Hoi allemaal, Afgelopen donderdag heb ik het verschrikkelijke nieuws gekregen dat er geen hartslag meer was. Ik waande mij net in de veilige periode, maar niks blijkt minder waar. Met 9 weken mijn eerste echo gehad en daarop leek alles perfect, het hartje klopte en alles wat er moest zitten zat er. Donderdag ging ik naar de vk voor een combinatie test. Ik heb geen bloeding of buikpijn gehad, alleen begon mijn vermoeidheid wel minder te worden, maar ik dacht dat dat kwam omdat ik de 12 weken ben gepasseerd en mn lichaam aan de zwangerschap begon te wennen. Niet dus... ik dacht dat het ergste nieuws een verhoogd risico kon zijn, maar kreeg te horen dat het hartje niet meer klopte. Omdat ik het niet kon geloven vroeg ik ook om een inwendige echo, daar was de vorige keer immers een duidelijke hartslag te zien. Ik hoopte zo op het knipperlichtje, maar helaas... de vk deed een meting en de embryo was tot 9,5 weken gegroeid. Het was dus al 3 weken niet in leven, zonder enig teken dat het mis was. Vandaag zou ik 13 weken zijn en zit er dus al 3,5 week een levenloze embryo in mn buik. Voor mn gevoel is dat zo lang... het liefst zou ik een natuurlijk verloop willen, maar de wetenschap dat het niet meer leeft en ik een mk moet krijgen is emotioneel erg zwaar. Zijn er andere ervaringen waarbij het zo lang heeft geduurd voordat de mk begon? En eventueel adviezen of persoonlijke ervaringen met wee opwekkers of curettage? Groetjes, Natascha
Hoi Natascha, Eerst en vooral héél veel sterkte in deze moeilijke periode. Ik begrijp wat je nu meemaakt. Je leest hier enorm veel verhalen over miskramen en MA. Maar je staat er nooit bij stil dat het je ook kan overkomen. Zeker niet na een goede echo met hartslag. Wij hebben helaas hetzelfde meegemaakt. Een goede echo op 7 weken maar toch een MA op 8 weken. We zijn er pas achter gekomen op 10w. Ik had bijna ook geen symptomen die wezen op een MA of mk. Gewoon een buikgevoel... Ik hoop dat je veel steun kan vinden bij je vriend/man, familie en vrienden. Huil wanneer je moet huilen, praat wanneer je wilt praten... Neem je tijd en geef het een plaatsje... Het doet pijn en het zal altijd pijn blijven doen, maar er komt een dag dat je het zal accepteren. Ikzelf heb een curretage gehad 5 dagen na het slechte nieuws. Ik kon het niet verdragen om met een levenloos beebje in mijn buik rond te lopen. 'Het' moest er zo snel mogelijk uit. Een curretage verloopt vlot en is meestal pijnloos. Ik wou geen medicijnen nemen om het thuis op te wekken, de gedachte om plots thuis het beebje te verliezen leek me ondragelijk. Heel veel sterkte meid...
Heel veel sterkte! Ik heb zelf een spoedcurretage gehad nadat het spontaan op gang was gekomen. Dit moest omdat ik heel heftig bleef vloeien. Het blijft hoe dan ook heel erg moeilijk!
Wat een verdriet Moeilijk is dat he,als je lichaam niets laat merken van wat er allemaal aan de hand is. Bij mij gebeurde er 4 weken niets,toen opgewekt en heel snel het vruchtje verloren thuis.Dat was heel heftig,maar ook "fijn" dat we thuis waren.Dat we het samen konden doen. Een week later alsnog een curretage gehad ivm veel bloedverlies. Heel veel sterkte gewenst!
Oh meis....sterkte... echt naar want je denk al in je "veilige zone" te zijn... Hier net zo.... slechte combitest gehad.. wel leven maar met 13.5 gestopt met 14 weken erachter gekomen. 2 dagen later bevallen in ziekenhuis na cytotec pillen... toch nog curretage ivm niet meekomende placenta.... Paar maanden later weer zwanger...goede echo van 9 weken... hartje gestopt met 10 weekjes...thuis opgewekt... 18 uur later frummel verloren... nog extra medicijnen gehad ivm restweefsel... Het valt niet mee... Gelukkig gaat het nu weer de goede kant op maar ik vergeet die periode nooooit meer... Heeeel veeeel sterkte xx
Fijn om de reacties hier te lezen, andere ervaringen te horen en een stukje herkenning en begrip terug te zien. Sommige mensen in mn omgeving proberen het onderwerp te vermijden en merk dat ik het toch fijn vind erover te praten, andere ervaringen te horen en het op de een of andere manier een plekje proberen te geven.... Zo te horen is een natuurlijk verloop toch niet zo vanzelfsprekend als ik hoopte. Het is moeilijk idd het besef dat mn hummeltje niet meer in leven is. Aan de ene kant wil ik een natuurlijk verloop, aan de andere kant maakt de onzekerheid over hoelang, wanneer en waar het gebeurt het erg zwaar. Zit nu als het ware al dagen op mn mk te wachten. Misschien morgen toch kijken voor een alternatief.... heftig dit allemaal... dit is een gedeelte van de website waar je nooit hoopt te komen....
heel veel sterkte meid, valt allemaal niet mee. Net wat je zegt: je weet dat het kan gebeuren, maar bij een ander, niet bij jezelf voor je gevoel.
Ook ik kwam er 2 maanden geleden achter, bij ruim 13 weken zwangerschap, achter dat het vruchtje niet meer leefde, hartje was gestopt bij 8 weken ongeveer. Mijn tweede missed abortion was een feit. Ik dacht ook aan de veilige kant te zitten en had de dag ervoor nog een knaltest. . Heb dit keer gekozen voor de Cytotec behandeling en heb dit gewoon thuis kunnen doen. Heftig maar qua pijn wel goed te doen. Een week later bleek mijn baarmoeder nagenoeg schoon te zijn. Er zijn gevallen bekend dat de missed abortion pas na maanden spontaan afkwam, dat kan dus heel lang duren. Heel veel sterkte!