wie heeft ook zo'n man?

komt vast nog wel. Mijn man wist in het begin ook helemaal niet wat hij ermee moest. Hij voelt natuurlijk niks in zich. PAs bij de 20 weken echo (met 11 weken ook 1 gehad) zag hij dus wat er al in mij groeide, het was ineens een klein mensje. En een week later heeft hij de kleine voor het eerst gevoeld.
Nu is ie niet meer bij mijn buik weg te slagen....
Nu hoefde hij bij mij ook niks te vragen, aangezien ik veel over wcpot heb gehangen en dan is het wel duidelijk. Maar ook dingen uitzoeken enzo was pas leuk voor hem toen hij dat kleine frummeltje had gezien en hij wist waarvoor ie het ging kopen/maken.

 

Ik denk dat het wel goed komt met je man! Het is voor die mannen allemaal zo onwerkelijk, ze voelen niet wat wij voelen enzo. Waarschijnlijk als straks de baby begint te trappelen dat het voor hem dan ook ineens een stuk interessanter word. Vind het wel apart dat ie niet aan je vraagt hoe het gaat, dat lijkt mij toch een normale vraag die je buiten de zwangerschap om ook stelt..

 

Ik ken je man natuurlijk niet maar ik denk niet dat het ongeinteresseerd is maar het gewoon ''nog niet zo beseft''. Hier nu nog wel ooit dingen die ik hem wil vertellen dat hij me aankijkt alsof we daar nog wéken voor hebben (ik had met 26 weken al weeen, longrijpers en weeenremmers dus het is niet dat het nog enorm ver weg lijkt ). Op het andere moment is hij juist heel erg bezig met dingen (geboorte-naam-bord maken enz). Ik laat het hem zelf een beetje aangeven wanneer hij er over wil kletsen, op de dingen na die moeten natuurlijk. Denk dat wij het toch anders ervaren . Komt straks echt wel, ben ik geen minuut bang voor

 

Precies wat er al gezegd is. Had ook heel erg het idee in het begin dat het hem allemaal gestolen kon worden, en als ik over namen of het kamertje begon dan werd ie heel defensief en wilde het er niet over hebben, dat kwam allemaal nog wel. De eerste echo bij 9 weken was een ramp, die deden we in nl en mijn vriend is frans en begreep er niks van. Die echoscopiste deed ook geen moeite om hem mee te laten kijken of in het engels uit te leggen en ik was zo geobsedeerd door het scherm dat ik compleet vergat hem erbij te betrekken. Daarna was ie flink kwaad en vond dat een vader nergens goed voor was. Hij voelde zich niet serieus genomen en snapte ook niks van mij en mijn hormonale buien.

Langzaam bij beetje is dat afgenomen, hij liet ook trots aan iedereen de echofoto zien en na de tweede echo kon het niet meer stuk.

Ik probeer hem zoveel mogelijk overal bij te betrekken en dat helpt. Hij praat nu tegen ons meisje, heeft altijd zijn hand op mijn buik en let goed op mij dat ik niet teveel doe etc. Hij moet er gewoon een beetje ingroeien, het staat ook zo ver van hem af. Maar hoe dichterbij het komt, hoe meer betrokken hij raakt.

 

hier begint het nu pas na de 20wekenecho beter te worden

 

Hier ook zo'n man hoor. Precies zoals jij t omschrijft. Helaas is hij tot heden nog niet echt bijgedraaid. Als ik hem ermee confronteer zegt hij dat hij zich niet zo gedraagt. Maar veranderen lukt nog niet echt. Terwijl het wel echt gepland is. Hopelijk komt het nog. Ze zeggen ook dat het gevoel pas komt als de baby geboren is bij sommige mannen.

 

Hij is er dus wel mee bezig alleen niet op de manier zoals jij het wilt?

 

hier ook zo een man
vraagt ook ni hoe het gaat met me :x
als ik zeg dat ik pijn heb of als ik lig te zuchten op de bank omdat ik steken heb vraagt hij zelfs niet wat ik heb gaat er gewoon vanuit dat het wel met de zwangerschap te maken heeft en als het erg is dat ik zelf wel iets zal zeggen terwijl ik graag eens heb dat hij vraagt of het wel gaat met me en of ik ni teveel last heb
maar als hij ladst heeft van hoofdpijn moet ik het wel gezien hebben !!
als ik begin over de meubels ( hebben nog niks in huis ) zegt hij dat we nog tijd hebben , een bedje kan hij wel ineen zetten als ik int ziekenhuis lig (woon in belgie , dus beval int zh)
en nog zo van die dingen
pffffffffff maar voor de rest is hij een schatje zenne
alleen totaal geen interesse in de zwangerschap en het verloop

