Beste meiden, Ik heb iets op me hart, en dat moet ik even kwijt. Wat een weekend...Mijn vriend is gister wezen stappen en kwam rond half 7 vanochtend zijn bed in. Hij heeft dus een leuke avond gehad... Ik ben vanmiddag wezen High-Tea 'en met een vriendin en zei tegen hem tot vanavond. Ik kwam rond half 6 weer thuis en hij vroeg of ik mee ging sushi eten. Hij ging met vrienden die ik niet mag en die ik ook niet wil zien (en dat weten ze). Nee dus. Jammer dat hij dat had afgesproken en ik was boos op hem. Hij vond dat hij het niet kon afzeggen, en ging dus. Mij achterlatend...alweer... Ik werd boos en hij werd boos en begonnen te schelden naar elkaar. Voor zeker een half uur. Daarna besloot ik me spullen te pakken en maar bij hem weg te gaan. Zodra hij weg ging ben ik bezig gegaan met tassen pakken. Ik viel van de trap...ik kreeg enorme buikpijn en kramp en pijn in me rug. Ik had het niet meer....Als dat nog niet genoeg was, kreeg ik ook nog een paniekaanval en hyperventileren waar ik niet vanaf kon. Verloskundige maar gebeld. Die wou wel langskomen, deze later afgebeld omdat het alweer ging. De baby voelde ik weer bewegen en de kramp was voorbij. Ik was alleen nog enorm misselijk en had overgegeven een paar keer. Me vriend kwam verward thuis, in alle paniek. Daarna begon bij hem een soort kwartje te vallen dat ik dit deed voor aandacht. Dus hij werd boos op me en zei dat dit echt niet normaal was en dat ik me moest laten nakijken. Ik kon dit er even niet bij hebben. Dus alsnog me spullen gepakt en naar me ouderlijk huis gegaan die nu op vakantie zijn. Nu appt hij me dat ik hier spijt van krijgt, en normaal moet doen. Ik reageer er niet op. Ik voel me zo klote want ik kan hier niks aan doen...of wel soms? Zijn dit hormonen? Of is hij gewoon degene die niet normaal kan omgaan met een zwangere vriendin? Owja, ik ben 36 weken zwanger en dit is zeker niet de eerste ruzie.... Ik hoop wat op tips, maar zal er misschien niks aan hebben. Ik wil graag eerlijk weten wat jullie vinden...
Nou ik denk niet dat dit geheel te wijten is aan je hormonen hoor! Ten eerste is het niet normaal dat hij onderhand zijn hele weekend inplant met vrienden en zijn hoogzwangere vriendin maar alleen moet laten. Ten tweede zegt hij dat je het voor de aandacht doet? Alsof je je expres van de trap hebt laten vallen met je dikke buik! Ik was geloof ik echt ontploft als hij zoiets gezegd had en was ook vertrokken! Dat hij je nu appt is dan wel leuk maar je hebt er zo weinig aan, zeker als er vaker ruzie's zijn en hij zijn excuses maakt, blijkbaar leert hij er niet van als hij zo blijft doen! Ik liet hem gewoon eens eventjes in zijn sop gaarkoken, dat hij maar eens fatsoenlijk nadenkt. Ik wens je er zeker veel succes mee en laat je niet gek maken!
Het is ook spannend voor hem... Ik begrijp wel dat hij nog wat dingen met vrienden plant. Zou me daar niet druk over maken. Wel dat hij denkt dat je voor wat aandacht van de trap valt... Dat is niet echt netjes van hem. Ik zou toch niet vluchten, hoogstens een nachtje afkoelen... Jullie moeten blijven praten. Hij kan uitleggen waarom hij afspreekt en jij hoe je daarbij voelt. Ja, ik denk gedeeltelijk hormonen, maar ik denk vooral dat bij jullie allebei de spanning van wat er in de komende weken gaat gebeuren jullie parten speelt. Praat erover en mAak goede afspraken over stappen enzo, maar dingen ontzeggen werkt nu eenmaal vaak averechts...
Ik kan me best wel voorstellen dat je boos was. Maar je spullen pakken en de manier waarop je alles omschrijft, vind ik best hysterisch overkomen. Denk dus ook een flinke portie hormonen . Ik weet niet hoe het er normaal bij jullie aan toe gaat, maar hier lichten we elkaar op tijd in als we plannen hebben en overleggen we ook alles.
Ik vind het ook vrij hysterisch overkomen. En de reden is dat je hem te weinig ziet? Je was zelf toch ook weg vanmiddag? Ik snap hem geloof ik niet helemaal.
