Even een vraag of jullie dit herkennen. Charlotte was altijd een heel makkelijke baby. Sliep goed door, altijd vrolijk, tevreden en blij. Nu sinds een maand ongeveer is ze vaak jengelig, hangt ze werkelijk de héle dag aan mijn broekspijpen te trekken, begint ze al te huilen als ik ook maar bij haar vandaan loop, speelt ze absoluut niet meer alleen (terwijl ze zich eerst makkelijk een uur amuseerde), het is echt opeens een heel ander kind! Hoe kan dit en nog belangrijker: hoe moet ik hiermee omgaan? Ik wil haar niet de hele tijd oppakken, maar dat getrek aan mijn pijpen daar word ik doodmoe van. Kan nog niet eens de aardappelen schillen zonder dat ze huilt. Ik herken mijn eigen kind niet meer, wie herkent dit en hoe gaan jullie ermee om?? Ik hoor het graag, alvast bedankt!
klinkt als de 13 maanden sprong en het begin van verlatingsangst. Wil je niet bang maken maar dit kan nog erger worden.
Ik sluit me aan bij Muppet1604 Klinkt idd als de 1e maand sprong en het kan idd allemaal nog erger worden Ik vond de 15e maand hier het heftigst. Nu begint hier de peuterpuberteit en dat is nog heftiger
ja het kan een sprong zijn. of het besef van de eigen ik en de wereld om haar heen. en ja kinderen veranderen aan de lopende band. het zal voor een gedeelte weer over gaan maar sommige dingen zullen blijven. elke keer zetten ze een stapje verder in de wereld in hun ontwikkeling naar wie ze uiteindelijk worden. gewoon veiligheid en warmte geven en je niet teveel ergeren aan haar zoals ze nu is. het is vermoeiend het is frustrerend, maar voor haar zijn haar angsten en frustraties heel echt en beangstigend. door haar troost en warmte en geborgenheid en (vooral geduld) te geven zal ze zich uiteindelijk veilig weten en stapjes durven zetten. de eenkennigheid periode is een heel zware voor mama's maar ook daar komen ze weer overheen. en zo zet je elke keer met haar een volgende stap. ik zal je niet ontmoedigen door ze op te noemen
Wat een geweldige antwoorden, daar ben ik echt blij mee. Ik ben soms inderdaad gefrustreerd maar wil absoluut niet boos op haar worden (moeilijk, moeilijk!) en wil haar ook niet steeds haar zin geven door haar bij me te nemen en zo. Maar wat ik hier lees doet me wel wat, ik zal extra lief zijn voor ons meisje en proberen te begrijpen wat er in haar omgaat, bedankt meiden!!!
O, hier is het de laatste tijd ook drama! Ik weet niet in welke sprong we zitten of dat het aan het krijgen van kiezen ligt, maar ze is echt aan zeuren, jengelen en dan krijsen/janken als ze haar zin niet krijgt. Eten doet ze ook slecht! Ze wil het allemaal zelf doen maar zo gauw het in haar mond is, spuugt ze het uit. Ik probeer ook geduldig te blijven en haar een beetje te entertainen maar ik ben nu ook echt MOE!! Ook ben ik de hele tijd bang dat ik haar verwen als ik aan haar gezeur toe geef... dilemma!
Oh Luca was ook heel erg met de 13 maanden sprong. Nu heeft ie die van 17 maanden. Pfff. Ik vond 13 trouwens erger in sommige opzichten dan deze, want hij hangt nu in ieder geval niet meer de hele tijd aan mijn benen. Ik kon toen geen stap verzetten, of daar kwam hij weer. Verder was hij niet vreselijk eenkennig, maar als papa en mama er allebei waren, dan moest hij bij mama hangen, op mama hangen in mama kruipen. pffff. Nu is dat wat minder, maar is hij weer vreselijk dwars. Gooien met dingen, zich op de grond werpen, een half uur lang boos lopen doen, omdat iets niet mag... Het hangen aan mij, heb ik geprobeerd te negeren, maar omdat het ook sprong is, ging ik er ook wle een beetje in mee. Vooral als hij moe was, mocht hij van mij best aan mij hangen, hij kan er ook neits aan doen dat hij bij me wil zijn. En echt, na een week of drie is het weer over! IK liet hem ook wel eens in zijn kinderstoel zitten kleuren, als ik zijn gehang zat was. Dat vond en vindt hij gelukkig erg leuk om te doen.
Erg herkenbaar. Tis nu een aantal weken aan de gang en nadat ze ziek (en natuurlijk flink verwend) is geweest, nog erger geworden.. Maar ik heb het idee dat we nu wel een redelijk evenwicht aan het vinden zijn..
Ja hoor, hier nog een... Vreselijk slecht eten, alleen maar jengelen en demonstratief op de grond gaan liggen janken als het niet ging als mevrouw wilde (ja, nu al!! wordt nog wat als ze gaat peuterpuberen...) Heeft hier een week of drie geduurd, nu is het sinds een weekje weer rustig (al slaapt ze nu niet meer echt door... hier heb je wat, daar laat je wat he? ) Gaat hier in vlagen... heel veel sterkte!!
Hier is mevrouw ook al weken jengelig en hangerig. Sommige dagen erger dan andere. Maar ze slaapt eindelijk de hele nacht door, dus ik ben allang blij Tov eerdere sprongetjes vind ik dit de minst erge (tot nu toe)!! Verder gewoon zoveel mogelijk bezig houden, dingen gaan doen etc. Dan huilt ze tenminste niet zoveel...
Hier hetzelfde, maar zoonlief heeft daarbij ook nog eens last van zijn oren en kiesjes. Heb het idee dat we alles tegelijkerteijd krijgen nu. Hmmm....
Oh wat ben ik blij dat het herkenbaar is! Hier gaat het sinds 2 dagen iets beter. Ze hangt wat minder aan mijn benen en speelt weer een heel klein beetje alleen. Dat betekent: ze kruipt zelf naar haar blokjes, begint niet meteen te brullen als ik bij haar wegloopt enz. Het doorslapen lijkt nu wel opeens voorbij, al 3 nachten wordt ze ongeveer 3x wakker, krijgen we dát weer Zoals iemand al schreef, hier laat je wat, daar krijg je wat! En ja, het is een fase dus het gaat wel weer over... en slecht eten, daar ben ik aan gewend maar OW wat kan oma ZEUREN als die ook aan tafel zit :x dat dat kind toch ECHT MOET ETEN!!!! :x:x:x