 

Maar is je man alleen nu zo, of was hij voor je zwangerschap ook zo, als je ziek was bijvoorbeeld? Mannen veranderen natuurlijk niet opeens als je zwanger wordt.
Die van mij vind het ook allemaal wel best en is ook niet zo enorm geïnteresseerd, hij kan zich er ook heel weinig bij voorstellen. Op zich begrijp ik dat ook wel, voor mij is het al moeilijk voor te stellen dat er straks een klein mensje bij komt/in mijn buik groeit, terwijl ik toch met een enorme buik loop..

Ik denk dat het voor een man heel anders is, hij is niet zwanger, heeft geen last van hormonen, maar moet wel samen leven met een hormonenbom die zeurt en chagrijnig is En het kost nog allemaal bakken met geld ook en vrouwen willen van alles kopen waar mannen het nut niet zo van in zien.

Probeer in ieder geval met hem te bespreken wat je hier zegt, anders krijg je van die onderhuidse irritaties, daar heeft jullie kindje weinig aan. Misschien kan je zeggen dat je had verwacht dat hij meer interesse zou tonen in jou/jullie zwangerschap, of dat je het heel fijn zou vinden als hij zou vragen hoe het met je gaat (niet voor iedere man is dit vanzelfsprekend!).

Ik merk trouwens ook dat dat 'nadenken over de toekomst etc' ook wel echt een vrouwending is, mannen (ik scheer ze even allemaal over een kam) denken meer gewoon nu. Als je zegt dat je het over de toekomst wil hebben denk ik dat de meeste mannen geen idee hebben wat je dan precies wilt bespreken.

Succes ermee!

 

Heel herkenbaar hoor, hier is het vanaf week 20 een stuk anders toen werd dat plaatje(echo) voor hem echt een mensje, toen kon hij hem voelen.

Nu heeft zij zijn hand vaak op mijn buik vooral als we gaan slapen dan ligt zijn hand erop dan wacht hij 5 minuten, en als de kleine smurf dan nog niet heeft geschopt haald hij de angelsound erbij,, heel erg bezorgt.

Ook legt hij nu zijn oor op mijn buik, of praten tegen de kleine man doet hij ook.

De enige tip die ik je kan geven is geef het tijd!

 

Ooooh zo herkenbaar... om gek van te worden... hier draaide hij bij de eerste pas bij na de geboorte van onze dochter. Nu hetzelfde liedje weer. Niet geinteresseerd, denkt dat ik alles nog net zo kan als wanneer ik niet zwanger ben, houd er geen rekening mee, en heeft zelf toegegeven dat het besef er gewoon niet is bij hem. 'soms vergeet ik het gewoon' zijn zijn woorden. Het voelt idd eenzaam. Gelukkig draaide mijn vriend na de geboorte meteen bij, en weet ik zeker dat dat deze keer weer zo zal zijn.

 

Hmmmm balen joh, maar ik ken het!! Helemaal.. hij snapt er helemaal niks van!!
"Hoe kan het nu, dat je je niet goed voelt! Ik zie altijd alleen maar lachende zwangere vrouwen!!"
Nou ja, hij heeft zo'n ideaal beeld voor zich en snapt niet dat er deze maanden zoooooooooooooo veel gebeurt in mijn lichaam...
Ik hoop dat alles nog veranderd, dat ie wat meer begrip toont, idd eens vraagt hoe het gaat enzo...
En tot die tijd leg ik me er maar bij neer, zo is ie nu eenmaal niet, het zal hem wel interesseren, maar hij uit zich anders... gelukkig kan ik goed bij mijn moeder terecht, zus en vriendinnen!
Maarrrr wel erg vervelend!! Je wilt tenslotte samen genieten...!!!
Ik hoop dat je man gauw bij draait!!! Succes ermee

 

Nee, juist niet. Jammer dat jouw man niet zo interesting is..
Het kan ook even een 'onwennige situatie' en moet die nog even wennen. Is het zijn eerste?

Mijne is namelijk al 14 jaar lang vader.. maar was in het begin ook heel onwenning en ongeinteresseerd.. hij wilde er niet over praten. Omdat hij bang was dat het nog fout kon gaan!

