Excuses voor mijn warrige verhaal, ik kan niet meer zo helder denken als normaal.. hormonen? Ik weet helemaal niet meer waar ik moet beginnen. Ik ben alleenstaand zwanger, papa wilt niks weten van de baby. Ik was voor mijn zwangerschap al een lange tijd in gevecht geweest met een burnout/depressie. Vorige zomer ging het beter met me, alleen bleek ik zwanger. Ik heb altijd al mama willen worden maar liefst niet nu. Ik wilde gezond zijn, en een relatie hebben en vooral eerst genieten en reizen. Echter moest ik een keuze maken en dat werd de zwangerschap doorzetten. Regelmatig heb ik hier alsnog achteraf mijn twijfels over gehad in de zwangerschap, ik heb hierdoor tot nu toe (33+3, banner klopt niet meer) ook nooit echt kunnen genieten. Ik ben van een appartement verhuisd naar een klein eengezinswoninkje. Ik woon hier nu 4 maanden en in die korte tijd ben ik mij rotter gaan voelen dan ik mij eigenlijk achteraf al voelde. Ik ben verhuisd omdat dit makkelijker is, korte afstand van auto tot voordeur (flat moest ik ontzettend ver lopen en veel zware deuren). Hier heb ik afvalcontainers achterom staan ipv iedere keer afvalzakken naar beneden moeten slepen. Ik heb een extra slaapkamer wat ik tot babykamer heb omgetoverd. Ik heb een mega tuin en de katten kunnen naar buiten, de buurt is beter. Al met al, leek dit de beste keuze. Terwijl ik de avond voor ik dit huis kon krijgen had besloten écht niet te willen verhuizen heb ik dit wél gedaan met oog op de toekomst van de kleine. Ik voelde me ontzettend thuis in mijn appartement. De omgeving, de buren, de sfeer, ik hield van die plek.Wel leek het me toen beter ergens opnieuw te beginnen omdat ik daar ook veel narigheid heb meegemaakt van de vader van mijn baby. Ik voel mij helemaal niet klaar voor de komst van de kleine, ben ik eigenlijk ontzettend depressief sinds ik ben verhuisd en heb ik geen moment eigenlijk genoten van de zwangerschap. Het is zo erg dat ik zelfs opzie tegen de komst van mijn kleine mannetje... Wat mijn hart breekt. Nu zit ik dus met de gedachte te spelen terug te gaan naar de flat waar ik vandaan kom. Ik heb al contact gehad met mijn huidige huurbaas of er een mogelijkheid is tot vroegtijdige opzegging van de huur, en die is er. Ik mis mijn leven van daar ontzettend, voelde mij daar een vrij en toch gelukkig mens. Nu weet ik echt niet meer wat ik moet doen.. Ik heb dit huis helemaal opgeknapt en klaar gemaakt. Veel geld in gestopt en woon er pas 4 maanden. Ik moet nog minder dan 7 weken en vraag me ook af of de verandering (wéér terug verhuizen) wel verstandig is. Aan de andere kant vind ik hier mijn rust totaal niet en kan ik alleen maar huilen de laatste week.. Lang verhaal, maar hebben jullie advies? x
Heftig.. Zou allereerst zorgen dat je psychische hulp krijgt... Daarnaast.. Is een flat handig met een baby? Kun je er makkelijk komen d.m.v een lift? Met de maxicosi de trappen op is geen doen.. Je hebt dan geen tuin? Ga je dat niet missen? Zomers lekker met je mannetje in het zwembad.. Buiten spelen.. Een flat is minder praktisch . Maar goed jou gevoel is ook belangrijk. Ik zou niet hals over kop vertrekken.. Probeer alles op een rijtje te krijgen door hulp.. En kijk dan of je het nog steeds wil.. Gefeliciteerd met je zwangerschap,.. En ik hoop dat je je goed gaat voelen!
Heftig verhaal wat je schrijft! En inderdaad, de eerste stap die je moet zetten is naar je ha gaan om hulp te krijgen en al je gedachten op orde te krijgen. Misschien is het een goed idee om eerst te bevallen en een half jaar daar te blijven wonen met de baby? Je weet dan hoe t s om er met een kindje te wonen en je kan het vergelijken met je vorige woonplek. En als je het echt niks vindt, dan kan je misschien alsnog terug?
