Sorry voor het enorme verhaal, maar ik heb een behoorlijke dosis hulp nodig denk ik! Wij hebben een dochter met een zwaar verwendheidssyndroom... Ik zal eerst even uitleggen hoe ze dat 'opgelopen' heeft. Onze Floor heeft vanaf haar geboorte al last van een verborgen reflux. Dit is vrij snel met medicatie en aangepaste voeding onder controle gebracht, maar gevolg was wel dat ze tot vier maanden oud vaak wakker werd door oprispingen van maagzuur. Ze werd dan gillend wakker en om haar dan zo snel mogelijk te kunnen troosten hebben we haar tot die leeftijd vaak bij ons gepakt. Vrij vlug daarna begon de winter en is ze doorlopend heel erg verkouden geweest. Gepaard met ooronstekingen en vaak heel erg benauwd. Ook toen werd ze schreeuwend wakker en was ze soms uren troosteloos aan het huilen. Opnieuw namen we haar bij ons om zowel haar als onze nachtrust te kunnen waarborgen (voor zover mogelijk). Ze is twee weken na haar eerste verjaardag geholpen aan haar neusamandelen en dat is een wereld van verschil! Helaas dient zich nu het nieuwe probleem aan... Ze is heel laat begonnen met tandjes krijgen en nu krijgt ze dus haar vier boventanden en twee ondertanden (ze had er twee met 10/11 maanden) tegelijk aan het krijgen. Ze bijt alles aan diggelen, kwijlt alles onder en wordt opnieuw gillend wakker. Ach ja, is niets nieuws, dus gevolg is weer bekend... Bij papa en mama... Door al deze toestanden is ze behoorlijk gaan profiteren. (zou je niet?)Ze laat zich niet meer in haar eigen bed stoppen (klimt uit haar ledikant, gooit speen, knuffel, pyamabroek, dekens, enz gewoon uit bed en blijft gillen tot ze moet overgeven...) en wordt (waarschijnlijk uit gewoonte) snachts wel een keer of 6 wakker. Dit laatste komt omdat ze een vrij beweeglijke slaper is en zich (als er dan een keer geen kwaaltjes zijn) wakker stoot tegen de tralies. Om dit te voorkomen hebben we een eenpersoonsbed aangeschaft met bedhekje erlangs (tegen het eruit rollen) en gaan we bij haar in bed liggen als het tijd is om te slapen. Ze rolt zichzelf dan heerlijk op haar buikje en valt in slaap. Vaak trekt ze haar knuffeldoekje over haar hoofd en geeft ze weinig tot geen notie aan het feit dat je naast haar ligt. Ze accepteert dan vrijwel direct dat ze gaat slapen. Wij wilden het dan eigenlijk bij dit ritueel laten, omdat ik nooit langer dan 5 minuten bezig ben met haar in bed stoppen. Nu zit ik alleen met het volgende... Ik ben nu vijftien weken zwanger van de tweede en straks is het (in verband met de wisselende diensten van mijn man) niet altijd mogelijk om erbij te gaan liggen als ze gaat slapen. Mijn streven is dan ook om haar uiteindelijk met een kort bedritueeltje (wat drinken met een boekje, tandjes poetsen en alleen naar bed) in bed te krijgen. Maar hoe?
Ik zou het slapen naast haar steeds een stukje afbouwen. Dus een matrasje naast haar en deze steeds iets verder van haar bed afschuiven, iedere dag een stapje meer. Dit net zo lang totdat je op de gang terecht komt.
inderdaad wat Antje zegd. En als ze er wel uit komt als jij verder weg zit alla de nanny doen. De eerste keer oppakken en zeggen dat het bed tijd is. En bij de tweede tot ze slaapt niets meer zeggen en alleen terug leggen.