Tja, kan wel eens gebeuren toch dat je één van beiden een druk weekend heeft. Bovendien had je zelf toch ook iets afgesproken met een vriendin. Ik snap echt niet waarom je gelijk zo dramatisch reageert en je spullen pakt . En moet je met een zwangere vriendin anders omgaan dan met een niet-zwangere vriendin?
Daar ben ik het eigenlijk wel mee eens. Meteen weg na een ruzie, omdat hij een afspraak heeft. Meteen een topic bij 'Alleen en zwanger'.. Ik vind het ook vrij hysterisch en denk zeker dat de hormonen hier een hoop invloed op gehad hebben *Edit* Ik zie nu net je andere topic hier, maar ik denk dat het het best is als je nu een duidelijke keuze maakt. Of vertrekken en inderdaad de laatste weken bij je ouders doorbrengen, of goed praten, zorgen dat er geen ruzie meer is (hoewel ik me afvraag of dat mogelijk is op zo'n korte termijn) en je samen voorbereiden in die laatste weken, op de komst van jullie kindje.. Dan heen-en-weren tussen twee huizen is voor jou niet goed, maar ik vraag me ook af hoe je dat straks met een kindje wilt gaan doen..
Ik vind dat je ook érg dramatisch reageert... En na een ruzie besluiten om 'dan maar weg te gaan' en vervolgens ook écht je spullen te pakken en naar je ouderlijk huis te gaan? Sorry hoor, maar wil je dat straks met een kind ook doen? Nee sorry vind dat je overtrokken reageert!
Ik lees hier veel dat ik te dramatisch heb gereageerd.... Jammer dat had ik even niet verwacht. Het is natuurlijk moeilijk om uit te leggen hoe mijn relatie met mijn vriend is. Alleen toen hij vertrok om sushi te gaan eten, moest ik me spullen maar pakken en als hij thuis kwam dan wou hij me niet meer zien. Zo gezegd zo gedaan. En inderdaad, ik ben naar een vriendin toe geweest. Omdat hij vannacht uit is gegaan. Dat had ik bekend gemaakt. En het is echt niet erg dat hij met zn vrienden weg gaat hoor. Alleen de ene is een drugsverslaafde en de andere is een debiel. Ik begrijp dat hij nog wat lol wil maken voordat de baby er is . Ik begrijp dat ik vol met hormonen zit en graag wil nestelen en dat ik alles gezin-proof wil maken. Het zit me gewoon tegen dat hij er gisteravond niet voor me was terwijl hij dat af had gesproken met mij ( voordat hij uitging zou hij eerst een filmpje kijken met mij). En nu vandaag gaat hij sushi eten, en dan vind hij het niet mogelijk om af te zeggen omdat ik thuis ben gekomen (eerder dan hij dacht, hij vroeg overigens ook niet hoe laat ik thuis zou komen). Dus ik voel me nogal op de tweede plek gezet. Zijn vrienden betekenen kennelijk iets meer dan ik? Ik hoop dat jullie het nu een beetje begrijpen. Ik vind het echt totaal niet erg dat hij lol wilt trappen met zn vrienden. En geloof me dat doet hij genoeg!!! Soms zie ik hem gewoon te weinig. We slapen samen in 1 bed maar dat is ook een beetje onze relatie geworden. Ik ben alleen goed voor schoonmaken, boodschappen doen en zorgen dat ales klaar is voor de kleine op komst. Hij werkt en savonds gaat hij weg, op stap. Dat ik nu bij me ouders thuis zit, is ook puur angst. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij me zou willen slaan of de deur uit gooit (letterlijk). Ik vind ook dat zijn reactie een beetje ongelooflijk. Ik ben van de trap af gevallen, ik raak in paniek omdat ik pijn heb en ik niet wil dat de baby pijn heeft. Dus bel ik de verloskundige op. Dat zou toch iedereen doen? Daarna ging het wel weer na een rustige douche. Maar dan komt me vriend in paniek thuis, ziet de kots op de vloer , de tas die in de gang overhoop ligt en nog steeds heeft hij het lef om te zeggen dat ik dit om aandacht deed? Hij is dan in mijn ogen niet echt verantwoordelijk naar zijn eigen kind toe die ik probeerde te beschermen. Jullie mogen natuurlijk je mening houden, en ik ben blij dat er zulke eerlijke mensen als jullie zijn. Kritiek is altijd lastig om mee om te gaan. En deze topic zie ik meer als een dagboek om even me frustratie kwijt te kunnen. Ik hoop dat ik dit een plekje kan geven en alsnog weer terug durf naar me vriend. Maar op dit moment ben ik gewoon even te boos en verdrietig en heb nog steeds veel pijn door de val. Ik laat het even bezinken, hopelijk doet hij dat ook. Morgen zien we wel weer verder denk ik.