Jeetje, wat een verhaal. Ten eerste, gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik weet zeker dat je straks gaat genieten van je kleine mannetje als hij er is! Ten tweede: Probeer echt op tijd hulp te zoeken, wellicht kan je huisarts voor je betekenen? Vaak helpt er over praten met een proffesional al wel. Ten derde: Misschien helpt mijn verhaal je een een keuze maken. Ik ben in september 2016 bevallen van onze zoon. Wij woonden toen in een appartement op de 2e verdieping. We woonden hier zo lekker en waren helemaal happy. Maar sinds onze zoon er was, verlangde ik steeds meer naar een gezinswoning met een tuin en waar je met de kinderwagen gewoon zo naar buiten kon lopen. Ik was constant aan het sjouwen met de kinderwagen en de maxicosi en werd er zelf helemaal gek van. Ik vond het heerlijk om buiten te zijn, dus ik deed dit wel 2 keer per dag. We wonen nu ruim een jaar in een heerlijke woning met een giga tuin en we zijn hier helemaal gelukkig. Ons zoontje speelt (als het weer mee zit) hele dagen buiten. Ik zou echt niet terug willen naar het appartement, hoe lekker we daar ook woonden. Maar je moet natuurlijk wel goed naar je eigen gevoel luisteren. Praat er eerst eens over met je huisarts en geef dit huis, straks na de bevalling, even de kans. Succes!
Lieverd, ga erover praten en kaart het aan bij je verloskundige zij kunnen je vaak naar de juiste persoon doorsturen, al is het voor ondersteuning al dan niet psychische hulp.. Ik denk dat je op dit moment even geen levensveranderende keuzes meer moet maken want je bent nu waarschijnlijk jezelf even niet... geen enkele zwangere vrouw is dat. We zijn zo beladen met emoties en de ene dag denk je de wereld aan te kunnen en de andere dag denk je stik er maar in. Er gaat al zoveel veranderen voor je.. is het niet iets om het voor nu te laten rusten en het even aan te kijken? Je wilt waarschijnlijk NU alles perfect geregeld hebben ( nesteldrang ) maar ik denk dat je dat echt al hebt gedaan voor jezelf en je kleintje ookal voelt t nu allemaal niet zo. Vind het heel knap wat je al allemaal hebt bereikt in een de korte periode, en dat ook nog terwijl je zwanger bent!
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Alleen een kindje opvoeden is geen makkelijke keus en hierdoor heb ik al zoveel respect voor je dat je wel deze keus hebt gemaakt. In mijn gevoel laat dit ook zien dat je sterker bent dan dat je zelf denkt. Er zijn meerdere manieren om hulp te krijgen/vragen. Wij zijn geen professionals en geven je advies vanuit wat wij denken dat we zelf zouden doen omdat we niet jouw gehele levens verhaal kennen. Je zou hiervoor hulp kunnen vragen bij de verloskundige, huisarts, psycholoog, ggz ondersteuning vanuit de huisarts, pop poli (ondersteuning vanuit het ziekenhuis voor zwangere vrouwen, vaak kan je daar ook snel terrecht) maar ook via het consultatiebureau heb je extra hulp (volgens mij heet dit stevig ouderschap, en staat los van jeugdzorg of andere instanties) Mij is geleerd geen grote beslissingen te nemen tijdens de zwangerschap of wanneer je net bevallen bent. Ik zelf zou hoe moeilijk het nu ook is toch in het huis met tuin blijven. De zon doet mij altijd zo'n goed en wanneer die schijnt ben ik al in de tuin te vinden. Ik heb een zoontje van 1.5 jaar en ook die is gek op buiten spelen in de tuin. Je woont er pas 4 maanden en soms kan het gewoon even duren voordat je huis als je thuis voelt. Vooral in een situatie als deze. Kort gezegd wacht met het maken van een grote beslissing zoals terug verhuizen, kijk eerst hoe het met je gaat na de bevalling. Geef het wat tijd
Echt hier blijven! Maar heel hard hulp zoeken. Doordat je niet goed in je vel zit verlang je terug naar je veilige plekje. Maar echt..met kind is dit zoveel fijner. Dit gaat wennen zodra je beter in je vel komt te zitten. Ga naar de huisarts of verloskundige en vraag psychische hulp.
Wat een zware situatie! Tips zijn al gegeven en ik denk door nesteldrang oa dat je alles al heel goed hebt geregeld, maar misschien toch een soort van heimwee hebt. Hoe dan ook, hoop ik dat het goed met je gaat. Veel succes!
Dat je opziet tegen de komst van je zoon lijkt me echt reden zo snel mogelijk hulp te zoeken. Je hebt dan misschien een prenatale depressie wat me niet gek lijkt met alles waar je doorheen gegaan bent en daar kun je mee geholpen worden. Zodat je hopelijk snel weer geniet van je leven en van je kind.