelen in de hoop dat hij weer gaat slapen maar nee, soms een dutje van een paar minuten nog. Soms geeft ik het wel driekwartier de tijd maar dan is hij het echt zat en haal ik hem eruit. Ik vind dat wel heel jammer want hij is niet altijd uitgerust daardoor en de tijd naar de volgende voeding vind ik vaak lastig te overbruggen zo. Hij is vaak na maximaal een uur weer moe. Soms lukt nog een extra dutje voor de volgende voeding. Ergens vraag ik me af of het ritme ten goede zou verschuiven als hij iets minder lange nachten zou maken (van 20.00 uur tot 09.00 uur vaak, met voeding om 1.00 en ca. 6 uur). Maar ik durf niet teveel daaraan te klooien uit angst dat hij dan én kortere nachten maakt én korte dagdutjes. Qua gemiddeld aantal uren slaap per etmaal doet hij het prima maar overdag is het dus een beetje een zooitje. Hij is in het zh ingesteld op 6 voedingen, zou het bij hem werken om er 5 van de maken of maak ik het mijzelf dan nog lastiger? Ben benieuwd naar de ervaring van andere moeders van wie het kind opgenomen is geweest als huilbaby of die ook hulp hebben gehad bij het slapen/voeden van hun kind. Ik merk namelijk ook dat ik nog overgevoelig reageer op zijn huilen. Dat voelt hij natuurlijk ook... Ik merk dat mijn zelfvertrouwen is gekelderd door de opname. Het gaat langzaamaan beter maar ik ben er nog niet. En dat terwijl ik bij mijn dochter alles op gevoel deed en dat prima liep... erg frustrerend dit!
Als hij veel korte slaapjes doet, maak je het jezelf juist veel ingewikkelder door minder voedingen te willen geven. Bovendien is dat bij reflux echt gecontra-indiceerd: baby's zijn dan echt gebaat bij meerdere kleine voedingen. Voor het slapen zou ik eens kijken of een draagdoek kan helpen. Hij kan dan daarmee leren langer achter elkaar te slapen en als hij dan zo een ritme opbouwt, kan hij dat ook beter vast gaan houden in zijn eigen bedje. Hier geen opname voor het huilen gehad, beide meiden huilbaby's, maar bij de oudste echt zelf uit lopen zoeken wat werkte en wat niet, en dat bij de jongste dus echt goed toe hebben kunnen passen.
Dank rozemarijke. De draagdoek heeft ons de eerste maanden doorgeholpen maar nu wel hij er niet meer in slapen. We hebben een erg alert en nieuwsgierig ventje. .. Dank voor je advies over de voeding. Daar zat ik zelf ook al wat over te denken. Misschien moet ik leren vrede te hebben met zoals het nu gaat. Want het slapen gaat beter, de pijn is minder en hij is vrolijker dan eerst. Ik ben alleen perfectionist en gezegend met een heel makkelijke dochter bij wie alles vanzelf ging.
Anders is 'baby in een droomritme' van Stephanie Lampe misschien nog wat voor je. Zij heeft 3 dochters die elk op hun eigen manier reflux en KMA hadden en geeft goede tips hoe je naar lekker slapen kunt komen.
Hier KMA en reflux en ook een dochter die korte slaapjes deed/doet. Wij hebben haar nooit laten opnemen, dus daar geen ervaring mee. Maar die slaapjes hebben we gewoon leren accepteren. Alles in het teken van haar gemoed stellen. Korte slaapjes in bed aanvullen met verderrusten op mijn buik. Of vaker gewoon in de auto laten slapen of ermee gaan wandelen, want door de beweging sliep ze wel beter en langer. Gewoon rustig uitzoeken wat werkte voor haar, en daar op verderbouwen. Een mirakeloplossing was er dus niet, maar zo zijn we wel het eerste jaar doorgekomen.
Hoi Shakes, zo deden wij het eerst ook. Maar iedere truc werkte maar even. Uiteindelijk sliep ze nergens meer. Niet in bed, niet in draagdoek, wandelwagen, auto, mijn buik, ingebakerd, op haar buik... wij konden en wilden zo niet verder. Want hij voelde zich duidelijk niet fijn en wij hebben nog een andere dochter die er laat van kreeg. had natuurlijk liever gehad dat het niet nodig was maar ben wel blij met de enorme verbeteringen. Alleen jammer dat de stress bij mij niet meteen ook verdwijnt.
O maar het was geen verwijt hoor. Alleen een oprechte "met dat stuk heb ik geen ervaring". Dochter heeft ook al een heel traject achter de rug...sinds ze 11 maanden is slaapt ze eindelijk 's nachts door, en overdag gaat het slaapje eindelijk (meestal) goed (voor een uurtje, max anderhalf uur toch) sinds ze 15 maand is. Ze is nu bijna 20 maand.... En ik schiet nog steeds in de stress als ze weer eens een moeilijke dag heeft. Niet te veel van jezelf (of je dochter) verwachten dus!
Heb je vanuit het ziekenhuis geen advies mee gekregen wat te doen? En idd het boek wat Rozemarijke adviseert.