Hopelijk is jouw man over een tijdje wat geinteresseerder...
En gewoon lekker blijven praten..eventueel vragen waarom die zo kort en koud doet..

 

Mijn man was in het begin ook zo hoor. Hij vroeg wel steeds hoe het ging, maar dat deed hij ook al voor de zwangerschap. Pas toen hij ons kleintje echt zelf kon voelen als hij trappelde werd het voor hem pas werkelijkheid en toen vond hij mijn buik pas interessant. Ook op dat moment wilde hij ineens spullen voor de baby aanschaffen enzo. Daarvoor kon dat best wel in de maand waarin ik uitgerekend was no way dus haha.

Ik zou hem gewoon even de tijd geven, het komt vanzelf. In het begin kon ik me er ook erg aan irriteren dat hij niet steeds over baby's wilde praten en over de toekomst met ons kind, maar voor vrouwen is het inderdaad anders. De baby groeit in ons lichaam en we zorgen er al voor vanaf het moment dat het nog een garnaaltje is hahaha.. Ik geloof daarom ook niet dat een band tussen vader en kind hetzelfde zal zijn/worden als tussen moeder en kind.

 

Hier idem. Na de bevalling was ie wel op en top vader hoor. En toen ik weer zwanger was sprong hij een gat in de lucht en heeft het iedereen vol trots verteld. Maar verder???? Hij vind de zwangerschap alleen maar lastig, mijn kwaaltjes zijn alleen maar een hinder. Heb last van mijn bekken maar vervolgens stelt ie voor lopend naar de stad te gaan, maar dan heb ik dagenlang pijn dus dat gaat niet. Ik zeg inmiddels niet eens meer hoe het gaat want ik krijg toch een reactie van ach het hoort erbij. Ik moet hem vragen om dingen voor me te tillen. Ik moet zeggen dat de afgelopen week hij ineens zelf naar buiten kwam om de boodschappen uit de auto te halen.

Hij zei tegen mijn zuster dat hij een zwangerschap als hinder ziet omdat ik zo weinig kon en hij meer moest doen. Ik vraag me af wat het dan is dat hij meer doet. Huishouden doe ik nog steeds volledig. Buik voelen??? Nee stel je voor. Heeft ie gewoon niets mee, de eerste keer dat hij het voelde vondt ie wel leuk maar nu soms in bed heel sporadisch dat ie voelt. Kleine wordt altijd wakker als hij in bed komt en praat.

Ik denk gewoon dat veel mannen er niets bij hebben omdat ze het zelf niet dragen en voelen. Of misschien dat ze het vervelend vinden dat jouw lichaam zoveel veranderd. Ik had toch echt gedacht dat het deze zwangerschap anders zou zijn omdat hij inmiddels weet wat eruit komt. Maar dit valt tegen hoor. Maar ja ik weet dat hij het straks weer helemaal leuk vind als die kleine uk er is.

 

Komt nog wel. Voor je man is het onwerkelijk en ver weg en nog niet goed zichtbaar. Als je verder bent en het komt dichterbij gaat het bij hem ook meer leven. Hij voelt immers niks van de veranderingen in jou lichaam. Geen zorgen, komt echt wel.

 

Ongeïnteresseerd zou ik de mijne zeker niet willen noemen. Ik hoef maar te kikken en hij staat voor me klaar. Ik probeer hem er wel zoveel mogelijk bij te betrekken. Ik vraag hem of we nog even naar het hartje zullen luisteren (angelsounds), of hij nog even mijn buik en borsten wilt beoordelen (vooral dat laatste laat hij niet aan zich voorbij gaan), opper een paar babynamen etc. Dan gaat hij zelf ook helemaal los, maar IK moet het onderwerp wel ter sprake brengen. Alsof hij zich dan opeens herinnert dat ik idd zwanger ben.
Laatst kwam hij thuis en ik stond af te wassen en hij roept heel hard; Zo, wat heb jij een dikke buik zeg! Dan gaat hij uitgebreid voelen en zegt bijna verbaasd: Ja, er zit ook echt iets in.... Ja schat, de baby, weet je nog wel. Haha. Het is ook moeilijk voor een man. Wij zijn per week aan het veranderen, maar hij blijft hetzelfde!
Mijn advies; betrek hem bij jouw enthousiasme. Dat werkt vast aanstekelijk. En in geval van pijntjes en kwaaltjes: leg hem ook uit wat er precies aan het veranderen is in jouw lichaam wat dit veroorzaakt. Voor mannen moet je nou eenmaal alles uitspellen.