Ik vind persoonlijk dat het bij jullie beiden ligt. Heb ook je andere topic gezien en daarin zeg je ook dat bij een ruzie hij niet meer bestaat voor jou en jij weg loopt. Wat is de reden dat hij weggaat met vrienden gister en vandaag terwijl jullie beiden geen werk hebben en financiële problemen hebben? Ik snap dat het een aanslag is op jullie relatie maar als jij nu elke keer weggaat en hij jou elke keer beschuldigt schiet je er niks mee op. Een gesprek met zijn tweetjes lijkt mij wel het verstandigste en niet elke keer weggaan. Daarmee wordt niets opgelost en blijven de verwijten heen en weer gegooid worden. -- ik zie nu jouw bericht... Maar uhm pardon hij gooit jou letterlijk de deur uit of dreigt jou te slaan? In dat geval, wil jij nog wel bij hem zijn??
Weglopen is inderdaad niet het slimste om te doen. Maar soms zien wij beiden geen andere uitweg en is het beter dat ik ga. Ene keer beslis ik zelf dat ik weg wil, de andere keer wil hij me weg hebben. Mijn vriend is nogal op zichzelf. Hij wil dit en hij wil dat , en ik volg maar braaf om geen ruzie met hem te krijgen. Dus als hij weggaat met vrienden, of hij is gewoon weg van huis, dan laat ik hem dat maar doen. Ook al wil ik dolgraag een keer met op de bank of in bed film kijken, of kijken naar wat de baby allemaal doet in mijn buik (nogal bewegelijk). Ik werk sinds juni niet meer, ben ontslagen vanwege me zwangerschap. Ik kreeg al minimumloon en daar dus nu 70 procent van. Hij werkt ook voor het minimumloon en daar kunnen we net van leven. Dat hadden we hiervoor niet, en zijn de leuke uitjes van de baan wat bij hem veel stress veroorzaakt. Ik kan mezelf ook prima thuis vermaken met hem. Ik ga morgen wel met hem praten, kijken wat hij nu daadwerkelijk wilt. Ik wil niet meer weglopen, hoe doe ik dat straks als die kleine er is ??? Ik hou echt van hem, maar weet me gewoon geen raad....
Dus eerst zeg je dat je zelf besloot je spullen te pakken en weg te gaan en nu lees ik dat hij je gezegd heeft je spullen te pakken en te vertrekken. Wat is het nou?
Ik zei tegen hem, dat ik weg wou gaan. Toen maakte hij de opmerking van als ik terug ben dan ben je weg!
Heeft hij ook een portie zwangerschapshormonen gekregen Wat lijkt me dit een klote situatie. Prioriteit moet zijn de veiligheid van jou en je baby met zo min mogelijk stres. En een rustig gesprek is denk ik ook geen overbodige luxe. Als ik het zo lees zijn jullie beide nogal impulsief en af en toe explosief. En ergens zal je toch samen daar een weg in moeten vinden. Ik zou zeggen blijf lekker een paar dagen in het huis van je ouders en laat hem ook even waar hij zit. Ik kan me ergens voorstellen als je al zo lang zonder werk zit alle muren inmiddels op je afkomen en dat heeft zo z'n invloed. Rn als hij elke avond weg is... Daar zou ik zeker niet happy van worden
Uhmmm,alleen de zin "Ik hoop dat ik dit een plekje kan geven en alsnog weer terug durf naar me vriend. " bezorgt me rillingen. Als je bang bent voor je vriend dan klopt er toch iets niet?! Hoe kun je van iemand houden die je slaat en zo vernederd?
Ik had je vorige topic ook gelezen en maak me toch heel veel zorgen over de toekomst van jullie kindje. Hoe willen jullie in vredesnaam op deze manier een kindje opvoeden? Ik zou hulp zoeken voor jullie financiële problemen, dat geeft vast wat meer rust. Daarnaast is hulp voor jullie denk ik ook noodzakelijk, alleen komen jullie er niet uit.
Wat ik vooral erg jammer vind is dat jullie niet voor een stabiele en gezonde relatie hebben gezorgd vóór jullie aan kinderen begonnen... Dat gezegd hebbende: je bent nu zwanger en dit is absoluut geen veilige situatie voor de baby. Jullie reageren allebei impulsief, explosief en zéér onvolwassen. Ik denk niet dat dat 180 graden gaat veranderen voor de baby er is. Ik zou dus bij mijn ouders blijven en van daaruit kijken of jullue opnieuw kunnen beginnen.