Hier sliep mijn jongste ook altijd een uur. Rond 7 mnd ging ze zelf langer slapen. Door t te accepteren, maakte ik t mezelf een stuk makkelijker. En wat betref stress rond huilen, hier merk ik t nog steeds als ze bij uitzondering een keer krijst.
Hoi, Hier ook zkhopname gehad, met 6 weken ongeveer. Daarna ging het de eerste week redelijk, maar werd wel steeds minder, ondanks medicatie voor reflux. Uiteindelijk bleek met 10 weken dat hij KMA had, en de reflux een symptoom en geen oorzaak was. Met speciale voeding ging het beter, maar ging pas echt goed toen we met 5 maanden overgingen op vast voedsel. Die stress heeft echt lang in mn lichaam gezeten. Ik denk dat pas met 8 maanden hij ook gewoon kon gaan huilen zonder dat ik de adrenaline door mn lichaam voelde gaan en dacht "daar gaan we weer". Maar ik heb volgens mij wel een klein trauma aan die eerste weken toen overgehouden. De tweede kraamtijd werkte helend (dat was een echte slaapbaby). Maar nog merk ik dat ik veel gerichter ben op geluidjes/gehuil van de oudste. Hij is nu ruim drie. Ik denk ook niet dat dat nog veranderd. Maar dat is geen stress of onrust meer ofzo hoor, zit gewoon na zo lang in mijn systeem.
Hoe is het vannacht gegaan!? Mijn ervaring is ook dat wanneer je kindje thuis is van een ziekenhuisopname eerst ook weer even moet wennen aan alles, andere prikkels omgeving en ect. Ik weet niet of je er een voorstander van bent maar mijn dochtertje die slaapt echt Max 10 min per keer over dag ( van zes uur sochtends tot 11 uur s'avonds ) wat wij vaak doen is haar in de maxi cosi zetten en dan slaapt ze wel iets langer door. Het is lullig gezegd maar een kwestie van overleven op dit moment. Succes meid
@ Shakes: Ik was niet beledigd hoor! Geen zorgen! @ Fairytail: de maxicosi is een grote vriend geweest voor ons een paar jaar geleden bij onze dochter. Zij werd ook een korte periode geplaagd door reflux en op aanraden van de kinderarts sliep zij gedurende enkele weken overdag in de mc. Dat ging heel goed, ze sliep ineens uren. Maar helaas vindt mijn zoon de mc helemaal niets. @ All: Dank voor jullie reacties. 'Fijn' om te lezen dat ook jullie nog lang van slag raakten/raken door het huilen. Het gaat hier nu een paar dagen al vrij redelijk. Hij maakt goede nachten. Daarna slaapt hij overdag drie keer ongeveer. Vaak twee keer een uur en een keer een half uur. Maar de krampen lijken af te nemen en daardoor is hij veel gezelliger! Hij kan het opblijven daardoor vrij goed hebben en wij dus ook. Ik weet inmiddels dat ik tussen de fles van half vijf en die van acht uur slechts een half uur slaap hoef te verwachten. In die tijd eten we indien mogelijk. De rest van de dag plan ik vaak nog een uitje met kinderwagen of auto als ik vind dat hij wat extra moet slapen. Het is zo denk ik wel vol te houden. Misschien ga ik het aangeraden boek nog wel lezen; maar moet me ertoe zetten omdat ik door de stress weinig rust vind. Ik merk ook dat ik hem wat makkelijker kan laten huilen als ik weet dat hij echt moe is, gevoed is en net gepoept heeft. Vaak is het na een minuut al over! Ook een paar goede gesprekken met mijn partner gehad over mijn zelfvertrouwen en mijn reactie op het huilen en slapen. Heeft ook geholpen. In de week van de ziekenhuisopname zat hij namelijk in het buitenland.
Mijn zoontje heeft ook altijd zo slecht geslapen en veel krampen gehad. Bij hem heeft de osteopaat voor beide dingen echt wonderen gedaan! En hij heeft ook probiotica gehad. Dat was meer omdat hij met 5 maanden ook aan de AB en prednison moest ivm astmatische bronchitis.
Weet je, soms moet je ook even maling hebben aan je kind (klinkt gek, i know) Maar dat constant maar paraat staan, bang zijn dat je weer geen kant op kunt en de hele dag alleen maar in dienst staat van is echt killing. Zo was ik een keer al de hele ochtend bezig met zoon in bedje krijgen, wiegen, troosten alles.. Om half 1 's middags was ik er klaar mee, de gordijnen zaten nog dicht, hax nog niet gedoucht, niet gegeten... Toen had ik zo'n moment van, het zal allemaal wel, als je dan toch niet wil slapen en alleen maar gaat huilen, prima, maar ik ga douchen en aankleden. Dus wipstoeltje in de badkamer gezet, kind erin en onder de douche gesprongen. Hij was dusdanig verbouwereerd dat hij al die tijd stil heeft zitten kijken Ik voelde me daarna weer menselijker en ook weer "in control". Dat helpt ook voor je stresslevel. Succes!